ရန္ကုန္-ျမစ္ႀကီးနား High Class ကား. မိုးညႇင္းမေရာက္ခင္. နန္းမားရြာအဝင္ အေကြ႔နားမွာ အ႐ွိန္လြန္ၿပီး လမ္းေဘးကိုေခ်ာ္က်

ယေန႔ညေန ၄း၅၀ေလာက္မွာ ရန္ကုန္-ျမစ္ႀကီးနား High Class ကား. မိုးညႇင္းမေရာက္ခင္. နန္းမားရြာအဝင္ အေကြ႔နားမွာ အ႐ွိန္လြန္ၿပီး လမ္းေဘးကိုေခ်ာ္က်မႈ႕ျဖစ္ပြားခ့ဲပါတယ္

ကားေပၚပါခရီးသည္မ်ား
တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွဘာမွမျဖစ္ပါ

" မရယ္ေၾကး ေနာ္ ~~~~~~~~~~~

[Zawgyi]

စက္ခ်ိဳ႕ယြင္းလို႔ ပ်က္က်ကာနီး
ေလယာဥ္ပ်ံ ႀကီး တစ္စင္းေပၚမွာ ...
ရခိုင္ျပည္နယ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးညီပုရယ္, ရန္ကုန္တိုင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးၿဖိဳးမင္းသိန္းရယ္ ,
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရယ္ ,
အထင္ကရ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရယ္
, ဘက္စုံ ထူးခြၽန္တဲ့
ေက်ာင္းသားေလးရယ္ လိုက္ပါလာၾက
တယ္ ။

ေလယာဥ္က ပ်က္က် ေတာ့မယ္
အသက္ကယ္ ေလထီးက (၄)လက္
ပဲပါတယ္ ,
လူက ေလး ေယာက္ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးျဖစ္
ေနတယ္ ။

ပထမဆုံး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျမန္မာျပည္
အေရးကိစၥမွာ သူမရွိလို႔ မျဖစ္ဘူး
ဆိုၿပီး ေလထီး တစ္လက္ ဝတ္ကာ
ခုန္ခ် သြားတယ္ ။

ရခိုင္ျပည္နယ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကလဲ ရခိုင္ျပည္မွာ ငါမရွိလို႔မျဖစ္ဘူး အမွိုက္ကအစ ငါလိုက္ေကာက္ေနရတယ္ ပင္နီ အကၤ်ီေတာင္ၾကယ္သီးမတပ္အားဘူး သူမရွိလို႔
မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး ေလထီးတစ္လက္
ဝတ္ကာ ခုန္ခ် သြားတယ္။

ရန္ကုန္တိုင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကလဲ မိုးပ်ံရထားေတြလုပ္ရအုံးမယ္
မဘသ ကိစၥ လဲမျပတ္ေသးဘူး
သူမရွိုလို႔
မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး ေလထီးတစ္လက္
ဝတ္ၿပီး ခုန္ခ် သြားတယ္ ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးနဲ႕
ေက်ာင္းသား ကေလးပဲ က်န္ေတာ့
တာေပါ့ ... အဲဒီေတာ့ ဆရာေတာ္က

`` က်န္တဲ့ ေလထီးတစ္လက္ကို
ေက်ာင္းသားေလး ဝတ္ၿပီး ... ခုန္ခ် သြားပါေတာ့ ...

လူငယ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္
အနာဂတ္ အတြက္ အေရးႀကီးပါတယ္
ဆရာေတာ္အသက္ႀကီးပါၿပီ ...
ေက်ာင္းသားေလးသာ ဝတ္သြားပါေတာ့"လို႔
ေျပာရွာတယ္ .... ။

ဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေလးက
``ဆရာေတာ္ဘုရား ... ဒီမွာ ေလထီးႏွစ္လက္
က်န္ေသးတယ္ ... ဆရာေတာ္တစ္လက္
တစ္ပည့္ေတာ္တစ္လက္ ေလ ... ေရာ့ .. "တဲ့

