ကမၻာ့အေတာ္ဆံုး သူမ်ားေတြေျပာတဲ့ အာဏာရွင္

ကမၻာ့အေတာ္ဆံုး သူမ်ားေတြေျပာတဲ့ အာဏာရွင္
===============================
အဲဒီလူၾကီးကို ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရး မရခင္ ၁၅ ႏွစ္ ေလာက္အလို ၁၉၃၃ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂ ရက္ေန႔မွာ ေက်ာက္ဆည္နားက ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ေမြးခဲ့တယ္။ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္မွာေတာ့ သူက စာတိုက္စာေရးၾကီး ဆိုပဲ။ ျမန္မာႏို္င္ငံက စစ္သားဆိုရင္ ေရွ႕တန္းမွာ စစ္တိုက္ရဖို႔ ေသခ်ာသေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီလူၾကီး တပ္ထဲကို ေရာက္လာတယ္။ သင္တန္းတက္ၿပီး ၁၉၅၃ မွာေတာ့ သူက ဒုဗိုလ္ တစ္ပြင့္ေလး စျဖစ္ၿပီေပါ့။

၁၉၅၈ ၊ အရင္တုန္းက ဆိုဗီယက္လို႔ ေခၚတဲ့ ရုရွားမွာ သူ အထူးသင္တန္းတက္တယ္။ တပ္မေတာ္မွာ ဆက္ၿပီး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တယ္။ ၁၉၆၈ နဲ႔ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္အတြင္းမွာေတာ့ ရုရွားႏိုင္ငံက စစ္တကၠသိုလ္တစ္ခုကို သြား တက္ၿပီး အဲဒီကေန ဘြဲ႕ရခဲ့တယ္။ အဲဒီကေန ျပန္လာေတာ့ ကရင္ျပည္နယ္၊ ဧရာ၀တီျမစ္၀ကၽြန္းေပၚနဲ႔ ပဲခူးရိုးမ ေဒသေတြမွာ စစ္ဆင္ေရးတာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသးတယ္တဲ့။ ကံေကာင္းတယ္၊ ေထာင္ေသာင္းခ်ီ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ အရာရွိ/စစ္သည္ စာရင္းမွာ သူမပါခဲ့ဘူး။(Between April 1958 and November 1958, Shwe attended a special course for Army officers in the Soviet Union run by the KGB. Between 1969 and 1971, Than Shwe attended and graduated from the Higher Command and Staff Course from the Frunze Academy in the Soviet Union. Ref: Leaders of Tatmadaw, published by Defence Services Historical Museum and Research Institute (DSHMRI))

၈ ေလးလံုးအေရးအခင္း မတိုင္ခင္မွာ  သူဟာ တာ၀န္ေတြ အဆင့္ဆင့္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး လူမေသ ၊ေျခလက္အဂၤါေတြ မပ်က္စီးခဲ့ေတာ့ ၁၉၈၈၊ ဇူလိုင္ ၂၇ မွာ ဒုတိယကာကြယ္ေရး၀န္ၾကီး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေခါင္းျဖတ္ လူသတ္ပြဲေတြ၊ ျမန္မာ့အသံ၀င္စီးတာေတြ၊ ေျမေပၚေျမေအာက္ အဖ်က္သမားေတြ၊ အေမရိကန္ရဲ႕ ေရငုပ္သေဘၤာေရာက္လာၿပီး က်ဴးေက်ာ္မယ့္ အေနအထားေတြ၊ တရုတ္ရဲ႕ နယ္စပ္မ်ဥ္းတစ္ေလွ်ာက္ တပ္ျဖန္႔လာမႈေတြကို ေျဖရွင္းတဲ့အထဲ သူလဲ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ပါခဲ့မွာေပါ့။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာမွ သူဟာ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူအနားယူသြားတဲ့ ၂၀၁၁ မတ္လအထိ ဆိုရင္ သူ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါး ျမန္မာႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။

သူက စစ္တပ္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ သူစစ္တိုက္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားလို႔ တစ္ဖက္ကလဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ခဲ့တယ္။ ကမၻာမွာ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ မရွိခဲ့တဲ့ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕ေတြနဲ႔ အၾကာဆံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကို သူ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕  သက္တမ္းအၾကာဆံုးနဲ႔ အင္အားအၾကီးဆံုး ကရင္လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕ၾကီးနဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ခဲ့တာ သူ႔ရဲ႕အေကာင္းဆံုး သမိုင္းမွတ္တိုင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ၾကီးေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္သလို အဖြဲ႕သစ္ေတြကိုလဲ ေခါင္းမေထာင္ရဲေအာင္ ေခ်မႈန္းခဲ့လို႔ သူ႔လက္ထက္ တပ္မေတာ္ ဆိုရင္ အျဖဴေရာင္နယ္မဟုတ္ရင္ ေသာင္းက်န္းသူေတြ ေျပးေပေတာ့ပဲ။

