31-Jul-2016
ကယန္းျပည္သစ္ အာဇာနည္ဗိမာန္ဆီသို႔
ေတာင္ႀကီး၊ လြိဳင္ေကာ္အပါအဝင္ နယ္ၿမိဳ႕ေတြရွိ လိုင္းကားငယ္ေတြရဲ႕ အားသာခ်က္ကေတာ့ ခရီးသည္ေတြကို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လိုက္ေခၚ၊ လိုက္ပို႔ေပးျခင္းပါ။ ဟိုတယ္မွာ တည္းတဲ့သူကို အရင္ဦးစားေပးေခၚတယ္ ဆိုၿပီး မနက္ ၇ နာရီ ၁၅ မိနစ္ေလာက္မွာ အဲဒီ လိုင္းကားက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ တကယ္တမ္း ကားထြက္မယ့္အခ်ိန္က မနက္ ၈ နာရီ။ ဒါေပမဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ပတ္ပတ္ၿပီး ခရီးသည္ေတြကို လိုက္ေခၚရင္းနဲ႔ ဂိတ္ကိုေရာက္ေတာ့ ၈ နာရီေတာင္ေက်ာ္စျပဳေနၿပီ။
ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ခ်င္လို႔ ေရွ႕ခန္းကိုအေသအခ်ာ ေျပာထားေပမယ့္ ဒီတစ္ခါလည္း ကံမေကာင္းျပန္ဘူး။ ဒီေန႔ခရီးစဥ္မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြမပါလို႔ အိုေကၿပီလို႔ ထင္ထားေပမယ့္ ခရီးသည္ေတြထဲက အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ဦးဟာ ဝလြန္းတဲ့အတြက္ ေနာက္ခုံမွာ ထိုင္ဖို႔အဆင္ မေျပျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ကိုဦးစားေပးရင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရွ႕ခန္းနဲ႔ လြဲခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ လြိဳင္ေကာ္ကေန ဒီေမာဆိုအထိက တစ္ေန႔က ပေဒါင္႐ြာေတြဆီ သြားတဲ့လမ္းအတိုင္းပါပဲ။ ပေဒါင္႐ြာေတြအလြန္မွာ လမ္းက ပိုဆိုးလာပါတယ္။
ဒီေမာဆိုၿမိဳ႕နယ္ အလြန္မွာ ရွမ္းျပည္နယ္ ဖယ္ခုံ ၿမိဳ႕နယ္ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ျပန္ေတြ႕ရေတာ့ နည္းနည္း အံ့ဩသြားပါတယ္။ ဖယ္ခုံက အေတာ္က်ယ္တဲ့ၿမိဳ႕နယ္ပဲ။ မိုးၿဗဲဆည္ေဘးကေန ကယားျပည္နယ္ကိုေက်ာ္၊ ကရင္ျပည္နယ္နယ္စပ္ အထိ ရွိေနတဲ့ၿမိဳ႕နယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖယ္ခုံၿမိဳ႕နယ္ႀကီးထဲမွာမွ ဆီဘူးဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ ခြဲေလးရွိပါတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ အာဇာနည္ဗိမာန္ ရွိတယ္ဆိုလို႔ ဒီလမ္းၾကမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ေ႐ြးခဲ့တာ မဟုတ္ပါလား။
ဒီေမာဆိုကေန ဆီဘူးအၾကားမွာ ေတာင္သက္သက္။ တျခားကားလမ္းေတြလို ႐ြာေတြသိပ္မရွိပါ။ ေတာင္ေတြက ျမင့္မားတဲ့အျပင္ လမ္းေတြကလည္း ေကြ႕ေကာက္သလားမေမးနဲ႔။ မီတာ ၁၀၀ ေလာက္ေတာင္ လမ္းေျဖာင့္မရွိပါ။ ဒီေတာ့ ကားမူးတတ္သူေတြ မေအာ့မအန္ပဲ ဘယ္ေနႏိုင္ပါ့မလဲ။ ကားသမားက အသက္ ၂၀ ေက်ာ္သာရွိေသးတဲ့ ကယားလူငယ္။ ခရီးသည္ အမ်ားစုက ေတာင္ငူမွာေနတဲ့ ကရင္ေတြ။ ေတာထဲမွာ ေနတုန္းက နည္းနည္းပါးပါးတတ္ခဲ့တဲ့ ‘ဝါလဲေဂး၊ နီလဲေဂး’ နဲ႔ႏႈတ္ဆက္ရင္း အားလုံးနဲ႔ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ရပါတယ္။
