ကခ်င္ေသာင္းက်န္းသူသမိုင္း (ဒုတိယပိုင္း)
ေကအိုင္ေအမ်ား တစ္ဖက္ႏုိင္ငံႏွင့္ဆက္သြယ္ျခင္း
၂ဝ။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂၆ ရက္တြင္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းျဖစ္ပြား ၿပီးေနာက္ေကအုိင္ေအ ေခါင္းေဆာင္ ေဇာ္တူးသည္ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံဘက္မွ ျပတ္သားစြာေထာက္ ခံေၾကာင္း ေၾက ညာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေကအိုင္ေအေသာင္းက်န္း သူမ်ားသည္ တပ္မေတာ္ထိုးစစ္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြား လုမတတ္ အထိနာခဲ့ရာမွ အမွတ္(၇၇)
ေျချမန္တပ္မဌာနခ်ဳပ္ဖြဲ႕စည္းရန္ တပ္မ်ားထုတ္ႏုတ္မႈကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ျပန္လည္ေခါင္းေထာင္ ထလာႏိုင္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေကအိုင္ေအေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ စစ္ေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားျပဳလုပ္ႏုိင္ရန္အတြက္
ျပည္ပ အကူအညီရရွိေရးကို အျပင္းအထန္ႀကိဳးစားခဲ့သည္။
၂၁။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လအတြင္းမွာပင္ ေကအုိင္ေအတပ္မဟာ(၂)မွ ႏုိင္ငံေရးတာဝန္ခံမရန္ဘရန္ ဆုိင္းႏွင့္ အင္အား ၃၄ ေယာက္အဖြဲ႕သည္ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံသို႔ထြက္ခြာ၍ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းမ်ား တက္ေရာက္ရန္ႏွင့္ လက္နက္ခဲယမ္းအကူအညီမ်ားရရွိရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ ဘရန္ဆုိင္းတို႔လူစုသည္ လက္နက္ငယ္မ်ဳိးစံု ၄၂ လက္၊ လက္ပစ္ဗံုး ၃၆ လံုးႏွင့္ က်ည္မ်ဳိးစံုႏွစ္ေသတၱာကိုရရွိလာၿပီးေနာက္ ထိုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ အတြင္းတြင္ ျပည္တြင္းသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာၾကသည္။
၂၂။ မရန္ဘရန္ဆုိင္းတို႔လူစု လက္နက္ခဲယမ္းမ်ားရရွိ လာေသာအခါ ေကအုိင္ေအတပ္မဟာ (၂)မွဴး ေဇာ္တူး ေခါင္းေဆာင္ သည့္အဖြဲ႕သည္ ၁၉၆၇ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ျပည္ပသို႔ ခရီးထြက္ခြာ ၾကျပန္သည္။ထိုအဖြဲ႕တြင္ တပ္မဟာ(၂)မွဴး ေဇာ္တူးကေခါင္းေဆာင္ၿပီး အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ပံုေရႊေဇာ္ဆိုင္း၊ ႏုိင္ငံျခားေရးတာဝန္ခံ ဘရန္ဆုိင္းတို႔လည္းလိုက္ပါၾကသည္။ စုစုေပါင္းအင္အား ၄၂၅ ေယာက္ပါဝင္သည္။ ထိုအဖြဲ႕သည္ လက္နက္ခဲယမ္းအကူအညီရရွိေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရးသင္တန္းမ်ား တက္ေရာက္ေရးတို႔ကို နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ႀကိဳးစားၾကသည္။
၂၃။ ေဇာ္တူးတို႔အဖြဲ႕သည္လိုအပ္ပါက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ပူးေပါင္း၍ဘံုရန္သူျဖစ္ေသာ ဗမာ အစိုးရကိုတိုက္ခိုက္ရန္ သေဘာတူညီၾကသည္။ ေဇာ္တူးတို႔လူစုသည္ လက္နက္ငယ္မ်ဳိးစံု ၈ဝဝ လက္၊ က်ည္မ်ဳိးစံု ၁၇ဝ,ဝဝဝ ေတာင့္ႏွင့္ စစ္ဝတ္ပစၥည္းမ်ားရရွိခဲ့ၾကသည္။ ေကအိုင္ေအမ်ားသည္ လက္နက္ခဲယမ္း ရရွိေရးအတြက္ ယခင္ကရန္သူျဖစ္ခဲ့သည့္ ဗကပမ်ားႏွင့္ပူးေပါင္းရန္ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကရသည္။
၂၄။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ေဇာ္တူးေခါင္းေဆာင္ေသာ ေကအုိင္ေအအင္အား ၃ဝဝ ခန္႔သည္ ေမာင္းျပန္႐ိုင္ဖယ္မ်ားအပါအဝင္ လက္နက္ခဲယမ္းအျပည့္အစံုျဖင့္ ျပည္တြင္းသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိ လာၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ႀတိဂံနယ္ေျမတြင္ရွိေသာ ေကအုိင္ေအတပ္မဟာ(၂)ဌာနခ်ဳပ္မွ မုိင္ရြန္ကြန္ဂ်ာႏွင့္ ကြန္ဆာေဘာက္ေနာ္တို႔ဦးစီးေသာ တိုက္ခိုက္ေရးတပ္ႏွင့္ ကိုယ္ရံေတာ္တပ္မ်ားကို လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား တပ္ဆင္ေပးၾကသည္။ ေကအုိင္ေအမ်ားသည္ ျပည္ပမွလက္နက္ခဲယမ္းမ်ား ရရွိလာၾကေသာေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ ကို ပစ္အားသံုး၍ တိုက္ခိုက္လာႏုိင္ၾကသည္။
၂၅။ ေဇာ္တူးသည္ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံမွျပန္လာၿပီးေနာက္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒႏွင့္ ေမာ္စီတုံးအေတြးအေခၚကို သေဘာတရား လက္နက္အျဖစ္တပ္ဆင္၍ စည္း႐ံုးလာရာနယ္ေျမလူထုက လက္မခံသျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈမရ ရွိခဲ့ေပ။ ထို႔အျပင္ ေကအုိင္ေအငယ္သားမ်ားအတြင္းတြင္လည္း ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကို လက္မခံလိုသူမ်ား ေပၚထြက္ လာသည္။ ေကအုိင္ေအအဖြဲ႕အစည္း အတြင္း၌ေခါင္းေဆာင္ငယ္မ်ား ခန္႔အပ္ရာတြင္လည္း ဂ်ိန္းေဖာလူမ်ဳိးႀကီး ဝါဒကို က်င့္သံုးၿပီးအျခား မ႐ူ(ေခၚ)ေလာင္ေဝၚ၊ လီဆူး(ေခၚ) ေယာယင္၊ လခ်ိတ္(ေခၚ) လရွီ စေသာ ကခ်င္ မ်ဳိးႏြယ္ဝင္လူမ်ဳိးစုမ်ား မေက်မနပ္ျဖစ္လာၾကသည္။ ေကအုိင္ေအ အဖြဲ႕အစည္း၏ ေခါင္းေဆာင္မႈ ကို ေဇာ္ဆုိင္း၊ ေဇာ္တူး၊ ေဇာ္ဒန္ဟူေသာ ေဇာ္ညီအစ္ကိုသံုးဦးကသာ လက္ဝါးႀကီး အုပ္ထားျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း မေက်မနပ္ ျဖစ္လာၾကသည္။
