ဦး၀င္းတင္ကို ဘယ္သူသတ္လဲ
ဦး၀င္းတင္ ေသြးရိုးသားရိုး ေသသြားတာမဟုတ္ပါဘူး။
ဦး၀င္းတင္ကို ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ စိတ္တိုင္းက်
ညွဥ္းပမ္းႏွိမ့္စက္ျပီး ေသေလာက္ျပီ ဆုိျပီးေတာ့ လႊတ္လုိက္တာပါပဲ၊
ေထာင္က လႊတ္ျပီး မနက္ကအထိ ေနသြားတာ ဦး၀င္းတင္ရဲ႔ မာန္ ေၾကာင့္ပါပဲ။
+++++
ကြ်န္ေတာ္ ေထာင္က်လုိ႔ အိမ္ခန္းက ဖယ္ရွားခံရတယ္။ အျငိမ္းစားလစာ ရိကၡာခံစားခြင့္ ဆံုးရွံုးရတယ္၊ ေထာက္လွမ္းေရး စစ္ေၾကာေရး လက္ခ်က္နဲ႔ သြားေတြ အားလံုး ေျပာင္သလင္းခါခဲ့တယ္။ ေထာင္ဆန္ၾကမ္းထမင္းနဲ႔ ေထာင္ဟင္းရြက္ျပဳတ္ရည္ကို မေသရံုတမယ္ သြားဖံုးနဲ႔ ျမံဳခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလို ေနခဲ့ရတာ ရွစ္ႏွစ္တိတိၾကာတယ္၊ ဒုကၡေရာက္ပံုေတာ့ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။ အစာအိမ္ေရာဂါ စြဲခဲ့ရတယ္။ အူက်ေရာဂါကို ငါးႏွစ္လံုးလံုးခြဲစိတ္ကုသခြင့္ မေပး။ ေဆးရံုမတင္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ပစ္ထားခံခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးခြဲစိတ္ေတာ့ ေနာက္က်လြန္းေနျပီ၊ အူေတြ ပူးကက္က်ပ္ညပ္ျဖစ္ေနျပီ၊ အာရံုေၾကာေတြနဲ႔ ေထြးေရာယွက္တင္ျဖစ္ကုန္ျပီ၊ ခြဲစိတ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေပါင္းတစ္ဖက္ နာက်င္ကိုက္ခဲ အျမဲ ျဖစ္ေနရျပီ၊ ေမြးရာပါ ပစၥည္းတခု ဆံုးပါးခဲ့ရျပီ၊ ႏွလံုးေရာဂါကို ထိေရာက္လံုေလာက္တဲ့ ကုသလမႈ မေပးခဲ့လုိ႔ အခု ဒီေရာဂါက ေသရြာပို႔တဲ့အဆင့္ေရာက္ေနရျပီ၊
ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္လုနီးပါး လံုးလံုး ကြ်န္ေတာ့္ကို တုိက္ပိတ္ထားခဲ့တယ္။ အျခား ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား၊ ရာဇ၀တ္အက်ဥ္သားေတြနဲ႔ သာမက ေထာင္၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ပါ အဆက္ျဖတ္ထားခဲ့တယ္။ ေဘးအခန္းက လူေတြနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ အသာထား လွမ္းေအာ္ရင္ေတာင္ မၾကားရေအာင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တျခား လူေနအခမ္းေတြ ၾကားမွာ အနည္းဆံုး သံုးခန္းေလးခန္း (သံုးဆယ္ႏွစ္ေပ-ေလးဆယ့္ရွစ္ေပ) ျခားထားခဲ့တယ္။
ႏွစ္ေပါငး္ႏွယ္ဆယ္ဆုိတဲ့ အေဟာသိကံကာလရွည္ၾကီးက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ဘ၀ ေန၀င္ခ်ိန္ လူစင္မီမႈကို ကိုက္ဖဲ့၀ါးမ်ဳိသြားတယ္၊ စာအုပ္မဖတ္ရ၊ လူသူ မေတြ႔ရ၊ စကားမေျပာရ၊ လႈပ္ရွားသြားလာ မလုပ္ရ။ ၀ါသနာအလုပ္ေတြ၊ (ပန္းခ်ီ၊ ဂီတ၊ စာေရးစာဖတ္၊ အိမ္ေမွ်ာ္) ေတြ ဆံုးရွံုးရ။
တုိတုိေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ လူ႔သက္တမ္းထဲက ေလးပံုတစ္ပံုေလာက္ကို နင္းေခ်ဖ်က္ေခ် အမႈန္႔ေခ် ေရမွ်ာပစ္ခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ႏွေျမာလိုက္တာ။ ႏွေျမာလိုက္တာ။ အသည္းနာပါရဲ႔။ ႏွလံုးနာပါရဲ႔။ စိတ္နာပါရဲ႔။
ေကာငး္ၾကေသးရဲ႔လားဗ်ာတို႔လို႔ ေလာကၾကီးကို ေအာ္ဟစ္တုိင္တည္လိုက္ခ်င္တယ္။
အသက္ရွစ္ဆယ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေနစရာအိမ္မရွိဘူး။ သံုးစရာေငြမရွိဘူး။ ေတြးစရာေခါင္းမရွိဘး။ အၾကံမဲ့ ဥာဏ္မဲ့ နလမဲ့တံုးျဖစ္ေနျပီး၊ လႈပ္စရာ အားမရ်ိဘူး၊ ေရာဂါေတြ တစ္သီတစ္တန္းနဲ႔ အိုနာက်ဳိးကန္းျဖစ္ေနျပီး၊ ခိုစရာ ကြန္းမရွိဘူး။ ေက်ာင္းကန္ဘုရား၊ ေဆြအိမ္မ်ဳိးအိမ္၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း အိမ္၊ ဥယ်ာဥ္ပန္းျခံ၊ ရံုးျပင္ကနား၊ ေစ်းေက်ာင္း၊ ျပခန္း၊ ေဆးရံု၊ သုသာန္ေတြကိုေတာင္ စိတ္လြတ္လူလြတ္ သြားလာ ၀င္ထြက္လုပ္လုိ႔မရဘူး။ သြားလို႔ မရဘူး။ သတင္းေထာက္လွမ္းေရး တပ္သားေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ေတြ ေနာက္က တဘံုးဘံုး တန္းလန္း။
ကြ်န္ေတာ္ေထာင္ထဲက ထြက္လာခဲ့တယ္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့လည္း ေထာင္ကိုပဲ ေရာက္ေနျပန္ပါပေကာလား။ ေထာင္ၾကီးတာနဲ႔ ေထာင္ေသးတာပဲ ကြာတယ္ ေပါ့ေလ။
(ဦး၀င္းတင္၊ ဘာလဲဟဲ့ လူ႔ငရဲ အမွာစာမွ..)
သြားေၾကြခါးက်ဳိး၊ ေသေတာတုိးလည္း
အရိုးေတြေတာ့ တြန္လိမ့္မယ္။ (ဦး၀င္းတင္)
No comments:
Post a Comment