ကခ်င္ေသာင္းက်န္းသူသမိုင္း (၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ထိ ကာလမ်ား) (ပထမပိုင္း)

ကခ်င္ေသာင္းက်န္းသူသမိုင္း (၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ထိ ကာလမ်ား) (ပထမပိုင္း)

ကခ်င္ေသာင္းက်န္းသူအဖဲြ႕စတင္ေပၚေပါက္လာျခင္း
၁။ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္တြင္ျဖစ္ပြားေသာ ကရင္-ဗမာအေရးအခင္းတြင္ အမွတ္(၁) ကခ်င္ေသနတ္ကုိင္ တပ္ရင္း မွ ဗုိလ္ႀကီးအဆင့္ျဖင့္ ေတာခုိသြားေသာ ကခ်င္အမ်ဳိးသားေနာ္ဆုိင္းမွာ ေကအင္န္ဒီအုိတုိ႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းခဲ့သည္။ ယင္းသည္ ၁၉၅ဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေကအင္န္ဒီအုိအင္အားစုအျဖစ္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပုိင္းတြင္ လႈပ္ရွားခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ လား႐ႈိးၿမိဳ႕ အစုိးရအထက္တန္းေက်ာင္း၌ အ႒မတန္း ပညာသင္ၾကားေနေသာ ေဇာ္ဆုိင္း သည္ ေနာ္ဆုိင္းႏွင့္ဆက္သြယ္ၿပီး ေတာခုိခဲ့သည္။ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္တြင္ ေနာ္ဆုိင္း တ႐ုတ္ႏုိင္ငံသုိ႔ ဝင္ေရာက္ခုိလႈံသြားရာ၌ ေဇာ္ဆုိင္းသည္လုိက္ပါမသြားဘဲ သံေတာင္၊ ေဘာဂလိ ေဒသရွိ ေကအင္န္ဒီအုိမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းလႈပ္ရွားခဲ့သည္။
၂။ ၁၉၅၉ခုႏွစ္တြင္ ေကအင္န္ဒီအုိအဖြဲ႕မွ ဂ်ီလစ္လင္း (ကခ်င္အမည္-ေဇာ္ေဘာက္) ဆုိသူအား ေဇာ္ဆုိင္း၏ အၾကံေပးအရာရွိအျဖစ္ တာဝန္ေပးအပ္ၿပီး ေဇာ္ဆုိင္းႏွင့္အတူ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္းတြင္ ေျမေအာက္စည္း႐ုံး သိမ္းသြင္းမႈလုပ္ငန္းမ်ားကုိျပဳလုပ္ရန္ေစလႊတ္ခဲ့သည္။
ေဇာ္ဆုိင္းႏွင့္ ဂ်ီလစ္လင္းသည္ ေဇာ္ဆုိင္း၏ မိခင္ျဖစ္သူ ေက်ာင္းဆရာမတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ ဟုိကုန္တုိက္နယ္၊ နမ့္အန္ရြာ (အက္စ္တီ-၈၈၈၉)တြင္ ခုိေအာင္းၿပီး ေျမေအာက္စည္း႐ုံးေရးလုပ္ငန္းကုိ စတင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေလသည္။ ေဇာ္ဆုိင္း၏ညီျဖစ္သူ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ေဇာ္ထူးသည္လည္း တကၠသုိလ္မွထြက္ေျပးၿပီး ေဇာ္ဆုိင္း ထံသုိ႔ လာေရာက္ ပူးေပါင္း ေတာခုိခဲ့ေလသည္။ ထုိ႔အျပင္ အမွတ္(၄)ကခ်င္ေသနတ္ကုိင္တပ္ရင္းမွ ထုတ္ပယ္ ျခင္းခံရၿပီး သိႏၷီတြင္ ေက်ာင္းတက္ေနေသာ ဒုတိယတပ္ၾကပ္ လမုန္တူးဂ်ဳိင္၊ တကၠသုိလ္မွထြက္၍ကြတ္ခုိင္ သုိ႔ ျပန္ေရာက္ေနေသာ လမာလရိန္းတုိ႔သည္ ေဇာ္ဆုိင္းႏွင့္ဆက္သြယ္ေပါင္းမိၾကၿပီး ၁၉၆ဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးအဖဲြ႕ (Kachin Independence Organization K.I.O) ကုိစတင္ ဖဲြ႕စည္းခဲ့ၾကသည္။