“တျခားလိုင္းကားေတြလည္း မေတြ႕ပါလား၊ ညဘက္စီးတဲ့လူ ပိုမ်ားလို႔လား” ဆိုၿပီး ကားသမားကို ေမးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖပဲ ေၾကာင္ၾကည့္ေနပါ တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ “ဒီလမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္လိုင္းပဲ ရွိတယ္ေလ ဆရာ။ ေတာင္ငူက တက္လာတဲ့ကားကို သံေတာင္ေလာက္မွာ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္” လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။ ေသၿပီဆရာပဲ။ ဒီလမ္းမွာ လိုင္းကားေျပးေနတယ္ ဆိုေတာ့ တျခားလမ္းေတြလိုပဲ ကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပးေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ထင္ထားတာ။ အခုေတာ့ မိုင္ ၁၂၀ (ကီလိုမီတာ ၂၀၀ နီးပါး) စလုံး ကၽြန္ေတာ္တို႔စီးလာတဲ့ ကားတစ္စီးတည္း။ ကိုယ္ပိုင္ကားငယ္ တစ္စီးစ ႏွစ္စီးစ၊ (ၿငိမ္း) အဖြဲ႕အစည္းပိုင္ ေလးဘီး ရက္ကား တစ္စီးစႏွစ္စီးစ၊ ေတာစီး (ေတာင္ယာသြားတဲ့) ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးႏွစ္စီးကို လမ္းေကြ႕ တြမွာ တစ္ခါတေလေတြ႕ရတာမွအပ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး ေတာနဲ႔ေတာင္စြယ္ခ်ည္း။
မေတာ္တဆ ကားမ်ားပ်က္လို႔ကေတာ့ မလြယ္ပါ။ ႐ြာကလည္းမရွိ။ တျခား အစားထိုးစီးႏိုင္တဲ့ကားလည္း မရွိဆိုေတာ့ ေတာထဲမွာ ညအိပ္ရမယ့္ကိန္း။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကားက ဘာမွမျဖစ္ပါ။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ လမ္းတစ္ေလၽွာက္မွာ ႐ြာမရွိ၊ ရွိတဲ့႐ြာမွာ ဆိုင္မရွိတဲ့အတြက္ ေရနဲ႔မုန္႔ ဝယ္မရပါ။ ေတာ္ေသးတယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ေရပုလင္း အၿမဲေဆာင္ထားလို႔၊ ႏို႔မို႔ရင္ ေရဆာတဲ့ကိစၥက ဒုကၡေပးႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလိုေတြးရင္း လွပတဲ့ေတာင္တန္းေတြကို ေငးရင္းနဲ႔ ‘ဆီဘူးၿမိဳ႕နယ္မွ ႀကိဳဆိုပါ၏’ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ ကိုေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဆိုင္းဘုတ္အလြန္ ေနာက္ထပ္ ႐ြာငယ္တစ္ခုဆီ ေရာက္ေတာ့ ေျပာက္က်ားယူနီေဖာင္းဝတ္ လက္နက္ကိုင္ေတြ ေစာင့္ေနတဲ့ ဝါးတားဂိတ္တစ္ခု နဲ႔တိုးပါတယ္။ ဒါဟာ ကယန္းျပည္သစ္ ပါတီဌာနခ်ဳပ္ ဂိတ္ပါပဲ။ လမ္းရဲ႕ယာဘက္မွာ ဗဟို႐ုံးခန္းနဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ အမ်ားႀကီးခ်ိတ္ထားတဲ့ အေဆာက္အအုံတစ္လုံး ကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ခ်င္ေပမယ့္ အေမးအျမန္း ထူေနမွာစိုးတာနဲ႔ မ႐ိုက္ျဖစ္လိုက္ပါဘူး။
အဲဒီဂိတ္ကိုေက်ာ္၊ ဂငယ္ေကြ႕ ေတာင္တစ္လုံးကို တက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကားကမတက္ႏိုင္ဘဲ ေနာက္ ျပန္ဆုတ္ ဆင္းလာပါတယ္။ အရင္ေခတ္ကဆိုရင္ေတာ့ ကားစပယ္ယာ အျမန္ေျပးဆင္းၿပီး က်မ္းတုံးခု။ ခရီးသည္ေတြအားလုံး ဆင္းၿပီး ဝိုင္းတြန္းရမယ့္ကိန္းေပါ့။ အခုေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္။ ကားေတြက အေတာ္ေခတ္မီသြားၿပီ။ ဘယ္သူမွ ဆင္းတြန္းစရာမလိုပါ။ နည္းနည္း ေနာက္ျပန္ဆုတ္၊ ဂီယာခ်ိန္း၊ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္တက္ေတာ့ အိုေကသြားပါတယ္။ အဲဒီအေကြ႕အလြန္ ရွိ ဗြက္အိုင္ကို ေက်ာ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကယန္းျပည္သစ္ ပါတီရဲ႕ အာဇာနည္ဗိမာန္ကို ဘြားခနဲျမင္လိုက္ရပါတယ္။
