တပည့္မရွား တစ္ျပားမရွိ ပီတိကိုစား အားမရွိ

 

ေက်ာင္းသား စာေရးဆရာမ က်ဴရွင္

တပည့္မရွား တစ္ျပားမရွိ ပီတိကိုစား အားမရွိ

ေနျပည္ေတာ္ ဇမၺဴသီရိၿမိဳ႕နယ္ရွိ အားကစားေက်း႐ြာ (Gold Camp, Gold Medal Hall) ၌ ဇူလိုင္လ ၂၁ ရက္ေန႔က က်င္းပသည့္ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာန ၂၀၁၆ ခုႏွစ္ ပညာေရးျမႇင့္တင္မႈ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေရး ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ (အေျခခံပညာက႑) ဖြင့္ပြဲ အခမ္းအနားတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ‘အေျခခံပညာသင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအေနႏွင့္ ပညာေရးလုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္႐ြက္ရာတြင္ ေစတနာ၊ ဝါသနာ၊ အနစ္နာျဖင့္ ေဆာင္႐ြက္ရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း၊ အနစ္နာဆိုသည္မွာ ေစတနာႏွင့္ ဝါသနာအေပၚ  အေျခခံရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေစတနာ၊ ဝါသနာမွန္ပါက အနစ္နာခံႏိုင္သည့္စိတ္၊ အနစ္နာခံခ်င္ သည့္စိတ္၊ အနစ္နာခံႏိုင္သည့္ စြမ္းအားမ်ား ရွိလာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေျခခံပညာကို ခိုင္မာေအာင္လုပ္ရန္ အေရးႀကီးေၾကာင္း’  ေျပာၾကားသြားပါသည္။ 

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ေျပာစကားမွာ အလြန္မွန္ကန္၍  သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ရွိသည့္အျပင္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္နယ္ပယ္တြင္လည္း ဤ အတိုင္းပင္ က်င့္သုံးေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၾကသည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ထက္ပိုမို၍  သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ရွိေသာ စကားတစ္ခြန္း ကိုလည္း ၿပီးခဲ့ေသာ နဝတအစိုးရ ေခတ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားဖူးခဲ့ပါသည္။ ေျပာဆိုသူမွာ ရန္ကုန္တိုင္း ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕ ဥကၠ႒၊  ရန္ကုန္တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ တိုင္းမႉး(ေနာင္-သာသနာေရးဝန္ႀကီး) ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ိဳးၫြန္႔ ျဖစ္ပါသည္။ ၎က ပညာေရးဆိုင္ရာ အစည္းအေဝးတစ္ခုတြင္ အထက္ေဖာ္ျပပါ ‘နာသုံးနာ’ အျပင္ ‘ဆရာဆိုသည္မွာ တပည့္မရွား၊ တစ္ျပားမရွိ၊ ပီတိကို စား၍ အားရွိေနသူမ်ားျဖစ္ပါေၾကာင္း’ စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ 

အဆိုပါေျပာၾကားခ်က္အေပၚ  ႏွစ္သက္သေဘာက် လက္ခံသူမ်ား ရွိၾကသကဲ့သို႔  ဘဝင္မက်ျဖစ္ကာ ကြယ္ရာတြင္ မၾကားတၾကား ေျပာၾကသူမ်ားလည္း ရွိၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ပုဂၢလိကသတင္းစာမ်ား မရွိေသး သည့္အျပင္ လူမႈကြန္ရက္ စာမ်က္ႏွာကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေခတ္မစား ေသးသည္ျဖစ္ရာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေဝဖန္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာ့ပညာေရးေလာက အထူးသျဖင့္ က်ဴရွင္စနစ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ကား ယခင့္ယခင္ ကာလမ်ားမွသည္ ယေန႔ကာလ မ်ားအထိတိုင္ ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေထာင္ပင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ 