၃။ ေကအုိင္အုိ ေျမေအာက္အဖဲြ႕အစည္းတြင္ ဥကၠ႒ အျဖစ္ ေဇာ္ဆုိင္း၊ ဒုတိယဥကၠ႒အျဖစ္ ေဇာ္ထူး၊ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္လမာလရိန္းတုိ႔က တာဝန္ယူခဲ့ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ရွမ္းျပည္နယ္၌ ႏုိင္ငံေရး သမား အခ်င္းခ်င္းေနရာလုၾကရာမွ ႏုိင္ငံေရးသမားအခ်ဳိ႕၏ ခါးပုိက္ေဆာင္အျဖစ္ဖဲြ႕စည္းရန္ေကအုိင္အု အား လက္နက္ခဲယမ္းမ်ားေထာက္ပံ့ရာမွ လက္နက္ကုိင္အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခုျဖစ္လာၿပီး အင္အားမွာ ၂၇ ေယာက္ ရွိခဲ့ပါသည္။
ကခ်င္ေသာင္းက်န္းသူမ်ား လက္နက္ကုိင္ေသာင္းက်န္းမႈစတင္ျခင္း
၄။ ေကအုိင္အုိအဖြဲ႕သည္ ၁၉၆ဝ ျပည့္ႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၅ ရက္ေန႔တြင္ လား႐ႈိးၿမိဳ႕ေငြတုိက္အား စတင္စီးနင္းတုိက္ခုိက္ခဲ့ျခင္းျဖင့္ လက္နက္ကုိင္လႈပ္ရွားမႈကုိ စတင္ခဲ့ေလသည္။ လား႐ႈိးၿမိဳ႕ရွိ ေငြတုိက္ ကို ေဖာက္ကာ လက္နက္ကုိင္လႈပ္ရွားမႈစတင္သည္ႏွင့္ လား႐ႈိး၊ ကြတ္ခုိင္ေဒသမွ ေဇာ္ဆုိင္းႏွင့္ ေဇာ္တူးတုိ႔ စည္း႐ုံးထားသည့္ ကခ်င္လူငယ္မ်ားမွာလည္း တစ္ၿပိဳင္တည္းေတာခုိခဲ့ၾကသည္။ အင္အား ၁ဝဝ ခန္႔စုစည္း မိေသာအခါ တပ္မဟာမွဴး အျဖစ္ ေဇာ္ဆုိင္းကလည္းေကာင္း၊ တပ္မဟာဗုိလ္မွဴးအျဖစ္ ဂ်ီလစ္လင္းက လည္းေကာင္း တာဝန္ယူလ်က္ သိႏၷီၿမိဳ႕နယ္ လြယ္ေတာက္၌္ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၅ ရက္ေန႔တြင္ ေကအုိင္ေအ (Kachin Independence Army-K.I.A) ေခၚ ကခ်င္လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ႏွင့္ ေကအုိင္စီ (Kachin Independence Council K.I.C) ကုိ စတင္ဖဲြ႕စည္းခဲ့ေလသည္။
၅။ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပုိင္း ကြတ္ခုိင္ၿမိဳ႕အနီး ဆင္လီရြာ၏ အေရွ႕ဘက္ ၁ဝ မုိင္ခန္႔အကြာတြင္ အေျခခ်စခန္း တစ္ခုတည္ေဆာက္၍ အေျခခံစစ္ပညာသင္တန္း အမွတ္(၁)ကုိ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၆ ရက္ေန႔ ၌ ဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လတြင္ ေကအုိင္ေအတပ္ရင္း (၁)ကုိ ဗန္းေမာ္နယ္ေျမ မြန္ဘာပါတြင္လည္းေကာင္း၊ တပ္ရင္း(၂) ကုိ လမာလရိန္းဦးစီးကာ အင္အား ၃ဝဝ ခန္႔ျဖင့္ မုံးစီး၊ မုံးထန္ နယ္ေျမတြင္လည္းေကာင္း ဖြဲ႕စည္းခဲ့ၾကသည္။ ထို႕ျပင္ ေက်းရြာမ်ား၌ ဗြီဒီအက္ဖ္ (Villager's Defence Forces) ေခၚ ေက်းရြာကာကြယ္ေရးအဖဲြ႕အျဖစ္ဖဲြ႕စည္းကာ တူမီးမ်ားတပ္ဆင္လ်က္ မိမိတပ္မ်ား ကုိေႏွာင့္ယွက္ရန္ တာဝန္ေပးခုိင္းေစခဲ့ၾကသည္။
