နမ့္မေယာင္းမွသည္ ဧရာ၀တီ -အပိုင္း (၁) *************************************

နိဒါန္း ကၽြန္ေတာ္စာေရးေတာ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ စစ္မွတ္တမ္းမ်ားနဲ႔ ပရိသတ္က သတိထားမိလာၾကတာပါ။ ကၽြန္ ေတာ့္စာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးနာမည္ရယ္ကလြဲၿပီး က်န္တာအကုန္အမွန္ေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ ေန႔စြဲေတြ၊ ေနရာေတြလည္း အားလံုးအမွန္ေတြခ်ည္းပါ။ အတိအက် ေတြပါ။ စာဖတ္ပရိသတ္က အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ေန႔စြဲေတြက တိက်လွေခ်လား၊ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ဒီလုိေရးႏုိင္ တာလဲလုိ႔ မၾကာခဏေမးၾကပါတယ္။ သိပ္ၿပီးအံ့ၾသစရာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က Diary မွတ္တမ္းေရး တာ ၀ါသနာပါတယ္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကေတာ့ Struggle လုပ္ရ၊ ခံစားရတာေလးေတြ ကုိ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကားေရးျဖစ္တယ္။ ေန႔စဥ္ေတာ့ မေရးခဲ့ပါဘူး။ အဲ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ ဗုိလ္သင္တန္းစတက္ခ်ိန္ကစၿပီး Diary ေရးလာတာ ကေန႔ ဒီစာေရးေနတဲ့အထိ ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စာေတြေရးေတာ့မယ္ဆုိရင္ ႏွစ္အလုိက္ Diary ေတြျပန္ရွာျပန္လွန္ၿပီး ေရးသားတင္ဆက္ လုိက္ပါတယ္။ အခုလည္း “ နမ့္မေယာင္းမွသည္ ဧရာ၀တီ ” ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ၀တၳဳဆန္ဆန္စစ္မွတ္တမ္းေလးတစ္ပုဒ္ ကုိ Diary လွန္ၿပီး ေရးသားတင္ဆက္လုိက္ပါတယ္။ နမ့္မေယာင္းေခ်ာင္း ရစ္ေခြစီးဆင္းေနတဲ့ မုိင္းေယာင္းၿမိဳ႕ကေလးကေနၿပီး ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးေဘးက မေကြးၿမိဳ႕ထိ ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္အစိတ္သံုးဆယ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိက္ပြဲ၀င္ေရွ႕တန္းေရာက္ စစ္သည္မ်ား ဘယ္နည္းဘယ္ပံုျပန္လာခဲ့ၾကသလဲဆုိတဲ့ျမင္ကြင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရသလုိ ျခယ္မႈန္းေရး သားျပမွာပါ။ အဲ ေရးၿပီးသား ကၽြန္ေတာ့္ Diary ထဲကဟာကုိ မွီျငမ္းၿပီး ျပန္လည္ေဖာ္ျပတာဆုိရင္ ပုိမွန္ မယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စာေရးဆရာလုပ္ဖုိ႔လည္းသိပ္ေတာ့စိတ္အားမထက္သန္ေသးပါဘူး။ ေရွ႕တန္းမွာ အခ်ိန္မေရြး ေသသြားႏုိင္လုိ႔ စာေရးဆရာဘ၀ေရာက္မယ္လုိ႔လည္း မထင္ရဲခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စာေရးဆရာ ဗီဇေလးရဲ႕ စာသံေပသံ ခပ္ဆန္ဆန္ေလးေတြ Emotional ျဖစ္တာေလးေတြ၊ Sentimental ျဖစ္တာ ေလးေတြ စာရႈသူမ်ား ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းေတြေတြ႕ျမင္ၾကရလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ အခုစာဟာ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ေႏြမွာ မုိင္းေယာင္းကေနၿပီး မေကြးျပန္ဆင္းလာခဲ့တဲ့ အမွတ္(၁) ဗမာ့ေသ နတ္ကုိင္တပ္ရင္းရဲ႕ တပ္အဆင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ကုိ အဓိကထားၿပီး မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ Diary မွတ္တမ္းပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္အစိတ္သံုးဆယ္နီးပါးက ျမင္ကြင္းမုိ႔ အခုေခတ္နဲ႔ေတာ့ကြာပါလိမ့္မယ္။ စာက ေတာ့ Diary ကုိ အနည္းငယ္မြမ္းမံထားတာပါ။ ကဲ - ျမည္းစမ္းၾကည့္ပါခင္ဗ်ာ။ x x x x ၁၉၈၃ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၀ ရက္ မနက္ျဖန္ခါ တပ္ျပန္ဆင္းရေတာ့မွာတဲ့။ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးက လာခဲ့ပါအံုးလုိ႔ လွမ္းမွာတဲ့အတြက္ ေခတၱအေျချပဳ မုိင္းဟန္ မုိင္းေဟာကေနၿပီး TE တစ္စီးနဲ႔ မုိင္းေယာင္းကုိ သြားလုိက္ရတယ္။ မုိင္းေယာင္း ေရာက္ေတာ့ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးက - “ ဗုိလ္မွဴးသက္ဦးေရ၊ မနက္ျဖန္ တပ္ျပန္ဆင္းၿပီ၊ သတင္းေပါက္မွာစုိးလုိ႔ စက္ေပၚကေတာ့ ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားကုိ လွမ္းေခၚလုိက္တာ၊ ဗုိလ္မွဴးစံနဲ႔ စစ္ေၾကာင္း(၂)က ပြိဳင့္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္း(၁)က ေနာက္၊ Rear Guard အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားပိတ္ၿပီး လုိက္ခဲ့ေပးပါ။ မုိင္းေယာင္းက ရိကၡာ Dumping လုပ္ေပးတဲ့ ကားအစီး ၁၀၀ ေက်ာ္ျပန္ပါမယ္၊ အလယ္က ၫွပ္ၿပီးေခၚခဲ့ မယ္၊ ခင္ဗ်ားတာ၀န္က ကားေတြတစ္စီးမွ မက်န္ရေအာင္ ေစာင့္ေခၚလာခဲ့ဖုိ႔ပဲ ” “ ဘာေမးစရာရွိေသးလဲ ” “ မရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ ” ဘာေမးရမွာလဲ။ ဒါက ထံုးစံဥစၥာ။ ဘာမွမေမးပါ။ ေနာက္ဆံုးမွ ပိတ္လုိက္ရသူက က်န္ခဲ့တဲ့ကား အားလံုးပါေအာင္ေခၚလာရတာ Convoy ရဲ႕ ထံုးစံပဲ။ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးေျပာသမွ်နာခံၿပီး