နမ့္မေယာင္းမွသည္ ဧရာ၀တီ - အပိုင္း (၂) ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ****************

အပိုင္း (၁)....https://www.facebook.com/myanmarmilitarynetwork/photos/a.540108686082111.1073741828.539605912799055/740133159412995/?type=1&relevant_count=1 နမ့္မေယာင္းမွသည္ ဧရာ၀တီ - အပိုင္း (၂) ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ***************************************** ၁၉၈၃ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၃ ရက္။ ------------------------------------------ ဒီေန႔ က်ိဳင္းတံုက ထြက္ၿပီ။ မုိင္းေယာင္း၊ မုိင္းျဖတ္ကပါလာတဲ့ကားေတြ အကုန္လံုးပါလာတာမုိ႔ ကားတန္းႀကီးက ယာဥ္အစီး ၂၀၀ ေလာက္ရွိတဲ့ တကယ့္ Great Convoy ယာဥ္တန္းႀကီးပါ။ စစ္ေၾကာင္း(၂)က ဗုိလ္မွဴးစံသိန္းနဲ႔ ဗုိလ္မွဴးေသာင္းတင္ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ေရွ႕ကထြက္ႏွင့္ၾကတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ဆံုးက၊ Great Convoy မုိ႔ က်ိဳင္းတံုကလူေတြ တေပ်ာ္တပါးႀကီး လုိက္လာၾကတယ္။ ကုန္ပစၥည္းေတြလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ က်ိဳင္းတံုမွာ အေကာက္အခြန္ရံုးရွိတာမုိ႔ ကုန္ ပစၥည္းေတြက Custom Duty ေဆာင္ထားတဲ့ပစၥည္းေတြလုိ႔ ထင္ရပါတယ္။ ပစၥည္းေတြက အျပည့္အသိပ္တင္ၾကတာပါပဲ။ ဒါမွလည္း ေျမျပန္႔က လူေတြ ေဖာေဖာသီသီ စားၾကရမွာေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကားကေတာ့ ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ပါ။ ညီေတာ္ေမာင္ေပးခဲ့တဲ့ေငြနဲ႔ မိေက်ာင္းစက္ဘီးအနီ တစ္စီး၀ယ္ထားပါၿပီ။ မိန္းမကုိ စာရင္းျပဖုိ႔ ကုိက္သေလာက္ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ငါးေထာင္ေက်ာ္သြားၿပီ။ “ ဗုိလ္မွဴး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိက္ပါရေစ ” က်ိဳင္းတံုမွာ အေျခခ်ေနတဲ့ အၿငိမ္းစားအရာခံဗုိလ္ႀကီးနဲ႔အဖြဲ႕က လာခြင့္ေတာင္းတယ္။ အားလံုးတပ္ထြက္ေတြ။ သူနဲ႔တပည့္သံုးေလးေယာက္က သိေဟာင္းကၽြမ္းေဟာင္းမုိ႔ လုိက္ခဲ့ေလဆုိၿပီး ခြင့္ျပဳလုိက္တယ္။ All Free ပါ။ အၿငိမ္းစားအရာခံဗုိလ္ႀကီးက သူ၀ယ္လာတဲ့ စက္ဘီးထဲက တစ္စီးကုိ ေစ်းရင္းနဲ႔ ျပန္ေရာင္းေပးပါ တယ္။ မိေက်ာင္းစက္ဘီးအနက္ေရာင္ပါ။ ကိ်ဳင္းတံုက မနက္ ၁၀ နာရီေက်ာ္မွထြက္ႏုိင္တယ္။ ကားတန္းႀကီးက တပ္ရင္းအလံ၊ တပ္မအလံ၊ ႏုိင္ငံေတာ္အလံေတြက တလူလူလြင့္လုိ႔ ကက္ဆက္သံေတြလည္း တညံညံနဲ႔၊ ၀န္ထမ္းေတြေရာ၊ ကုန္သည္ေတြေရာ၊ စစ္သားေတြေရာ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ တစ္ခ်ိဳ႕မ်ားဆုိ ေလမီးဖုိနဲ႔ စားစရာေတြပါလာတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္စားၾကမယ္ေပါ့။ လမ္းမွာကားေတြက ပ်က္ခ်င္တဲ့ေနရာပ်က္တတ္တာမုိ႔ ႀကိဳၿပီး စီစဥ္လာၾကတာ ပါ။ အဲဒီေန႔က မုိင္းျပင္းမွာ ညအိပ္ၾကတယ္။ မုိင္းျပင္း Convoy ကြင္းကလည္း အစည္သား၊ ဆုိင္ကေလးေတြျပည့္လုိ႔။ ဆုိင္ကေလးေတြေဘးမွာ တဲကေလးေတြ ထပ္ထုိးၿပီး အိပ္ရတယ္။ ေရကေတာ့ Convoy ကြင္းယာဥ္ရပ္နားကြင္းေဘး နမ္းျပင္းေခ်ာင္းထဲ ဆင္းခ်ိဳးရံုပဲ။ ေႏြဆုိေတာ့ ေရတိမ္ပါတယ္။ ေရနစ္ မွာ မစုိးရိမ္ရပါဘူး။ ဒီေန႔ညလည္း ပါလာတဲ့ ရမ္နဲ႔ ကေလာ္စတာေရာေသာက္ၿပီး ေစာေစာအိပ္ပစ္လုိက္တယ္။ အိပ္ေရး ပ်က္ခဲ့တဲ့ညေတြ မ်ားၿပီေလ။ မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီညက ဗုိလ္ႀကီးေဇာ္ေဌးနဲ႔ ဗုိလ္ႀကီးေဌးလြင္တုိ႔ တပ္ခြဲ မွဴးႏွစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္တဲကုိ လာအိပ္ၾကတာ။ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ x x x x ၁၉၈၃ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၄ ရက္ ---------------------------------------- မုိင္းျပင္းက ေစာေစာထြက္ၾကတယ္။ မုိင္းျပင္းနဲ႔ေတာင္ႀကီးၾကားက ေတာင္ေတြခ်ည္းပဲ။ လမ္းက သိပ္မေကာင္းဘူး။ ကားေတြကမ်ားေတာ့ သိပ္မလြယ္ဘူး။ ကားေတြက မၾကာမၾကာလည္း ပ်က္ၾကတယ္။ မုိင္းျပင္းသဲေတာင္ေတြက သက္ႏုေျမဆုိေတာ့ မၾကာခဏေတာင္ၿပိဳတယ္။ အခုက ေႏြမုိ႔လုိ႔၊ မုိးဆုိ ဗြက္ခ်ည္းပဲ။ လမ္းမွာ သိပ္မထင္ရွားတဲ့စခန္းေလးေတြ၊ ရြာေတြကုိျဖတ္ၿပီး ညက်ေတာ့ ကြန္ဟိန္းေရာက္တယ္။ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးနဲ႔ ေရွ႕အဖြဲ႕ေတြက တာေကာ္ေရာက္ေနၿပီ။ “ မုိးခ်ဳပ္ရင္ ကြန္ဟိန္းမွာ ကားစံုေအာင္ေစာင္ၿပီးအိပ္ပါ ” လုိ႔ တပ္ရင္းမွဴးက စက္နဲ႔လွမ္းေျပာလုိ႔ ဒီညေတာ့ ကြန္ဟိန္းမွာပဲအိပ္ဖုိ႔ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဗုိလ္ႀကီးသူရခင္ေမာင္လတ္သင္တန္းသြားလုိ႔ စီနီယာ တပ္စုမွဴး ဗုိလ္ခင္ေမာင္လင္းကုိ တပ္ခြဲကိစၥအ၀၀ တာ၀န္ေပးထားရတယ္။ တပ္စုမွဴးက သံုးေယာက္။ ဗုိလ္ခင္ေမာင္၀င္း၊ ဗုိလ္တင္စုိးနဲ႔ ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ ဗုိလ္ေစာထြန္း။ ကြန္ဟိန္း Convoy ကြင္းက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းရယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကားအစီးသံုးေလးငါးဆယ္ေတာ့ ဆံ့ပါရဲ႕။ “ တပ္ခြဲမွဴး ဘယ္မွာအိပ္မွာလဲ ” ဗုိလ္ခင္ေမာင္လင္းကေမးေတာ့ - “ ဒီကြင္းထဲမွာပဲေလကြာ ” လုိ႔ ေျဖရတယ္။ “ ေကာင္းပါ့မလား ” တဲ့။ “ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာထဲမွာ တပ္ခြဲမွဴးအတြက္ အိမ္လုိက္ရွာၾကည့္လုိက္အံုးမယ္ ” တဲ့ ။ “ ေနပါေစကြာ” လုိ႔ပဲ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ေရမုိးခ်ိဳးၿပီး Convoy ကြင္းအျပင္ထြက္လုိက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကၽြန္းအိမ္ႀကီးတစ္လံုးေရွ႕က ေစ်းဆုိင္မွာ ကားသမားေတြတုိးေ၀ွ႔လုိ႔ စားၾက၊ ေသာက္ၾကနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာလဲဆုိၿပီး ၀င္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လားလား - ေဆာင္ေလာက္ပါလား။ အမ်ိဳးသမီးလွလွသံုးဦးက ယမကာအမ်ိဳးစံု၊ အျမည္းစံု၊ အစားအေသာက္အမ်ိဳးစံုေရာင္းေနၾကတယ္။ ရွမ္း ထမင္းသုပ္ေတြလည္းေရာင္းတယ္။ ေခါင္းေဆာင္အမ်ိဳးသမီးက အလြန္လွတယ္။ ပါးခ်ိဳင့္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ခ်ိဳၿပံဳးလုိ လုိ၊ ႏွင္းဆီလုိလုိရုပ္နဲ႔ ကုိယ္လံုးကုိယ္ထည္ကလည္း ခပ္ဖြံ႕ဖြံ႕ၿဖိဳးၿဖိဳးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကက်ိဳင္းတံုက၀ယ္လာတဲ့ ဂ်င္းအက်ၤ ီနဲ႔၊ ၀က္၀ံႏွစ္ေကာင္ တက္ထရြန္လံုခ်ည္ကြက္ က်ားနဲ႔ အျပတ္ရိႈးျပင္တာ။ စစ္ဆင္ေရးအျပန္ဆုိေတာ့ ဆံပင္ကေတာ့ ခပ္ရွည္ရွည္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ “ ဘာစားမွာလဲရွင္ ” ဆုိင္ေရွ႕သြားရပ္ေတာ့ ေမးပါေလေရာလား။ သိတဲ့ကားသမားတစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ရွဲေပးၾကတယ္။ “ ဘာရွိလဲ ” “ အစံုပါပဲရွင္၊ ျမင္တဲ့အတုိင္းပါပဲ၊ အခ်ိဳရည္အစံုရွိပါတယ္ ” “ အခါးေရာဗ်ာ ” “ ဘီယာအမ်ိဳးစံုနဲ႔ ယိုးဒယားအရက္ျပင္းအမ်ိဳးစံုရွိပါတယ္ ” ကေလးမႏွစ္ဦးက ၀င္ေျဖတယ္။ အသက္ ၂၇၊ ၂၈ ေလာက္ရွိတဲ့ အႀကီးမႀကီးက ၿပံဳးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အကဲခတ္ေနၿပီးမွ ေမးတယ္။ “ ပီအုိက္ ဘာေသာက္မွာလဲ ” “ ကေလာ္စတာတစ္ပုလင္းလုပ္ဗ်ာ ” ကေလာ္စတာတစ္ပုလင္းစေသာက္ၿပီး အျမည္းကေတာ့ တုိ႔ဟူးေျခာက္ေၾကာ္၊ သားေရပြေၾကာ္။ အမဲေျခာက္ေၾကာ္မ်ား ရတယ္။ စားလုိ႔ေကာင္းတယ္။ ကေလာ္စတာက ဘီယာမုိ႔ သိပ္အားမရဘူး၊ ဒါနဲ႔ - “ ရမ္မရွိဘူးလား ” “ ရွိပါတယ္ ” “ ရမ္ႏွစ္ပက္ေပးဗ်ာ ” ကေလာ္စတာထဲ ရမ္ထည့္ေသာက္တယ္။ အခ်ိန္တစ္နာရီေက်ာ္၊ ႏွစ္နာရီၾကာၿပီ။ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး မွာစားတယ္။ မွာေသာက္တယ္။ ခဏတစ္ျဖဳတ္လာထုိင္ၾကတဲ့ ကားသမားေတြလည္း ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ဆုိင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေတာ့တယ္။ “ ပီအုိက္က ကားသမားလား၊ ကုန္သည္လားရွင္ ” “ ဗ်ာ ” “ ပီအုိက္ တစ္ေယာက္တည္းမုိ႔ ကုန္သည္လားလုိ႔ပါ ” “ ဘယ္လုိထင္လုိ႔လဲဗ်ာ ” အမ်ိဳးသမီးသံုးဦး တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္ၾကတယ္။ “ ဟာ - တပ္ခြဲမွဴး၊ တစ္ေယာက္တည္းပါလား၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေပ်ာက္လုိ႔ လုိက္ရွာေနၾကတာ ” ဗုိလ္ခင္ေမာင္လင္းနဲ႔ ဗုိလ္တင္စုိးတုိ႔ေရာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီလုိေျပာတယ္။ အဲဒီက်မွ အမ်ိဳးသမီး သံုးေယာက္က ကၽြန္ေတာ္စစ္သားမွန္းသိသြားၿပီး - “ ေၾသာ္ - ပီအုိက္က လူစစ္ကုိး၊ ဗုိလ္လံုကုိး ” လုိ႔ ဆုိၾကေတာ့တယ္။ “ ဒါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တပ္ခြဲကုိ ကုိင္တဲ့ဗုိလ္မွဴး ” လုိ႔ ဗုိလ္တင္စုိးက ၀င္ေျပာတယ္။ “ တပ္ခြဲမွဴး အိမ္ရၿပီ၊ စစ္ေၾကာင္းမွဴးေတြအိပ္ေနက်၊ ကြန္ဟိန္းၿမိဳ႕စားရဲ႕ လက္ေထာက္အိမ္မွာ အိပ္ဖုိ႔လုပ္ခဲ့ၿပီ ” ဗုိလ္ခင္ေမာင္လင္းက ေျပာျပန္ပါတယ္။ “ ေၾသာ္ - ေနပါေစကြာ၊ ကြင္းထဲမွာပဲ အိပ္ပါ့မယ္ ” “ မုိးစိတ္မခ်ရဘူး တပ္ခြဲမွဴး၊ မုိင္းျပင္းမွာတုန္းကေတာင္ မုိးေလးတစ္ေျဖာက္ႏွစ္ေျဖာက္ က်ေသးတယ္ ” “ ဗုိလ္လံုတုိ႔ေျပာတာ ကၽြန္မတုိ႔ေနတဲ့အိမ္ရွင့္၊ ကၽြန္မတုိ႔ ဘႀကီးအိမ္ပါရွင့္၊ ဗုိလ္မွဴးအိပ္ပါရွင့္ ” အႀကီးမက အၿပံဳးလွလွနဲ႔ ဖိတ္တယ္။ “ ဒါဆုိလည္း အိပ္ေပါ့ ” အဲဒီညက အဲဒီကြင္းထဲကေနၿပီး အိမ္ေျပာင္းအိပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ညမွာ နည္းနည္းေညာင္းတယ္ေျပာေတာ့ အႀကီးမက ႏွိပ္ေပးမယ္ဆုိတာ အတင္းျငင္းလုိက္ရတယ္။ မလုပ္ပါနဲ႔၊ ရွက္စရာႀကီး၊ အခါထံုးစံလုိ ျဖစ္ေနဦးမယ္။ အခါထံုးစံကေတာ့ ဧည့္သည္ေညာင္းရင္ အပိ်ဳမေလးေတြက ႏွိပ္ေပးရတယ္။ ရွမ္းမွာေတာ့ အဲဒီထံုးစံ လံုး၀မရွိဘူး။ မုိးလင္းေတာ့ အႀကီးမကပဲ မ်က္ႏွာသစ္ေရေတြ ဘာေတြလာပုိ႔လုိ႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာရပါ ေသးတယ္။ ကြန္ဟိန္းမွာ အဲဒီတစ္ခါပဲ ညအိပ္ဖူးလုိ႔ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ အခုထိ မေမ့ေသးပါဘူး။ အမွတ္တရတစ္ခုေပါ့။ x x x x ၁၉၈၃ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၅ ရက္ -------------------------------------- ကြန္ဟိန္းက