၆။ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ႏုိင္ငံေတာ္ဘာသာအျဖစ္ ျပ႒ာန္း လုိက္ျခင္းကုိလည္းေကာင္း၊ တ႐ုတ္-ျမန္မာ ႏွစ္ႏုိင္ငံနယ္နိမိတ္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆုိမႈတြင္ ဖီေမာ္၊ ေဂၚလန္၊ ကန္ဖန္ေဒသ မ်ားအား တ႐ုတ္ျပည္ နယ္နိမိတ္အတြင္း ထည့္သြင္းေဖာ္ျပမႈအေပၚ ေနရာအႏွံ႔ ဆႏၵျပမႈအား အခြင့္ေကာင္းယူ၍ လည္းေကာင္း၊ ရွမ္းပေဒသရာဇ္မ်ားမွ ဖက္ဒရယ္မူကုိ စတင္ေတာင္းဆုိ လာျခင္းတုိ႔ ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ေကအုိင္အုိတုိ႔အေနျဖင့္ တုိက္ကြက္မ်ားရရွိလာခဲ့ၾကသည္။ လူမ်ဳိးေရး အျမင္ က်ဥ္းေျမာင္းမႈကုိ အရင္းခံ၍ လူမ်ဳိးေရး မုန္းတီးမႈ၊ ဗမာလူမ်ဳိးႀကီး ဝါဒဆန္႔က်င္ေရး စသည္တုိ႔ကုိ အေၾကာင္းျပကာ လြတ္လပ္ေသာ ကခ်င္သမၼတႏုိင္ငံ ထူေထာင္ရန္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ စည္း႐ုံး လႈံ႕ေဆာ္လာခဲ့ၾကေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မသိနားမလည္ေသာ လူငယ္လူရြယ္အမ်ားအျပားမွာ ကခ်င္ ေသာင္းက်န္းသူမ်ား၏ စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္းမႈေအာက္ သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရေလသည္။
၇။ ထုိကဲ့သုိ႔ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာမ်ား ေပၚေပါက္ေနစဥ္မွာပင္ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္စုံညီအစည္းအေဝးက ဗုဒၶဘာသာကုိႏုိင္ငံေတာ္ဘာသာအျဖစ္ ျပ႒ာန္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဖဲြ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒ (တတိယ ျပင္ဆင္ခ်က္) အက္ဥပေဒ၊ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ အက္ဥပေဒအမွတ္ ၁၇ အရ ဗုဒၶဘာသာသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ဘာသာျဖစ္လာေသာ္လည္း လြတ္လပ္စြာကုိးကြယ္ခြင့္ရရွိၿပီးျဖစ္ေလရာ မည္သုိ႔မွ် ထူးျခားျခင္းမရွိေပ။ သို႔ေသာ္ ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ေသာ အျခားဘာသာဝင္မ်ားက လြတ္လပ္စြာ ကုိးကြယ္ခြင့္ မရွိေတာ့ဟုယူဆကာ ဆူပူအုံၾကြမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ထုိအခ်ိန္က လက္နက္ကိုင္ အင္အား ၂၇ ေယာက္သာ ရွိေသးေသာ ေကအုိင္အုိ (Kachin Independence Organization) ကခ်င္ ေသာင္းက်န္းသူအဖဲြ႕သည္ ဘာသာေရးလြတ္လပ္ခြင့္မရွိဟူ၍ အေၾကာင္းျပစည္း႐ုံးရာမွ ပုိမုိအင္အား ေတာင့္တင္းလာသည္။ တ႐ုတ္-ျမန္မာ နယ္နိမိတ္စာခ်ဳပ္တြင္ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ဖီေမာ္၊ ေဂၚလန္၊ ကန္ဖန္ နယ္ေျမမ်ားအား တ႐ုတ္နယ္နိမိတ္အတြင္း ထည့္သြင္းေပးရျခင္းကုိလည္း ကခ်င္တုိင္းရင္းသား အမ်ား အျပားက ဆႏၵျပကန္႔ကြက္ၾကသည္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲပ်က္ျပားေသာအဖြဲ႕အစည္း