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ က်ဴရွင္ပညာေရးစနစ္ မည္သည့္အခ်ိန္ကာလက စတင္ အျမစ္တြယ္လာခဲ့သည္ကို ႏွစ္ကာလ အတိအက်ျဖင့္ ေျပာရန္ခက္ခဲေသာ္လည္း အေျခခံပညာဆယ္တန္း (ယခုတကၠသိုလ္ဝင္တန္း) တြင္ ရရွိေသာအမွတ္ကို အေျခခံကာ မိမိတက္ေရာက္လိုေသာ တကၠသ္ိုလ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ေလၽွာက္ထားခြင့္၊ တက္ေရာက္ခြင့္ျပဳခဲ့သည့္ အခ်ိန္မွစတင္ခဲ့သည္ ဟူ၍  ေယဘုယ်အားျဖင့္ ဆိုႏိုင္ပါသည္။ အေစာပိုင္းကာလမ်ားတြင္ ေက်ာင္း၌ စာမလိုက္ႏိုင္သူမ်ားကို ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက ေက်ာင္းတြင္ အခ်ိန္ပိုယူ၍ သင္ၾကားျခင္းမွစကာ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျပင္ပဆရာမ်ားက အခေၾကးေငြယူ၍  သင္ၾကားခဲ့ၾကပါသည္။ 

က်ဴရွင္စနစ္အစျပဳသည့္ အေစာပိုင္းကာလမ်ား၌ အတန္းထဲတြင္  စာမလိုက္ႏိုင္သူမ်ား၊ ဘာသာရပ္အလိုက္ အားနည္းသူမ်ားက မိမိ အားနည္းသည့္ဘာသာရပ္ကို က်ဴရွင္ယူၾကရာမွသည္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ စာေမးပြဲ၌ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရရွိေရး၊ ဂုဏ္ထူးထြက္ရွိေရးကို ဦးတည္ လာၾကၿပီး တစ္ဘာသာ၊ ႏွစ္ဘာသာခ်င္း သင္ၾကားၾကရာမွသည္ ဘာသာစုံ သင္ၾကားေသာ က်ဴရွင္မ်ား အသီးသီးေပၚေပါက္လာၾကကာ အစိုးရေက်ာင္း သင္ပညာေရးကို စိန္ေခၚလာၾကသည္အထိ ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ 

ျပင္ပ က်ဴရွင္သင္တန္းမ်ားတြင္ ဘာသာရပ္အလိုက္ သင္ၾကားမည့္ ဆရာ အခက္အခဲရွိေသာအခါ က်ဴရွင္ဆရာမ်ားသည္ ေက်ာင္းသင္ပညာ ေရးတြင္  အသင္အျပေကာင္းသည္ဟု နာမည္ရေသာ (တကၠသိုလ္ဆရာ မ်ားအပါအဝင္)  အစိုးရဝန္ထမ္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို စည္း႐ုံးဆြဲေဆာင္ကာ မိမိတို႔၏ က်ဴရွင္မ်ားတြင္ အခ်ိန္ပိုင္းဝင္ေရာက္၍ ကူညီသင္ၾကားေပး ရာမွသည္  တစ္စတစ္စႏွင့္ ေက်ာင္းသင္ပညာေရး ေလာကႏွင့္ ျပင္ပသင္ၾကား က်ဴရွင္ပညာေရးေလာကတို႔ ေပါင္းကူး ဆက္သြယ္မိသြားၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ 

ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနကို မီးေလာင္ရာ ေလပင့္သည့္သဖြယ္  ပညာေရးေလာက တစ္ခုလုံးကို က်ဴရွင္စနစ္က ဝါးမ်ိဳသြားရျခင္းသည္ကား ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံေရးစနစ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ေပၚတြင္ အေျချပဳေသာ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးစနစ္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ 

ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရး စနစ္ေၾကာင့္ တစ္စတစ္စ ခၽြတ္ၿခဳံက်လာေသာ တိုင္းျပည္၏ ဘ႑ာေရး အေျခအေနသည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေလာကကို ျပန္လည္႐ိုက္ခတ္ကာ ဝန္ထမ္းမ်ားကို အလြန္ နည္းပါးေသာ လစာေငြကိုသာ ေပးႏိုင္ေတာ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ 