ဒီအခါမွာ ဆရာေတာ္က အံ့ၾသၿပီး ...
``ဟင္ .. ေလထီးက (၄)လက္ပဲ
ပါတာမဟုတ္လား ... " လို႔
ေမးလိုက္တယ္ ။

ေက်ာင္းသားေလးက ………
`` ခုန ဦးၿဖိဳးမင္းသိန္းဝတ္ၿပီး
ခုန္ခ် သြားတာ ..
တစ္ပည့္ေတာ္ေက်ာပိုး အိပ္ႀကီး... " တဲ့

ဟိုက္ ...!!!!!!
Credit to Ko Aung

သထုံ နယ္စားေလး

[Unicode]
" မရယ်ကြေး နော်
~~~~~~~~~~~

စက်ချို့ယွင်းလို့ ပျက်ကျကာနီး
လေယာဉ်ပျံ ကြီး တစ်စင်းပေါ်မှာ ...
ရခိုင်ပြည်နယ်ဝန်ကြီးချုပ်ဦးညီပုရယ်, ရန်ကုန်တိုင်းဝန်ကြီးချုပ် ဦးဖြိုးမင်းသိန်းရယ် ,
ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ရယ် ,
အထင်ကရ ဆရာတော်တစ်ပါးရယ်
, ဘက်စုံ ထူးချွန်တဲ့
ကျောင်းသားလေးရယ် လိုက်ပါလာကြ
တယ် ။

လေယာဉ်က ပျက်ကျ တော့မယ်
အသက်ကယ် လေထီးက (၄)လက်
ပဲပါတယ် ,
လူက လေး ယောက် ဘုန်းကြီးတစ်ပါးဖြစ်
နေတယ် ။

ပထမဆုံး ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်က မြန်မာပြည်
အရေးကိစ္စမှာ သူမရှိလို့ မဖြစ်ဘူး
ဆိုပြီး လေထီး တစ်လက် ဝတ်ကာ
ခုန်ချ သွားတယ် ။

ရခိုင်ပြည်နယ် ဝန်ကြီးချုပ်ကလဲ ရခိုင်ပြည်မှာ ငါမရှိလို့မဖြစ်ဘူး အမှိုက်ကအစ ငါလိုက်ကောက်နေရတယ် ပင်နီ အင်္ကျီတောင်ကြယ်သီးမတပ်အားဘူး သူမရှိလို့
မဖြစ်ဘူးဆိုပြီး လေထီးတစ်လက်
ဝတ်ကာ ခုန်ချ သွားတယ်။

ရန်ကုန်တိုင်းဝန်ကြီးချုပ်ကလဲ မိုးပျံရထားတွေလုပ်ရအုံးမယ်
မဘသ ကိစ္စ လဲမပြတ်သေးဘူး
သူမရှိုလို့
မဖြစ်ဘူးဆိုပြီး လေထီးတစ်လက်
ဝတ်ပြီး ခုန်ချ သွားတယ် ။

နောက်ဆုံးတော့ ဆရာတော်တစ်ပါးနဲ့
ကျောင်းသား ကလေးပဲ ကျန်တော့
တာပေါ့ ... အဲဒီတော့ ဆရာတော်က

`` ကျန်တဲ့ လေထီးတစ်လက်ကို
ကျောင်းသားလေး ဝတ်ပြီး ... ခုန်ချ သွားပါတော့ ...

လူငယ်ဆိုတာ တိုင်းပြည်
အနာဂတ် အတွက် အရေးကြီးပါတယ်
ဆရာတော်အသက်ကြီးပါပြီ ...
ကျောင်းသားလေးသာ ဝတ်သွားပါတော့"လို့
ပြောရှာတယ် .... ။

ဒီအချိန်မှာ ကျောင်းသားလေးက
``ဆရာတော်ဘုရား ... ဒီမှာ လေထီးနှစ်လက်
ကျန်သေးတယ် ... ဆရာတော်တစ်လက်