၂၆။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ ေကအုိင္ေအတပ္ရင္း (၄)မွ မ႐ူ(ေခၚ)ေလာင္ေဝၚလူမ်ဳိး ေဇလြမ္းႏွင့္ လရွီ (လခ်ိတ္)လူမ်ဳိးစခံုတိန္ယိန္းတို႔ေခါင္းေဆာင္ေသာ ေကအိုင္ေအ ၁၂ဝ ခန္႔သည္ ေကအုိင္ေအအဖြဲ႕မွ ခြဲထြက္၍ ျပည္ပသို႔သြားေရာက္ကာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ႏွင့္ ပူးေပါင္းခဲ့သည္။ ယင္းကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္မွအစျပဳ၍ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ေမချမစ္အေရွ႕ျခမ္းေဒသ ခ်ီေဗြ၊ ေလာေခါင္၊ ေဆာ့ေလာ္ေဒသမ်ားတြင္ အေျခခ်ႏုိင္လာေတာ့သည္။
ေကအိုင္ေအေသာင္းက်န္းသူမ်ား၏ အေျခအေန (၁၉၇၁-၁၉၇၂ ခုႏွစ္)
၂၇။ ေကအိုင္ေအမ်ားသည္ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံမွ အကူအညီရယူခဲ့ေသာ္လည္း ဗကပမ်ားႏွင့္မူ မၾကာခဏ ပဋိပကၡျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကြတ္ခိုင္ေဒသတြင္ ဗကပစစ္နယ္ေျမတိုးခ်ဲ႕မႈေၾကာင့္ ေကအိုင္ေအမ်ားသည္ တပ္မေတာ္ အား လာေရာက္ဆက္သြယ္ခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္ကိုမတိုက္ဘဲ ဗကပကိုသာဦးတည္ရန္သူအျဖစ္ တုိက္ခိုက္ေနခဲ့ သည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ ေဇာ္ဒန္ႏွင့္ အင္အားစုမ်ားက ကခ်င္(၄)ကို ခ်ဳံခိုတိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းမွ ေကအိုင္ေအမ်ားသည္ ဗကပတပ္ရင္း(၂ဝ၂)၊ (၃ဝ၃)တို႔ႏွင့္ နားလည္မႈ ယူခဲ့ျပန္သည္။ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္မွစ၍ ေကအိုင္ေအ တပ္မဟာ(၂)၊ တပ္ရင္း(၅)ႏွင့္ တပ္ရင္း(၆)ကို ေဇာ္တူး ကိုယ္တိုင္ကြပ္ကဲ၍ ကာမိုင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ဖားကန္႔လံုးခင္း ေဒသမွေက်ာက္စိမ္းမ်ားအား ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ခိုးထုတ္ေရာင္းခ် ခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ထိုင္းႏိုင္ငံမွပင္ စစ္လက္နက္မ်ားကိုဝယ္ယူၾကသည္။ အိႏိၵယႏုိင္ငံမွ ဖီဆိုနာဂ ေသာင္းက်န္းသူမ်ားကိုလည္း တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွသင္တန္းေပး၍ လက္နက္တပ္ဆင္ လာသည္။ ဖီဆိုမ်ားအား အိႏိၵယသို႔ ျပန္ပို႔ေပး၍ လက္နက္ေတာင္းယူျခင္းမ်ားကိုလည္း လုပ္လာသည္။ အေရွ႕ ပါကစၥတန္ႏွင့္ အျပန္အလွန္ဆက္သြယ္ ကူညီမႈမ်ားရွိခဲ့ေသာ္လည္း ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏိုင္ငံေပၚေပါက္ လာေသာအခါ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားရသည္ တပ္မဟာ(၁)မွဴး ေဇာ္ဒန္က ရခိုင္ေသာင္းက်န္းသူမ်ား ကိုလက္နက္တပ္ဆင္ေလ့က်င့္ေပးခဲ့သည္။ ေကအိုင္ေအ ဥကၠ႒ေဇာ္ဆိုင္းသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွတာဝန္ရွိသူ အခ်ဳိ႕ႏွင့္ညႇိႏိႈင္းကာ ယင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ကို ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္းတြင္ ဖြင့္လွစ္ထားခဲ့သည္။
၂၈။ ၁၉၇၂ခုႏွစ္အတြင္းတြင္ ေကအိုင္ေအစစ္ဌာနခ်ဳပ္သည္ ေဇာ္ဆိုင္းေခါင္းေဆာင္၍ ထိုင္းႏိုင္ငံ ထန္ဝိုးစခန္းတြင္လည္းေကာင္း၊ တပ္မဟာ(၁)သည္ ေဇာ္ဒန္ေခါင္းေဆာင္၍ ကြတ္ခိုင္၊ လား႐ိႈးႏွင့္ ဗန္းေမာ္ခ႐ိုင္မ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ေဇာ္တူးေခါင္းေဆာင္ေသာ တပ္မဟာ(၂)သည္ ဖားကန္႔နယ္ေျမႏွင့္ ျမစ္ ႀကီးနားခ႐ိုင္တြင္လည္းေကာင္း ခိုေအာင္းလႈပ္ရွားကာ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားမွ လက္နက္ခဲယမ္းအကူအညီ ရရွိေရးကိုႀကိဳးစားလ်က္ရွိသည္။စီးပြားေရးအရ ေက်ာက္စိမ္းႏွင့္ဘိန္းမ်ား
ကိုလည္းတိုးခ်ဲ႕ေရာင္းဝယ္လာ ၾက ေလသည္။
၁၉၇၂ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ရွိေသာ ေကအိုင္ေအေသာင္းက်န္းသူတို႔၏ အင္အား
၂၉။ ေကအုိင္ေအ
(က) ေကအိုင္ေအစစ္ဌာနခ်ဳပ္။ ေဇာ္ဆုိင္း။
(ခ) တပ္မဟာ(၁)။ ေဇာ္ဒန္ႏွင့္အင္အား ၁၄၈ ေယာက္။
(ဂ) လား႐ိႈးခရိုင္ ႏွင့္ဗန္းေမာ္ခရုိင္
(၁) လား႐ႈိးခ႐ိုင္တြင္လြမ္းေဒါင္ႏွင့္ တပ္ရင္း(၂)၊ေဇာ္ဘြန္ႏွင့္ တပ္ရင္း (၈)၊ ေဒါင္ေခါင္းႏွင့္ တပ္ရင္း(၉)တို႔ကတာဝန္ယူသည္။
(၂) ဗန္းေမာ္ခ႐ုိင္တြင္ဒြေရာင္ႏွင့္ တပ္ရင္း(၁)၊ ေဂၚ႐ူလဒြႏွင့္ တပ္ရင္း (၅)တုိ႔က တာဝန္ယူ သည္။
(ဃ) တပ္မဟာ(၂)။ ေဇာ္တူးႏွင့္ အင္အား ၁,၄၆၉ ေယာက္ရွိၿပီး ေဇာ္ေဘာက္က တပ္ရင္း(၃)၊ ဇုတ္ဒိုင္ကတပ္ရင္း(၄)၊ လမာလရိန္းကတပ္ရင္း(၆)၊ ေဇာ္ေဘာက္ကတပ္ရင္း(၇)၊ မဒင္ကီးေယာ္ က တပ္ရင္း(၁ဝ)၊ ကေဒၚေဇာ္ဆုိင္းက တပ္ရင္း(၁၁) စသည္ျဖင့္တပ္ရင္းမ်ားအလိုက္ တာဝန္ယူၿပီး ျမစ္ႀကီးနားခ႐ိုင္၊ ႀတိဂံေဒသ၊ ဧရာဝတီအေနာက္ျခမ္း ေဒသမ်ားတြင္ လႈပ္ရွား သည္။
(င) စုစုေပါင္းအင္အား။ ျပည္တြင္းတြင္ ၂၉၅ဝ ခန္႔ရွိၿပီး ထုိင္းႏုိင္ငံ ထန္ဝုိးတြင္ဌာနခ်ဳပ္ ဖြင့္လွစ္ ထားသည္။
ေသာင္းက်န္းသူအဖြဲ႕အစည္းအခ်င္းခ်င္းဆက္သြယ္မႈမ်ားႏွင့္ပဋိပကၡမ်ား