ကားသမားကို အတင္းရပ္ခိုင္းၿပီး ဓာတ္ပုံဆင္း႐ိုက္မယ္ ျပင္ေတာ့ ခရီးသည္အေတာ္မ်ားမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ လိုက္လာၾကပါတယ္။ လွလိုက္တဲ့ျမင္ကြင္း။ ျမင့္မားလွတဲ့ ေနာက္ခံေတာင္တန္းေတြေပၚ ျမဴခိုးေတြ ဆိုင္းေနပါတယ္။ ၾကယ္နီတံဆိပ္ပါတဲ့ ဗိမာန္ ဝန္းက်င္မွာေတာ့ ရာနဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ အုတ္ဂူငယ္ေလးေတြ အစီအရီ။ ကန္ခ်နပူရီ၊ သံျဖဴဇရပ္တို႔မွာ ျမင့္ခဲ့ဖူးတဲ့ မဟာမိတ္စစ္သခ်ဳၤိင္းနဲ႔ တူေနသလိုလို။ ‘ဗိမာန္တံခါးဝတြင္ ေသာ့ခ်ိတ္ထားသည္’ ဆိုတဲ့ စာတန္းကိုျမင္ေတာ့ အထဲထိ ဝင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကားသမားက ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ရပ္ေစာင့္ႏိုင္မယ္မွန္းမသိ။ က်န္တဲ့ခရီးသည္ ေတြကိုလည္း အားနာေတာ့ ၿခံထဲထိမသြားေတာ့ဘဲ ကားလမ္းေဘးကေနပဲ ရသမၽွ ႐ိုက္ယူခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ဆိုရင္ေတာ့ သူပုန္ (ေတာ္လွန္ေရး) အဖြဲ႕ေတြထဲမွာ အာဇာနည္ဗိမာန္ကို ဒီလိုမ်ိဳး သားသားနားနား လုပ္ထားတာဆိုလို႔ ကယန္းျပည္သစ္တစ္ခုပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပါဝင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ABSDF ကလည္း ဒီလိုမ်ိဳးဗိမာန္လုပ္ၿပီး က်ဆုံးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ ၆၀၀ ေက်ာ္ကို ဂုဏ္ျပဳ မွတ္တမ္းတင္ခ်င္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စဥ္ဆက္မျပတ္ လုပ္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာေတာ့ ေပးဆပ္သြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ဘယ္လိုဂုဏ္ျပဳေပးမယ္ ဆိုတဲ့ အဆိုျပဳခ်က္၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳး အခုခ်ိန္ထိမၾကားရေသးပါ။
ရွမ္း-ကယား နယ္စပ္မွ ကရင္-ပဲခူး နယ္စပ္ဆီသို႔
ကံေကာင္းတာက အာဇာနည္ဗိမာန္ကို ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ၿပီး ကားေပၚျပန္တက္မွ မိုးက သဲသဲမဲမဲ ႐ြာခ်လိုက္ ပါတယ္။ ကားဆရာလည္း ေခါင္းမိုးေပၚကအိတ္ေတြ မိုးမစိုေအာင္ မိုးကားေတြနဲ႔ အတင္းအုပ္ရင္ေနပါ တယ္။ အာဇာနည္ဗိမာန္ အေက်ာ္၊ ဆီဘူးၿမိဳ႕အလြန္ မွာေတာ့ လမ္းကပိုဆိုး၊ ပိုအေကာက္အေကြ႕ မ်ားလာ ပါတယ္။ ေရွ႕ပိုင္းအေကြ႕အေကာက္ မွာကတည္းက ကားမူးေနသူေတြဟာ ဒီဘက္ပိုင္း ေရာက္တဲ့အခါမွာ ေတာ့ ေခါင္းေတာင္ မထူႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
လႈပ္လႈပ္ရွားရွားရွိေနတာ ဆိုလို႔ ကားဆရာနဲ႔ ကင္မရာဆရာပဲ က်န္ပါတယ္။ မ်ားလိုက္တဲ့အေကြ႕ အေကာက္ေတြ။ ကားဟြန္းသာ မတီးဘူးဆိုရင္ တစ္ဖက္ကလာတဲ့ကား၊ အထူးသျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္မေ႐ြးထိပ္တိုက္ တိုးႏိုင္တဲ့ အေနအထားႀကီး။ ဆီဘူးမေရာက္ခင္ အထိ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတာင္ေတြကိုၿဖိဳၿပီး လမ္းေတြျပင္ေနေပမယ့္ ဆီဘူးအလြန္နဲ႔ ကရင္ျပည္နယ္ နယ္စပ္အထိ အပိုင္းမွာေတာ့ ဘာမွမျပင္ဘဲ အရင္လမ္းေဟာင္းအတိုင္း ဆိုးဝါးေနဆဲပါ။
ကႏၲရဝတၱီကေန ေကတုမတီဆီ ဆင္းလာတဲ့ လမ္းဟာ ကယားနယ္ကိုျဖတ္၊ ရွမ္းနယ္ကိုေက်ာ္ၿပီး ကရင္ျပည္နယ္ သံေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္ဆီ ဝင္လာပါတယ္။ ဒီေလာက္ အေကြ႕အေကာက္မ်ားၿပီး ေတာင္အတက္-အဆင္း မ်ားလွတဲ့ လမ္းမွာ ကုန္ကားတခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရတဲ့ အခါ လက္ဖ်ားခါမိပါတယ္။