တစ်ပည့်တော်တစ်လက် လေ ... ရော့ .. "တဲ့

ဒီအခါမှာ ဆရာတော်က အံ့သြပြီး ...
``ဟင် .. လေထီးက (၄)လက်ပဲ
ပါတာမဟုတ်လား ... " လို့
မေးလိုက်တယ် ။

ကျောင်းသားလေးက ………
`` ခုန ဦးဖြိုးမင်းသိန်းဝတ်ပြီး
ခုန်ချ သွားတာ ..
တစ်ပည့်တော်ကျောပိုး အိပ်ကြီး... " တဲ့

ဟိုက် ...!!!!!!
Credit to Ko Aung

သထုံ နယ်စားလေး

#အားလံုးကိုခ်စ္ပါတယ္#

#႐ွမ္း
#စိုင္းစိုင္းခမ္းလွိဴင္ ဆိုတာ ရွမ္းအမ်ိဳးသားအဆိုေတာ္ေပါ့

က်ေနာ္တို႔ ဗမာ ေတြခ်စ္လိုက္ၾကတာ သည္းသည္းလွဴပ္
#ခ်င္း
#သက္မြန္ျမင့္ ဆိုတာ ခ်င္းလူမ်ိဳးအမ်ိဳးသမီးသရုပ္ေဆာင္ေပါ့

က်ေနာ္တို႔ ဗမာ ေတြခ်စ္လိုက္ၾကတာ သည္းသည္းလွဴပ္

#ရခိုင္
#ေနတိုး ဆိုတာ ရခိုင္အမ်ိဳးသားသရုပ္ေဆာင္ေပါ့

က်ေနာ္တို႔ ဗမာ ေတြခ်စ္လိုက္ၾကတာ သည္းသည္းလွဴပ္

#မြန္
#နႏၵာလိႈင္ ဆိုတာ မြန္အမ်ိဳးသမီးသရုပ္ေဆာင္ေပါ့

က်ေနာ္တို႔ ဗမာ ေတြခ်စ္လိုက္ၾကတာ သည္းသည္းလွဴပ္

#ကခ်င္
#ေအာင္လအင္ဆိုင္း ဆိုတာ ကခ်င္အမ်ိဳးသားလက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ေပါ့

က်ေနာ္တို႔ ဗမာ ေတြခ်စ္လိုက္ၾကတာ သည္းသည္းလွဴပ္

#ကရင္
#ေစာဘြဲ႕မွဴးဆိုတာ ကရင္အမ်ိဳးသားေတးေရးဆရာေပါ့

က်ေနာ္တို႔ ဗမာ ေတြခ်စ္လိုက္ၾကတာ သည္းသည္းလွဴပ္

က်ေနာ္တို႔တေတြ တိုင္းရင္းသားရယ္ ၊ ဗမာရယ္လို႔

မခြဲတမ္းခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္ေနာ္

------

-----

------

#ခ်စ္လိုက္ၾကတာ ခ်စ္လိုက္ၾကတာ

က်ေနာ္တို႔တိုင္းရင္းသားေတြကို က်ေနာ္တို႔ဗမာေတြက

#အရင္ကလည္းခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္ -------

#ေနာင္လည္းခ်စ္ေနၾကဦးမွာပါပဲ -------

-----

အေမွာင္လႊမ္းတဲ့ ကာလတစ္ခုမွာ

ဆင္းရဲၾကပ္တည္းပင္ပန္းမႈကို ခံခဲ့ၾကရတာ

တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ဗမာေတြ အတူတူပါပဲ

-----

အေမွာင္ကာလရဲ႕ လက္တံမည္းေၾကာင့္

ဗမာဆိုတဲ့ နာမည္တစ္ခုတည္းကိုပဲ လက္ညႈိဳးထိုးလို႔ သင့္ပါမလားေလ ---

-----

တကယ္ေတာ့