၃ဝ။ ဗကပႏွင့္ေကအိုင္ေအေသာင္းက်န္းသူမ်ား။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ အင္အားစုအခ်ဳိ႕သည္ ၁၉၅ဝ ျပည့္ႏွစ္ကတည္းက ျပည္ပႏုိင္ငံသို႔ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွစ၍ ျပည္ပ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ၏ ႏုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရး အကူအညီမ်ား တစ္စတစ္စ တိုးတက္မ်ားျပားစြာ ရရွိလာခဲ့သည္။ ေကအိုင္ေအမ်ား သည္လည္း အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားမွ အကူအညီရရွိရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားခဲ့ရာ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ျပည္ပ ေက်ာင္းသားမ်ား အေရးအခင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ျပည္ပႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရးသင္တန္း မ်ားေပးရန္ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား ေထာက္ပံ့ရန္ ကတိေပးခဲ့သည္။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ မရန္ဘရန္ဆိုင္းဦးစီးေသာေရွ႕ေျပးအဖြဲ႕၃၄ ေယာက္သည္
ျပည္ပႏိုင္ငံသို႔ေရာက္ရွိသြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕တြင္ ျပည္ပ အာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးၿပီး ေကအိုင္ေအက ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒခံယူရန္ သေဘာတူ ၍ျပည္ပက ႏုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရးအကူအညီမ်ား ေပးရန္သေဘာတူညီခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဇာ္တူး၊ ေဇာ္ဒန္၊ လမံုတူးဂ်ဳိင္၊ မရန္ဘရန္ဆုိင္၊ ပံုေရႊ ေဇာ္ဆိုင္းတို႔ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ေကအုိင္ေအ ၄၂၅ ေယာက္အဖြဲ႕သည္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ႏုိင္ဝင္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔မွ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔အထိ ျပည္ပႏိုင္ငံသို႔သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး ၿမိဳတစ္ၿမိဳ႕တြင္ ဗသိန္းတင္၊ ေနာ္ဆိုင္းတို႔ႏွင့္ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ပိုင္းမွစ၍ ေကအိုင္ေအ သည္ ျပည္ပႏုိင္ငံမွ ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရးအကူအညီမ်ားရရွိခဲ့ၿပီး စစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို တိုးတက္လုပ္ေဆာင္ ႏိုင္ ခဲ့ေလသည္။
၃၁။ ေကအုိင္ေအမ်ားသည္ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္မွစ၍ တပ္ရင္း(၉)ရင္းအထိဖြဲ႕စည္းခဲ့ၿပီး ကခ်င္ျပည္ နယ္တြင္ အင္အား ၁၇၅ဝ၊ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းတြင္ အင္အား ၅ဝဝ အထိတုိးတက္လာခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ထိုင္းႏုိင္ငံ ထန္ပုိးစခန္းတြင္ အေျခစိုက္ေနေသာ ေဇာ္ဆုိင္းထံမွလည္း လက္နက္ ခဲယမ္းမ်ား ရရွိခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္တြင္ လက္ေရြးစင္အထူးတုိက္ခုိက္ေရးတပ္မ်ားဖြဲ႕စည္း၍ တုိက္ခိုက္ လာၾကရာ ျမစ္ႀကီးနားနယ္ေျမမွ ကဝပန္(အင္ဝုိင္-၂ဝ၄၄)၊ ဒူရစ္ဂါး (အင္ဝုိင္-ဝ၄၆၆)၊ တင္ဂ႐ူးေကာင္း (အင္ဝိုင္-၈၅ဝ၄) တပ္စခန္းမ်ားက်ဆံုးခဲ့ရ သည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ အတြင္းမွာပင္ ဇတ္ဒိုင္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ တပ္ရင္း (၁ဝ)ကို စတင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။
၃၂။ ေဇာ္ထူးသည္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒႏွင့္ျပည္ပအေတြးအေခၚကိုလက္ခံခဲ့ေသာ္လည္း ေအာက္ေျခငယ္သား မ်ားႏွင့္ နယ္ေျမလူထုက ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကိုမႏွစ္ၿမိဳ႕ၾကေပ။ ေကအုိင္ေအ၏ မူလစည္း႐ံုးမႈမွာလည္း က်ဥ္းေျမာင္း ေသာလူမ်ဳိးေရးႏွင့္ဘာသာေရးကို အဓိကအေျခခံခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ သဖြယ္ ျဖစ္ေန သည္။ ေကအိုင္ေအေရာဗကပပါ ျပည္ပပံုစံကြန္ျမဴနစ္ဝါဒႏွင့္ျပည္ပ
ၾသဝါဒကိုလက္ခံခဲ့ၾကေသာ္ လည္း ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၁ ရက္တြင္ေနာ္ဆုိင္းေခါင္းေဆာင္ေသာ ဗကပမ်ား မံုးကိုး(အက္စ္-၂၄၉၉) ကို ဝင္ေရာက္ ရာမွစ၍ အက်ဳိးစီးပြားလုဘက္မ်ားျဖစ္လာၾကသည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္၊ မတ္လတြင္ ေကအိုင္ေအတပ္ရင္း (၄)အဖြဲ႕(၁)မွဴး၊ မ႐ူလူမ်ဳိးေဇလြမ္း၊ အဖြဲ႕(၅) မွဴး၊ ဇခံုတိမ္ယိမ္းႏွင့္ ေနာက္လုိက္ ၁၂ဝ တို႔ ေကအိုင္ေအမွ ခြဲထြက္ၿပီးျပည္ပႏုိင္ငံသို႔သြားေရာက္ခိုလံႈခဲ့ၾကသည္။
ေဇလြမ္းႏွင့္ ဇခံုတိမ္ယိမ္းအင္အားစုမ်ားသည္ ဗကပႏွင့္ ပူးေပါင္းမိၿပီး ဗကပတပ္ရင္း(၁ဝ၁)အျဖစ္
ျပန္ဝင္လာၾကရာ ေကအိုင္ေအမ်ားအေနႏွင့္ဗကပအေပၚ ပိုမို၍ မေက်နပ္စရာ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။