မနက္ေစာေစာထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတာင္ႀကီးေရာက္ေတာ့မွာမုိ႔ ကုန္သည္ေတြလည္း ေပ်ာ္၊ ၀န္ထမ္းေတြလည္းေပ်ာ္ေပါ့။ ေတာင္ႀကီးေရာက္ရင္လြတ္ၿပီ၊ ကၽြတ္ၿပီေလ။ ညေန ၂ နာရီေလာက္၊ ၃ နာရီေလာက္ ေတာင္ႀကီးေရာက္ပါတယ္။ ကားအေတာ္မ်ားမ်ားကုိေတာ့ အေရွ႕ပုိင္းတုိင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္က ေရႊေညာင္ဆင္းခုိင္းလက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တပ္ရင္းကုိေတာ့ တုိင္းေရွ႕ မွာရပ္ခုိင္းၿပီး ေခါင္းေဆာင္လူႀကီးပုိင္းက တုိင္းမွဴးႀကီးနဲ႔ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းပါပါတယ္။ တုိင္းမွဴး ႀကီးက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအးစန္းပါ။ ဘာမွအထူးမေျပာပါဘူး။ မုိင္းေယာင္းဘက္က ရန္သူ႔အေျခအေနနဲ႔ လမ္းအေျခအေနကုိေမးၿပီး ျပန္လႊတ္လုိက္တာပါပဲ။ ယာဥ္တန္းကုိလည္း မစစ္ပါဘူး။ အားလံုးေပ်ာ္ၿပီး ျပန္ လာၾကတယ္။ အဲဒီညက ေရႊေညာင္ကကြင္းထဲမွာ ဆင္းအိပ္ၾကပါတယ္။ ကုန္သည္ေတြနဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြအားလံုးကေတာ့ ေတာင္ႀကီးနဲ႔ ေရႊေညာင္မွာ All Clear ပါ။ ဆင္း သြားရွင္းသြားပါၿပီ။ က်ိဳင္းတံုကပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြလည္း စ၀္စံထြန္းေစ်းႀကီးထဲက ဒုိင္ေတြက အားလံုး သိမ္းသြားၾကပါၿပီ။ ဒီကၿပီးမွ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးျပန္ပုိ႔တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကားေပၚမွာေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြ၀ယ္လာတဲ့ တစ္ပုိင္တစ္ႏုိင္ပဲ ပါပါေတာ့တယ္။ အဲဒီညကေတာ့ ေရႊေညာင္ယာဥ္ရပ္နားကြင္းထဲမွာ တပ္ရင္းတစ္ရင္းလံုး ညအိပ္ၾကတာပါ။ ေရႊေညာင္မွာက ေထာက္ပုိ႔တပ္ရင္းႀကီးတစ္ရင္းရွိပါတယ္။ ယာဥ္ရပ္နားကြင္းက အဲဒီတပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာပါ။ လမ္းဟုိဘက္ေပါ့။ အဲဒီကြင္းႀကီးက ကၽြန္ေတာ္ မုိင္းရွဴးေမာ္ဖကျပန္အဆင္း ( ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ) မွာ တပ္ရင္းမွဴးတာ၀န္နဲ႔ ခလရ(၆)မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တုန္းက တစ္ညအိပ္ခဲ့ဖူးေသးတယ္။ အခု အခ်ိန္အထိ အဲဒီကြင္းႀကီးရွိတုန္းပဲတဲ့။ x x x x ၁၉၈၃ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၆ ရက္ --------------------------------------- ေရႊေညာင္ကေနၿပီးထြက္ေတာ့ ကားအစီးေလးဆယ္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္က ၂၅ စီးေလာက္နဲ႔ က်န္တာက မိတၳီလာတပ္နယ္မွကားေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကားကလည္းနည္း၊ အဆင္းကလည္းျဖစ္ဆုိေတာ့ အေတာ္ျမန္ပါတယ္။ မိတၳီလာမွာ ကားတစ္၀က္ေတာင္က်န္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ကားေတြကေတာ့ မေကြးကိုဆက္ထြက္ၾကတယ္။ ညေန မုိးမခ်ဳပ္တခ်ဳပ္မွာ ေရနံေခ်ာင္းအထြက္က ၃၆ မုိင္ရြာကုိ ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ညအိပ္အေျချပဳပါတယ္။ မျပဳလုိ႔မရဘူး။ မေကြးက မနက္ႀကိဳႏုိင္ေအာင္ ဒီရြာမွာ ညအိပ္ရတာ။ ဒီမွာလည္း ရယ္စရာ၊ သနားစာေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ကုိယ့္ေယာက်္ား ေရနံေခ်ာင္းက ၃၆ မုိင္ရြာမွာ ေရာက္တယ္လည္းၾကားေရာ တပ္က မိန္းမေတြ၊ ကေလးေတြလုိက္လာၾကတယ္။။ေရနံေခ်ာင္းနဲ႔ မေကြးက ဘာေ၀းတာမွတ္လုိ႔။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ငုိၾက၊ ယုိၾက၊ ေပြ႕ဖက္ၾကနဲ႔။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မျပန္ၾကဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕က အဲဒီမွာပဲ ညအိပ္ၾကတယ္။ တပ္ခြဲမွဴး၊ တပ္ခြဲအရာရွိေတြကလည္း ကုိးလ၊ ဆယ္လခြဲေနၾကရတာကုိသိေတာ့ သူတုိ႔ကုိ လႊတ္ေပးထားရေတာ့တာေပါ့။ မ်က္ကြယ္ျပဳထားရတယ္။ လူပ်ိဳရဲေဘာ္ေတြကလည္း အိမ္ေထာင္ သည္ေတြအတြက္အိပ္စရာ၊ ေနစရာ ဖယ္ေပးၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရယ္စရာရွိေသးတယ္။ သားေမာင္ဖုိးခၽြန္က အဲဒီတုန္းက ဆယ္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိ ဦးမယ္။ ၃၆ မုိင္ရြာကေလးကုိ လုိက္လာေတာ့ တစ္စုမွဴးအသစ္ ဗုိလ္ေစာထြန္းက - “ တပ္ခြဲမွဴး - အသားညိဳညိဳေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ တပ္ခြဲမွဴးကုိ လုိက္ေမးေနတယ္၊ ေခၚခဲ့ရမ လား၊ အမ်ိဳးေတာ္လားခင္ဗ်ာ ” လုိ႔ သေဘာရုိးနဲ႔လာေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ရယ္ခ်င္ခ်င္မုိ႔ - “ အဲဒါ ကုိယ့္ညီအငယ္ဆံုးေလးကြ၊ သြားေခၚလုိက္ပါကြာ ” ဆုိၿပီး လႊတ္လုိက္တယ္။ သားေတာ္ ေမာင္ပါလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္တာနဲ႔ - “ ပါးပါး ” ဆုိၿပီး ေခၚပါေလေရာ။ ပါးပါးဆုိတာ အေဖေပါ့။ ကရင္လုိ အေဖလုိ႔ေခၚတာ။ ကရင္ေတာထဲေနဖူးခဲ့တဲ့ ဗုိလ္ေစာထြန္းက ဒါ ေလာက္မညံ့ပါဘူး။ ပါးပါးလုိ႔လည္းေခၚေရာ သားမွန္း ခ်က္ခ်င္းသိသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ - “ တပ္ခြဲမွဴးႀကီးက ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေနာက္တာပဲ ” လုိ႔ေျပာပါတယ္။ တပ္ခြဲတစ္ခြဲလံုးက ေတာ့ ဗုိလ္ေစာထြန္းကုိ ၀ုိင္းၿပီးရယ္ၾကတာေပါ့။ သူတုိ႔ကေတာ့ သားေတာ္ေမာင္ကုိ သိၾကတယ္ေလ။ သားေတာ္ေမာင္ကလည္း အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အိပ္ပါတယ္။ သားကုိ ညီအငယ္ဆံုးေလးဆုိၿပီး ေနာက္ေျပာင္လုိက္တဲ့သတင္းက တပ္ရင္းမွဴးႀကီးဆီထိ ျပန္႔သြားၿပီး အဲဒီညေန ထမင္းအတူစားေတာ့ တပ္ ရင္းမွဴးႀကီးက - “ ဗုိလ္မွဴးသက္ဦးရဲ႕ ညီအငယ္ဆံုးေလးျပန္သြားၿပီလား ” လို႔ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးနဲ႔ေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၿပံဳးၿပီး - “ ဒီည ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူအိပ္ခ်င္လုိ႔တဲ့ခင္ဗ် ” ဆုိေတာ့ - “ ညီအငယ္ဆံုးေလးက သူ႔အစ္ကုိႀကီးကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပံုရတယ္ ” လုိ႔ စပါတယ္။ အဲဒီညကေတာ့ ၃၆ မုိင္ရြာကေလးမွာ ကားသံ၊ လူသံေတြနဲ႔ တစ္ညလံုးဆူညံေနတဲ့အတြက္ ေတာ္ ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ႏုိင္ၾကပါဘူး။ x x x x ၁၉၈၃ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၇ ရက္ ဒီေန႔မွ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ တပ္မေတာ္ေန႔နဲ႔ လာၿပီးဆံုေနတယ္။ ၃၆ မုိင္ရြာက မနက္ ၀၇၀၀ နာရီေလာက္ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကား ၂၅ စီးေလာက္ပါတယ္။ ကား ၂၅ စီးကုိ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးကားက ဦး ေဆာင္ၿပီး ၃၆ မုိင္ရြာမွ ထြက္ပါတယ္။ တပ္ရင္းအလံ၊ တပ္မအလံ၊ ႏုိင္ငံေတာ္အလံေတြ တလူလူလႊင့္ၿပီး