၈။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားမွာ ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕တည္းတြင္သာ က်င္းပေနျခင္းမဟုတ္ဘဲ အခ်ဳိ႕ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွာ ဆိုင္ရာေဒသတြင္သာ ေဆြးေႏြးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္-ေက်ာ္ဇံရႊီး၏ ရခိုင္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီႏွင့္ ေဆြးေႏြးပြဲျပဳလုပ္ရာတြင္ ငပလီ၌ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔အတူပင္ ေကအိုင္ေအ (ေခၚ) ကခ်င္ ေသာင္းက်န္းသူမ်ားႏွင့္လည္း မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ ေဆြးေႏြးပြဲက်င္းပခဲ့သည္။
၉။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္အစပိုင္းတြင္ ေကအိုင္ေအမ်ားသည္ တပ္မဟာ(၁)ႏွင့္ တပ္ရင္း(၆)ရင္းကို ဖြဲ႕စည္းၿပီး ျဖစ္ၿပီး အင္အား ၁,ဝဝဝ ေက်ာ္အထိ တိုးတက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ လား႐ိႈး-ကြတ္ခိုင္နယ္၌ အင္အား ၃ဝဝ နီးပါးခန္႔၊ ဗန္းေမာ္-ျမစ္ႀကီးနားနယ္ေျမ၌ အင္အား ၃၈ဝ ခန္႔အထိသာရွိေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဗန္းေမာ္-စိန္လံုလမ္းႏွင့္ ဗန္းေမာ္-မန္ဝိန္းလမ္းတို႔ကိုစိုးမိုးၿပီး ဧရာဝတီျမစ္ အေနာက္ဘက္ ကမ္းႏွင့္ ျမစ္ႀကီးနား အေရွ႕ေျမာက္၊ ဟူးေကာင္းလြင္ျပင္တို႔ကိုတိုးခ်ဲ႕စည္း႐ံုးရာမွ အင္အား တိုးတက္ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
၁ဝ။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကိုထုတ္ျပန္ေသာအခါ ေကအိုင္ေအမ်ားသည္ စာျဖင့္ဆက္သြယ္ညိႇႏိႈင္း ၿပီးေနာက္ေတာ္ လွန္ ေရးေကာင္စီ၏အစီအစဥ္ျဖင့္ ဗန္းေမာ္သို႔ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ ေကအိုင္ေအ ကိုယ္စားလွယ္ ေဇာ္ဒန္ႏွင့္ အဖြဲ႕သည္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္ေန႔တြင္ ဗန္းေမာ္မွတစ္ဆင့္ မႏၲေလးသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ထို႔ေနာက္ စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ တပ္မေတာ္မွ တပ္မဟာ(၇)တပ္မဟာမွဴးႏွင့္ ပဏာမ ေဆြးေႏြးပြဲ က်င္းပၿပီး စက္တင္ဘာလ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၏ကိုယ္စား အေနာက္ေျမာက္တိုင္း၊ တိုင္းမွဴးႏွင့္ထပ္မံ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။
၁၁။ တိုင္းမွဴးႏွင့္ေဆြးေႏြးစဥ္ ေဇာ္ဒန္ႏွင့္ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕က ေအာက္ပါအခ်က္မ်ားကို ေတာင္းဆိုခဲ့ သည္-
(က) ျပည္ေထာင္စုအတြင္းရွိ လူမ်ဳိးအသီးသီးအား လြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ ကိုေပးအပ္ ရန္၊ မိမိတို႔ လူမ်ဳိးမ်ား၏သေဘာအရ ခြဲထြက္လိုသူမ်ားအား ခြဲထြက္ခြင့္ ေပးရန္။
(ခ) ကခ်င္ျပည္နယ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ကခ်င္ ျပည္သူျပည္သားမ်ား လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ ေနျခင္း၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ပန္းတိုင္ျဖစ္သည့္ လံုးဝလြတ္လပ္ေသာ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္ သီးျခား ကခ်င္ျပည္နယ္ထူေထာင္ရန္။