ၿမိဳ႕လယ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ျပန္ခဲ့တယ္။ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးရဲ႕ စစ္ေၾကာင္း(၁)ဌာနခ်ဳပ္က ၿမိဳ႕လယ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အေျချပဳထားတာေလ။ အျပန္ေတာ့ မနန္းပန္ကုိ၀င္ေတြ႕ျဖစ္တယ္။ “ ဗုိလ္မွဴးတုိ႔ ျပန္ၾကေတာ့မလုိ႔ဆုိ ” မနန္းပန္ကုိ ဘယ္သူေျပာတာလဲ ” “ ၿမဳိ႕ထဲကလာတဲ့ ကားသမားေတြေျပာတာေလ၊ ဟုတ္လားဗုိလ္မွဴး ” သူမအေမးကုိ မေျဖျဖစ္ပါ။ ေျဖလည္းမေျဖလုိပါ။ “ ျပန္လုိက္ခ်င္လုိ႔လား ” သူမက ေခါင္းညိတ္ျပတာေၾကာင့္ - “ မနက္ျဖန္ မုိင္းဟန္ကေနၿပီး ေစာင့္ေနမယ္၊ ဒီက ေစာေစာထြက္ခဲ့၊ ကုိယ္နဲ႔အတူ ျပန္လုိက္ေပါ့ ” လုိ႔ မွာခဲ့တယ္။ မနန္းပန္နဲ႔က မုိင္းေယာင္းပြဲမွာေတြ႕ၾကတာ။ အသားညိဳညိဳညက္ညက္နဲ႔ ခ်စ္စရာေတာင္ေပၚသူ ေလး။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္က လူပ်ိဳလူလြတ္မဟုတ္ေတာ့ သာမန္ထက္ပုိသြားလုိ႔မရဘူးေလ။ သူမမ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ၿပီး မ်က္လံုးေတြကုိ အကဲခတ္လုိက္ေတာ့ ခြဲရမွာ စိတ္မေကာင္းတဲ့ပံုေပၚေနတယ္။ ဟုိအဆုိေတာ္ႀကီး စႏၵရားခ်စ္ေဆြရဲ႕ “ ခ်စ္အားငယ္ရသူ ” သီခ်င္းထဲကလုိ လုိ႔ဆုိရမွာပါပဲ။ “ ႏွစ္ေယာက္သားမွာကြယ္ xxxx သိနားလည္ရက္ကယ္နဲ႔ xxxxx ဟန္ေဆာင္ေနၾကရတဲ့ xxx အျဖစ္ရယ္ xxx တကယ္ေတာ့ပင္ပန္းလွပါတယ္ xxxx ဒါကလည္း တစ္ဦးကုိ တစ္ဦးကရယ္xxx ပန္းလုိလွေစခ်င္တဲ့ xxx ဆႏၵနဲ႔ကြယ္ xxx ယုယၫွာတာ xxx အစစေထာက္ထား xxxx မေဖာက္ျပားဘဲ ေနလာခဲ့တယ္ xxxx” ဟုတ္ပါတယ္။ ကုိယ္က အိမ္ေထာင္သည္စစ္သားဗမာ၊ သူက အပ်ိဳတုိင္းရင္းသား၊ ဘယ္လုိမွ ေၾကး ေရႊဂေဟမစပ္ေလသုိ႔ ဆုိတဲ့စကားအတုိင္း မေဖာက္ျပားဘဲ အလွၾကည့္ရံုသက္သက္ပဲ ေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသြးသားတက္ၾကြေနတဲ့ ဖုိနဲ႔မသံေယာဇဥ္က အခက္သားလားခင္ဗ်ာ။ မုိင္းဟန္ျပန္ေရာက္ ေတာ့ တပ္ခြဲက အရာရွိ၊ အရာခံ၊ အၾကပ္၊ တပ္သားေတြကုိ ျပန္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္း Briefing ေပးလုိက္ ရတယ္။ အားလံုးကေတာ့ စစ္ေျမမွာ ၾကာေညာင္းရက္ရွည္ၿပီမုိ႔ ျပန္ရမယ္ဆုိေတာ့ေပ်ာ္လုိ႔ရႊင္လုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ x x x x ၁၉၈၃ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၁ ရက္ မနက္ေစာေစာအိပ္ရာကထၿပီး ျပင္ဆင္သင့္တာျပင္ထားတယ္။ လမ္းလံုၿခံဳေရးကိုလည္း စိေနေအာင္ယူထားၿပီးၿပီ။ မနန္းပန္ကုိ ေမွ်ာ္ေသးတယ္။ ေပၚမလာပါလား။ သူ႔အေဖာ္ေတြေခၚမရလုိ႔ထင္ရဲ႕။ မုိင္းေယာင္းနဲ႔ မုိင္းဟန္ မုိင္းေဟာကလည္း ေျခက်င္ေလွ်ာက္ရရင္ အေ၀းသား၊ သိပ္မသက္သာဘူး။ မနက္ရွစ္နာရီေလာက္မွာ ဗုိလ္မွဴးေသာင္းတင္ရဲ႕ ပိဳြင့္အဖြဲ႕ကားေတြ မုိင္းဟန္မုိင္းေဟာကုိ စျဖတ္ၾကတယ္။ ဗုိလ္မွဴးေသာင္းတင္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဗုိလ္သင္တန္းတစ္ပတ္စဥ္တည္းဆင္း။ ညီအစ္ကုိ အရင္းႏွစ္ေယာက္လံုး ဗုိလ္ေလာင္းသင္တန္းအပတ္စဥ္(၃၆) ကုိ၀င္လာၾကတာ။ သူ႔ညီက သိန္းေဆြတဲ့။ အားဖီြးလုိ႔လည္းေခၚတယ္။ တစ္ငါးလံုးသိန္းေဆြလုိ႔လည္းေခၚတယ္။ တစ္ငါးလံုးဆုိတာကေတာ့ သူ႔ဘီစီက ၁၁၁၁၁ ( တစ္ငါးလံုး ) မုိ႔ပါ။ လက္ဖတင္နင္ဘ၀မွာ ဗကပနဲ႔တုိက္ရင္း က်သြားခဲ့ၿပီ။ ဗုိလ္မွဴးေသာင္းတင္လည္း ဗကပနဲ႔တုိက္ရင္းက်မလုိ၊ က်မလုိ ခဏခဏျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အခု မုိင္းေယာင္းမွာေတာင္ ကံေကာင္းလုိ႔၊ ကံသိပ္မေကာင္းတဲ့သူေတြကေတာ့ ျပတ္တဲ့သူျပတ္၊ ေသတဲ့သူေသ ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာထူးလဲ ေသႏုိင္တာပဲ။ ေသကိန္းအႀကိမ္ႀကိမ္ႀကံဳတာပဲ၊ မေသတာ ကံေပါ့။ ေန႔လယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးရဲ႕ စစ္ေၾကာင္း(၁)နဲ႔ ရိကၡာလာပုိ႔တဲ့ ကားေတြျဖတ္ ၾကတယ္။ စစ္ေၾကာင္း(၁)မွာ ေရးေထာက္အရာရွိ ဗုိလ္ျမတ္သာက သူ႔အမ်ိဳးသမီး မုိင္းေယာင္းသူ နန္းကုိင္စြမ္းကုိ ကားေခါင္းထဲတြဲေခၚလာတာ ေတြ႕ရေတာ့ ၿပံဳးမိတယ္။ မုိင္းေယာင္းသူေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တပ္က အရာရွိေတြနဲ႔ရတာ ကံေကာင္းပါတယ္။ ဗုိလ္မွဴး ေသာင္းတင္ရဲ႕တပ္ခြဲက တပ္စုမွဴး ဗုိလ္ခင္ေမာင္ေဆြကလည္း မုိင္းေယာင္းသူ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆးငါး တစ္ေယာက္ကုိ ေခၚလာတယ္။ သူက မေန႔တစ္ေန႔ကမွ မဂၤလာေဆာင္တာ။ စစ္သားဆုိတာလည္း ဒီလုိပါပဲ။ တာ၀န္က်ရာေဒသ ေတြက တုိင္းရင္းသူေတြနဲ႔ အေၾကာင္းပါတတ္ၾကတာ အဆန္းမွမဟုတ္ဘဲ။ ကုိယ္ေတာင္ ကရင္ျပည္နယ္ မွာ တာ၀န္က်ၿပီး ကရင္မနဲ႔ရခဲ့တာပဲေလ။ ေန႔လယ္တစ္ခ်က္တီးမွ မုိင္းဟန္ကထြက္ရတယ္။ Rear Guard မွာ Brake Down အဖြဲ႔နဲ႔ အားလံုး T.E ငါးစီးပါတယ္။ မုိင္းျဖတ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ေစာင့္ ငါ့ေစာင့္နဲ႔ စေမွာင္ၿပီ။ “ ဗုိလ္မွဴးသက္ဦးေရ တာခ်ီလိတ္က ကားအစီး ၅၀ ေလာက္လာေပါင္းဖုိ႔ရွိတယ္၊ ေစာင့္ေခၚခဲ့ဗ်ာ ” တပ္ရင္းမွဴးႀကီးက R.T နဲ႔ လွမ္းေျပာလုိ႔ မုိင္းျဖတ္မွာ ညေမွာင္တဲ့အထိ ကားေတြနဲ႔ အေတာ္ေစာင့္ရ တယ္။ ည ၁၀ နာရီေလာက္မွ တာခ်ီလိတ္ကားေတြစံုလုိ႔ ဆက္ထြက္ျဖစ္တယ္။ RTC က ကားအျပာေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၂ ရက္ ညသန္းေခါင္ေလာက္မွာ မုိင္းျဖတ္ကထြက္ၿပီး မနက္သံုးနာရီေလာက္မွ က်ိဳင္းတံုေရာက္တယ္။ ပန္ဟုန္းေနာင္လြမ္းမွာ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးက စိတ္ပူလုိ႔ ဓာတ္မီးတစ္လက္နဲ႔ လမ္းေဘးမွာ မတ္တတ္ႀကီးရပ္ ၿပီး ေစာင့္ေနတယ္။ “ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ပါၿပီ တပ္ရင္းမွဴး၊ ကားေတြအားလံုးစံုပါတယ္ ” လုိ႔ သတင္းပုိ႔ေတာ့ - “ ေအးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားကုိ စိတ္ပူေနလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေတာင္မေပ်ာ္ဘူးဗ်ာ၊ ကဲ- နား နား ” လုိ႔ မုဒိတာ စကားေျပာရွာပါတယ္။ တပ္ရင္းမွဴးႀကီးက နားပါဆုိေပမယ့္ မနားႏုိင္ေသးပါဘူး။ သြားစရာရွိေသးတယ္။ တပ္ခြဲေနရာခ်ၿပီး သြားစရာရွိတဲ့ေနရာကုိ သြားခဲ့တယ္။ T.E ကားဆရာကုိ လုိက္ပုိ႔ခုိင္းရတယ္။ က်ိဳင္းတံုေလယာဥ္ကြင္းအထြက္ ဓေမၼာဒယနားက အိမ္အစုေလး။ ဟုိအေရွ႕ဘက္ေတာင္ေတြေပၚ ဆင္းလာတဲ့ ေတာင္ေပၚရွမ္းေတြေနတဲ့ရပ္ကြက္ေလ။ ေတာင္ေပၚမွာ အသူရာလုိ႔ေခၚတဲ့ ဗကပေတြေၾကာင့္ ေျပးလာၾကတာ။ “ ေဟ့ - မနန္းပန္ ” သက္ငယ္အိမ္ေလးက တံခါးကုိတြန္းၿပီး ႏႈိးေတာ့ အိပ္မႈန္စံုမႊားနဲ႔ တုိင္းရင္းသူအ၀တ္အစား ကပုိကရုိနဲ႔ မနန္းပန္အိပ္ရာကထာလာပါေရာလား၊ လက္ထဲမွာလည္း ေရနံဆီမီးခြက္ကေလးကုိင္လုိ႔။ ` “ ဟယ္ - ဗုိလ္မွဴးတစ္ေယာက္တည္းလား ” “ အင္း ” “ အထဲ၀င္ေလ ” သူ႔ခမ်ာ ညႀကီးမင္းႀကီး တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔၊ ကုိယ္ေတြ႕ေတာ့ ၀မ္းေတြသာလုိ႔၊ သူ႔အေဖနဲ႔ သူ႔ညီမေလးကလည္း တအံ့တၾသနဲ႔ ထၾကည့္ၾကတယ္။ မီးဖုိေဘးမွာ စကားေတြေျပာမကုန္ဘူး။ တစ္ညလံုး တစ္ေရးမွလည္း မအိပ္ရေသး။ လူကလည္း ခရီးမုိင္ ၁၀၀ ေက်ာ္၊ ကားအစီး ၇၀ ေက်ာ္ကြပ္ကဲခဲ့ရလုိ႔ ေမာပန္းႏြမ္းလ်ေနၿပီ။ အိပ္ငုိက္ေနၿပီ။ စကားေတာင္ သိပ္မေျပာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ “ ဗုိလ္မွဴးအိပ္မလား ” ဆုိၿပီး မနန္းပန္က အလုိက္တသိ မီးဖုိေဘးမွာ အိပ္ရာျပင္ေပးတာနဲ႔ ခဏလွဲ လုိက္တာ ေမွးခနဲေပ်ာ္သြားပါေရာလား။ ဖ်တ္ခနဲႏုိးလာေတာ့ မုိးလင္းစျပဳေနၿပီ။ “ အီးေပါ့ မနန္းပန္၊ ကြာတီႏုိင္ ( အေဖ - မနန္းပန္ ဘယ္သြားလဲဟင္ ) ” “ ကြာကတ္ ( ေစ်းသြားတယ္ ) ” “ ေဟာင္းမ္ကြာေနာ္ ( ကၽြန္ေတာ္လည္း သြားေတာ့မည္ေနာ္ ) ” ဒီလုိႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူတုိ႔တဲအိမ္ေလးကေန ေစ်းကုိထြက္ခဲ့တယ္။ ေစ်းမွာ မနန္းပန္နဲ႔ ျပန္ေတြ႕လုိ ေတြ႕ျငားေပါ့။ ေစ်းေျမာက္ဘက္ရပ္ကြက္က တရုတ္အိမ္ႀကီးေတြ မ်ားတယ္။ အုတ္တံတုိင္းအျမင့္ႀကီးေတြနဲ႔ အိမ္ ၿခံ၀င္းႀကီးတစ္ခုေရွ႕အျဖတ္ ဘယ္ကဘယ္လုိေပၚလာမွန္းမသိတဲ့ ေခြးဆယ့္ေလးငါးေကာင္က ကုိက္မယ္။ ခဲမယ္ တကဲကဲနဲ႔ ေဟာင္လုိက္၊ ဟိန္းလုိက္လာလုပ္တယ္။ အႀကီးဆံုးအင္းေခြးအထီးႀကီးကေတာ့ သူမ်ား ထက္ကဲၿပီး တဟဲဟဲလုပ္ေနရာကေန လူကုိ တကယ္ပဲ ခုန္အုပ္လုိက္တယ္။ “ ဟုိက္ - တကယ္လုပ္ၿပီေဟ့ ” သက္ဦးဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း သိပ္ညံ့တဲ့ေကာင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္လည္းအဲဒီေနရာက အေျပးကေလးထြက္ခဲ့ရတယ္။ ေစ်းေရာက္ေတာ့ မုိးစင္စင္လင္းၿပီ။ ေစ်းထိပ္ေညာင္ပင္ေအာက္က ကားဂိတ္မွာဂ်စ္ကားတစ္စီးေပၚတက္ၿပီး ကားဆရာကုိ - “ ပန္ဟုန္းေနာင္ႏြမ္း ေမာင္းဗ်ာ ” လုိ႔ဆုိေတာ့ - “ ၆၀ိ/- ေပးရမယ္ ” တဲ့။ မနန္းပန္လည္း မရွာႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ တပ္ကုိပဲ အျမန္ျပန္ခ်င္ေနၿပီ။ “ ေပးပါ့မယ္၊ ေမာင္းစမ္းပါကြာ ” လုိ႔ေျပာၿပီး က်ိဳင္းတံုေစ်းက ပန္ဟုန္းေနာ္ႏြမ္းကုိ ျပန္ခဲ့တယ္။ တပ္ခြဲျပန္ေရာက္ေတာ့ ပုိက္ဆံေပးၿပီး ကားျပန္လႊတ္လုိက္တယ္။ မနက္ ၆ နာရီထုိးၿပီ။ တပ္ရင္းတစ္ရင္းလံုး ညက လူေမာ စိတ္ေမာမုိ႔ ကင္းသမားေတြကလြဲၿပီး အိပ္ေမာက်ေနေလရဲ႕။ “ ဗုိလ္မွဴး ျပန္ခဲ့ၿပီးလား ” “ ေအးကြာ ” ကင္းသမားေလးေမးတာကုိ ေျဖၿပီး လမ္းေဘးက အသင့္ခင္းထားတဲ့ အိပ္ရာေပၚလွဲအိပ္လုိက္တယ္။ ယူနီေဖာင္းမခၽြတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေၾသာ္ - မနန္းပန္ေပးတဲ့ဒုကၡ။ အိပ္လုိ႔မွ ေမွးခနဲ ခဏရွိေသးတယ္။ “ ဗုိလ္မွဴး - တပ္ရင္းမွဴးႀကီးက ခဏလာပါအံုးတဲ့ ” အိပ္ရာက အျမန္ထကာ မ်က္ႏွာကမန္းကတန္းသစ္ၿပီးသြားေတြ႕ရတယ္။ “ ဗုိလ္မွဴးသက္ဦး အိပ္ေကာအိပ္ရရဲ႕လား ” “ အိပ္ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ ” “ ေၾသာ္ - အင္း - အင္း ေတာ္ေသးတာေပါ့ ” “ ခင္ဗ်ားမွာ ေစ်း၀ယ္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံေကာရွိေသးရဲ႕လား ” “ ခင္ဗ်ာ ” “ ေၾသာ္ - အိမ္ျပန္ရမွာဆုိေတာ့ မိသားစုအတြက္ ပစၥည္းေလးဘာေလး၀ယ္ဖုိ႔ ေငြရွိေသးလားလုိ႔ ေမးတာပါဗ်ာ ” “ ၆၀ိ/- ပဲ က်န္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ ” တကယ္ပဲ ၆၀ိ/- ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ေသာင္းေ၀ဦး ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။။။။။