သမၼတႀကီး ယူသြားေသာ ေဆး႐ုံခုတင္ အခင္းအသစ္မ်ား (ေအာင္ထက္) “ခင္ဗ်ားတို႔က ေလးေယာက္ေတာင္ ဝင္မွာ ႏွစ္ရာေတာ့ ေပးခဲ့” ဟူေသာအသံ။ ေသအံ့ဆဲဆဲလူနာ သို႔မဟုတ္ မျဖစ္မေန ကုသမွျဖစ္မည့္ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ လူနာတစ္ဦးထံသို႔ သြားၾကည့္ဖူးပါက မျဖစ္မေန ၾကားရမည့္ အသံမွာ ထိုေလသံမ်ဳိး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တစ္ဦးတည္း သြားပါက “လူနာေစာင့္လက္မွတ္ ျပပါ” ဆိုေသာ စကားလုံးက ေဝဒနာ တစ္ခုအတြက္ စိုးရိမ္စိတ္ မကင္းေသာ ရင္ဝသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမဳိက္ၿမဳိက္ ခရီးဦးႀကဳိ ျပဳပါလိမ့္မည္။ ထိုအရပ္ဌာေနကား “ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီး”။ တရားပြဲမ်ားတြင္ မၾကာခဏ ၾကားရေသာ အနိစၥ၊ ဒုကၡႏွင့္ အနတၱ ဟူသည္ကို နီးကပ္စြာ ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ေသာ ေနရာျဖစ္၏။ ခ်ဳိ႕တဲ့သူမ်ားအတြက္ အခမဲ့ ကုသေပးေသာ ေဆး႐ုံျဖစ္သည္ဟု တိတိက်က် ေရးသားထားသည္။ အျပာေရာင္ ေအာက္ခံေပၚတြင္ ဖုန္မႈန္႔မ်ား တက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ အဆိုပါ အျဖဴေရာင္စာတန္းက မည္ကဲ့သို႔ အဓိပၸာယ္ ေဖာ္ေဆာင္ေနသနည္းဟု ေမးခြန္းထုတ္စရာ။ ဝင္ေပါက္ေစာင့္၏ မ်က္ႏွာထားပုံက ခက္ထန္လွသည္ဟု မဆိုသာ။ တင္းထားသည့္ မ်က္ႏွာေၾကာမ်ားကို ေျဖေလွ်ာ့မႈ မေပးရန္ သံတံခါးႏွင့္ ဝတ္စုံ (ယူနီေဖာင္း) တို႔က အားေပးအားေျမႇာက္ ျပဳထားသည္ဟု ထင္ရသည္။ ထိုသူတို႔ ခႏၶာအေပၚ YGH (Yangon Hospital) ဟူေသာ တံဆိပ္ကို အျပာေရာင္ ရွပ္အက်ႌေပၚ ႐ိုက္ႏွိပ္ထားျခင္းက လူနာႏွင့္ လူနာေစာင့္တို႔ အေပၚသာမက လူနာသတင္းေမး လူပုဂၢဳိလ္မ်ားစြာကို တားဆီးစစ္ေဆးႏိုင္စြမ္း အာဏာရွိ ထားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔အျပင္ ၁၀ ေပခန္႔ က်ယ္ဝန္းေသာ ေဆး႐ုံအဝင္ေပါက္သည္ လူတစ္ကိုယ္ဆံ့သာ ဝင္ႏိုင္ထြက္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္စြမ္းလည္း ရွိၾကျပန္သည္။ အစိုးရသစ္ မတိုင္မီက ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ လူနာတစ္ဦးအတြက္ လူနာေစာင့္ကတ္တစ္ခု ထုတ္ေပးသည္။ ထိုသူမွလႊဲ၍ ဝင္ခြင့္ပါမစ္ တိတိက်က် မရွိ။ ခဏတာ ဝင္ခြင့္ ရွိလိုပါက တစ္ရာက်ပ္ (သို႔မဟုတ္) ႏွစ္ရာက်ပ္ကို အဆိုပါ ယူနီေဖာင္းဝတ္ အေပါက္ေစာင့္မ်ားထံ ထိုးေပးရသည္မွာ ေရာက္ဖူးသူတိုင္း ႀကံဳေနက်။ ယခုမူ အဆိုပါကတ္ ကိုင္ေဆာင္သူမ်ား မေတြ႔ရေတာ့ေပ။ “ေဆးလိပ္ေလး မပါဘူးလား။ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေလးပါ။ ကြမ္းယာဖိုးေလာက္ဆိုလည္း ျဖစ္ပါတယ္” ဟူေသာ တစ္ခုမဟုတ္၊ တစ္မ်ဳိးေသာ ေလသံက ေဆး႐ုံဝင္ေပါက္ကို ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ဝင္သူမ်ားအတြက္ ၾကားရမည့္ ေလသံျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခပ္တည္တည္ အမူအရာျဖင့္ ဝင္ေပါက္ ျဖတ္ေက်ာ္သူမ်ားကို ရဲရဲတင္းတင္းဟန္ျဖင့္ ေငြေတာင္းခံျခင္း နည္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ဆရာဝန္ ဆိုသူမ်ားက ထိုအသံကို ၾကားဖူးလိမ့္မည္ မထင္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ဆရာဝန္မ်ားသည္ ေဆး႐ုံ တာဝန္အတြက္ အထက္တန္းဆန္ေသာ ျပင္ပ အဝတ္အစားမ်ားျဖင့္ လာေရာက္ၾကေသာ္လည္း ဝန္ထမ္းအားလုံးက သိသည္။ ကိုယ္အမူအရာျဖင့္ အခ်က္ျပစနစ္ သုံးၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္အခါမ်ဳိးတြင္ လူနာႏွင့္ လူမနာမ်ား လမ္းေဘး ကပ္ေပးရန္ ၎တို႔က လႈံ႔ေဆာ္ၾကရေလသည္။ “ျပန္အထြက္မွ ယူပါလားဗ်ာ” ဟု အသက္ ၅၀ အ႐ြယ္ အမ်ဳိးသားႀကီး တစ္ဦးက အဝင္ဝ၌ ဆိုသည္။ သူ၏ လက္ထဲတြင္ လူနာႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ေဝယ်ာဝစၥမ်ားက တြဲအိ ေလးလံလြန္းေနသည္။ “ျပန္လာရင္ ကြၽန္ေတာ္ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတည္း ေပးခဲ့” ဟု YGN တံဆိပ္ကပ္ ေဆး႐ုံအေပါက္ေစာင့္က ခြန္းတုံ႔ျပန္ေလသည္။ ဤသည္ကား ႏိုင္ငံပိုင္ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံ၏ အဝင္ဝ ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေလ၏။ ထိုအရပ္ဌာေနကား “ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီး”။ အခုလို နာျခင္းတရား အတြက္ မိမိတို႔အိမ္တြင္ ေစာင္ၿခံဳ၍ ေခြၽးထုတ္ျခင္းျဖင့္ မစြမ္းသာ။ တစ္ႏိုင္ငံလုံး၏ ဆင္းရဲသား ျပည္သူ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ ကုမွျဖစ္ေတာ့မည့္ ေရာဂါျဖစ္လာပါက ထိုကဲ့သို႔ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ ေဆး႐ုံသို႔ လာေရာက္လတၱံ႔။ ယင္းတြင္ သုခခ်မ္းသာ ျပန္ရေရး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လမ္းေလး တစ္မွ်င္ပါလာသည္။ ထိုလမ္းသည္ က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းလွသည္။ ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုင္း ၁၄ ခုအနက္ ရန္ကုန္ေျမရွိ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့သူမ်ား သာမက ဧရာဝတီတိုင္း၊ ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ပဲခူးတိုင္းမွ ျပည္သူလူထု အမ်ားဆုံး လာေရာက္ရသည္။ က်န္ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုင္းေဒသတို႔မွ လူနာမ်ား အနည္းစုသာ လာေရာက္ကုသျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ကုသရန္ ရန္ကုန္ေျမ၏ ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္ႏွင့္ လမ္းစရိတ္ မ်ားစြာအျပင္ ေဆးကုသ စရိတ္ပင္ မရွိသည့္ လူနာအမ်ားစု ရွိေနေသးေၾကာင္း