ထိုအခ်ိန္က အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ားသည္ ရရွိေသာလစာေငြႏွင့္ မလုံေလာက္ၾက သည့္အတြက္ အမ်ိဳးသားမ်ားက ႐ုံးခ်ိန္ျပင္ပတြင္ ဆိုက္ကားနင္းျခင္း၊  ေဗဒင္ေဟာျခင္းႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ႐ုံးခ်ိန္အတြင္း ေမွာင္ခို အထည္အစမ်ားကို လေပးစနစ္ျဖင္ ေရာင္းခ်ျခင္းအပါအဝင္ အခ်ိဳ႕မွာ ႐ုံးမတက္မီ ေဈးအတြင္း မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းျခင္း အပါအဝင္ ဘဝကို နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွား၍ ဘဝရပ္တည္ေရး၊ အသက္ရွင္သန္ေရး အတြက္ တစ္ဝမ္းတစ္ခါး ရွာေဖြၾကရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္စဥ္ ဝန္ထမ္းငယ္မ်ားကို အပတ္စဥ္ အလွည့္က် ခြင့္ေပး၍  ေမွာင္ခိုပစၥည္း သယ္ယူေရာင္းခ်သည္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေပးခဲ့ရဖူးပါသည္။ အခ်ိဳ႕ဝန္ထမ္းမ်ားမွာ ေမွာင္ခိုေလာကသို႔ လုံးဝ ဝင္ေရာက္သြားၿပီး  ႀကီးပြားခ်မ္းသာသြားသူမ်ား ရွိၾကသကဲ့သို႔ ဘဝပ်က္သြားသူမ်ားလည္း အမ်ားအျပားပင္ ရွိၾကပါသည္။ 

ထိုကဲ့သို႔ ျပင္ပသို႔ထြက္၍ စီးပြားမရွာႏိုင္သူမ်ားမွာ ႐ုံးတြင္းမွာပင္ အႀကံအဖန္ဟု ဆိုေသာ စီးပြားရွာျခင္းအမႈကို ျပဳလာၾကပါသည္။ ပထမေတာ့ သူမ်ား လက္ဖက္ရည္တိုက္သည္ကို ေသာက္သည္။ သူမ်ားေကၽြးသည္ကို စားသည္။ ေနာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဖိုးဟုဆိုကာ ေတာင္းသည္။ ထိုမွတစ္ဖန္ ထမင္းတစ္ဝိုင္းစာ One Table ဆိုတာ ေခတ္စားလာသည္။ ထိုေခတ္က လက္ဖက္ရည္ဖိုးႏွင့္ One Table  ဆိုေသာ စကားလုံးမ်ား အလြန္ေခတ္စားပါသည္။ 

ထိုကဲ့သို႔ ဝန္ထမ္းေလာကအတြင္း လာဘ္ေပးလာဘ္ယူျခင္း၊  အဂတိတရား လိုက္စားျခင္းမ်ား အစျပဳလာေသာ္လည္း နံေဘးမွေန၍ နတ္ကရာ ၾကည့္ေမာ ျဖစ္ေနၾကသူမ်ားမွာ မည္သည့္လုပ္ပိုင္ခြင့္မၽွ မရွိေသာ၊ မည္သည့္ အႀကံအဖန္မွမရွိေသာ ပညာေရးဝန္ထမ္း၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ 

သူတို႔တစ္ေတြမွာ လစာကနည္း၊ စားဝတ္ေနေရးက မေျပလည္ ျဖစ္ရာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ တတ္သည့္ပညာ မေနသာဆိုသလို က်ဴရွင္ေလး ဘာေလး ျပစားၾကရပါေတာ့သည္။ က်ဴရွင္ျပသည္ ဆိုရာမွာလည္း နယ္ၿမိဳ႕ငယ္မ်ားႏွင့္ ေက်းလက္ေတာ႐ြာမ်ားတြင္ ျပသသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမွာ အခေၾကးေငြ ေလာက္ေလာက္လားလား ရရွိၾကသည္မဟုတ္ပါ။  အခ်ိဳ႕မွာ ၿခံထြက္သီးႏွံမ်ား၊ ပုဆိုးေလး၊ လုံခ်ည္ေလး ကန္ေတာ့ခံရသည့္ အဆင့္သာ ရွိၾကပါသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ က်ဴရွင္ေလာက၊ အထူးသျဖင့္ ဝန္ထမ္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက ျပသသည့္ က်ဴရွင္ေလာက နာမည္ ပ်က္ေနရသည္မွာ ၿမိဳ႕ ႀကီးျပႀကီးမ်ားမွ ေလာဘသား ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ေၾကာင့္သာလၽွင္ ျဖစ္ပါသည္။ 