(ဂ) ဤကဲ့သို႔ ျပည္ေထာင္စုအတြင္းမွ ကခ်င္ျပည္နယ္ခြဲထြက္သြားသည္ကို ႏွစ္ဦးသေဘာတူ လက္ မွတ္ေရးထိုးၿပီးသည့္ေန႔မွစ၍ ကခ်င္ျပည္နယ္ႏွင့္ဗမာျပည္သည္ ေအာက္ပါထာဝရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမူငါးခ်က္ကိုအေျခခံထား၍ ႏွစ္ျပည္ေထာင္ဆက္ဆံသြားေရးကို ႏွစ္ဦးသေဘာ တူ လက္မွတ္ေရးထိုးရန္-
(၁) တစ္ဦး၏နယ္ေျမတည္တံ့ေရးႏွင့္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ဆိုင္ေရးကို တစ္ဦး က ေလး စားေရး။
(၂) တစ္ဦးကိုတစ္ဦး မက်ဴးေက်ာ္ေရး။
(၃) တစ္ဦး၏ျပည္တြင္းေရးရာတြင္ တစ္ဦးကဝင္မစြက္ေရး။
(၄) တူညီစြာႏွင့္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အက်ဳိးရွိစြာ ဆက္ဆံေရး။
(၅) ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရး။
၁၂။ ေကအိုင္ေအမ်ား၏ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားမွာ လံုးဝခြဲထြက္ေရးပင္ျဖစ္ၿပီး ယင္းတို႔ဘက္က လိုက္ေလ်ာမႈဟူ၍ တစ္စံုတစ္ရာမွ်ပင္မရွိခဲ့ေပ။ ထို႔အျပင္ ေဆြးေႏြးပြဲျပဳလုပ္ေနစဥ္အတြင္း ေကအိုင္ေအ ထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ေဇာ္တူးသည္ ဗန္းေမာ္မွကာမိုင္းၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ဝင္ေရာက္ကာ ေက်းရြာ အားလံုးလိုလိုကို စည္း႐ံုးစိုးမိုးထားခဲ့သည္။ ေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္ျပားသြားသည္ႏွင့္ ေကအိုင္ေအ မ်ားသည္ လူ၊ လက္နက္၊ ခဲယမ္းမ်ားကို အျပင္းအထန္စုေဆာင္းရာ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ကုန္တြင္ အင္အား ၂,ဝဝဝ ေက်ာ္ခန္႔အထိ တိုးတက္လာသည္။
ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲပ်က္ျပားၿပီးေနာက္ပိုင္း ကခ်င္ေသာင္းက်န္းသူအဖြဲ႕အစည္း၏ အေျခအေန
၁၃။ ေကအိုင္ေအ (ေခၚ) ကခ်င္ေသာင္းက်န္းသူမ်ားသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲမျပဳလုပ္မီ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ႏွစ္ဦးပိုင္းတြင္ တပ္မဟာ(၁)ႏွင့္တပ္ရင္း(၆)ရင္းကို လူအင္အား ၁,ဝဝဝ ေက်ာ္ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့ ၿပီးျဖစ္သည္။ ေဇာ္ဒန္ေခါင္းေဆာင္သည့္ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕က ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီႏွင့္ ေဆြးေႏြးေနစဥ္ ေကအိုင္ေအမ်ား သည္ လူသူစုေဆာင္းျခင္း၊ ဆက္ေၾကးေကာက္ခံျခင္းတုိ႔ကို တိုးခ်ဲ႕၍ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။ ေဆြးေႏြးပြဲကာလတြင္ ေဇာ္တူးသည္ ဗန္းေမာ္နယ္ေျမမွ ဧရာဝတီျမစ္ကိုျဖတ္ေက်ာ္၍ ေက်ာက္စိမ္းထြက္ရွိရာ ကာမိုင္းၿမိဳ႕နယ္အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္စည္း႐ံုးစိုးမိုးခဲ့သည္။ ကာမိုင္းၿမိဳ႕နယ္ရွိ ေက်းရြာအားလံုးလိုလိုသည္ ေကအိုင္ေအတို႔၏ လႊမ္းမိုးမႈ ေအာက္တြင္ေရာက္ ခဲ့ရသည္။ေဆြးေႏြးပဲြပ်က္ျပားၿပီးေနာက္ ေကအိုင္ေအ တို႔သည္ လူ၊ လက္နက္ႏွင့္ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္မ်ားကို အျပင္းအထန္စုေဆာင္းၾကေလရာ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ကုန္တြင္ လူအင္အားမွာ ၂,ဝဝဝ ေက်ာ္အထိ တိုးတက္ လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
၁၄။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ႏွစ္ဦးတြင္ ေကအိုင္ေအတပ္မဟာ(၂)ကို တိုးခ်ဲ႕ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ တပ္မဟာ(၁)၏ လက္ေအာက္တြင္ တပ္ရင္း(၁)၊ တပ္ရင္း(၂)ႏွင့္ တပ္ရင္း(၅)ကိုစုဖြဲ႕ၿပီး ေဇာ္ဆုိင္းက အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ ေဇာ္ဆိုင္း၏ တပ္မဟာ(၁)သည္ မန္စီၿမိဳ႕နယ္၊ မြန္ဘာပါေက်းရြာ (အက္စ္အို-၄၈၈၈)တြင္ အေျချပဳ၍ လႈပ္ရွားသည္။ တပ္မဟာ(၂)တြင္မူ တပ္ရင္း(၃)၊ တပ္ရင္း(၄) ႏွင့္ တပ္ရင္း(၆)တို႔ ပါဝင္သည္။ ေဇာ္တူးက တပ္မဟာ(၂)ကို အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး မဂ်ီဘြမ္(အက္စ္-၄၄ဝ၄)တြင္ အေျချပဳ၍ လႈပ္ရွားသည္။ ထို႔အျပင္ တပ္ရင္း(၇) ကိုပူတာအိုနယ္ေျမတြင္ လူအင္အား ၈ဝဝ ခန္႔ျဖင့္ တုိးခ်ဲ႕ဖြဲ႕စည္းၿပီး ေဇာ္တူးကပင္ တာဝန္ယူ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ သည္။ တပ္ရင္း(၇)တြင္ ဗြီဒီအက္ဖ္(ေခၚ) ေက်းရြာကာကြယ္ေရးတပ္ဖြဲ႕ကို အေျခခံ၍ဖြဲ႕စည္းျခင္းျဖစ္သည္။ ေျပာက္က်ား လႈပ္ရွားမႈအတြက္ ရည္ရြယ္ျခင္းျဖစ္သည္။
၁၅။ ေဇာ္တူးသည္ တပ္မဟာ(၂)အား တျဖည္းျဖည္း တိုးခ်ဲ႕ဖြဲ႕စည္းခဲ့ရာ အင္အား ၁၄ဝဝ ေက်ာ္အထိ တိုးတက္လာၿပီး ပူတာအုိ၊ ခ်ီေဖြ၊ ေလာေခါင္၊ ျမစ္ႀကီးနား၊ ဗန္းေမာ္၊ ကြတ္ခိုင္နယ္ေျမမ်ားတြင္ျဖန္႔ခြဲလႈပ္ရွား၍လာသည္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လမွ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလအတြင္း ေကအိုင္ေအထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ ညီအစ္ကိုမ်ားျဖစ္ေသာေဇာ္ဆိုင္း၊ ေဇာ္ဒန္၊
ေဇာ္တူး တို႔သံုးဦးသည္လည္း ေဇာ္သံုးေဇာ္ဟူ၍ နာမည္ႀကီး လာၾကသည္
၁၆။ တပ္မေတာ္သည္ ကခ်င္ျပည္နယ္ႏွင့္ ရွမ္း ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ႐ုတ္တရက္အင္အားႀကီးထြား ၿပီး ဆူပူလႈပ္ရွားလာၾကေသာ ေကအိုင္ေအမ်ားကို ေခ်မႈန္းေရးအတြက္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလမွစ၍ စစ္ဆင္ေရးမ်ားျဖင့္ ဆင္ႏႊဲတိုက္ခိုက္ေတာ့သည္။ တပ္မေတာ္က ဆင္ႏႊဲခဲ့ေသာ စစ္ဆင္ေရးမ်ားမွာ ေအာက္ပါ အတိုင္းျဖစ္သည္-
