ျမန္မာျပည္လူဦးေရ သန္း ၅၀ ေက်ာ္သည္ တ႐ုတ္ျပည္လူဦးေရ သန္း၁၃၀၀ ေက်ာ္၏ အစြန္းထြက္မွ်သာ ရွိသည္။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္မွစ တစ္အိမ္ေထာင္ ကေလး တစ္ေယာက္ မူ၀ါဒခ်မွတ္ခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္သာယူရမည္ဆိုလွ်င္ ေယာက္်ားေလးသာ ရလိုေသာ တ႐ုတ္မ်ဳိး႐ိုးနာမည္ဓေလ့ေၾကာင့္မိန္းကေလး ကိုယ္၀န္ဆိုလွ်င္ ဖ်က္ခ်ခဲ့ၾကသည္။ ယခု ၎ တစ္ဦးတည္းေသာသားမ်ား အိမ္ေထာင္ျပဳခ်ိန္ေရာက္ေတာ့သတို႔သမီး မလံုေလာက္မႈ ျပႆနာျဖစ္လာသည္။ ျမန္မာ့လူဦးေရ သန္း ၅၀ ေက်ာ္မွ အသက္ ၁၄ ႏွစ္မွ၃၅ ႏွစ္ၾကား မိန္းကေလး အားလံုးေပါင္း သည္ တ႐ုတ္ျပည္ ၏ သတို႔သမီးလိုအပ္ခ်က္ ၂ ႏွစ္စာကိုပင္ျဖည့္ဆည္းႏိုင္စြမ္းမရွိ။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအားလံုး သိရွိ သတိထားသင့္သည့္ အခ်က္ျဖစ္သည္။
ပံုစံ(၁)
ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ ဗန္းေမာ္ မွ ျမစ္ႀကီးနားအထိ၊ လိုင္ဇာမွ ျမစ္ႀကီးနားအထိ၊၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ေက်ာ္မ်ားမွစၿပီး တ႐ုတ္ဘက္မွ ငွက္ေပ်ာသီး လာစိုက္ၾကသည္။ ေျမငွားၿပီးစိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကခ်င္စစ္ပြဲ တစ္ေက်ာ့ျပန္မျဖစ္ပြားခင္ကဆိုလွ်င္ ငွက္ေပ်ာသီး ဧကေပါင္း၂ ေသာင္း ရွိသည္။
တရုတ္ျပည္မွ အရင္းအႏီွး နည္းပညာမ်ားျဖင့္ ျမန္မာ့ေျမေပၚတြင္ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ စိုက္ပ်ဳိးၾကၿပီး ထြက္သမွ် သီးႏွံမ်ားကို ၂၂ ဘီးကားမ်ားျဖင့္လိုင္ဇာကိုျဖတ္ၿပီး တရုတ္ျပည္ ကြမ္က်ဳိး၊ ရွန္ဟဲ ႏွင့္ ၿမိဳ႔ႀကီးအေတာ္မ်ားမ်ားသို႔တင္ပို႔ၾကသည္။ ေန႔စဥ္ ငွက္ေပ်ာသီးကား ၅ စီး မွ ၁၀ စီးထိရွိသည္။
ေဒသခံမ်ား အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းမ်ားရရွိျခင္း၊ ေျမငွားခရရွိျခင္းေၾကာင့္ အင္မတန္ ေကာင္းမြန္ေသာ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈျဖစ္ပါသည္။
တ႐ုတ္ဘက္မွ ၀န္ထမ္းမ်ားအေနႏွင့္ သူေဌးကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးပညာရွင္မ်ားႏွင့္အလုပ္ၾကပ္မ်ား ပါလာၾကပါသည္။
ျမန္မာ ၀န္ထမ္း ၂၀-၃၀ လွ်င္ အလုပ္ၾကပ္ ၁ ေယာက္ႏႈန္းျဖင့္ ႀကီးၾကပ္ေစပါသည္။ေန႔စဥ္ သတ္မွတ္ပမာဏ ၿပီးစီးမႈရွိမရွိ၊ ခိုင္းသည့္အတိုင္း ပံုစံတက် လုပ္ျခင္းရွိမရွိတို႔ကို အလုပ္ၾကပ္က ႀကီးၾကပ္ပါသည္။ ေန႔စားစာရင္းမွတ္ျခင္း ေန႔စားခရွင္းေပးျခင္းတို႔လုပ္ရသည္။