အမ်ိဳးသား ညီလာခံၾကီးကို က်င္းပတယ္။ ဦးတည္ခ်က္ေတြ ခ်မွတ္ၿပီး တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ေဆာင္ရြက္ သြားတယ္။ မိန္႔ခြန္းေတြ အနည္းဆံုးေျပာၿပီး ေျပာသမွ် မိန္႔ခြန္းတိုင္းမွာ သူႏိုင္ငံအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ေစတနာ ရွိတယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္ေစခဲ့တယ္။ ႏိုဘယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္နဲ႔ ေဆြးေႏြးဖို႔ ဆက္ဆံေရးအရာရွိဆိုၿပီး ၀န္ၾကီး အဆင့္ တစ္ေယာက္ကို ထားၿပီး ေဆြးေႏြးတယ္။

အေနာက္ဘက္ကေန ၀င္လာမယ့္ ဘဂၤလီအေရးကို သိလို႔ သူ႔တပ္ေတြကို ေျမပံုၾကည့္ၿပီး ခ်ထားခဲ့တယ္။ စားစရာ မရွိ၊ ေရမရွိ ဘဂၤလီကုလားေတြ ျပည့္ေနတဲ့ေနရာထိပ္မွာ သူ႔စစ္သားေတြ ပင္ပန္းတာကို သိေပမယ့္ သူရေအာင္ ခ်ထားခဲ့တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ဘဂၤလီေတြခိုးသြင္းတာကို သူသိသြားလို႔ ဘယ္မ်က္ႏွာကိုမွ မေထာက္ ျဖဳတ္၊ထုတ္၊သတ္ အၾကီးအက်ယ္လုပ္ခဲ့တာ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို အခုထိ မလြတ္ၾကေသးဘူး။

ေခြး ၂ ေကာင္ ကိုက္ရင္ေတာင္ ၾကည့္မယ့္လူ ေထာင္ဂဏန္းျဖစ္ေနေအာင္ လူဦးေရက်ပ္တည္းေနတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အေျခအေနကို သူသိတယ္။ ေနာင္ အစိုးရလက္ထက္ ကားေတြ၊လူေတြၾကပ္ၿပီး အစိုးရ ရံုးလုပ္ငန္းေတြ ခက္ခဲမွာလဲ သူသိတယ္။ သူ ေနျပည္ေတာ္ဆိုတဲ့ အစိုးရ ရံုးစိုက္ရာၿမိဳ႕ၾကီးကို တည္ေထာင္ခဲ့လိုက္တယ္။

၀န္ထမ္းေတြ အကုန္ေျပာင္းရေတာ့ အားလံုးက မေက်မနပ္ေတြျဖစ္ၾကတယ္။ လူမေနတဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္၊ ၾကပ္ေျပး ေနျပည္ေတာ္ အမ်ိဳးစံု ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ေရမီးအစံုနဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ဘ၀က အခုေတာ့ အသားက် ေနၾကၿပီ။ ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုး ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ရင္ေတာင္မွ အစိုးရရံုးလုပ္ငန္း ထိခိုက္စရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ႏိုင္ငံကို ဆူဆူပူပူလုပ္ခ်င္တဲ့သူမွန္သမွ်လဲ ကားခအကုန္ခံၿပီး မလာႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ လာလဲ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြပဲ ရွိၿပီး လမ္းေပၚက ၀န္းရံျပည္သူလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ခံရမယ့္ သူေတြမွ မရွိတာကိုး။
သူ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေရႊတိဂံုပံုတူ ေစတီေတာ္ၾကီး တည္တယ္။ ကမၻာ့အဆင့္မီ ကစားကြင္းၾကီးေတြ ေဆာက္ခိုင္းတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြကို ဟိုတယ္ဇုန္ေတြ ေဆာက္ခိုင္းတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ အပန္းေျဖစရာ ေနရာေတြ ေဆာက္ခိုင္းခဲ့တယ္။ ၁၀ လမ္းသြား လမ္းက်ယ္ၾကီးေတြအထိ ေဆာက္ခိုင္းခဲ့တယ္။ ကန္ထရိုက္ေတြက တစ္ၿပံဳးၿပံဳး၊ ခရိုနီေတြ လက္ဖ်ားေငြသီး၊ အာဏာနဲ႔ လုပ္စားခ်င္သူေတြ အၾကိဳက္ေတြ႔ခဲ့ၾကတာေပါ့။ သူ မသိဘဲ ဘယ္ေနမလဲ။ ႏိုင္ငံျခားကေန ဘြဲ႕ရခဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္၊ လူ ၃၀ တပ္စု ကေန သန္း ၅၀ ကို ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ။ အဲဒါေတြ အေရးယူေနဖို႔ အခ်ိန္ မဟုတ္ဘူး။ အဓိကဟာ အေျခခံအေဆာက္အဦေတြကို သူအနားမယူခင္ အၿပီးေဆာက္သြားဖို႔။