ကရင္ျပည္နယ္ထဲ ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ေန႔လယ္စာစားဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာ ထမင္းဆိုင္ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကားသမား ႀကိဳေျပာထားတဲ့အတိုင္း ေတာင္ငူက တက္လာတဲ့ကားနဲ႔ လြိဳင္ေကာ္ကဆင္း လာတဲ့ကား အဲဒီဆိုင္မွာဆုံၿပီး ခရီးသည္အားလုံး ထမင္းစားၾကပါတယ္။ မနက္စာေကာင္းေကာင္း မစားခဲ့ရ၊ လမ္းမွာလည္း မုန္႔ဝယ္စားခြင့္ မရတဲ့အျပင္ လမ္းဆိုးၿပီး ကားေဆာင့္ထားေတာ့ ဗိုက္ကအေတာ္ဆာ ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီ႐ြာက ထမင္းဆိုင္မွာက ဆန္ၾကမ္း နဲ႔ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းရယ္၊ အမဲေျခာက္ဟင္းရယ္၊ အသီးအ႐ြက္ဟင္းရယ္ မွအပ တျခား ဘာမွေ႐ြးခ်ယ္ စရာမရွိ။ ကိတ္မုန္႔ေတြ၊ ေပါင္မုန္႔ေတြလည္းမရွိ။
ဒီေတာ့ ရွိတာကိုပဲ ေအာင့္ၿပီးႀကိတ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စီးလာတဲ့ လိုင္းကားငယ္ေတြအျပင္ ခပ္ႀကီးႀကီးကားတစ္စီး အဲဒီထမင္းဆိုင္ေရွ႕မွာ ပ်က္လို႔ ကားသမားေတြ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္နဲ႔ ျပင္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ေဘးနားမွာေတာ့ NLD ပါတီ ေက်းလက္႐ုံးခန္းတစ္ခု။ အဲဒီနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္မွာ ႀကီးမားတဲ့ ခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီ႐ြာကိုေက်ာ္ၿပီး ကရင္ျပည္နယ္ ထဲေရာက္လာကတည္းက ေတာင္ယာေတြ၊ ကြမ္းသီး ပင္ၿခံေတြကို ေတြ႕လာရပါတယ္။
ရန္ကုန္နဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးေဒသေတြမွာ ကြမ္းမစားေရး လႈံ႔ေဆာ္မႈေတြ လုပ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီလမ္းတစ္ ေလၽွာက္မွာေတာ့ အဲဒီသတင္းကို ဘယ္သူမွသိပုံမရေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္မွအပ ကားတစ္စီးလုံးမွာ ကြမ္းစားသူ ေတြခ်ည္း။ ကြမ္းေသြးေရာ၊ ရွိသမၽွ ပလတ္စတစ္၊ စကၠဴ အမႈိက္အားလုံးကို လမ္းတစ္ေလၽွာက္ ကားျပတင္း ေပါက္ကေန ပစ္ခ်ေနလိုက္ပုံမ်ား သဘာဝအလွ ေတာေတာင္ေတြကိုမွ အားမနာ။ NLD ပါတီဝင္ေတြမ်ား ဒီလမ္းေၾကာင္းမွာ ကားစီးမိမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ လမ္းေဘးဝဲယာမွာ အမႈိက္ပစ္တာေတြ၊ ကားေပၚကေန အမႈိက္ပစ္ခ်တာေတြ တျဖည္းျဖည္း နည္းသြားမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
သံေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္က အထြက္မွာေတာ့ လိပ္သိုၿမိဳ႕နယ္ထဲ ေရာက္လာပါတယ္။ ေျမျပန္႔နဲ႔ နည္းနည္းနီးလာတယ္ ေျပာရမလား။ ႐ြာေတြ၊ ဆိုင္ေတြ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ ဒူးရင္း၊ ၾကက္ေမာက္ စသျဖင့္ ေဒသထြက္ ရာသီသီးႏွံေတြ တင္ေရာင္းေနတဲ့ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ျဖတ္သြားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းပိုင္ကား ေတြရဲ႕ တံဆိပ္ေတြလည္း ေျပာင္းလာတာ ေတြ႕ရၿပီး ရွမ္း-ကယား နယ္စပ္က ၿငိမ္းတံဆိပ္ေတြ အစား KNU တံဆိပ္တပ္ကားေတြကို ျမင္လာရပါတယ္။