၃၃။ ဗကပမ်ားသည္ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းတြင္ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသမ်ားကိုဖြင့္လွစ္ရာ၌ နယ္ခံ ေကအုိင္ေအမ်ားႏွင့္ ေဒသခံကခ်င္တုိင္းရင္းသားတို႔အား လြယ္ကူစြာစည္း႐ံုးႏုိင္ေစရန္ ကခ်င္ေတာခို စစ္ဗိုလ္ ေနာ္ဆိုင္းကိုေခါင္းေဆာင္ေစခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဗကပႏွင့္ေကအုိင္ေအတို႔၏ပဋိပကၡမွာ ႀကီးမား သည္ ထက္ႀကီးမားလာသည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ ေကအုိင္ေအတက္ မဟာ(၂)ဌာနခ်ဳပ္ ၌ျပဳလုပ္ေသာ အစည္းအေဝးက ေနာ္ဆိုင္းေခါင္းေဆာင္ေသာ ဗကပမ်ားကို နံပါတ္(၁)ဦးစားေပးရန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ၿပီး ဇြန္လမွစ၍ ဗကပမ်ားအား စစ္ေရးရင္ဆုိင္မႈျပဳလုပ္လာသည္။ ေဇာ္တူးကလည္း ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကို စြန္႔လႊတ္ေၾကာင္း အတိအလင္းေၾကညာသည္။ ေကအိုင္ေအသည္ ဗကပႏွင့္ တိုက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ပြားေနေသာ္လည္း လက္နက္ ခဲယမ္းမ်ားရရွိေရးအတြက္မူ ျပည္ပႏုိင္ငံႏွင့္တစ္ဘက္လွည့္ ဆက္ သြယ္ ေနရသည္။ အျခားႏုိင္ငံမ်ားမွ အကူအညီရရွိေရးအတြက္မူ ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားမွ အကူအညီရရွိေရးကိုလည္း ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ တြင္ အိႏိၵယႏုိင္ငံမွ ဖီဇိုနာဂေသာင္းက်န္းသူမ်ားအား ျပည္ပႏိုင္ငံသို႔ သင္တန္းတက္ရန္ပို႔ေပးခဲ့ၿပီး အျပန္တြင္ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားမွ တပ္ဆင္ေပးလိုက္ေသာ လက္နက္၊ ခဲယမ္း အခ်ဳိ႕ကို ဖီဇိုနာဂမ်ားထံမွ ခြဲေဝရယူခဲ့သည္။ လူအင္အားအေနႏွင့္ကား အသက္ ၁၃ ႏွစ္အထက္ ေယာက်္ားကေလး၊ မိန္းကေလးမ်ားကိုပါ အတင္းအဓမၼဖမ္းဆီး၍ စစ္သားသစ္အျဖစ္ သိမ္းသြင္း ေလ့က်င့္အသံုးျပဳလာသည္။
၃၄။ ေကအုိင္ေအတပ္မဟာ(၁)လက္ေအာက္တြင္ တပ္ ရင္း(၁)၊ (၂)၊ (၅)၊ (၈)ႏွင့္ (၉)တို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားၿပီး တပ္မဟာ(၂)လက္ေအာက္တြင္ တပ္ရင္း(၃)၊ (၄)၊ (၆)၊ (၇)၊ (၁ဝ)ႏွင့္(၁၁)တို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္း ထားသည္။ ဗကပ အား ဦးစားေပးရန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားေသာေၾကာင့္ ေကအုိင္ေအ တပ္မဟာ(၁) သည္ တပ္မေတာ္အား တတ္ႏုိင္သမွ်ေရွာင္ရွားၿပီး ဗကပကိုသာရွာေဖြတုိက္ခိုက္ခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္ စစ္ေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း နားလည္မႈ ယူႏုိင္ရန္ ဆက္သြယ္ကမ္းလွမ္းခဲ့သည္။
၃၅။ ေကအုိင္ေအမွခြဲထြက္သြားခဲ့ေသာ ေဇလြမ္းႏွင့္ စခံုတိမ္ယိမ္းတို႔သည္ ျပည္ပတြင္ သင္တန္းဆင္းၿပီး ေနာက္ ဗကပတပ္ရင္း(၁ဝ၁)အျဖစ္ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္လာသည္။ ေဇလြမ္းႏွင့္အင္အား ၂ဝဝ ခန္႔သည္ ခန္တန္ေတာင္ၾကားလမ္း (အက္စ္ဒီ-၉၅၁ဝ)သို႔ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္လည္းေကာင္း၊ ေမလ ၂ဝ ရက္ေန႔တြင္ ကန္ပိုက္တီး(အက္စ္ဒီ-၉၁၅၇) သို႔လည္းေကာင္း ဝင္ေရာက္ခဲ့ၿပီး စခံုတိမ္ယိမ္းႏွင့္အင္အား ၂ဝဝ ခန္႔သည္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ တန္လံု (အင္ဇက္-၃၉၆၉)ျပည္သူ႕ရဲစခန္းကိုတုိက္ခိုက္၍ ျပည္တြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာရာ ေမချမစ္အေရွ႕ျခမ္း ခ်ီေဖြ၊ ေလာေခါင္ ၊ ေဆာေလာေဒသမ်ားတြင္ ေကအိုင္ေအႏွင့္ ထိပ္တုိက္တိုးလာ ရသည္။ ေဇာ္ဒန္ေခါင္းေဆာင္ေသာ တပ္မဟာ(၁)သည္ ကြတ္ခိုင္ နယ္ေျမတြင္ တပ္မေတာ္ႏွင့္နားလည္မႈယူ၍ လႈပ္ရွားေနရာမွ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလပထမအပတ္တြင္ လား႐ႈိးေျမာက္ဘက္၌ ကခ်င္(၄)ယာဥ္အုပ္စုအား ခ်ဳံခိုတုိက္ခိုက္ခဲ့သည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ဗကပတပ္ရင္း(၂ဝ၂)၊ (၃ဝ၃)တို႔ႏွင့္ နားလည္မႈယူၿပီးအပစ္အခတ္ ရပ္စဲၾကျပန္သည္။
၃၆။ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လအတြင္းတြင္ ေကအုိင္ေအဗဟုိေကာ္မတီအစည္းအေဝးတစ္ရပ္က်င္းပရာ ''ဝန္ေပါင္တိုင္းျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕၏ မဟာႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္''ကို အတည္ျပဳဆံုးျဖတ္ခဲ့ သည္။ ေကအိုင္ေအတုိ႔၏လမ္းစဥ္တြင္ ဝန္ေပါင္တိုင္းျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕ ႏိုင္ငံေရးယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္၊ ဝန္ေပါင္တုိင္းျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕၏ အဓိကအေျခခံေသာတရားကိုယ္မ်ား၊ တုိက္ဖ်က္ရမည့္ရန္သူ၊ မ်က္ေမွာက္အခ်ိန္ ဦးတည္တိုက္ဖ်က္ရမည့္ရန္သူ၊ မည္သူကျပည္သူလူထု၊ မည္သူက ရန္သူ၊ ဝန္ေပါင္တိုင္းျပည္တက္ၾကြေရး၏အေျခခံလူတန္းစား၊ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ ေရာက္ေအာင္ တုိက္ခိုက္သြားရမည့္ နည္းဗ်ဴဟာ၊ ျပည္သူလူထု၏ေတာ္လွန္ေရး၊ ျပည္သူလူထု၏ စုစည္းညီၫြတ္ေရး၊ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕စည္းထားေရး၊ ႏိုင္ငံေတာ္ စီမံခန္႔ခြဲေရး၊ ဝန္ေပါင္တုိင္းျပည္ လြတ္ေျမာက္ေရး၏ သေဘာထားႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားေရးဝါဒ စသည္တို႔ကို ခြဲျခား ရွင္းလင္းထားသည္။