ယေန႔ေခတ္ ေပၚေပါက္လာေသာ အစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္တို႔တြင္ ေဆြးေႏြးတင္ျပဆဲ ျဖစ္သည္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ၾကားျဖတ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္ေဆး႐ုံေဟာင္းႀကီး အတြက္ အသစ္တစ္ဖန္ ေမြးဖြားရန္ သေႏၶတည္လာသည္။ အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ဟု သတ္မွတ္ခံထားရသည့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အေရးႀကီး အေျခအေနအျဖစ္ ျပင္ဆင္ရန္ တင္ျပခဲ့သည္။ ထိုကိစၥသည္ လႊတ္ေတာ္တြင္ ေအာင္ျမင္သည္။ ေအာက္ေျခ၌ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သာ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ က်န္းမာေရး ကိစၥအတြက္ ယင္းကိစၥကို ၿဗိတိန္အစိုးရက ကူညီပံ့ပိုးမည္ဟုလည္း ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီး ျပန္လည္အဆင့္ျမႇင့္တင္ေရး ေကာ္မတီက ဆိုထားသည္။ လက္ရွိတြင္ လူနာႏွင့္ ခုတင္ မမွ်သျဖင့္ လူနာမ်ား တစ္ပူေပၚ တစ္ပူဆင့္ ေနၾကရ၏။ လူနာေစာင့္ ထိုင္ခုံေပၚ၌ မသက္မသာ လဲေလ်ာင္းေနရေသာ လူနာမ်ားစြာက ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်။ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္႐ုံမွတစ္ပါး အျခားေပးရန္လည္း ခုတင္မရွိဟု ဆရာဝန္အခ်ဳိ႕က ဆိုသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ လူနာကိုယ္တိုင္ပင္ သမံတလင္းေပၚ ဖ်ာခင္းအိပ္ရသည္။ “ပိုက္ဆံစုၿပီးမွ လာတာ။ ျပန္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ေစာင့္ခြဲသြားမွာပဲ” ဟု ဧရာဝတီတိုင္း ဘိုကေလးၿမဳိ႕နယ္ အပိုင္၊ ေက်းရြာငယ္တစ္ခုမွ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ အ႐ြယ္ရွိ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက ေျပာသည္။ ယင္းလည္ပင္း ခြဲစိတ္ရန္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ခန္႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရသည္ဟု ၎ကဆိုသည္။ သူမ၏ လည္ပင္းရွိ အဖုမွာ ဦးေခါင္း အ႐ြယ္အစားခန္႔ ရွိေနသည္။ လည္ပင္းႀကီးေရာဂါဟု ဆရာဝန္မ်ားက မွတ္ခ်က္ျပဳထားေၾကာင္း သူမက ညဳိႇးငယ္စြာ ဆိုသည္။ လူနာေဆာင္ အမွတ္ (၃/၄) ေရာက္ သူမသည္လည္း ခုတင္လက္မဲ့ပင္။ ခုတင္ေပၚတြင္မဟုတ္ ထိုင္ခုံႏွစ္ခုကို ပူးကပ္၍ ထိုင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမႏွင့္အတူ လည္ပင္းရွိ အဖုမွ ေသြးျပည္မ်ား တစိမ့္စိမ့္က်ေနသည့္ အသက္ ၆၀ အ႐ြယ္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ေခါင္းကို ငိုက္၍ ထိုင္လ်က္ မွိန္းေနရွာသည္။ လဲေလ်ာင္းေနေသာ လူနာမ်ားကို ၾကည့္၍ ၎တို႔သည္ စိတ္သက္သာပုံ မရ။ ထိုအမ်ဳိးသမီးႀကီးက မည္သည့္ စကားမွ်မဆို။ လူနာေဆာင္အတြင္း မၾကာမၾကာ ဝင္လာတတ္ေသာ သူနာျပဳ မ်ားႏွင့္ ဆရာဝန္မ်ားကို အားကိုးတႀကီးျဖင့္ သူမတို႔ႏွစ္ဦး ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနတတ္သည္။ လူနာခုတင္တစ္ခု လြတ္ပါက မဲႏိႈက္စနစ္ကို က်င့္သုံးေနရသည္။ “လူနာ ေဒၚက်င္တင္ ဘယ္မွာလဲ” ဟု စူးရွေသာ အသံတစ္ခု ထြက္လာသည္။ လူနာႏွင့္ လူနာေစာင့္မ်ား တစ္ဦးမ်က္ႏွာ တစ္ဦးၾကည့္၍ မိမိဝန္းက်င္တစ္ဝိုက္ မ်က္လုံးလွည့္ၾကည့္သည္။ အဆိုပါ မ်က္လုံးမ်ားတြင္ ေအာက္ႀကဳိ႕ခံစိတ္မ်ား ျပည့္ႏွက္လို႔ေန၏။ သိပ္မၾကာပါ။ ႏွာေခါင္းစည္း ဝတ္ထားေသာ သူနာျပဳတစ္ဦးက ေဆးထိုးအပ္ပါစလင္းကို ကိုင္ေဆာင္လာသည္။ လူနာတစ္ဦးကို ေဆးထိုးေပးသည္။ ႏွာေခါင္းစည္းေအာက္ရွိ ႏႈတ္ခမ္းမွ စကားသံဟု ယူဆေလာက္ရသည့္ ေလသံထြက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္ စကားလုံးမွန္း ကြဲကြဲျပားျပား မၾကားရ။ သူနာျပဳဆရာမေလး ျပန္ထြက္သြားသည္။ လူနာေစာင့္က သုတ္သီးသုတ္ပ်ာႏွင့္ လိုက္ေမးဟန္တူသည္။ “လိုအပ္တဲ့ ေဆးကို သြားဝယ္ဖို႔ လိုက္ခဲ့လို႔ ေျပာတာ” ဟု ေပါက္ကြဲအံ့ဆဲဆဲ ေလသံထြက္လာသည္။ အဆိုပါ လူနာေစာင့္က ဦးညြတ္ထားသည္။ ဆရာမေလးက ဝယ္ရမည့္ ေဆးမ်ားကို စာ႐ြက္ပိုင္း တစ္ခုျဖင့္ ေရးၿပီးေနာက္ လူနာေစာင့္ကို ေပးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ လူနာေစာင့္ဘက္ မ်က္ႏွာမလွည့္။ သူမ၏ ေရွ႕နံရံကိုသာ ၾကည့္၍ လက္ေနာက္ ျပန္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ “အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ဆရာမေလး မလာေသးဘူး။ သူဆို အၿမဲၿပံဳးေနသလိုပဲ။ ျမင္တာနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္” ဟု ခြဲစိတ္ခံလူနာ ေဒၚက်င္တင္က လက္ရွိ တာဝန္က် ဆရာမေလးကႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေသာ အမူအရာကို ႏိႈင္းယွဥ္ေျပာဆိုသည္။ လူနာေဆာင္ႏွင့္ ဆရာဝန္မ်ား ထိုင္ခုံၾကားတြင္ လူနာမ်ားကို… “(၁) ေႏြးေထြးစြာ ႀကဳိဆိုပါ၊ (၂) ေစတနာျဖင့္ ျပဳစုကုသေပးပါ” ဟု နံရံကပ္ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခု ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာဝန္မ်ားႏွင့္ သူနာျပဳမ်ားသာမက သန္႔ရွင္းေရးလုပ္သား ဝန္ထမ္းကိုပါ လူနာမ်ားက ေၾကာက္ရသည္ဟု တညီတညြတ္တည္း ဆိုၾကသည္။ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သားဝန္ထမ္း၊ လူနာေဆးထည့္ေသာ ဆရာဝန္ မဟုတ္သည့္ ဝန္ထမ္းတို႔က ႏွစ္အဆက္ဆက္ လက္ဆင့္ကမ္း ေဆာင္လာေသာ မူဝါဒကို မေဖ်ာက္။ ေငြရမွ မ်က္ႏွာသာေပးသည့္ က်င့္ဝတ္ကို ေျမဝယ္မက် နားေထာင္ေနဆဲပင္။ ထိုအရပ္ဌာေနကား “ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီး”။ “ကြၽန္ေတာ္တို႔ သုံးေယာက္ ထမင္းသြားစားမလို႔ ထမင္းဖိုးေတာ့ လုပ္ဦး” ဟု