‘ႏႈတ္ခြန္းဆက္သပါ၏ ကရင္ျပည္နယ္’ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္အလြန္မွာေတာ့ ပဲခူးတိုင္း ေတာင္ငူခ႐ိုင္ဆီ ဝင္လာပါတယ္။ ၆ နာရီေလာက္သာ ၾကာမယ္လို႔မွန္းခဲ့ ေပမယ့္ မနက္ ၈ နာရီမွ စထြက္ခဲ့တဲ့ကားဟာ ၄ နာရီခြဲမွ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ထဲ ဝင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္၊ ၁၂၀၀ က်ပ္ေပးစီး႐ုံနဲ႔ ကိုယ္ျမင္ဖူးခ်င္တဲ့ အာဇာနည္ဗိမာန္ကို ျမင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီခရီးစဥ္ကိုတန္တယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။
ျမန္မာ့မီးရထား ဘာေတြမွားခဲ့သလဲ
ေတာင္ငူေရာက္ေတာ့ ဘယ္မွာတည္းရမွန္းမသိ။ ေတာင္ငူမွာ ကိုယ္နဲ႔သိတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ပုဂၢိဳလ္က ဘေလာ့ဂါ ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ။ သူ႔ဆီ အႀကံေတာင္းေတာ့ က်ဳံးေဟာင္းေဘးနားရွိ ဟိုတယ္တစ္ခုကို ၫြန္းပါတယ္။ ‘အသစ္တုန္းကပဲေကာင္းၿပီး ေဟာင္းသြားရင္ မေကာင္းေတာ့တာ ျမန္မာေတြရဲ႕ သဘာဝပဲေလ’ ဆိုတဲ့အတိုင္း ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရေခတ္ကမွ ေဆာက္တယ္ဆိုတဲ့ ဒီဟိုတယ္ဟာ ထိန္းသိမ္းမႈအားနည္း လို႔ထင္ပါရဲ႕။ နည္းနည္း ယိုယြင္းစျပဳေနပါၿပီ။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က တစ္ညပဲအိပ္မွာဆိုေတာ့ ျပႆနာမရွိပါ။
ကိုလြဏ္းေဆြနဲ႔ ညစာစားၿပီးအျပန္ ဟိုတယ္ဝရန္တာမွာထိုင္ၿပီး က်ဳံးပတ္လည္ကို ေငးေနတုန္း ရထားတစ္စီးျဖတ္သြားတာ ျမင္လိုက္မိပါတယ္။ ‘တစ္ခါမွမစီးဖူးေသးတဲ့ ရထားကို စီးၾကည့္ဦးမွ’ ဆိုၿပီး စိတ္ကူးေပၚလာပါတယ္။ ျပည္ေတာ္ျပန္ ပထမခရီးစဥ္တုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ပတ္ရထားကို ခဏတက္စီးဖူး႐ုံမွ တစ္ပါး အေဝးေျပးရထားေတြကို တစ္ခါမွမစီးဖူးေသးပါ။ ရန္ကုန္-ထားဝယ္ ရထားကိုစီးမယ္ ဆိုၿပီး ျပင္ခဲ့ေပမယ့္ မိတ္ေဆြေတြက ကန္႔ကြက္တာေၾကာင့္ မစီးျဖစ္ေသးပါ။
အခုက ေတာင္ငူ-ရန္ကုန္ ဆိုေတာ့ သိပ္မေဝးဘူးမို႔လား။ ကားနဲ႔သြားရင္ ၄ နာရီပဲၾကာတဲ့ ခရီးဆိုေတာ့ ရထားလည္း ၾကာလွ ၅ နာရီ ၆ နာရီေပါ့။ မနက္ျဖန္ ေန႔လယ္ထြက္သြားရင္ ညေန ေနမဝင္ခင္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးဆီ ေရာက္ၿပီေပါ့။ စိတ္ကူးေပၚတုန္း အျမန္အေကာင္ အထည္ေဖာ္မွဆိုၿပီး ဟိုတယ္ေကာင္တာမွာ သတင္းသြားေမးေတာ့ ေကာင္တာမွာ ထိုင္ေနတဲ့လူငယ္က ကၽြန္ေတာ္ကိုအထူးအဆန္းသဖြယ္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ “ရထားလက္မွတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မသိဘူးဗ်။ ခရီးသည္အားလုံးက အျမန္ကားေတြနဲ႔ပဲ သြားေနတာဆိုေတာ့ ဆရာလည္း အျမန္ကားပဲ စီးပါလား၊ ရထားက မေသခ်ာဘူး” ဆိုၿပီး အႀကံေပးပါတယ္။
အဲဒါမွ ဒုကၡ။ ဒါေပမဲ့ သူ အဲဒီလိုေျပာမွ လူေတြ ဘာေၾကာင့္ရထားမစီးၾကတာလဲ ဆိုတာကို သိခ်င္တဲ့ စိတ္က ပိုမ်ားလာပါတယ္။။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္မွာ တကၠစီဆိုင္ကယ္ငွားၿပီး ေတာင္ငူဘူတာဆီ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ တကၠစီဆိုင္ကယ္ ဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ ေတာင္ငူက တကၠစီဆိုင္ကယ္သမားေတြက ေမာ္လၿမိဳင္၊ ထားဝယ္ဘက္မွာလို သီးျခားဝတ္စုံ မဝတ္ၾကပါ။ ဒီေတာ့ အခေၾကးေငြယူၿပီး ခရီးသည္ပို႔ေနတဲ့ တကၠစီသမားလား၊ ႐ိုး႐ိုးဆိုင္ကယ္သမားလား ဆိုတာ ခြဲရ အေတာ္ခက္ပါတယ္။