၃၇။ ေဇာ္တူးေခါင္းေဆာင္ေသာ ေကအုိင္ေအမ်ားသည္ အေျခခံနယ္ေျမမ်ားမွ လူသစ္မ်ားကို အတင္း အဓမၼစုစည္းၿပီးေနာက္ဗြီဒီအက္(ေခၚ)ေက်းရြာကာကြယ္ေရးအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ အယ္လ္ဂ်ီအက္ဖ္(ေခၚ) ဌာေန ေျပာက္က်ားတပ္မ်ားကိုပါ တစ္ပါတည္းဖြဲ႕စည္း ေလ့က်င့္ခဲ့သည္။ ေက်းရြာလူႀကီးမ်ားကို ေခၚယူ သင္တန္းေပးၿပီး စည္း႐ံုးေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ေစသည္။ မရန္ဘရန္ဆုိင္းသည္ ျပည္ပႏိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္ၿပီး ဗကပတို႔၏ အေျခအေနကိုတင္ျပခဲ့ေသာ္လည္း ျပည္ပအာဏာပိုင္မ်ားက ဗကပ၏ ေခါင္းေဆာင္ မႈေအာက္သို႔ ဝင္ေရာက္ရန္ သာ တုိက္တြန္းခဲ့သည္။ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းတြင္ ေကအိုင္ေအ ၂၂ဝ ခန္႔အား ျပည္ပႏုိင္ငံသို႔ သင္တန္း ေစလႊတ္ေရးႏွင့္ေကအိုင္ေအကလည္း ကသာခ႐ိုင္အတြင္းရွိ ဗကပ ၁၅ဝ ခန္႔ကို ျပည္ပႏုိင္ငံသို႔ပို႔ေဆာင္ေပးေရးကို သေဘာတူညီမႈရလာၾကသည္။
၃၈။ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္ ေမလတြင္ ထြန္းေရႊေမာင္ေခါင္းေဆာင္ေသာ ရခိုင္လူငယ္တစ္စုအား ေကအိုင္ေအ ကလက္နက္တပ္ဆင္ဖြဲ႕စည္းေလ့က်င့္ခဲ့ၿပီး ကခ်င္၊ နာဂ မီဇိုရခုိင္ ေသာင္းက်န္းသူမ်ား ပူးေပါင္း လႈပ္ရွားႏုိင္ေရးကို ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က အေရွ႕ပါကစၥတန္ ႏုိင္ငံ (ေနာင္ေသာ္ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံ) ကိုလည္း ကမ္းလွမ္းခဲ့သည္။
၃၉။ ဗကပႏွင့္ေကအိုင္ေအတို႔သည္ နားလည္မႈရယူၿပီး အပစ္အခတ္ရပ္စဲထားၾကရာမွ ဗကပမ်ားက မံုးေပၚ၊ နမ့္ခ်က္ေဒသမွေတာင္ပိုင္းေကအိုင္ေအနယ္ေျမမ်ားသို႔ မသိမသာခ်င္းနင္းဝင္ေရာက္လာၾက သျဖင့္ ေက အိုင္ေအႏွင့္ဗကပတို႔ အျပန္အလွန္ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္မႈမ်ား ေပၚေပါက္လာျပန္သည္။
ေကအိုင္ေအ မ်ားသည္ ျပည္ပကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ လက္နက္ခဲယမ္းေထာက္ပံ့မႈကို မွီခိုေနရေသာေၾကာင့္ ဗကပအား ျပတ္ျပတ္ သားသားဆန္႔ က်င္၍မရဘဲျဖစ္ေနသည္။ ဗကပႏွင့္ေျပလည္မႈရရန္ ႀကိဳးပမ္းေသာ္လည္း ေအာင္ျမင္မႈမရခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ထံ ဆက္သြယ္ခ်ဥ္းကပ္မႈမ်ား ျပဳလုပ္လာၾကျပန္သည္။ အစိုးရႏွင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြး ရန္ျပင္ဆင္လာ ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာလ ၆ ရက္ေန႔မွ ၁ဝ ရက္ေန႔အထိ လမုန္တူးဂ်ဳိင္ႏွင့္ ဗကပ ေခါင္းေဆာင္မ်ား မံုးေပၚတြင္ေဆြးေႏြးၾကရာ သေဘာတူညီခ်က္ အခ်ဳိ႕ရရွိသျဖင့္ အစိုးရအားဘံုရန္သူအျဖစ္သတ္မွတ္ၾကျပန္သည္။ ေကအုိင္ေအတို႔သည္ ျပည္ပႏိုင္ငံ၏ ေထာက္ပံ့ေပးကမ္းမႈ
ကိုလည္း လက္မလႊတ္ႏိုင္၊ ဗကပကိုလည္း လက္မခံႏိုင္ေသာေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ဗကပအၾကားတြင္ စစ္ေရးအေျခအေနေပၚမူတည္၍ မၾကာခဏေျပာင္းလဲဆက္ဆံေနရေလသည္။
၄ဝ။ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ေကအိုင္ေအတို႔သည္ စစ္ေရးတိုးျမႇင့္ဆန္႔က်င္ရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ တပ္ရင္း(၁၁)ရင္းကို စစ္ေၾကာင္းေလးေၾကာင္းဖြဲ႕စည္း၍ တပ္မေတာ္အားတုိက္ခိုက္ရန္ႀကိဳးပမ္းလာသည္။ စစ္ေၾကာင္းမ်ားမွာ ဧရာဝတီျမစ္အေနာက္ျခမ္းတြင္ တပ္ရင္း(၅)၊ (၆) ႏွင့္ (၁၂)တို႔ကို ေဇာ္တူး ကိုယ္တုိင္ဦးစီး ေသာ က်ားသစ္စစ္ေၾကာင္း၊ ကြတ္ခိုင္နယ္ေျမတြင္ တပ္ရင္း(၁)၊ (၂)၊ (၈)ႏွင့္ (၉)တို႔ကို ေဇာ္ဒန္ကိုယ္တုိင္ ေခါင္းေဆာင္၍ ဆင္စစ္ေၾကာင္း၊ ဧရာဝတီျမစ္အေရွ႕ဘက္ျခမ္းေဒသတြင္ တပ္ရင္း(၃)ႏွင့္ (၁ဝ)ကို ကမ္ထြဲ ေခါင္းေဆာင္၍ ျခေသၤ့စစ္ေၾကာင္း၊ ပူတာအိုနယ္ေျမတြင္ တပ္ရင္း(၄)ႏွင့္(၇)ကို ေဇာ္အိမ္ေခါင္းေဆာင္၍ ႀကံ႕စစ္ေၾကာင္းဟူ၍ျဖစ္သည္။ ဗကပႏွင့္ေကအုိင္ေအတို႔မွာ နားလည္မႈယူထားၾကေသာ္လည္း ခိုင္ၿမဲေသာ မဟာမိတ္မ်ားမဟုတ္သည့္အေလ်ာက္ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္းတြင္ ဗကပတို႔က ေကအုိင္ေအနယ္ေျမမ်ားကို ထိုးေဖာက္စည္း႐ံုးလာသျဖင့္ တုိက္ပြဲမ်ားျဖစ္ပြား လာျပန္ သည္။ ေကအိုင္ေအမ်ားကလည္း တပ္မေတာ္ထံသို႔ ကိုယ္စားလွယ္ေစလႊတ္ျခင္း၊ စာေရးသားဆက္ သြယ္ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္လာျပန္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ဗကပမ်ားအားတိုက္ခိုက္ ရင္း မၾကာခဏအပစ္အခတ္ရပ္စဲ၍ မၾကာခဏပင္ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ ထိုင္းႏုိင္ငံမွတစ္ဆင့္ လက္ယာအုပ္စုႏွင့္ ဆက္သြယ္ၿပီး အကူအညီရရန္လည္း ႀကိဳးစားၿမဲ ႀကိဳးစားေနသည္။ တပ္မေတာ္အား နားလည္မႈယူခဲ့ျခင္းမွာမူ စစ္ေရးအရႏွစ္ဖက္ညႇပ္ေနျခင္းမွ ယာယီ ထြက္ေပါက္ ရရန္သာျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