ကက္ဆက္သံ၊ ေလာ္စပီကာသံ တညံညံနဲ႔၊ ပထမ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕ကုိျဖတ္တယ္။ ေရနံေခ်ာင္းကလည္း ၿမိဳ႕ အရွည္ႀကီး၊ ၿမိဳ႕လယ္လမ္းမႀကီးကလည္း Highway တစ္ေၾကာင္းပဲရွိတာ။ အဲဒီလမ္းမႀကီးကုိ ကားေတြျဖတ္ေမာင္းေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြက က်ိဳင္းတံုမွ၀ယ္လာတဲ့ ခ်ိဳခ်ဥ္လံုးေတြ၊ တပ္မေတာ္စာစဥ္ေတြကုိ ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့လူထုထဲကုိ လွမ္းပစ္၊ လွမ္းႀကဲလုပ္ၾကတယ္။ လူထုကလည္း အလုအယက္ေကာက္ၾကပါတယ္။ တပ္မေတာ္စာစဥ္ထဲမွာ လိပ္စာေတြထည့္ေပးလုိ႔ မေကြးတပ္စစ္သည္ ေတြက ေရနံေခ်ာင္းသူေတြနဲ႔ရတာ မနည္းလွပါဘူး။ ေရနံေခ်ာင္းေက်ာ္ေတာ့ ေဒါင္းေနတုိ႔၊ နတ္ေမာက္လမ္းခြဲတုိ႔ေရာက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒဟတ္ကန္၊ ကံဖ်ားစတဲ့ရြာေတြေရာက္ၿပီး ေနာက္ဆံုးကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕တပ္ရင္း ( အမွတ္-၁ ဗမာ့ေသနတ္ကုိင္တပ္ရင္း ) ဂိတ္ကုိ ေရာက္ပါတယ္။ လူအုပ္ႀကီးကေတာ့ က်ပ္ခဲေနတာပါပဲ။ မေကြးၿမိဳ႕အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕က ေက်ာင္းေပါင္းစံု၊ မေကြးေကာလိပ္၊ ရံုးအသီးသီးက ၀န္ထမ္းမ်ားနဲ႔ တပ္နယ္က မိသားစုမ်ား၊ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား အမ်ားအျပား ကုိ အေတာ္စည္းရံုးႏုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဒီေလာက္ႀကီးမားတဲ့ လူထုႀကီးနဲ႔ႀကိဳဆုိတာကုိ ဒီေျမလတ္ေဒသ မေကြးၿမိဳ႕မွာပဲ ႀကံဳဖူးပါတယ္။ တစ္ခဲနက္ကုိ အမွန္တကယ္ႀကိဳၾကတာပါ။ အုိးစည္ဗံုေမာင္း၊ ဘင္ခရာအဖြဲ႕၊ ဆုိင္း၀ိုင္း၊ အကအခုန္တုိ႔နဲ႔ ႀကိဳၾကတာပါ။ တပ္မေရာက္မီ ကုိက္ ၁၀၀ ေလာက္က လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ၾကရပါတယ္။ တပ္အ၀င္ဂိတ္၀မွာ ပန္း ကုံးစြပ္သူေတြက ပန္းကံုးဆီးၿပီးစြပ္ၾကတယ္။ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးကုိေတာ့ တပ္ရင္းမွဴးကေတာ္နဲ႔ သားသမီးမ်ား က ပန္းကံုးစြပ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ေထာင္သည္အရာရွိေတြကုိလည္း ဇနီးနဲ႔သားသမီးမ်ားက ပန္းကုံးစြပ္ၿပီးႀကိဳၾကပါတယ္။ လူပ်ိဳအရာရွိနဲ႔ စစ္သည္မ်ားကုိေတာ့ တျခားတျခားေသာ အမ်ိဳးသမီးကေလးမ်ားက အဆင္ေျပသလုိ ပန္းကံုးစြပ္ၿပီး ႀကိဳၾကပါတယ္။ မေကြးေကာလိပ္မွ လွပ်ိဳျဖဴေလးမ်ားလည္း လာေရာက္ၿပီး ေရွ႕တန္းျပန္မ်ားကုိ ပန္းကံုးစြပ္ၾကတဲ့အတြက္ အရာရွိလူပ်ိဳးကေလးမ်ားနဲ႔ သမီးရည္းစားေတြျဖစ္ကုန္ၾကပါ ေရာလား။ ကၽြန္ေတာ္ရွိတုန္းမွာပဲ ႏွစ္တြဲေလာက္စြံသြားပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းက ခပ္ ငယ္ငယ္၊ ခပ္လွလွ အထက္တန္းျပ ဆရာမေလးေတြလည္းပါရဲ႕။ စစ္ဗုိလ္နဲ႔ ဆရာမက ဟုိးေရွးပေ၀သဏီ ကတည္းက လုိက္ဖက္တဲ့ အတြဲေတြေလ။ တစ္တပ္လံုး ပန္းကံုးစြပ္ႀကိဳဆုိၿပီးေတာ့ တပ္ရင္းစစ္ေရးျပကြင္းမွာ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးရဲ႕ တပ္၀င္မိန္႔ ခြန္းကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး တန္းစီၿပီး နားေထာင္ရပါတယ္။ တပ္၀င္မိန္႔ခြန္းကေတာ့ အထူးမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအေခါက္ပင္ပန္းလုိ႔၊ ေရွ႕တန္းမွာၾကာလုိ႔ အခါတုိင္း အနားေပးတဲ့ တစ္လအစား တစ္လခြဲထိ နားရက္တုိးေပးခံရေၾကာင္း၊ နားတဲ့ကာလမွာ ေလ့က်င့္ေရးေတြ ျပန္လုပ္ၾကမယ့္အေၾကာင္း၊ ဒါ့အျပင္ မိသားစုေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ားလုပ္ေပးမယ့္အေၾကာင္း၊ မိသားစုသႀကၤန္ျပဳ လုပ္မယ့္အေၾကာင္း၊ ရဟန္းခံရွင္ျပဳလုပ္ေပးမဲ့အေၾကာင္း၊ အၿငိမ့္ငွားေပးမယ့္အေၾကာင္း၊ ပုဂံဘုရားဖူးေစ လႊတ္မယ့္အေၾကာင္း အစံုပါပဲ။ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးက တပ္ရဲ Welfare ကုိ အလြန္ၾကည့္သူျဖစ္တဲ့အတြက္ အလြန္ခ်စ္ခင္ႏွစ္လုိစရာေကာင္းလွပါတယ္။ အတုလည္းယူရပါတယ္။ မိန္႔ခြန္းေျပာၿပီးလုိ႔ တန္းျဖဳတ္ေတာ့ မ႑ပ္မွာေန႔လယ္စာ (Lunch ) စားရပါတယ္။ တပ္ရင္းတစ္ရင္း လံုးအတြက္ မီးခုိးတိတ္ခ်က္ထားတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက ဌာနဆုိင္ရာပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြနဲ႔ ေန႔လယ္စာကုိ အတူစားသံုး၊ စကားလက္ဆံုက်၊ ကုိယ္က ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာ၊ သူတုိ႔က ေရွ႕တန္းအေၾကာင္းေမးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိကာ အခမ္းအနားကုိ ရုပ္သိမ္းလုိက္တာပါပဲ။ တပ္ခြဲေတြကေတာ့ လက္နက္တုိက္မွာ လက္နက္ေတြ အပ္ၾကျပဳၾက၊ လူပ်ိဳစစ္သည္ေတြက ပစၥည္း ထုတ္ၾက၊ အိမ္ေထာင္သည္ေတြက ၀ယ္ျခမ္းလာတာေလးေတြ သယ္ၾကျပဳၾကနဲ႔ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လာႀကိဳတဲ့ဇနီးမယား၊ သမီးသားနဲ႔ အိမ္ကုိျပန္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဇနီးသည္ေမက ပုိ႔လုိက္တဲ့ ပုိက္ဆံေတြရလား၊ ဘာလုပ္ခဲ့လဲဟင္၊ ဘာ၀ယ္ခဲ့လဲဟင္ဆုိၿပီးေမးပါတယ္။ ဒါေတြႀကိဳတြက္ထားၿပီးသားပါ။ ဒါေၾကာင့္ ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြကုိ ရဲေဘာ္ေတြလာပုိ႔တာျပၿပီး - “ ေဟာဒီမွာ စက္ဘီးက သံုးစီးကြာ၊ ေမ့အတြက္ ရွံလံုခ်ည္ ၂ ထည္၊ ယုန္ေမႊးတစ္ထည္ကြာ၊ အဲဒါနဲ႔ ပဲ ေမ့အသက္အာမခံေငြငါးေထာင္ျပည့္သြားၿပီေလ၊ ဒီစတီးခ်ိဳင့္တုိ႔၊ ေဖ်ာ္ရည္ပုလင္းတုိ႔၊ မုန္႔ပံုးတုိ႔၊ ကေလး ၀တ္အကၤ် ီေလးေတြတုိ႔က တပ္ခြဲက၀ယ္ေပးလုိက္တာ၊ အားလံုး ၆၀၀၀၊ ၇၀၀၀ ဖုိးေလာက္ေတာ့ရွိတယ္ ” အဲဒီလုိေျပာေတာ့ ဇနီးသည္က အလြန္ေက်နပ္သြားပါတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ “ တုိ႔အေဖႀကီး ေဟ့ ” လုိ႔ေအာ္ၿပီး အတင္း၀ုိင္းဖက္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔က က်ိဳင္းတံုကလာတဲ့ မိေက်ာင္းတုိ႔၊ ပန္းကမၻာတုိ႔ဆုိ တဲ့ စက္ဘီးေတြ အလြန္စီးခ်င္ၾကတာကုိး၊ အခုစီးလုိ႔ရၿပီေပါ့။ ဒီအေခါက္က ကၽြန္ေတာ္လည္း Major အပြင့္ေလးတပ္ရလုိ႔ အလြန္ေက်နပ္လာခဲ့တာ။ ေက်နပ္မႈက အိမ္ျပန္အေရာက္မွာ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ သြားတာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ဒါေတြဟာ ေရွ႕တန္းျပန္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔စစ္သားေတြရဲ႕ တကယ့္အစစ္အမွန္ Feeling မ်ားပါခင္ဗ်ား။ x x x x နိဂံုး ---------------- ကဲ - စာရႈသူမ်ားခင္ဗ်ာ။ နမ္မေယာင္းေခ်ာင္းေဘး မုိင္းေယာင္းၿမိဳ႕ေလးကေနၿပီး ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးေဘးက မေကြးၿမိဳ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔စစ္သားေတြ ဘယ္လုိျပန္လာခဲ့ၾကသလဲဆုိတာ အၾကမ္းဖ်င္းေတာ့ ပံုေပၚၿပီထင္ပါတယ္။ ခရီး အကြာအေ၀းကလည္း မေသးလွပါဘူး။ မုိင္ေပါင္း ငါးရာေျခာက္ရာေပါ့။ တစ္ေထာင္နီးနီးရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ရက္ကလည္း