“႐ိုး႐ိုးတန္းက ၂၀၀၀ က်ပါတယ္။ ဒါ အသက္အာမခံ ပါၿပီးသားပါ” ဆိုၿပီး လက္မွတ္ေရာင္းသူက ေျပာေတာ့ နည္းနည္းလန္႔သြားပါတယ္။ သူထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ လက္မွတ္က လက္တစ္လုံးစာေလာက္သာ ရွိတဲ့ စကၠဴထူျပား ေသးေသးေလး။ ၁၉၈၈ မတိုင္မီက အေျခအေနကိုေတာင္ လြမ္းမိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ လြမ္းေနဖို႔ အခ်ိန္မရလိုက္။ ဆိုက္လာတဲ့ ရထားေပၚ အျမန္ေျပးတက္ရပါတယ္။ စီးတဲ့သူ မရွိသေလာက္ နည္းေနလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ထားေပမယ့္ အဲဒီလိုမဟုတ္ပါ။ ထိုင္စရာမေျပာနဲ႔ ေျခခ်စရာေနရာေတာင္ မရွိပါ။
ဒါေပမဲ့ လက္မွတ္မွာ ထိုင္ခုံနံပါတ္ပါတယ္ ဆိုေတာ့ လူၾကားထဲတိုးၿပီး ထိုင္ခုံနံပါတ္ လိုက္ရွာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ထက္ဦးသူက ထိုင္ထားၿပီးသား။ ကိုယ့္မွာက အထုပ္အပိုးလည္းပါတယ္။ ေဘးမွာကလည္း ေျခခ်စရာေတာင္ မရွိဘူးဆိုေတာ့ ဒီတိုင္းရပ္လိုက္ဖို႔ မလြယ္။ ဒီေတာ့ အရဲစြန္႔ၿပီး လက္မွတ္ကိုထုတ္ျပ၊ ေနရာ ဖယ္ေပးဖို႔ေျပာရပါတယ္။ သိပ္ေတာ့မလြယ္ပါ။
ေက်ာခ်င္းကပ္ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္သစ္သားခုံမွာ ကိုယ္နဲ႔တြဲက်သူက ကေလးႏို႔တိုက္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာလည္း ကေလးတြဲေလာင္းနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးနဲ႔ ျပတင္းေပါက္ကေန မၾကာခဏ ကြမ္းေသြးေထြးေနတဲ့ လူငယ္တစ္ဦး။ ကၽြန္ေတာ္ရတဲ့ ခုံက ရထားဦးတည္ရာကို ေက်ာေပးထားရတဲ့အတြက္ အျပင္ေလကို တိုက္႐ိုက္မရပါ။ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ဖို႔လည္း ျမင္ကြင္းကမေကာင္းပါ။ ေနရာ လဲေပးႏိုင္မလားဆိုၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က သားအမိကိုၫွိေတာ့ သူတို႔ကလည္း ေလမရရင္ မူးတတ္တဲ့အတြက္ လဲမေပးႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ အေပၚမွာ ပန္ကာေတြရွိေနေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ ဖြင့္မေပးမွန္း မသိပါ။ ဘယ္သူကမွလည္း ပန္ကာဖြင့္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတာ မေတြ႕မိပါ။
ေလေကာင္းေလသန္႔လည္း မရ၊ အိုက္ကလည္း အိုက္လို႔ စိတ္ညစ္ေနရတဲ့အထဲ ‘ကြမ္းယာ၊ ေဆးလိပ္၊ ေနၾကာေစ့’ လို႔ ေအာ္ၿပီးေဈးေရာင္းသူေတြ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ ေရာက္လာပါတယ္။ ‘နန္းႀကီးသုပ္၊ ေခါက္ဆြဲသုပ္၊ လက္ဖက္သုပ္’လို႔ ေအာ္တဲ့လူေတြ၊ ‘ေသာက္ေရသန္႔ေတြ ရမယ္၊ လက္ဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီရမယ္’ လို႔ ေအာ္တဲ့လူေတြ စသျဖင့္ တစ္သုတ္ၿပီးတစ္သုတ္ ေဈးသည္ေတြက နည္းတာမဟုတ္။ မေန႔က ေတာလမ္းမွာေတာ့ ေဈးဆိုင္မရွိလို႔စိတ္ညစ္ခဲ့ရ။ ဒီေန႔ ရထားေပၚမွာေတာ့ ေဈးသည္မ်ားလြန္းလို႔ စိတ္ညစ္ခဲ့ရျပန္ေပါ့။
ဒါေပမဲ့ စိတ္ညစ္ေန႐ုံနဲ႔မၿပီး။ ရထားျပတင္းေပါက္ ကေန ျမင္ေနရတဲ့ ထြန္ယက္ဆဲ လယ္ကြင္းျပင္ ေတြ၊ ေကာက္စိုက္သမေလးေတြ၊ စိမ္းစိုစျပဳေနတဲ့ စပါးပင္ေတြ၊ ခပ္ေဝးေဝးက ေစတီပုထိုးေတြကို လွမ္းၿပီး ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ရပါေသးတယ္။ ေတာင္ငူကထြက္ေတာ့ ကၽြဲပြဲၿမိဳ႕တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေဇယ်ဝတီ၊ ျဖဴး၊ ေညာင္ပင္သာ ဘူတာေတြ။ အဲဒီမွာ ထပ္တက္လာတဲ့ ခရီးသည္ေတြထဲ ေဆးေရာင္းတဲ့ ေၾကာ္ျငာသမားေတြ ပါလာပါတယ္။ သူတို႔က အရင္ေဈးသည္ေတြလို ပါးစပ္နဲ႔ ေအာ္ေျပာ႐ုံ နဲ႔မေက်နပ္။ လက္ကိုင္ေလာ္စပီကာ ကိုင္ၿပီး ေဆးေရာင္းေန ပါေတာ့တယ္။