ျမန္မာ အလုပ္ၾကမ္းသမားအမ်ားစုကလည္းအလုပ္ၾကပ္သာမရွိလွ်င္ အလုပ္မၿပီးျခင္း ႏွင့္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း လုပ္တတ္ၾကပါသည္။
အလုပ္ၾကပ္ ၁ ေယာက္၏ ၁ လ လခမွ ျမန္မာေငြ ၄ သိန္းမွ ၅ သိန္းအထိရွိသည္။အလုပ္ၾကပ္အမ်ားစု မွာ တ႐ုတ္ျပည္ စန္းတုန္းျပည္နယ္၊ အန္းေဟြးျပည္နယ္၊ ဟူးေပ့ျပည္နယ္တို႔မွျဖစ္ၾကသည္။
၎ျပည္နယ္မ်ားမွ ျမန္မာျပည္သို႔ အလုပ္ၾကပ္အျဖစ္ အလုပ္လာလုပ္ရန္အတြက္မက္လံုးမွာ လစာက အဓိကမဟုတ္ဘဲ ျမန္မာျပည္တြင္ မိန္းမရႏိုင္သည္ဆိုသည့္ မက္လံုးက အဓိကျဖစ္ပါသည္။
၎တို႔ေနရာမ်ားတြင္ သတို႔သမီး မရွိသေလာက္ရွားပါးပါသည္။ အထက္တန္းေအာင္မိန္းကေလးမ်ား ေကာလိပ္ တကၠသိုလ္ ဆက္တက္ရန္ ၿမိဳ႔ႀကီးတက္သြားလွ်င္ ျပန္လာသူ ၁၀%ပင္မရွိ။ၿမိဳ႔ႀကီးမွာ ေက်ာင္းၿပီးလွ်င္ ရရာအလုပ္လုပ္ရင္း ၿမိဳ႔ႀကီးမွာ အိမ္ေထာင္က်ကုန္ၾကသည္။အခ်ဳိ႔ရြာေတြမွာ သတို႔သမီး ကုန္ၾကမ္း တစ္ေယာက္မွ မရွိ။
လူပ်ဳိတစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳခြင့္ရဖို႔ အင္မတန္ခက္ခဲသည့္ ေဒသမ်ားျဖစ္ပါသည္။၎တို႔အေနျဖင့္ လယ္ယာလုပ္ငန္းကိုစြန္႔ၿပီး ၿမိဳ႔ေပၚစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားလည္း မလုပ္တတ္။သတို႔သမီးေၾကးကလည္း အလြန္ျမႇင့္သည္။ တင္ေတာင္းေငြ သပ္သပ္ပင္ အနည္းဆံုး ျမန္မာေငြ က်ပ္သိန္းႏွစ္ရာေက်ာ္ရွိသည္။ မဂၤလာစရိတ္မ်ား အားလံုးေပါင္းလွ်င္ သိန္း ၅၀၀ နီးနီးကုန္မည္။
ျမန္မာျပည္တြင္ေတာ့
အင္မတန္ခ်ဳိသာေသာ ကုန္က်စရိတ္ျဖင့္ သတို႔သမီးမ်ားရႏိုင္သည္။၎မက္လံုးျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ အလုပ္ၾကပ္လာလုပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အသက္အားျဖင့္ ၃၀ ေက်ာ္မွ၅၀ အထိရွိၾကသည္။
ေရာက္တာနဲ႔ စီမံကိန္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ေတာ့သည္။ အလုပ္ဆင္းသည့္မိန္းကေလးမ်ားကို မ်က္ႏွာသာေပးသည္။ မိန္းကေလး၏ ေမာင္ဘြားမ်ားကို မ်က္ႏွာသာေပးသည္။ ဒီလိုနဲ႔သိပ္မၾကာပါ။ ၿငိကုန္ၾကသည္။ ေကာင္မေလးမ်ား၏ အိမ္ကို ၀င္ထြက္သည္။ လက္ေဆာင္ေတြေပးသည္။မိသားစုကို အခြင့္အေရးေတြေပးသည္။ သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္ေပါင္းသင္းပါမည္ဟု အယံုသြင္းသည္။သိပ္မၾကာပါ။ ရြာလံုးကၽြတ္မီးခိုးတိတ္ ေကၽြးေမြးၿပီး မဂၤလာပြဲက်င္းပသည္။ မိန္းကေလးကိုတင္ေတာင္းတာ သိန္းႏွစ္ဆယ္၊ ေကၽြးေမြးတာ မဂၤလာစရိတ္က သိန္း ၂၀ - ၃၀ နဲ႔ အၿပီးအစီး သိန္း၅၀ မျပည့္ဘဲ မိန္းမရသြားၿပီ။