အသက္ ၅၀ ႏွစ္ခန္႔ ေဆး႐ုံလုပ္သား တစ္ဦးက ခြဲစိတ္ခန္းအဝတြင္ ခပ္တည္တည္ ေလသံျဖင့္ ဆိုသည္။ ေငြေတာင္းခံရသူသည္ ခြဲခန္းမွ ထုတ္လာေသာ လူနာေဘးတြင္ ရပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အသက္ ၃၀ အ႐ြယ္ လူလတ္ပိုင္း ျဖစ္သည္။ ခုတင္ မေလာက္ေသာေၾကာင့္ ခြဲလူနာကို သုံးႀကိမ္ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းထားရၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း အဆိုပါ လူနာေစာင့္က ဆုိသည္။ “ခုတင္ တစ္ခါေျပာင္းရင္ တစ္ခါ ပိုက္ဆံေပးရတယ္။ သူတို႔က ကူညီေပးတယ္။ ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ရတယ္” ဟု ၎က သူ၏ အေတြ႔အႀကံဳကို ေျပာျပသည္။ ေဆး႐ုံႀကီးတစ္ခုလုံးတြင္ လုပ္သားဝန္ထမ္း ၁၀၀ ခန္႔ရွိၿပီး အၿမဲတမ္း ဝန္ထမ္းႏွင့္ ေန႔စား(ယာယီ) ဝန္ထမ္းမ်ား ခန္႔အပ္ထားေၾကာင္း ဝန္ထမ္းလုပ္သက္ ၂ ႏွစ္နီးပါး ရွိၿပီျဖစ္ေသာ အသက္ ၄၀ အ႐ြယ္ ဟိႏၵဴဘာသာဝင္ အမ်ဳိးသမီးက ဆိုသည္။ “ယာယီဝန္ထမ္းက လစာ ခုနစ္ေသာင္းေလာက္ ရတယ္။ အၿမဲတမ္း ဝန္ထမ္းက ကိုးေသာင္းေလာက္ ရတယ္” ဟု ၎က ေဆး႐ုံလုပ္သားတို႔၏ လစာ ဝင္ေငြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပသည္။ ေဆး႐ုံရွိ ေအာက္ေျခလုပ္သား တို႔တြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွာ ေနထိုင္ရာ အိမ္ခန္းတစ္ခုျဖစ္ၿပီး မ်ဳိး႐ိုးစဥ္ဆက္ လက္ဆင့္ကမ္း ဝန္ထမ္းလုပ္ၾကေၾကာင္း ၎က ဆက္လက္ေျပာဆိုသည္။ “ဦးေလးက ပင္စင္ရၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မကို အၿမဲတမ္းဝန္ထမ္း ျဖစ္ေအာင္ သူက ဆက္လုပ္ခိုင္းတာပါ” ဟု သူမက ပြင့္လင္းစြာ ေျပာဆုိသည္။ ေဆး႐ုံလုပ္သားမ်ား၏ ဝန္ထမ္းအိမ္ရာသည္ ဒလၿမဳိ႕နယ္တြင္ တည္ေဆာက္ထားျခင္း ျဖစ္ၿပီး ေနထိုင္ေရး အဆင္ေျပေၾကာင္း ဝန္ထမ္းအခ်ဳိ႕က ေျပာသည္။ ရသည့္ လစာအျပင္ လူနာထံမွ ရေငြသည္ ၾကားေပါက္ ပိုလွ်ံေငြအျဖစ္ ၎တို႔က သတ္မွတ္ထားေသးသည္။ အစိုးရသစ္ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းမ်ားသည္ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့မႈ ပေပ်ာက္ေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ ဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္ေရးကို အထိုက္အေလ်ာက္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း မစားရ ဝမခန္း မၾကာခဏ ေျပာဆိုေလ့ ရွိၾကသည္။ ထိုေအာင္ျမင္မႈကို ျပည္သူမ်ားက ေထာက္ခံေျပာဆိုျခင္း မရွိေသး။ ေအာက္ေျခတြင္ ေျပာင္းလဲမႈ နည္းပါးေနေၾကာင္း အစိုးရအဖြဲ႔က ဝန္ခံထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ ဆရာဝန္မ်ား ေလာက္ငမႈ ရွိမရွိ မသိရ။ ေဆးကုသမႈဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္ သို႔မဟုတ္ အားသာခ်က္မ်ား မည္သို႔ ရွိေနသည္ကို မသိရ။ ဆရာဝန္အားလုံး အလုပ္႐ႈပ္ၾကသည္။ ယင္းကိစၥမ်ားကို အားလပ္သည့္ အခ်ိန္မွသာ ဆက္သြယ္ ေျပာၾကားႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီး ေဒါက္တာလွျမင့္က ဆိုသည္။ အစိုးရသစ္ လက္ထက္ (၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္း) တြင္ ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးသို႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ တရားဝင္ လာေရာက္ ေလ့လာေသာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျဖစ္သည္။ လႊတ္ေတာ္တြင္ သူမ တင္သြင္းသည့္ အဆိုေအာင္ျမင္မႈျဖင့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မ်ား ရရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆရာဝန္ အႀကီး၊ အငယ္မေ႐ြး ဂါရဝျပဳ ႏႈတ္ဆက္ ႀကဳိဆိုျခင္း မဆုံးခဲ့။ ဆရာဝန္ အလုပ္ျဖင့္ စီးပြားေရး မလုပ္ရန္ သူမက တိုက္တြန္းခဲ့သည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာကို ေရးသားေဖာ္ျပသည့္ မီဒီယာႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ကို ဆရာဝန္အခ်ဳိ႕က မေက်နပ္ၾကေပ။ မီဒီယာအေနႏွင့္ ျပန္လည္ မရွင္းလင္းေပးပါက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထံ စာပို႔မည္ဟု ဆရာဝန္မ်ားက ဆက္သြယ္ ေျပာၾကားမႈမ်ား ရွိခဲ့သည္။ “အန္တီက မွန္တာေျပာတာပဲ။ ဆရာဝန္ လုပ္ခ်င္ရင္ စီးပြားေရးမလုပ္နဲ႔ ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ စီးပြားေရးလုပ္ ဆိုတဲ့ သေဘာကို ေျပာတာ။ သူတို႔က မေက်နပ္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး” ဟု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျပတ္သားစြာ ဆိုသည္။ ယင္းကိစၥကို မည္သူမွ် ေမးျမန္းျခင္း မဟုတ္။ သူမထံ ေရာက္လာသည့္ ေပးပို႔စာအေပၚ တုံ႔ျပန္ေျပာဆိုခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆရာဝန္သည္ လူနာအေပၚ ေမတၱာ၊ ေစတနာျဖင့္ ကုသေစခ်င္သည္။ ေငြေၾကးရယူလိုမႈျဖင့္ ကုသေပးေနသည့္ စနစ္ကို သူမက လိုလားဟန္မျပ။ ပညာရပ္ဆိုင္ရာမ်ား တြင္သာမက လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္အတြက္ က်င့္ဝတ္ႏွင့္ သိကၡာအေပၚ ရပ္တည္မႈ ျပဳေစရန္ လိုလားေသာ သေဘာကို သူမက ထပ္ေလာင္းဆိုသည္။ ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီး၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ား အဆင့္ျမႇင့္တင္ေရးသည္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီ။ အဆင့္ျမႇင့္တင္ေရး ေဖာ္ေဆာင္ခ်င္သည့္ သူမက ဒုတိယအႀကိမ္ လာေရာက္ျပန္သည္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ အၿငိမ္းစားဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သူရဦးေရႊမန္း ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါဝင္လာသည္။ ၿဗိတိန္က်န္းမာေရး ဝန္ႀကီးေဟာင္းႏွင့္ ေတြ႔ဆုံခဲ့ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ေဆး႐ုံသစ္ တည္ေဆာက္ရန္ စီမံခ်က္တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူရဦးေရႊမန္းအဖို႔ ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံသို႔ လာေရာက္ျခင္းမွာ သူ၏သမိုင္းတြင္ ပထမဆုံး ျဖစ္သည္ဟု ၎၏ ကိုယ္ေရးအရာရွိ အသိုင္းအဝိုင္းက ေျပာဆိုသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ မတ္လ ၂၂ ရက္ ညေနပိုင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ လူနာေဆာင္အတြင္းသို႔ လုံခ်ည္ အျပာေရာင္ႏွင့္ ရင္ဖုံးအက်ႌ အျဖဴေရာင္ကို ေသသပ္စြာ ဝတ္ဆင္ထားေသာ အမ်ဳိးသမီး ဆရာမႀကီးတစ္ဦး ဝင္လာသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ လာမည္ဟု ၎က ေျပာသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ဟူသည္ ဘယ္သူဘယ္ဝါဟု မသိ။ လူနာအမ်ားစု၏ “ဟုတ္ကဲ့..ဟုတ္ကဲ့” က သံၿပဳိင္ထပ္ေနသည္။ “ရွင္တို႔လည္း ဒီေနရာကို လာခ်င္လို႔ လာေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိတယ္။ လူနာမ်ားလို႔ ခုတင္မရွိတာ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး။ ခုတင္အခင္းသစ္ေတြ လဲေပးမယ္” ဟု ဆရာမႀကီးက ဆိုသည္။ အမ်ဳိးသား လူနာေဆာင္တြင္ အမ်ဳိးသမီး မေစာင့္ရ။ ထို႔အတူ အမ်ဳိးသမီး လူနာေဆာင္တြင္ အမ်ဳိးသား မေစာင့္ရဟု ေၾကညာခ်က္ တစ္ခုလို ထြက္ဆိုသည္။ “ကြၽန္ေတာ့္အေမမွာ ကြၽန္ေတာ္ပဲ ေစာင့္မယ့္သူ ရွိပါတယ္ ဆရာမ” ဟု လူနာေဆာင္ (၃-၄) အခန္းေထာင့္မွ အမ်ဳိးသားတစ္ဦးက ခပ္႐ို႕႐ို႕ အေနအထားျဖင့္ ေျပာသည္။ “မရဘူး။ ေဘးခုတင္က အေစာင့္ေတြ ၾကည့္ေပးလိမ့္မယ္” ဟု ဆရာမႀကီးက ဆိုသည္။ လူနာမ်ားက လိုက္နာသည္။ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ျမင္သာမႈ မရွိေသာ ေထာင့္မ်ားတြင္ ကြယ္ဝွက္ေနၾကသည္။ နံနက္လင္းလွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ေရာက္လာပါက ၎တို႔ ျမင္ေတြ႔ေကာင္း ျမင္ရမည္ဟု လူနာအခ်ဳိ႕က ေမွ်ာ္လင့္ၾကသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမတုိ႔၏ တိက်ေသခ်ာေသာ လမ္းညြန္ခ်က္က ေအာင္ျမင္လွသည္။ နံနက္ခင္း ေနေရာင္ပင္ မျမင္ရေသး။ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ေနသည့္ မိုးကာစ အျဖဴေရာင္ခုတင္ အခင္းမ်ား မရွိေတာ့။ ျဖဴေဖြးသန္႔စင္ေသာ ခ်ည္ထည္အခင္းမ်ား ေသသပ္က်နစြာ ေနရာယူထားေလၿပီ။ ထိုကဲ့သို႔ပင္ ေဆး႐ုံလုပ္သား အားလုံးသည္လည္း အစိမ္းေရာင္ လက္ျပတ္ကုတ္ကို ဆင္တူ ဝတ္ထားသည္။ “အရင္က မဝတ္ဖူးဘူး။ သမၼတ လာမယ္ဆိုလို႔ ဝတ္ဖို႔ ေပးထားတာ” ဟု ဝန္ထမ္းတစ္ဦးက ဆုိသည္။ ေဆး႐ုံ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ေခါင္း႐ြက္ဗ်ပ္ထိုးမ်ား၊ ေရေႏြးက်ဳိခ်က္ ေရာင္းသူမ်ား၊ တကၠစီဂိတ္မ်ား၊ ထမင္းျဖဴႏွင့္ ဟင္းမ်ဳိးစုံ ေရာင္းသူမ်ား တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မေတြ႔ရေတာ့။ ယမန္ေန႔ညက ပန္းရန္လုပ္သားတို႔၏ အားထုတ္မႈက ပီျပင္စြ။ “ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီး” ဟူသည့္ ဆိုင္းဘုတ္သည္ သစ္လြင္ ေတာက္ပေနေပ၏။ လူနာတစ္ဦးလွ်င္ လူနာေစာင့္ တစ္ဦးသာ စည္းကမ္းတက် ေစာင့္ခြင့္ ရွိေနေပၿပီ။ အထူးၾကပ္မတ္ေဆာင္ တြင္ေတာ့ လူနာေစာင့္ တစ္ဦးမွ် မထားေပ။ ေဆး႐ုံေပၚမွ လူနာေစာင့္ ၃၀၀ ခန္႔ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ဆင္းေစသည္။ “ေဆး႐ုံခါျခင္း” ဟု အမ်ားစုက ဆိုၾကသည္။ ဒုတိယသမၼတ ေဒါက္တာစိုင္းေမာက္ခမ္း ေရာက္ေနေလၿပီ။ “သမီေလးက ႏွစ္ခါျပန္ခြဲထားရတာ။ အထူးၾကပ္မတ္ေဆာင္မွာ လူနာေစာင့္ မေနရဘူးဆိုလို႔ ဆင္းလာရတယ္၊ အခုထိ သတိရတစ္ခ်က္ မရတစ္ခ်က္နဲ႔” ဟု ရခိုင္ျပည္နယ္မွ လာေရာက္ေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက ေျပာသည္။ သူမ၏ ႏွလုံးခုန္သံတို႔က သမီးကို စိတ္မခ်။ ေဝ့တက္လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို မ်က္ေတာင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္၍ ပုတ္ခ်ေနသည္။ “ဘယ္အခ်ိန္မွ ျပန္ဖို႔လည္း မသိပါဘူးကြာ၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ” ဟု သူမ၏ ခင္ပြန္းက စိတ္တိုေသာ ေလသံျဖင့္ ဆိုသည္။ ထိုသူႏွစ္ဦးသည္ ေျမျပင္ေပၚ ထိထိမိမိ ထိုင္ၿပီး အနီေရာင္ ေဆး႐ုံနံရံကို မွီထားသည္။ မ်က္လုံးတြင္ ညဳိကြက္ေနျခင္းက ၁၈ ႏွစ္အ႐ြယ္ သမီး၏ အပူလုံးေၾကာင့္ မအိပ္ရျခင္းကို သက္ေသျပေနသည္။ ၎တို႔၏ သမီးကဲ့သို႔ပင္ အထူးၾကပ္မတ္ေဆာင္တြင္ လူနာ ခုနစ္ဦး ရွိေနသည္။ ထိုလူနာမ်ား၏ အေစာင့္မ်ားသည္လည္း လူနာေဘး၌ တစ္ဦးမွ မေနရဟု ဆိုသည္။ သမၼတႀကီးကို အျမန္ျပန္ေစခ်င္ၾကၿပီ။ ကိုယ့္ဝမ္းအပူ ကိုယ္သာ သိသည္ဟု လူနာေစာင့္တို႔က ဆိုသည္။ “လူနာေဆာင္မ်ား႐ုံခါ” ၿပီး သုံးနာရီခန္႔ ၾကာခဲ့ၿပီးေနာက္ “ဝင္လို႔ရၿပီ” ဟူေသာ အခ်က္ျပသံက ကုတ္အက်ႌ အစိမ္းေရာင္ အသစ္မ်ား ဝတ္ဆင္ထားသူမ်ားထံမွ ထြက္လာသည္။ ေဆး႐ုံဝင္းအတြင္း ဝင္ေပါက္မ်ား ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္ကားၾကေလသည္။ လူနာေဆာင္မ်ားတြင္ ညတြင္းခ်င္း လဲထားေသာ ခုတင္အခင္းသစ္ ခ်ည္ထည္မ်ား မရွိေတာ့။ မူလခင္းထားၿမဲ ျဖစ္သည့္ မိုးကာစ အခင္းေဟာင္းမ်ား ျပန္လည္အစား ဝင္ေနေလၿပီ။ “ခ်ည္သားအခင္းက ေအးတယ္။ ေစာေစာကပဲ ျပန္သိမ္းသြားၿပီ။ သမၼတႀကီး ျပန္ယူသြားတာေပါ့” ဟု လူနာေစာင့္ တစ္ဦးက ခပ္ယဲ့ယဲ့ၿပံဳးရင္း ေျပာေလသည္။ ထိုအရပ္ဌာေနကား “ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီး” The Voice