သင္ ဖားကန္႔ေရာက္ဖူးၿပီလား?မေရာက္ဖူးရင္မေျပာနဲ႔ မေရာက္ဖူးသူမ်ားဖတ္ရန္

ဖားကန္႔ၿမိဳ႕၏ ေမွာ္ရွန္ေခၚေသာ ရပ္ကြက္တစ္ခု၌ ျဖစ္သည္။ 1B2 (ေမွာ္ရွန္ရပ္ကြက္ အမွတ္ ၁၊ အိမ္နံပါတ္ B2) ဆိုေသာ အႏွိပ္ခန္းတစ္ခုသို႔ KIA တပ္သားအခ်ိဳ႕ ေသာက္စားၿပဲရြဲေနေသာ အေနအထားျဖင့္ ေရာက္လာၾကသည္။ ဖားကန္႔ေဒသဆိုသည္က KIA တို႔ ႀကီးစိုးထားေသာ နယ္ေျမျဖစ္သည္။ KIA ေသာင္းက်န္းသူတို႔ကို မည္သူကမွ် ေမာ္မၾကည့္ဝံ့ေသာ နယ္ေျမျဖစ္သည္။ KIA ဆိုလွ်င္ လူကိုယ္တိုင္ကို မဆိုထားဘိ၊ KIA ဟူေသာ အမည္ၾကားလွ်င္ပင္ ဒူးတုန္ေအာင္ ေၾကာက္ၾကရသည္။ ယခု KIA မ်ားကိုေတာ့ ဆိုင္ရွင္မွ KIA ဟု မထင္မိသျဖင့္ "အခန္းမအားေသးလို႔ ခဏေစာင့္ပါဦး" ဟု ေျပာလိုက္မိသည္။ ဤတြင္ KIA တို႔ ယမ္းပံုမီးက်ၾကသည္။ သူတို႔ကို ဤသို႔ေျပာရပါမည္လားဆို၍ ဆိုင္ထဲရွိသမွ် ေယာက်္ားသားမွန္သမွ် ဆြဲထုတ္၍ လမ္းမေပၚ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ေနေစသည္။ ထို႔ေနာက္ ေသနတ္ႏွင့္ခ်ိန္၍ လက္သီးဆုပ္ ဒိုက္ထိုးခိုင္းသည္။ ဤျမင္ကြင္းက ဖားကန္႔ေဒသ၌ KIA မွ အရပ္သားျပည္သူမ်ားအေပၚ နိစၥဒူဝ ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းေနေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားထဲမွ တစ္ခုသာျဖစ္သည္။ ဖားကန္႔ေဒသ၌ အမွား/အမွန္ ခြဲျခားျခင္းဟူ၍ မရွိ။ အမွား/အမွန္သည္ KIA ၏ ႏႈတ္ထြက္စကားတစ္ခြန္းအေပၚ မူတည္သည္။ ဖားကန္႔ေဒသ၌ တရားဥပေဒမရွိ။ တရားစီရင္မႈဆိုသည္မွာ KIA ၏ အဆံုးအျဖတ္သာ ျဖစ္သည္။ KIA မွ အျပစ္ရွိသည္ဟု ဆံုးျဖတ္လွ်င္ အမႈႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ ငယ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မွားသည္ျဖစ္ေစ၊ မွန္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေသဒဏ္ႏွင့္ ေပးဆပ္ရသည္။ KIA မွ သံသယရွိလွ်င္ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားခံရၿပီး ထိုသူကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မံမျမင္ေတြ႔ရေတာ့ေခ်။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေတာတြင္းတရားစီရင္မႈဟု ေခၚဆိုႏိုင္ေပမည္။ စီးပြားေရးလုပ္ကိုင္မႈအေနျဖင့္မူ ဖားကန္႔ေဒသ၌ မည္သည့္စီးပြားေရးကိုမဆို KIA မွ လုပ္ကိုင္ခြင့္ ေပးထားသည္။ သို႔ေသာ္ KIA ႏွင့္ အဆင္ေျပလွ်င္ ေရွ႕ဆက္အသက္ေမြးႏိုင္ၿပီး အဆင္မေျပလွ်င္ လုပ္ငန္းဖ်က္သိမ္းခံရကာ အသက္ဆံုးရႈံးသည္အထိပင္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ 1B2 အႏွိပ္ခန္းသည္လည္း KIA အား စကားတစ္ခြန္းမွားသြားသည့္အတြက္ KIA မွ ဆိုင္ပိတ္သိမ္းျခင္းကို ခံလိုက္ရရွာသည္။ ဖားကန္႔ေဒသ၌ KIA လက္ခ်က္ျဖင့္ ယင္းကဲ့သို႔ေသာ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ လူမ်ား၊ ဆိုင္မ်ားကား ဒုႏွင့္ေဒး။ တစ္ေလာကပင္ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အား KIA မွ မသကၤာဟူ၍ ဖမ္းေခၚသြားသည္။ ထိုသူမွာ ဘဝတက္လမ္းေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ရြာမွ ဖားကန္႔သို႔တက္လာၿပီး ရိုးရိုးသားသား ေက်ာက္တူးေနသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ KIA ဖမ္းေခၚသြားၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ထိုသူကို ဖားကန္႔ေျမ၌ ထပ္မံမျမင္ေတြ႔ရေတာ့။ KIA သတ္၍ ေသသြားၿပီဟုသာ မွတ္ယူလိုက္ၾကရသည္။ KIA အေနျဖင့္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အား မသကၤာသည္ ရွိခဲ့လွွ်င္ေသာ္မွ ထိုသူသည္ အရပ္သားျပည္သူလား၊ သူလွ်ိဳလား ေသခ်ာေအာင္ စံုစမ္းသင့္သည္။ သို႔ေသာ္ ဖားကန္႔ေဒသတြင္ KIA မွ မသကၤာျဖစ္ခံရသူမွန္သမွ် ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ ျဖစ္သြားၾကသည္။ ထိုသို႔အျပစ္တစ္စံုတစ္ရာမရွိပါပဲလ်က္ KIA မွ မသကၤာ၍ အသက္ေပးလိုက္ၾကရေသာသူမ်ားကား ဖားကန္႕ေဒသ၌ မနည္းေတာ့ၿပီ။ ဖားကန္႔ေဒသ၌ KIA လက္ေအာက္ေနရျခင္းသည္ ျမန္မာမ်ား ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္လက္ေအာက္ေနရစဥ္ကထက္ ပိုမိုဆိုးဝါးသည္ဟု ႏႈိင္းယွဥ္က လြန္အံ့မထင္။ ဖားကန္႔ေဒသသည္ ေက်ာက္စိမ္းထြက္ေသာနယ္ေျမျဖစ္၍ လူေပါင္းစံုၿပီး လုပ္ငန္းစံုသည္။ ထိုနယ္ေျမ၌ လုပ္ကိုင္စားေသာက္သူမွန္သမွ် ဝင္ေငြေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိရေသာဝင္ေငြ၏ ၁၀ ရာႏႈန္းကို KIA အား ဆက္ေၾကးေပးရသည္။ အခြန္ဟုလည္း ေခၚဆိုလိုက ေခၚဆိုႏိုင္သည္။ မိမိတို႔အေနျဖင့္ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ဆက္ေၾကးေပးရျခင္းကို မေက်မနပ္မျဖစ္။ ေပးလည္းေပးႏိုင္သည္။ ၾကည္ျဖဴသည္။ သို႔ေသာ္ ဘဝင္မက်စရာက ဆက္ေၾကးက ဆက္ေၾကးသာျဖစ္ၿပီး KIA တပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ား၏ မိုက္ေၾကးခြဲမႈမ်ားကိုလည္း ေပးၾကရသည္။ မူးမူးရူးရူးျဖင့္ အိမ္ထိတိုင္လာ၍ မိုက္ေၾကးခြဲၾကသည္။ ၎တို႔ႏွင့္ ျပသနာမျဖစ္ခ်င္၍၊ မျဖစ္ဝံ့၍ ငါးေသာင္း၊ ေျခာက္ေသာင္း ေပးလိုက္လွ်င္လည္း မေက်နပ္တတ္။ "ငါးေသာင္းေလာက္ ဘာလုပ္ရမွာလည္း... တသိန္းခြဲေပး... ငါ့ကို ဘာထင္ေနလဲ" စသည္ျဖင့္ ရစ္တတ္၊ အႏိုင္က်င့္တတ္သည္။ မိမိတို႔အေနႏွင့္လည္း မတတ္ႏိုင္။ ေၾကာက္ေတာ့လည္း ေတာင္းသေလာက္ ေပးလိုက္ရသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မိမိတို႔ ဖားကန္႔ေဒသ၌ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနသူမွန္သမွ် မည္သူမွ် စုမိေဆာင္းမိသည္ဟူ၍ မရွိ။ KIA နယ္ေျမထဲ ရသမွ်ေငြ KIA အား ဆက္ေၾကးေပးရသည့္ႏွင့္ ကုန္ၾကရသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ဖားကန္႔ေဒသ၌ မည္သည့္ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးကိစၥရပ္မဆို KIA မွ ပါဝင္စြက္ဖက္သည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ လုပ္ငန္းမွန္သမွ် ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ဆက္ေၾကးေပးရသည္က ထံုးစံျဖစ္သည္။ ေစ်းဆိုင္မွန္သမွ်လည္း ဆက္ေၾကးေပးၾကရသည္။ ကြမ္းယာဆိုင္ပင္လွ်င္ ဆက္ေၾကးေပးရသည္။ ထို႔အျပင္ ေက်ာက္ေရာင္း လွ်င္လည္းKIA ကို အခြန္ေပးရသည္။ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္း အနည္းဆံုးေပးရသည္။ အကယ္၍ တစ္စံုတစ္ဦးမွ ေက်ာက္ေကာင္းရသည္ ဝါ ေက်ာက္ေအာင္ခဲ့သည္ ဆိုပါလွ်င္ ထိုေက်ာက္ကို KIA ကို ေရာင္းရသည္။ KIA က ထိုေက်ာက္ကို တန္ရာတန္ေၾကးမေပး။ တန္ရာတန္ေၾကးမေပး၍ မေရာင္းလိုဆိုလွ်င္လည္း ထိုသူမွာ ေနာက္ေန႔တြင္ ေက်ာက္ေရာ လူေရာ ေပ်ာက္သြားမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ဖားကန္႔ေဒသအႏွံ႔တြင္ KIA သူလွ်ိဳ သတင္းေပးမ်ား ရွိသည္။ မိမိတို႔မွာ ကခ်င္စကားေျပာသံၾကားလွ်င္ပင္ ေၾကာက္ေနရသည္။ ဖားကန္႔ေဒသတြင္ ေနထိုင္သူမွန္သမွ် က်ီးလန္႔စာစား ေနၾကရသူခ်ည္း ျဖစ္သည္။ လူမ်ိဳးစံု၊ ဘာသာစံု၊ ပါတီစံု ပါဝင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သိမိသေလာက္ ထိုအထဲတြင္ ပညာတတ္မ်ား၊ NLD ပါတီဝင္မ်ားလည္း ပါဝင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုလွ်င္လည္း လက္ထဲမွ ပိုက္ဆံစုမိသည္ မႀကံေသး။ KIA မ်ား ႏွိပ္စက္၍ ကုန္ျပန္ၿပီ။ ဤသို႔ လံုးခ်ာလည္လိုက္ေနသည္။ အိမ္ကို ပိုက္ဆံပို႔ခ်င္လြန္း၍ ေနာက္လမွ ေပါင္းယူပါ ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ိဳးတာေတာင္မွ မရ။ ေတာင္းပန္မရေတာ့လည္း ေပးလိုက္ရသည္ပင္။ မေပးလို႔ကလည္း မျဖစ္။ ဤေဒသ၌ ဆက္၍ လုပ္ကိုင္မစားရေတာ့မည္ စိုးရိမ္ရသည္။ အဆင္မေတာ္လွ်င္ အသက္အႏၲရာယ္ကိုပါ စိုးရိမ္ရသည္။ နီးရာဓား ေၾကာက္ရသည္။ KIA ကို အာခံလွ်င္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေနထြက္သည္ကို ျမင္ရလိမ့္မည္မဟုတ္။ မိမိတို႔ ဖားကန္႔ေဒသတြင္ ေနထိုင္သူမွန္သမွ် KIA ကို ရြံေၾကာက္ႀကီး ျဖစ္ၾကရသည္။ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းေနရသည္။ မေက်နပ္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္လွပါေသာ္လည္း ေၾကာက္၍ ၿမိဳသိပ္ေအာင့္အည္းထားၾကရသည္။ ဖားကန္႔ေဒသမွ လြတ္ေျမာက္ရာ ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္အရပ္ေရာက္မွ ၿမိဳသိပ္ထားသမွ် ဖြင့္ထုတ္ခ်ၾကရသည္။ အြန္လိုင္း၊ ပံုႏွိပ္ မီဒီယာမ်ား၌ စစ္တပ္မေကာင္းေၾကာင္း၊ အစိုးရမွ ႏွိပ္စက္အုပ္ခ်ဳပ္ေၾကာင္း၊ KIA သည္ အစိုးရႏွင့္ စစ္တပ္ကို ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ေနေသာ၊ ျပည္သူကို ကာကြယ္ေပးေသာ၊ တရားမွ်တေသာ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးသားေသာ သတင္းမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားကို မျမင္ခ်င္အဆံုး ေတြ႔ေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွ ထိုသတင္း၊ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရးသားေသာ သတင္းေထာက္၊ ေဆာင္းပါးရွင္၊ မီဒီယာသမားမ်ားကို ေမးခြန္းတစ္ခုေတာ့ ေမးၾကည့္ခ်င္သည္။ သင္ ဖားကန္႔ေရာက္ဖူးၿပီလား? မ်ိဳးမင္းသန္႔ (ေခတၱ ဖားကန္႔ေျမ)