ရက္သတၱတစ္ပတ္ေလာက္ၾကာပါတယ္။ ဒါက ပြင့္လင္းရာသီမုိ႔ပါ။ မုိးတြင္းဆုိရင္ေတာ့ ဒါ့ထက္ပုိၾကာတတ္ပါတယ္။ တံတားက်ိဳးတာ၊ ျမစ္ေရေခ်ာင္းေရ၊ ေတာင္က်ေရေတြႀကီးတာ၊ ေတာင္ၿပိဳတာ၊ လမ္းပ်က္တာနဲ႔ႀကံဳရင္ ကားေတြပိတ္မိၿပီး ရက္သတၱတစ္ပတ္ကေနၿပီး ႏွစ္ပတ္၊ သံုးပတ္ျဖစ္သြားတတ္ပါ တယ္။ လမ္းမွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြလည္း အဲဒီတုန္းက ျဖစ္ခဲ့တာအမွန္ေတြပါ။ ေတာင္ေပၚသူေလး မနန္းပန္နဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့တာလည္းအမွန္ပါ။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယဗုိလ္မွဴးႀကီးအဆင့္နဲ႔ က်ိဳင္းတံု မွာ ေခတၱတာ၀န္က်ေတာ့ ဂ်ီ၀မ္းအမိန္႔ထြက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ ျပန္မယ္အလုပ္ မျပန္မီညက သူ႔ကုိ အမွတ္ တရသြားႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ေစာေစာကေတာ့ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ ထပ္တင္းမွာစုိးလုိ႔ မသြားခဲ့တာ ပါ။ အဲဒီညက သူက အံ့ၾသလုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ႏႈတ္ဆက္ညစာစားပြဲ ( ခ်င္း ၄ ကလုပ္ေပးတာပါ ) သြားစားၿပီး ယူနီေဖာင္း၀တ္ႀကီးနဲ႔ အျပန္ လမ္းသင့္တာနဲ႔၀င္လုိက္တာ၊ ထမင္းပြဲမွာ နည္းနည္းလည္း ရဲေဆးတင္ထားတာ ပါပါလိမ့္မယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ေတြ႕ေတာ့ - “ ဟယ္ - ဗုိလ္မွဴးစ ” ဆုိၿပီး ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ေက်ာကုိ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ လာထုပါတယ္။ ပါလာတဲ့ အရာရွိငယ္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေက်ာထုခံရတာကုိ စိတ္မဆုိးတဲ့ သူတုိ႔တပ္ရင္းမွဴးႀကီး ဦးစိတ္တုိကုိ တအ့ံတၾသနဲ႔ေပါ့။ ခဏပဲေနၿပီး ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ၾကာရင္ စိတ္မေကာင္းစရာေတြ ျဖစ္ေနရမွာစုိးလုိ႔ပါ။ မနန္းပန္တစ္ေယာက္အိမ္ေထာင္မက်ေသးပါဘူး။ လွလည္းလွဆဲပါ။ အသက္လည္း ၃၀ ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူးထင္ပါရဲ႕။ ထားပါေတာ့ခင္ဗ်ာ။ ၿပီးတာေတြ ၿပီးသြားခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီတုန္းက အခုလုိ ယာဥ္တန္းအတက္အဆင္းေတြမွာ အလြန္စည္ကားပါတယ္။ ျပည္သူလူထုက တပ္နဲ႔သြားရ လာရတာကုိ စိတ္ခ်လုိ႔ လုိက္ၾကတာပါပဲ။ လူကေတာ့ လူစံုပါ။ တပ္မေတာ္သားေတြအျပင္ ၀န္ထမ္းေတြ၊ အမႈထမ္းအရာထမ္းေတြ၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ၊ ကုန္သည္ေတြ အစံုပါတတ္ၾကပါ တယ္။ ဒီေခတ္ေတာ့ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး စီးပြားေရးတံခါးလည္း ဖြင့္လုိက္ၿပီျဖစ္လုိ႔ အဲဒီ ရႈခင္းမ်ိဳး၊ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြ႕ရေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာရႈသူမ်ား အခု ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ “ နမ့္မေယာင္းမွသည္ ဧရာ၀တီ ” စာစုကေလးကုိ ဖတ္ၿပီး ဟုိေခတ္က စစ္သားေတြရဲ႕ဘ၀ကုိ တစ္စြန္းတစ္စ စာနာနားလည္သြားႏုိင္ၿပီိဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တင္ျပရက်ိဳးနပ္ၿပီလုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆမိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။ ေသာင္းေ၀ဦး