၄၁။ ေကအိုင္ေအမ်ားသည္ ဗကပအား ဘံုရန္သူအျဖစ္သတ္မွတ္၍ တပ္မေတာ္ႏွင့္ပူးေပါင္းတုိက္ခိုက္ရန္ လက္နက္၊ ခဲယမ္းႏွင့္ေဆးဝါးပစၥည္းမ်ား အကူအညီေတာင္းခံခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္မွ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁ဝ ရက္ေန႔တြင္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲ၍ လူငယ္လူရြယ္မ်ားအား စည္း႐ံုးသိမ္းသြင္းျခင္း၊ ဆက္ေၾကးမေကာက္ ရ ေသးေသာေနရာေဒသမ်ားတြင္ မေပးခဲ့ရေသာႏွစ္မ်ားအတြက္ပါ အေၾကြးသတ္မွတ္၍ ဆက္ေၾကး ေကာက္ ယူ ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထုိ႔အျပင္ တပ္မ်ားလႈပ္ရွားျခင္းမျပဳရန္ စည္းကမ္း သတ္မွတ္ခ်က္ကို ေဖာက္ဖ်က္၍ ဗကပအား တားဆီးပိတ္ဆို႔ရန္အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ စစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားျပဳလုပ္လာသည္။ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္အတြင္း ကတည္းက ပေလာင္တပ္ရင္း(၂)အား စတင္စည္း႐ံုးသိမ္းသြင္းခဲ့ရာ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္တြင္ ေဇာ္ဒန္၏ တပ္မဟာ(၁) လက္ေအာက္သို႔ေရာက္ရွိလာသည္။
၄၂။ ေကအုိင္ေအဗဟုိေကာ္မတီအစည္းအေဝး တစ္ရပ္ကို ဆမားဘြမ္(အက္စ္ဒီ-၆ဝ၇၆)တြင္ က်င္းပခဲ့ သည္။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲထားစဥ္အတြင္း ဆက္ေၾကးမ်ားေကာက္ယူျခင္းကိုလည္း တုိးျမႇင့္ျပဳလုပ္ေနသည္။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၉ရက္ေန႔တြင္ ဟူးေကာင္းေတာင္ၾကားေဒသ၌ တပ္ရင္း(၆)နယ္ေျမတြင္ ဗဟုိ ေကာ္မတီအစည္းအေဝးပြဲတစ္ရပ္ကို စတင္က်င္းပၾကျပန္သည္။
ေကအုိင္ေအတို႔၏ ဗဟိုေကာ္မတီ အစည္းအေဝး မၿပီးဆံုးခင္မွာပင္တပ္မေတာ္သည္ယင္းတို႔၏ မ႐ိုးသားမႈမ်ားေၾကာင့္ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးရန္ အက်ဳိးမထူးေတာ့သျဖင့္ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ ၃ ရက္ေန႔တြင္ ေဆြးေႏြးပြဲကို ပယ္ဖ်က္ လိုက္ ေတာ့သည္။ ေကအိုင္ေအ ဗဟုိေကာ္မတီအစည္းအေဝးပြဲသည္ ေအာက္တုိဘာလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ၿပီးခဲ့ရာ တပ္မေတာ္ႏွစ္ခုအစား တပ္မေတာ္ေလးခုကို ေအာက္ပါအတိုင္းဆံုးျဖတ္၍ တိုးခ်ဲ႕ဖြဲ႕စည္းခဲ့ေလသည္-
(က) တပ္မဟာ(၁)အား တူးဂ်ဳိင္ဦးစီး၍ ကခ်င္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း။
(ခ) တပ္မဟာ(၂)အား ေဇာ္တူးဦးစီး၍ ကခ်င္ျပည္နယ္အေနာက္ပိုင္း။
(ဂ) တပ္မဟာ(၃)အား ေဇာ္မိုင္ဦးစီး၍ ကခ်င္ျပည္နယ္အေရွ႕ပိုင္း။
(ဃ) တပ္မဟာ(၄)အား ေဇာ္ဒန္ဦးစီး၍ ကခ်င္ျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း။
၄၃။ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္မွာ ေဇာ္ဆုိင္းျဖစ္ၿပီး ဒုစစ္ဦးစီးခ်ဳပ္မွာ ေဇာ္တူးျဖစ္သည္။ ကခ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရး ေကာင္စီ (ေကအုိင္စီ)ကိုလည္းဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ေကအိုင္စီသည္ ဗဟိုေကာ္မတီ၏ အၿမဲတမ္း ေကာ္မတီ တာဝန္ကို ပူးတြဲ ထမ္းေဆာင္ရန္ျဖစ္ၿပီး ေအာက္ပါအတုိင္းပါဝင္ခဲ့ၾကသည္-
(က) ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေဇာ္တူး =ဥကၠဌ
(ခ) ဆလန္ကဘာပံု ေရႊေဇာ္ဆုိင္း =အတြင္းေရးမွဴး
(ဂ) ဗိုလ္မွဴးႀကီး တူးဂ်ဳိင္ =တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး
(ဃ) ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေဇာ္ဒန္ =အဖြဲ႕ဝင္
(င) ဆလန္ကဘာမရန္ ဘရန္ဆိုင္း =အဖြဲ႕ဝင္
(စ) ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး လမာလရိန္း= အဖြဲ႕ဝင္
(ဆ) ဆလန္ကဘာ ေဇာ္ေအာင္ =အဖြဲ႕ဝင္
(ဇ) ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ေဇာ္မိုင္ = အဖြဲ႕ဝင္
(စ်) ဗိုလ္မွဴး မရန္ဘရန္ေတာင္ = အဖြဲ႕ဝင္
(ည) ဗိုလ္မွဴး ခြန္ခ်ဳိ = အဖြဲ႕ဝင္
(ဋ) ဗိုလ္မွဴး ေဇာ္ဘြန္ = စီးပြားေရးတာဝန္ခံ
(ဌ) ဗိုလ္မွဴး ေဇာ္ဖန္ = အဖဲြ႕ဝင္
၄၄။ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးေကာင္စီ(ေကအိုင္စီ)ေအာက္တြင္ ေအာက္ပါအဖြဲ႕အစည္းသံုးရပ္ တည္ရွိသည္-
(က) ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္(ကာကြယ္ေရး)ေကအိုင္ေအ။
(ခ) အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕။
(ဂ) ကခ်င္ျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးစည္း႐ံုးေရးအဖြဲ႕၊ (ေကအိုင္အို)။
၄၅။ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္(ေကအုိင္ေအ)တြင္ ေအာက္ပါစစ္ဦးစီးအဖြဲ႕ကို ဖြဲ႕စည္းထားသည္-
(က) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဇာ္ဆိုင္း= ဥကၠဌ
(ခ) ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေဇာ္တူး = ဒုဥကၠဌ (တပ္မဟာ-၂)
(ဂ) ဗိုလ္မွဴးႀကီး တူးဂ်ဳိင္= အတြင္းေရးမွဴး (တပ္မဟာ-၁)
(ဃ) ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေဇာ္ဒန္ =အဖြဲ႕ဝင္ (တပ္မဟာ-၄)
(င) ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး လမာလရိန္း = တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး
(စ) ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ေဇာ္မိုင္ = အဖြဲ႕ဝင္ (တပ္မဟာ-၃)
(ဆ) ဗိုလ္မွဴး ဘရန္ေတာင္= အဖြဲ႕ဝင္
၄၆။ ေကအိုင္ေအတြင္ တပ္စိတ္မွတပ္စု၊ တပ္ခြဲ၊ တပ္ရင္း တပ္မဟာအဆင့္အထိ စနစ္တက်ဖြဲ႕ စည္းထားၿပီး တပ္မဟာ(၁)တြင္ တပ္ရင္း(၄)၊ (၇)ႏွင့္ (၁ဝ)၊ တပ္မဟာ (၂)တြင္ တပ္ရင္း(၅)၊ (၆)ႏွင့္ (၁၁)၊ တပ္မဟာ(၃)တြင္ တပ္ရင္း (၁)ႏွင့္ (၃)၊ တပ္မဟာ (၄)တြင္ တပ္ရင္း(၂)၊ (၈)ႏွင့္(၉)တို႔ ပါဝင္ၾကသည္။ တပ္မဟာမွဴးသည္ တုိင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုလည္းေကာင္း၊ တပ္ရင္းမွဴးသည္ခ႐ိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုလည္းေကာင္း၊