အိမ္တက္သမက္အျဖစ္ေနသည္။ အိမ္ကို လစဥ္ ၁ သိန္းမွ ၁ သိန္းခြဲခန္႔ေထာက္ပံ့သည္။ အဲဒီရြာေတြမွာ ဒီပမာဏက မိသားစုစားေလာက္သည္။ အလုပ္ၾကပ္ တ႐ုတ္ဘက္က ျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္းထမင္းခ်က္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ မီးပူတိုက္အတြက္ လူငွားရရင္ေတာင္ ပိုက္ဆံ ေတာ္ေတာ္ကုန္မည္။အခုေတာ့ ဒီ တစ္သိန္းခြဲနဲ႔ ထမင္းဖိုးပါ ပါေသးသည္။ ကန္ေတာ့ပါရဲ့ တစ္ပတ္ တစ္ခါ ျပည့္တန္ဆာခန္းသြားရင္ေတာင္ဒီေငြနဲ႔ မေလာက္ႏိုင္။ အခုေတာ့ ျပည့္တန္ဆာခန္းလည္း သြားစရာမလို။ မိန္းမတစ္ေယာက္ အပိုင္ရၿပီ။
အလုပ္ၾကပ္ ၈၀% ေက်ာ္ အိမ္ေထာင္ေတြက်သည္။
ဒီလိုနဲ႔ ေနလာရင္း ကခ်င္စစ္ပြဲေတြ ျပန္ျဖစ္သည္။ လုပ္ငန္းေတြရပ္ကုန္သည္။ တ႐ုတ္ေတြ အိမ္ျပန္ၾကသည္။ ဒီမွာေမြးတဲ့ ကေလးေတြ ေခၚၿပီးျပန္ၾကသည္။ (ကေလးက်န္ခဲ့တာလည္းရွိသည္။)တခ်ဳိ႔ မိန္းမေတြလည္း တ႐ုတ္ျပည္အထိ လိုက္သြားၾကသည္။ (၂၀% မျပည့္ဟုထင္သည္။ အတိအက်ေတာ့မသိ)
တခ်ဳိ႔ မိန္းမေတြက က်န္ခဲ့သည္။ ေယာက္်ားေရာ ကေလးေရာ ပါသြားသည္။တစ္ခုလပ္။ ရြာမွာ အိမ္ေထာင္ထပ္က်ဖို႔လည္းနည္းသည္။ ေရႊလီက်ယ္ေဂါင္မွာ အလုပ္လာလုပ္ၾကသည္။ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ လုပ္ငန္းမွာ အလုပ္ရသည္လည္းရွိသည္။ အႏွိပ္ခန္းလို စီဒီအိုေက လိုသိပ္မေကာင္းတေကာင္း မ်ဳိးမွာ လုပ္ရသည္လည္းရွိသည္။ လံုး၀ မေကာင္းတဲ့ ေနရာ ေရာက္သြားၾကသည္လည္းရွိသည္။
ေျပာဖို႔ တစ္ခုက်န္သြားသည္။ အလုပ္ၾကပ္ တ႐ုတ္အခ်ဳိ႔သည္ ျမန္မာမွတ္ပံုတင္ကိုင္ထားၾကသည္။အလုပ္ေတြရပ္ေတာ့သာ ျပန္သြားၾကျခင္းျဖစ္ၿပီး အခ်ဳိ႔က ဒီမွာဘဲ ႐ိုးေျမက် ေနသြားရန္ ရည္ရြယ္သူမ်ားလည္းရွိသည္။
အခုေတာ့ ျမန္မာျပည္တစ္ျပည္လံုးမွ တ႐ုတ္ျပည္က ေျမငွားစိုက္တဲ့ဖရဲစိုက္ခင္းတစ္ခ်ဳိ႔မွာလည္း တ႐ုတ္ျပည္သား အလုပ္ၾကပ္မ်ားႏွင့္ ေဒသခံ မိန္းကေလးမ်ားဇာတ္လမ္းေတြလည္း ၾကားရသည္။ (နားစြန္နားဖ်ားၾကားတာပါ၊ ဖရဲသီးလာေရာင္းတဲ့ ေတာင္သူ ဗမာေတြကအစ္ေအာက္ေမးရတာ နည္းနည္းခက္သည္။ သိပ္မေျဖခ်င္ၾက)
ပံုစံ(၂) (၃) (၄) (၅) ေရးပါဦးမည္။
Kyaw Zwa fb မွ------
No comments:
Post a Comment