KIA ဖမ္းဆီးခံ ရွမ္းတိုင္းရင္းသူတစ္ဦး၏ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ အပိုင္း (၃) ꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊꨊ
ꨊ ကၽြန္မလည္း ထြက္ေျပးဖို႔ အခြင့္မသာတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ထြက္ေျပးျပန္ရင္လည္း လြတ္ဖို႔လမ္းမျမင္တာ ေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္းနဲ႔ သင္တန္းၿပီးေတာ့ သူတို႔တာ၀န္ခြဲေ၀တဲ့အတိုင္း လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မ တပ္ရင္း (၅)မွာရွိတဲ့ ေဆးခန္းမွာ ေဆးအကူအျဖစ္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရပါ တယ္ရွင့္၊ အဲဒီေဆးခန္းမွာ ဗိုလ္ တူးဂ်ာ၊ ေဆးဆရာမ ခြန္ဆန္း၊ ေဆးဆရာမ မိုင္းရန္တို႔နဲ႔အတူ ကၽြန္မေနရပါတယ္။ ေဆးခန္းကေတာ့ ၁၀ ေပ ပတ္လည္ေလာက္ပဲရွိၿပီး ၀ါးၾကမ္းခင္း၊ ၀ါးကာ၊ မိုးကာ မိုးထားတဲ့ တဲေလးပါ။ ကၽြန္မ အဲဒီေဆးခန္းမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ေဆးလာလွဴတဲ့အဖြဲ႕ေတြ ေရာက္လာတယ္။ လူ ၁၂ ေယာက္ေလာက္ေတာ့ပါတယ္။ သူတို႔အမည္ေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မ မသိခဲ့ရပါဘူး။ သူတို႔ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး KIA လက္ထဲက လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ စဥ္းစားခဲ့ေပမယ့္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူးရွင္။ ကၽြန္မလည္း ပုထုဇဥ္လူသားတစ္ဦးေပမို႔ သဘာ၀ကုိ မလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ရင္း (၅) ဌာနခ်ဳပ္က တပ္ၾကပ္ ေဖာ္လီ ဘရန္ေအာင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သားေလးတစ္ေယာက္ ထြန္းကားခဲ့ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မ အတြက္ အခြင့္အေရးေလးတစ္ခု ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ သတင္းၾကားေတာ့ ကၽြန္မျဖင့္ ေပ်ာ္လိုက္တာ အရမ္းဘဲ။ ကၽြန္မ မိဘေတြဆီ ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ေပ်ာ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ဳိးသမီးေတြ စစ္မႈထမ္းသက္ ၃ ႏွစ္ျပည့္ရင္ ထြက္ခြင့္ျပဳတဲ့စနစ္ ရွိတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ ထြက္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ တပ္ရင္း (၅) ကေန ထြက္လာၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ခင္ပြန္းသည္က KIA အဖြဲ႕ထဲမွာပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့ ကၽြန္မမွာ ဒုကၡေရာက္ရျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ခင္ပြန္း ျဖစ္သူရဲ႕ မိခင္ရွိတဲ့ရြာမွာ ခဏတာ သြားၿပီး ေနထိုင္ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။ KIA အဖြဲ႕ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဘ၀တူအမ်ဳိးသမီးေတြ ရွိေနပါေသးတယ္။ သူတို႔ေတြလည္း ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္မိပါတယ္။ KIA တပ္ဖြဲ႕၀င္တစ္ဦးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ကေလးတစ္ေယာက္ အဖတ္တင္႐ံုကလြဲလို႔ ဘာအက်ဳိးခံစားခြင့္မွ မရခဲ့ပါဘူးရွင္။ ဒီေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္လက္ဆြဲၿပီး အားကိုးရာမဲ့ဘ၀နဲ႔ မိဘေတြဆီ ျပန္လာဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ေယာကၡမအိမ္ကေန ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေတြရြာေတြကို ကၽြန္မ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ ဆိုင္ကယ္၊ စက္ေလွ၊ ရထား တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ စီးလာရင္း ႏို၀င္ဘာ ၁၂ ရက္ေန႔မွာ မိုးၫွင္းဘူတာကို ကၽြန္မေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ မိဘေတြဆီဖုန္းဆက္ၿပီး လာေခၚခိုင္းေတာ့ အေဖကိုယ္တိုင္ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ လာႀကိဳတယ္။ ကၽြန္မကိုၾကည့္ၿပီး အေဖက ယူက်ဳံးမရ ငိုရွာတယ္။ အေဖနဲ႔အတူ ကၽြန္မလည္း လုိက္ငိုမိပါတယ္။ မိဘေတြနဲ႔အတူ ဘ၀အသစ္ကုိ ျပန္စေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ကၽြန္မ အလင္း၀င္ခဲ့ပါ တယ္။ ကၽြန္မဘ၀ ေအးခ်မ္းသြားသလို ခံစားရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ KIA နယ္ေျမထဲက ေရႊေမွာ္၊ ေက်ာက္စိမ္းေမွာ္ေတြမွာ အလုပ္သြားလုပ္ၾကမယ့္ ညီမငယ္ေတြကို ကၽြန္မကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ တစ္ျခားၿမိဳ႕/ရြာေတြမွာ အလုပ္လုပ္စားတာ အႏၲရာယ္ကင္းပါတယ္။ KIA နယ္ေျမထဲ ကိုေတာ့ ေယာင္လို႔ေတာင္ အလုပ္သြားမလုပ္ၾကပါနဲ႔လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ နန္းျမင့္စန္း
No comments:
Post a Comment