အဖြဲ႕မွဴးသည္ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုလည္းေကာင္း၊ အဖြဲ႕ငယ္မွဴးသည္ တုိက္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကိုလည္းေကာင္း တာဝန္ယူၾကရသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေနႏွင့္ တုိင္းမ်ားကို ေအာက္ပါအတိုင္းခြဲျခား၍ တာဝန္ယူၾကရသည္-
(က) ကခ်င္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းတုိင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး(တပ္မဟာ-၁)
(၁) ဗိုလ္မွဴးႀကီး လမံုတူးဂ်ဳိင္ တုိင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး
(၂) ဗိုလ္မွဴး ဒြဲေရွာင္ ဒုတုိင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး
(၃) ဗိုလ္မွဴး မရန္ဘရန္ေရွာင္ ဘ႑ာေရးအရာရွိ
(ခ) ကခ်င္ျပည္နယ္အေနာက္ပိုင္းတိုင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး(တပ္မဟာ-၂)
(၁) ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေဇာ္တူး တုိင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး
(၂) ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး လမာလရိန္း ဒုတိုင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး
(ဂ) ကခ်င္ျပည္နယ္အေရွ႕ပိုင္းတိုင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕(တပ္မဟာ-၃)
(၁) ဒု-ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေဇာ္မိုင္ တုိင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး
(၂) ဗိုလ္မွဴး ခြန္ခ်ဳိ ဒုတုိင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး
(ဃ) ကခ်င္ျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕(တပ္မဟာ-၄)
(၁) ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေဇာ္ဒန္ တိုင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး
(၂) ဗိုလ္မွဴး ေဇာ္ဖန္ ဒုတုိင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး (ကြတ္္ခိုင္ခ႐ုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး)
(၃) ဗိုလ္ တူးေဂါင္ (လား႐ႈိးခ႐ိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး)
၄၇။ ေကအိုင္ေအမွာမူ စည္း႐ံုးေရးဆိုင္ရာသီးျခားအဖြဲ႕ အစည္းအေဝးတစ္ရပ္ျဖစ္ၿပီးကာကြယ္ေရး (ေကအိုင္ေအ) အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ ညႇိႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ရသည္။ ေကအိုင္အို ကို ေအာက္ပါ အတိုင္း ေခါင္းေဆာင္ ၾကသည္-
(က) ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေဇာ္တူး= ဥကၠဌ တပ္မဟာ(၂)
(ခ) ဗိုလ္မွဴးႀကီး တူးဂ်ဳိင္ =ဒု-ဥကၠဌ တပ္မဟာ(၁)
(ဂ) ဆလန္ကဘာ ပံုေရႊေဇာ္ဆုိင္း = အတြင္းေရးမွဴး
(ဃ) ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေဇာ္ဒန္ = တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး
(င) ဒု-ဗိုလ္မွဴးႀကီး လမာလရိန္း = အဖြဲ႕ဝင္
(စ) ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ေဇာ္မိုင္= အဖြဲ႕ဝင္
(ဆ) ဗိုလ္မွဴးႀကီး မရန္ဘရန္ေတာင္ = အဖြဲ႕ဝင္
(ဇ) ဆလန္ကဘာ မရန္ဘရန္ဆုိင္း = အဖြဲ႕ဝင္
၄၈။ စင္စစ္ ကခ်င္ေသာင္းက်န္းသူမ်ားသည္ လက္နက္ကိုင္တပ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ႏွင့္ စည္း႐ံုးေရးအဖြဲ႕ တို႔ကို ေက်းရြာအဆင့္အထိခြဲျခား၍ စနစ္တက်ဖြဲ႕စည္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ေခါင္းေဆာင္မႈ အားလံုးမွာမူ ေဇာ္ဆုိင္း၊ ေဇာ္တူး၊ ေဇာ္ဒန္ ဟူေသာေဇာ္ညီအစ္ကို သံုးဦးလက္ထဲတြင္သာ ရွိေန သည္။ ေဇာ္ဆုိင္း သည္ ကခ်င္ ေသာင္းက်န္းသူမ်ား၏နံပါတ္(၁) ေခါင္းေဆာင္ေနရာတြင္ရွိၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္သာေနထိုင္သည္။ ျပည္တြင္းရွိ ေကအိုင္ေအမ်ားအားနံပါတ္(၂)ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္သူ ေဇာ္တူး
ကသာကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္ေနသည္။ ေရွ႕တန္းစစ္ဦးစီး ဌာနခ်ဳပ္(အက္ဖ္ဂ်ီအိပ္ခ်္ၾကဴ)ကို ဗိုလ္ေဇာ္ဂန္ ဦးစီးအင္အား ၅ဝ ခန္႔ျဖင့္ မဂ်ီဘြမ္ေဒသ ေကာ့လြန္ရြာပုန္း (အင္န္အိပ္ခ္စ္ ၆၂၁၂) တြင္ ဖြင့္လွစ္ထားၿပီး စစ္ဦးစီးဌာနခ်ဳပ္ (ဂ်ီအိပ္ခ်္ၾကဴ)မွာမူ ခန္႔မွန္း(အင္ဝုိင္ ၆၁၇၃) တြင္ရွိသည္။
၄၉။ ကခ်င္ေသာင္းက်န္းသူမ်ားတြင္ ေကအိုင္ေအ (ေခၚ) လက္နက္ကိုင္တပ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ႏွင့္ ေကအိုင္အိုဟူ၍ အဖြဲ႕အစည္းသံုးရပ္ရွိၿပီး ေကအိုင္စီ (ေခၚ)ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးေကာင္စီကကြပ္ကဲဦးစီး ေနေသာ္လည္း ေကအိုင္ေအလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕သာ ထင္ရွားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကခ်င္ေသာင္းက်န္းသူမ်ား အားလံုးကို ေကအိုင္ေအဟူ၍သာ ေယဘုယ် အားျဖင့္ ေခၚဆို ခဲ့ၾက သည္။ ေကအိုင္ေအတို႔သည္ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ဗကပအၾကားတြင္ စစ္ေရးအေျခအေနအရ အခြင့္သာသည့္ အေလ်ာက္ ခ်ဥ္ကပ္၍ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံ၏အကူအညီျဖင့္ အင္အားႀကီးထြားလာစဥ္ ဗကပမ်ားမွာလည္း ေက အုိင္ေအႏွင့္ပတ္သက္၍ သေဘာထားကြဲလြဲမႈမ်ား ကုိ ရင္ဆုိင္လာရသည္။