‘ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားစားရင္ ေမာ္ေတာေလးမ်ား သြားသလို’ ဆိုတဲ့ ၁၉၈၈ မတိုင္မီကာလ ၿမိဳ႕ပတ္ ရထားေပၚက ေၾကာ္ျငာေတြကိုေတာင္ ျပန္လြမ္းမိပါရဲ႕။ ေမာ္ေတာ္ေလးမ်ား သြားသလိုဆိုမွ နာမည္ႀကီးလွတဲ့ ျမန္မာ့မီးရထားတြဲက အိမ္သာေတြကို သတိရလာပါတယ္။ အခုလည္း အိမ္သာေတြက ပိုးလိုးပက္လက္ပဲလား ဆိုၿပီး ေဘးကလူေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘိုထိုင္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ သြားၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ကြန္ပ်ဴတာအိတ္ အပါအဝင္ ပစၥည္းေတြက ဒီတိုင္းထားခဲ့လို႔မျဖစ္။
ဒါေပမဲ့ အရဲစြန္႔ၿပီး တစ္ခ်က္ေတာ့ သြားၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္သာမီးက ဖြင့္မရေတာ့ ေမွာင္ေမွာင္ မည္းမည္းနဲ႔ ဘာမွေကာင္းေကာင္းမျမင္ရ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အရင္လို ပက္လက္အိမ္သာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ စနစ္တက် ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈ လုပ္မထားတဲ့အတြက္ ေသးေစာ္၊ ေခ်းေစာ္နံၿပီး တစ္ခန္းလုံး စိုစြတ္လဲေခ်ာ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီ အိမ္သာကို ေက်ာ္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထူးတန္း အတြဲ၊ အစိမ္းေရာင္၊ အျဖဴေရာင္ပိတ္စေတြ၊ ဆိုဖာခုံ ေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ အထူးတန္းကေတာ့ မဆိုးေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္။ အဲဒီဘက္ ဆက္သြားၾကည့္ေနရင္ ကိုယ့္အထုပ္ ေပ်ာက္သြားမွာစိုးတာနဲ႔ အေသအခ်ာသြား မၾကည့္ျဖစ္လိုက္ပါ။
ေနျပည္ေတာ္-ရန္ကုန္ အျမန္ရထားဆိုေပမယ့္ ရွိသမၽွဘူတာ အကုန္ရပ္တဲ့အျပင္ ရထားတစ္စင္းနဲ႔ တစ္စင္း ေစာင့္ရတာေၾကာင့္ (အသြားအျပန္ တစ္လမ္းစီ မရွိေသးဘဲ တစ္လမ္းတည္းကို အသြားအျပန္ေမာင္း ေနရလို႔ ဘူတာမွာ ရပ္ရပ္ၿပီးေစာင့္ေနရဆဲ) ခန္႔မွန္းထား တာထက္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ေနာက္က်သြားပါတယ္။ ႁပြန္တန္ဆာ စက္ေခါင္း႐ုံဆိုတဲ့ေနရာမွာ ရပ္ကတည္းက ညေန ၄ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ကားနဲ႔သြားမယ္ဆိုရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီေပါ့။
ပဲခူးဘူတာေရာက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီေက်ာ္လို႔ ေမွာင္စျပဳေနၿပီ။ ခရီးသည္ေတြေရာ၊ ေဈးေရာင္း သူေတြပါ အေတာ္မ်ားမ်ား ပဲခူးမွာဆင္းသြားတာ သတိထားမိပါတယ္။ ပဲခူးနဲ႔ ရန္ကုန္က မိုင္ ၅၀ ဆိုေတာ့ သြားပါၿပီ။ ၈ နာရီထိုးရင္ေတာင္ ဘူတာႀကီး ေရာက္ပါ့မလား မသိပါ။ ဒါေပမဲ့ ဇြဲေတာ့ ေလၽွာ႔လို႔မျဖစ္။ ေညာင္ေလးပင္၊ ေဇယ်ဝတီ ေလာက္မွာကတည္းက ရထားေပၚက ဆင္းေျပးခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပန္းတိုင္မေရာက္မွာ စိုးတာနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ အတင္းအားေပးၿပီး ဘူတာႀကီးေရာက္တဲ့အထိ သည္းခံစီးမယ္လို႔ သႏၷိ႒ာန္ခ်ထားရပါတယ္။