သူ လႊတ္ေတာ္ၾကီးကို ေဆာက္တယ္။ သမၼတ အိမ္ေတာ္ၾကီးကို ေဆာက္တယ္။ ဘယ္အစိုးရလာလာ အ ဆင္သင့္ အလုပ္လုပ္လို႔ရေအာင္ သူဖန္တီးေပးခဲ့လိုက္တယ္။ တစ္ကမၻာလံုးမွာ ဆက္ဒမ္ဟူစိန္ကေန ကဒါဖီ ထိ စစ္အာဏာရွင္ေတြ က်ဆံုးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက ေနျပည္ေတာ္ၾကီးကို အသားက်ေအာင္ လုပ္ေနတုန္းပဲ။

လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ထိုင္ခံုေတြကအစ သူခ်ထားေပးတယ္။ အခုမွ ေထာင္ထဲကထြက္လာတဲ့သူပဲ ထိုင္ထိုင္၊ ႏုိဘယ္ဆုရွင္ၾကီးပဲ ထုိင္ထိုင္၊ တိုင္းရင္းသားေတြပဲ ထိုင္ထိုင္ ျပည္သူေရြးတဲ့သူေတြ ထုိင္ဖို႔ သူအဆင္သင့္ လုပ္ထားေပးတယ္။ လႊတ္ေတာ္အခန္းက႑ကို စတင္ႏိုင္ဖို႔ သူ႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြကို ယူနီေဖာင္းခၽြတ္ၿပီး တာ၀န္ေပးခဲ့လိုက္တယ္။ သူတို႔ေတြကို မေပးဘဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၾကဆိုၿပီး သူခိုင္းခဲ့လို႔ကေတာ့ အဲဒီ ထုိင္ခံုေတြ အခုေလာက္ဆို ျခစားမိႈတက္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။

သူမ်ားေတြက အာဏာရွင္ဆိုၿပီး တိုက္ခိုက္လို႔ေကာင္းတုန္း သူအၿငိမ္းစား ယူသြားလိုက္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အခန္းက႑သစ္တစ္ရပ္ကို သူလုပ္ခဲ့ေပးၿပီးၿပီ။ သူ႔မွာ သားသမီး ၈ ေယာက္ေတာင္ရွိတယ္။ ေျမးျမစ္ေတြနဲ႔ အဘိုးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကို သူဖန္တီးေတာ့မယ္ေပါ့။

သူမရွိေတာ့ေပမယ့္ သူ႔အရိပ္ေတြက ထင္က်န္ေနတုန္း။ သူေဆာက္ေပးခဲ့တဲ့ ထိုင္ခံုေတြကို အလုအယက္ ထိုင္ခ်င္ေနတဲ့သူေတြကလဲ လိုအပ္ရင္ သူ႔အေၾကာင္း မေကာင္းေျပာၾကတုန္းပဲ။

သူကေတာ့ သူ႔ေျမးရဲ႕ I-Pad ျပားကို ပြတ္ရင္း တစ္ခါတစ္ေလ ေတြ႔လိုက္မိတဲ့ Facebook သတင္းေတြကို ဖတ္ရင္း ၿပံဳးခ်င္ ၿပံဳးေနမွာ။
ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ။ သူက ကမၻာ့အေတာ္ဆံုး သူမ်ားေတြေျပာတဲ့ အာဏာရွင္ပဲ မဟုတ္လား။