၅ဝ။ ဗကပမ်ား၏ေကအုိင္ေအအေပၚ သေဘာထားမွာ တန္းတူရည္တူမဟာမိတ္အျဖစ္ သေဘာထားရန္ မဟုတ္ဘဲ လက္ေအာက္ခံအဖြဲ႕အစည္းအျဖစ္ အျမတ္ထုတ္ၿပီး မွ မိမိ၏ပါတီအတြင္းသို႔ သိမ္းသြင္းလိုက္ ရန္သာ ရည္ရြယ္ခဲ့သည္။ ဗကပမ်ားသည္ ေကအုိင္ေအမ်ားအား လူမ်ဳိးေရးအရ ေခါင္းေဆာင္မႈ လြယ္ကူေစ ရန္ ေနာ္ဆိုင္အား စစ္ေရးတာဝန္ခံ အျဖစ္ခန္႔အပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာ္ဆိုင္းသည္ ေကအုိင္ေအ အား မတုိက္ခိုက္ရန္ျပင္း ထန္စြာျငင္းခုန္ေဆြးေႏြးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဗကပမ်ားက ေနာ္ဆိုင္းအေပၚ မေက်နပ္ေတာ့ေပ။ထုိ႔ေၾကာင့္ဗကပ ေခါင္းေဆာင္ခင္ေမာင္ႀကီးသည္ ေနာ္ဆိုင္းႏွင့္ဝလူမ်ဳိး ေခါင္းေဆာင္
တစ္ဦးအား ၁၉၇၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၈ ရက္ေန႔ တြင္ဖမ္းဆီး၍ ႐ိုက္သတ္ေစခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာ္ဆိုင္းသည္ ေတာလည္ သြားရင္းေခ်ာက္ ထဲ လိမ့္က်၍ေသဆံုးခဲ့ရေၾကာင္းလိမ္ညာေၾက
ညာခဲ့သည္။ ေကအိုင္ေအမ်ားကလည္း ေနာ္ဆိုင္းမွာ အသတ္ခံရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္မိသိရွိၾကေလရာဗကပဆန္႔က်င္ေရးဝါဒျဖင့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ျဖန္႔ခ်ီၾကၿပီး အေျခအေနတင္းမာလာၾကျပန္သည္။ တုိက္ခိုက္မႈမ်ားလည္းျဖစ္ပြားလာသည္။ သို႔ႏွင့္ ဗကပႏွင့္ေကအိုင္အို တို႔သည္ဆက္ဆံေရး ေျပလည္လိုက္၊ တင္းမာလိုက္ႏွင့္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ပဋိပကၡ ျဖစ္ပြားခဲ့ေလရာ
မဟာမိတ္ဖြဲ႕ စည္းမႈမ်ားမွာလည္းယာယီသာလွ်င္ ျဖစ္ခဲ့ရ ေလသည္။
၅၁။ ေကအိုင္ေအႏွင့္နာဂေသာင္းက်န္းသူမ်ား။ ေကအုိင္ေအသည္ မိမိအက်ဳိးေက်းဇူးအတြက္ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံအားလံုးႏွင့္ ဆက္သြယ္ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည့္နည္းတူ ေသာင္းက်န္းသူ အဖြဲ႕အစည္း အားလံုးႏွင့္ လည္း ဆက္သြယ္ခဲ့ၾကသည္။ ဗကပကဲ့သို႔ အင္အားႀကီးမားေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ဳိးကို စစ္ေရးအရ ထိန္းသိမ္း ရင္ဆိုင္ႏိုင္လွ်င္ ရင္ဆုိင္ထိန္းသိမ္းၿပီး အေျခအေနအရရင္မဆိုင္ႏုိင္ပါက ယာယီမဟာမိတ္ဖြဲ႕ခဲ့ သည္။ ေသာင္းက်န္းသူ အဖြဲ႕အစည္းငယ္မ်ားကိုမူ သိမ္းသြင္းဝါးမ်ဳိရန္ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွ ဖီဇိုနာဂ၊ မီဇိုေသာင္းက်န္းသူ မ်ားသည္ ျပည္ပ၏အကူအညီျဖင့္ ဆူပူေသာင္းက်န္းလ်က္ရွိၾကေလရာ ေကအိုင္ေအတို႔ သည္ ျပည္ပႏိုင္ငံႏွင့္ ဆက္သြယ္ေရးတြင္ ၾကားခံေဆာင္ရြက္ေပးၿပီး အျမတ္ထုတ္ၾကသည္။ ဖီဇိုနာဂ ေသာင္း က်န္းသူမ်ားကို မိမိႏိုင္ငံ အတြင္းသို႔ျဖတ္သန္းက်ဴးေက်ာ္ေစၿပီး ျပည္ပႏိုင္ငံတြင္ သင္တန္းတက္ ရန္ပို႔ေပးခဲ့သည္။ ျပည္ပႏိုင္ငံတြင္ သင္တန္းတက္၍ လက္နက္တပ္ဆင္ကာျပန္လာေသာ ဖီဇိုနာဂ ေသာင္း က်န္းသူမ်ားထံမွ လက္နက္ခဲယမ္းအခ်ဳိ႕ကို ခြဲေဝရယူ သည္။ အဖြဲ႕ငယ္ေလးမ်ား ကြဲထြက္ လာလွ်င္မူကား လက္စတံုးေဖ်ာက္ဖ်က္သုတ္သင္၍ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ားကို သိမ္းယူေလ့ရွိၾကသည္
၅၂။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ မီဇိုေသာင္းက်န္းသူ တစ္ဖြဲ႕ကို ျပည္ပႏိုင္ငံသုိ႔ပို႔ေပးခဲ့သည္။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂ ရက္ေန႔တြင္မူ ျပည္တြင္းနာဂေသာင္းက်န္းသူမ်ားႏွင့္ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၿပီးယင္းစာခ်ဳပ္တြင္
ေကအိုင္ေအက စစ္သင္တန္းႏွင့္ လက္နက္မ်ားကူညီေထာက္ပံ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊လြတ္လပ္ေရးရရွိပါက ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းရွိ နာဂနယ္ေျမအား သမိုင္းအစဥ္အလာသတ္မွတ္ခ်က္အတုိင္း ခြဲေဝေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာတူခဲ့ သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ေကအိုင္ေအႏွင့္ ျပည္တြင္း၊
ျပည္ပနာဂလႈပ္ရွားမႈမ်ား ပိုမိုမ်ားျပားလာၿပီး ၁၉၇၄ ခုႏွစ္တြင္ အိႏၵိယ-ျမန္မာနယ္စပ္ နန္႔ယြန္းၿမိဳ႕နယ္၌ ေကအုိင္ေအ ႏွင့္ခပ္ပလန္နာဂေသာင္းက်န္းသူမ်ား ပူးေပါင္းလႈပ္ရွား လာၿပီး ခါးရွည္(အင္န္အက္စ္ ၄၂၅၇)၏ အေနာက္ေတာင္ဘက္ အိႏၵိယ-ျမန္မာနယ္စပ္တြင္ နာဂေသာင္းက်န္းသူ အင္အား ၁ဝဝ အား ေကအိုင္ေအက သင္တန္းေပးခဲ့သည္။ စင္စစ္ေကအုိင္ေအတို႔သည္ မိမိအသက္ ႐ွဴေခ်ာင္ေရး၊ အျမတ္ရေရး အတြက္ ဖီဇိုနာဂႏွင့္မီဇို(လူ႐ုိင္း)မ်ားအား အကူအညီေပးျခင္း၊ ျပည္တြင္း နာဂမ်ားအား ေျမႇာက္ပင့္ ေသြးထိုး၍ အကူအညီေပးျခင္း၊ ထြန္းေရႊေမာင္၏ေအအိုင္ေအ (ေခၚ) ရခိုင္ေသာင္း က်န္းသူအဖြဲ႕ ေပၚေပါက္ လာရန္ ကူညီေပးျခင္းတို႔ကိုျပဳလုပ္ေနျခင္းသာျဖစ္ေလသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္………
No comments:
Post a Comment