(က) ဂန္႔ေဂၚစစ္ဆင္ေရး။
(ခ) ေအာင္ေျမစစ္ဆင္ေရး။
(ဂ) ေကာင္ရာဘြမ္စစ္ဆင္ေရး။
(ဃ) ခရမ္းစစ္ဆင္ေရး။
၁၇။ တပ္မေတာ္က ဆင္ႏႊဲသည့္စစ္ဆင္ေရးအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလမွ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလအထိ တစ္ႏွစ္တာကာလအတြင္းတြင္ ေကအိုင္ေအမ်ားမွာ မ်ားစြာအထိနာခဲ့ရသည္။ ထိုကာလ အတြင္း ေကအိုင္ေအေသာင္းက်န္းသူ ၆၉၆ ေယာက္ကို အေသမိၿပီး ၃၇၇ ေယာက္ကို ဒဏ္ရာရေစခဲ့သည္။ ၁ဝ၆၄ ေယာက္ကို အရွင္ဖမ္းဆီးရမိၿပီး ၂၂၂၃ ေယာက္ လက္နက္ခ်ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္မွ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္လယ္ပိုင္းအတြင္း ကခ်င္ေသာင္းက်န္းသူလႈပ္ရွားမႈမ်ားစြာ က်ဆင္းသြားခဲ့ရေတာ့သည္။
၁၈။ ေကအိုင္ေအလႈပ္ရွားမႈမွာ တပ္မေတာ္၏ထိုးစစ္မ်ားေၾကာင့္ အဘက္ဘက္မွယိုယြင္းက်ဆင္းၿပီး နာလန္မထူႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ေကအိုင္ေအေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ႀကံဆႀကိဳးပမ္းၾကရသည္။ အိုင္ေအဦးစီးခ်ဳပ္ျဖစ္သူ ေဇာ္ဆိုင္းသည္ ျပည္ပအကူအညီရေရးအတြက္ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔သြားေရာက္ကာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ထန္ဝိုး(အယ္လ္ယူ-ဝ၅ဝ၅)တြင္အေျခခ်၍ ဘိန္း၊ ေက်ာက္စိမ္းမ်ားေရာင္းဝယ္ရန္ စခန္း ဖြင့္လွစ္ခဲ့ရသည္။ ထိုင္းႏုိင္ငံမွတစ္ဆင့္ ျပည္ပအကူအညီမ်ားရရွိေစရန္ ေဇာ္ဆိုင္း၏ အႀကံေပး အရာရွိအျဖစ္ ေကအင္(န္)ယူမွ တြဲဖက္ထားေသာ ဂ်ီလစ္လင္း (ကခ်င္အမည္-ေဇာ္ေဘာက္)က ကူညီခဲ့ သည္။ ေဇာ္ဆိုင္းသည္ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ လြယ္ယားစခန္းမွ ခရီးထြက္သြားျခင္းျဖစ္ၿပီး ဗန္ေကာက္၊ ဇင္းမယ္၊ ေဖာ္မိုဆာသို႔လွည့္လည္၍ အေရွ႕ေတာင္အာရွစစ္စာခ်ဳပ္အဖြဲ႕ (SEATO) ၏ အကူအညီရရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ၁၉၆၆ခုႏွစ္အတြင္းမွာပင္ ေကအိုင္ေအႏုိင္ငံျခားဆက္သြယ္ေရးတာဝန္ခံ မရန္ဘရန္ဆိုင္းသည္ အိႏိၵယႏိုင္ငံ၏ အကူအညီရယူေရးအတြက္ ေခ်ာကန္ေတာင္ၾကားေဒသသို႔ သံုးလၾကာ သြားေရာက္ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ေပ။
၁၉။ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္းတြင္ တပ္မေတာ္သည္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေခ်မႈန္းေရးအတြက္ အမွတ္(၇၇)ေျချမန္တပ္မဌာနခ်ဳပ္ကိုဖြဲ႕စည္းရန္ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ စစ္ဆင္ေရးတပ္အခ်ဳိ႕ကို ထုတ္ႏုတ္ခဲ့ ရေလရာ ေကအိုင္ေအမ်ားအတြက္ လူသူလက္နက္စုေဆာင္းစည္း႐ံုး၍ ေခါင္းေထာင္ထႏိုင္ရန္ အခ်ိန္ရသြား သည္ဟု ဆိုရ ေပမည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္………
Like