ပထမေတာ့ ဆယ္တန္းကို ျပင္ပက်ဴရွင္အေနႏွင့္ ျပသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္အတန္းကို ကိုယ္ျပန္၍ က်ဴရွင္ျပသည္။ ကိုယ့္အတန္းက ကေလးေတြကို မတက္လၽွင္မေနႏိုင္ေအာင္ လုပ္သည္။ စာေမး၍ မရလၽွင္ ဆူသည္၊ ပူသည္။ အတန္းထဲမွာ စာကို ေကာင္းေကာင္းမသင္။ က်ဴရွင္မွာ စာေကာင္းေကာင္းသင္သည္။ အတန္းထဲမွာ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္း ကုန္ေအာင္မသင္၊ က်ဴရွင္မွာသင္သည္။ က်ဴရွင္က ကေလးေတြကို ေမးခြန္းေျပာသည္၊ စာေမးပြဲ အေအာင္ေပးသည္။ က်ဴရွင္မယူသူက ေမးခြန္းမရ၊  စာေမးပြဲက်သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေလာက သိကၡာက်သည္၊ နာမည္ပ်က္သည္။ သည္ေတာ့ က်ဴရွင္မသင္ရဆိုသည္က ျဖစ္လာသည္။ ထိုအခါ ၿမိဳ႕ငယ္၊ ႐ြာငယ္မ်ားမွ မရွိ၍ လုပ္စားၾကသည့္ ဆရာမေလးေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကရွာသည္။  သူတို႔ေလးေတြ မိေဝးဖေဝးေနၾကရၿပီး  ဒူးေလာက္၊ ေပါင္ေလာက္နက္ေသာ ေခ်ာင္းထဲျဖတ္ကာ စာသင္သြားေန ၾကတာကို ေတြ႕ရေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာနာ သနားမိသည္။ ၿမိဳ႕ေပၚကဆရာ၊ ဆရာမအမ်ားစုကေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္၊ အခ်ိဳ႕  ကိုယ္ပိုင္ကားႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္သည္။ ေ႐ႊေတြ၊ ေငြေတြ သီးေနေအာင္ ဝတ္သည္။  က်ဴရွင္လခက သိန္းႏွင့္ခ်ီ၍ရၾကသည္။ မည္သို႔ေသာ အကပ္အရပ္ ေကာင္း၍မသိ၊  နယ္ေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ရသည္မရွိ။ 

ထို႔ေၾကာင့္  ပညာေရးေလာကကို ၿဖိဳမည္ႀကံလၽွင္ အျမစ္ကစ၍ ၿဖိဳရမည္ျဖစ္သည္။ အျမစ္ကစ၍ ၿဖိဳရမည္ဆိုသည္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာသလို ‘အေျခခံပညာ မူလတန္းပညာေရးကို ဦးစားေပး၍ ေကာင္းေအာင္လုပ္ျခင္း’ သက္သက္ကိုသာ ဆိုလိုလိုရင္းမဟုတ္။ ပညာေရးပိုင္းက တစ္က႑ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုသည္က ပညာေရးကို မေကာင္းေအာင္ လုပ္ေနေသာ စနစ္ဆိုးႀကီးကို အျမစ္ကစ၍  လွန္ရမည္ဟု ဆိုလိုရင္းျဖစ္သည္။  ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္မွ ေက်ာင္းမ်ားကိုသာ ေက်ာင္းႀကီး၊ ေက်ာင္းေကာင္းဟူ၍ စြဲေနသည့္စနစ္ကို ေဖ်ာက္ပစ္ရမည္ျဖစ္သည္။ 