တိုးေၾကာင္ကေလးေရာက္ေတာ့ ေဘးနားက ကေလးအေမ အမ်ိဳးသမီး ဆင္းသြားပါတယ္။ မဆင္း ခင္ သူနဲ႔ေျပာၾကည့္သေလာက္က သူဟာ ေတာင္ငူကေန ေျမာက္ဒဂုံဆီ သြားမယ့္သူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရထားခ ၂၀၀၀ သာေပးရတဲ့ အျပင္ တိုးေၾကာင္ကေလးကေန ေျမာက္ဒဂုံဆီ ဘတ္စ္ကားစီးရင္ ၂၀၀ နဲ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၂၂၀၀ နဲ႔ ေတာင္ငူကေန ေျမာက္ဒဂုံအထိ ေရာက္တယ္။ ကားနဲ႔ဆို မလြယ္ဘူး။ မတတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူေျပာမွ ရထားစီးတဲ့ ခရီးသည္ေတြကို အေသခ်ာၾကည့္မိပါတယ္။ အျမန္ကားစီးတဲ့ ခရီးသည္ေတြလို ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ မရွိၾကပါ။ တခ်ိဳ႕ ဆို ၁၉၈၈ မတိုင္ခင္က စတိုင္နဲ႔ သံေသတၱာႀကီးထမ္းၿပီး သြားေနၾကတုန္း။
တစ္နည္းအားျဖင့ ္ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မရွိဆင္းရဲသား အမ်ားစုဟာ ေဈးသက္သာၿပီး ၿမိဳ႕လယ္အထိ ေရာက္တဲ့ မီးရထားကို အားကိုးေနရဆဲပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔မီးရထားေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ဆုတ္ယုတ္ သြားမွန္းမသိ။ ၁၉၈၈ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသား ဘဝကဆို ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးမွာ ရထားလက္မွတ္ ေမွာင္ခိုတိုးရတာ အေမာ။ ခရီးသြားမယ့္လူ အားလုံး ရထားမွရထား။ မႏၲေလးသြားမလား၊ ေမာ္လၿမိဳင္ (မုတၱမ) သြားမလား။ အားလုံးရထားခ်ည္း။ ဘယ္သူမွ ကားမစီးၾကပါ။
အခုေတာ့ ဘယ္သူမွ ရထားမစီးေတာ့ပါ။ အားလုံးက အျမန္ကားမွ အျမန္ကား ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေျပာင္းသြားတာလဲ။ ကားလမ္းေတြက ရထားလမ္းေတြထက္ ပိုေကာင္းသြားလို႔လား။ ကားေတြက ရထားေတြထက္ ပိုျမန္ၿပီး ပိုအခ်ိန္မွန္လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ကားလိုင္းေတြကို ပုဂၢလိကပိုင္ေပးၿပီး ရထားေတြကို အစိုးရပိုင္ ဆက္လုပ္ထားလို႔လား။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ပုဂၢလိက ကုမၸဏီဝန္ထမ္းေတြက အစိုးရဝန္ထမ္းေတြထက္ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ပိုရွိေနလို႔လား။
ဒီလိုေျပာဖို႔လည္း ခက္ေနျပန္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို ႏိုင္ငံတကာရွိ ရထားလိုင္းအားလုံးကို သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရေတြကပဲ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္ မဟုတ္ပါလား။ ဒါေပမဲ့ တျခားႏိုင္ငံက မီးရထားေတြ ေခတ္မီတိုးတက္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာ့မီးရထား အခုလိုျဖစ္ေနတာ ကေတာ့ တစ္ခုခု မွားယြင္းေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အ႐ႈံးခံၿပီး ေျပးေနရလို႔ဆိုၿပီး ျပည္နယ္-တိုင္း တခ်ိဳ႕က ရထားလမ္းေတြ ပိတ္လိုက္ၿပီလို႔လည္း သတင္းေတြ ထြက္ေနပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ျမန္မာ့မီးရထား ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းကို အျမန္ဆုံးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။
ထက္ေအာင္ေက်ာ္
No comments:
Post a Comment