အစိုးရေက်ာင္းအားလုံး၏ အရည္အေသြးသည္ တစ္ေျပးညီ ျဖစ္ေနရမည္။  ထိုေက်ာင္းမွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ အရည္အခ်င္းသည္လည္း အျခားေက်ာင္းမ်ားမွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ အရည္အခ်င္းႏွင့္ ကြာဟမႈ မရွိေစရပါ။ သင္ၾကားျပသမႈေကာင္း၍ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ထိုက္တန္ေသာ ဆုခ်ီးျမႇင့္ျခင္းျဖင့္  ေျမႇာက္စားသင့္သည္။ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ရွိ ေက်ာင္းမ်ား၌သာ မေျပာင္းမေ႐ႊ႕ထားေသာ စနစ္ႏွင့္  ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ေသာ မိဘမ်ား၏ သားသမီးမ်ားသာ ၿမိဳ႕လယ္ေက်ာင္းမ်ား၌  ထားႏိုင္သည့္စနစ္ကို ပေပ်ာက္ေအာင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရမည္ျဖစ္သည္။ 

ထို႔အျပင္ ယေန႔က်ဴရွင္စနစ္၏ ျမစ္ဖ်ားခံရာတစ္ခု ျဖစ္ေသာ အေျခခံပညာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ ခံစားခြင့္ႏွင့္ လစာနည္းပါးျခင္းကိုလည္း အျမန္ဆုံးကုစားဖို႔ လိုမည္ျဖစ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အတိုင္ပင္ခံ ပုဂၢိဳလ္က ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းမ်ားႏွင့္ အေျခခံပညာေရး ဝန္ထမ္းမ်ား၏  သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး ကိစၥကို ပစ္ထားမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့ဖူးသည္ကိုလည္း အမွတ္ရမိပါသည္။ ထိုကတိစကားကိုလည္း အခ်ိန္မေႏွာင္းမီ အလ်င္အျမန္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္႐ြက္ဖို႔ လိုမည္ ျဖစ္ပါသည္။ 

အခ်ိန္မေႏွာင္းမီဟု ဆိုရျခင္းမွာ အေျခခံပညာမူလတန္းသင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ စားဝတ္ေနေရး လိုအပ္ခ်က္ကို မျဖည့္ဆည္းဘဲႏွင့္ အေျခခံပညာေရးကို တိုးတက္ျမင့္မားလာေအာင္ မည္သို႔မၽွ ေဆာင္႐ြက္၍ရမည္ မဟုတ္သည့္အတြက္ ျဖစ္ပါသည္။ 

အထက္ေဖာ္ျပပါ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္၏အတိုင္ပင္ခံ ပုဂၢိဳလ္က ေျပာၾကားရာ၌ ‘၎အေနႏွင့္ မူလတန္းပညာကို လြန္စြာ အေလးထားပါေၾကာင္း၊  မူလတန္းသင္ရသည့္ အလုပ္သည္ အခက္ခဲဆုံးႏွင့္ အေရးအပါဆုံးဆိုသည္ကို လက္ခံထား၍ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ အစေကာင္းမွ အေႏွာင္းေသခ်ာမည္ ျဖစ္သည့္အတြက္ အစေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးရသည့္ မူလတန္းအဆင့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ မူလတန္းပညာသည္ အေရးႀကီးသည့္အတြက္ အေျခခံ၏ အေျခခံဟု ေျပာ၍ရပါေၾကာင္း၊  သင္ၾကားေရးလုပ္ငန္း ေဆာင္႐ြက္ေနၾကသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအေနႏွင့္ မိမိလုပ္ငန္းကို မြန္ျမတ္သည့္လုပ္ငန္း၊ ေနာင္မ်ိဳးဆက္မ်ားကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေပးေနသည့္ လုပ္ငန္းဆိုသည့္ ယုံၾကည္မႈအေပၚ အေျခခံၿပီးမွသာလၽွင္  ေစတနာႏွင့္ သင္ၾကားေပးႏိုင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း’ စသည္ျဖင့္ ထည့္သြင္း ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ 

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအရ ဘုရားႏွင့္ တစ္ဂိုဏ္းတည္းထားသည့္ မိဘကိုပင္ သားသမီးမ်ားက လုပ္ေကၽြးသမႈျပဳရာ၌ မည္မၽွပင္ ေစတနာထားသည္ျဖစ္ေစ၊ မိမိကိုယ္တိုင္ ျပည့္စုံလုံေလာက္မႈ မရွိပါက လုပ္ေကၽြးသမႈ ျပဳႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္လည္း အလားတူပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားအေပၚ  မိမိက မည္မၽွပင္ေစတနာထား၍  သင္ၾကားေပးလိုသည္ျဖစ္ေစ၊ မိမိကိုယ္တိုင္၏ စားဝတ္ေနေရး ျပည့္စုံလုံေလာက္မႈ မရွိပါက ေစတနာအျပည့္အဝ ထားရွိႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ဤေနရာ၌  ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမည့္ အခ်က္မွာ အေျခခံပညာ မူလတန္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ အဆင့္ျမင့္ပညာသင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကိုခြဲျခား၍  စဥ္းစားသင့္သကဲ့သို႔ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ားမွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္  ေက်းလက္မ်ားမွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကိုလည္း ခြဲျခားစဥ္းစား၍ ပံ့ပိုးေဆာင္႐ြက္ ၾကရမည္ျဖစ္ပါသည္။ 

က်ဴရွင္စနစ္ ပေပ်ာက္ေရးအတြက္ ေဆာင္႐ြက္ၾကရာတြင္လည္း အလားတူပင္ျဖစ္ပါသည္။ စနစ္တက် ပညာေရးမူဝါဒမ်ား ခ်မွတ္ၿပီးမွသာလၽွင္ က်ဴရွင္စနစ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍  အေလးထားစဥ္းစား ေဆာင္႐ြက္ၾကေစ လိုပါသည္။ ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ တစ္ေက်ာင္း တစ္ဂါထာ၊ တစ္႐ြာတစ္ပုဒ္ဆန္း ႏွင့္ဆိုပါက တကၠသိုလ္ဝင္တန္း စာေမးပြဲမ်ားတြင္ မညီၫြတ္၊ မမၽွတေသာ ကေမာက္ကမ ေအာင္ခ်က္ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ား ဆက္လက္ ထြက္ေပၚေနဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။ 

နိဂုံးခ်ဳပ္တင္ျပလိုသည္မွာ ေက်ာင္းဆရာဝင္လုပ္ၿပီး စာသင္ၾကားေနသည္ ဆိုကတည္းက ဝါသနာက အထိုက္အေလ်ာက္ပါရွိၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဝါသနာ၏ေနာက္တြင္ ေစတနာဆိုသည္က အလိုအေလ်ာက္ လိုက္ပါစၿမဲျဖစ္ကာ ထိုေစတနာကို ပို၍ပို၍ ထက္သန္လာေအာင္၊ အနစ္ နာခံခ်င္လာေအာင္ ဆိုသည္က အသျပာႏွင့္ ပံ့ပိုးကူညီမွ ရပါမည္။ အသျပာ မလာဘဲႏွင့္ ေစတနာဒလေဟာ ထြက္ေပၚလာဖို႔ ဆိုသည္မွာ မလြယ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ စားဝတ္ေနေရးႏွင့္  ဘဝရပ္တည္ေရးက ရွိပါေသးသည္။ ဆရာဆိုသည္က တစ္ျပားမွ မရွိေသာ္လည္း တပည့္က မရွားပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ပီတိကိုစား႐ုံမၽွ သက္သက္ႏွင့္ေတာ့ အားရွိလာမည္ မဟုတ္ပါ။ အားရွိလာဖို႔ ဆိုလၽွင္ေတာ့...။ 

သိန္းထက္ေအာင္