ဗမာျဖစ္ျဖစ္

ရွမ္းျဖစ္ျဖစ္

ကခ်င္ျဖစ္ျဖစ္

ကရင္ျဖစ္ျဖစ္

ရခိုင္ျဖစ္ျဖစ္

မြန္ျဖစ္ျဖစ္

ကရင္ျဖစ္ျဖစ္

ကယားျဖစ္ျဖစ္

ခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ ----

ပုခုံးႏွစ္ဖက္ၾကားက ေခါင္းေပါက္ၾကတဲ့လူေတြပါပဲ

ဒီေျမေပၚေမြး

ဒီေရကိုေသာက္

ဒီျပည္ေထာင္စုကို ခုိင္မာေအာင္ တို႔ေတြတည္ေဆာက္ၾကရေအာင္လားးး

မူရင္းေရးသားသူ … Kyaw Shin
မူရင္းလူ

Photo မူရင္းလူ

[Unicode]
#အားလုံးကိုချစ်ပါတယ်
#ရှမ်း
#စိုင်းစိုင်းခမ်းလှိူင် ဆိုတာ ရှမ်းအမျိုးသားအဆိုတော်ပေါ့

ကျနော်တို့ ဗမာ တွေချစ်လိုက်ကြတာ သည်းသည်းလှူပ်
#ချင်း
#သက်မွန်မြင့် ဆိုတာ ချင်းလူမျိုးအမျိုးသမီးသရုပ်ဆောင်ပေါ့

ကျနော်တို့ ဗမာ တွေချစ်လိုက်ကြတာ သည်းသည်းလှူပ်

#ရခိုင်
#နေတိုး ဆိုတာ ရခိုင်အမျိုးသားသရုပ်ဆောင်ပေါ့

ကျနော်တို့ ဗမာ တွေချစ်လိုက်ကြတာ သည်းသည်းလှူပ်

#မွန်
#နန္ဒာလှိုင် ဆိုတာ မွန်အမျိုးသမီးသရုပ်ဆောင်ပေါ့

ကျနော်တို့ ဗမာ တွေချစ်လိုက်ကြတာ သည်းသည်းလှူပ်

#ကချင်
#အောင်လအင်ဆိုင်း ဆိုတာ ကချင်အမျိုးသားလက်ဝှေ့ကျော်ပေါ့

ကျနော်တို့ ဗမာ တွေချစ်လိုက်ကြတာ သည်းသည်းလှူပ်

#ကရင်
#စောဘွဲ့မှူးဆိုတာ ကရင်အမျိုးသားတေးရေးဆရာပေါ့

ကျနော်တို့ ဗမာ တွေချစ်လိုက်ကြတာ သည်းသည်းလှူပ်

ကျနော်တို့တတွေ တိုင်းရင်းသားရယ် ၊ ဗမာရယ်လို့

မခွဲတမ်းချစ်ခဲ့ကြတယ်နော်

------

-----

------

#ချစ်လိုက်ကြတာ ချစ်လိုက်ကြတာ

ကျနော်တို့တိုင်းရင်းသားတွေကို ကျနော်တို့ဗမာတွေက

#အရင်ကလည်းချစ်ခဲ့ကြတယ် -------

#နောင်လည်းချစ်နေကြဦးမှာပါပဲ -------

-----

အမှောင်လွှမ်းတဲ့ ကာလတစ်ခုမှာ

ဆင်းရဲကြပ်တည်းပင်ပန်းမှုကို ခံခဲ့ကြရတာ

တိုင်းရင်းသားတွေနဲ့ဗမာတွေ အတူတူပါပဲ

-----

အမှောင်ကာလရဲ့ လက်တံမည်းကြောင့်

ဗမာဆိုတဲ့ နာမည်တစ်ခုတည်းကိုပဲ လက်ညှိုးထိုးလို့ သင့်ပါမလားလေ ---

-----

တကယ်တော့

ဗမာဖြစ်ဖြစ်

ရှမ်းဖြစ်ဖြစ်

ကချင်ဖြစ်ဖြစ်

ကရင်ဖြစ်ဖြစ်

ရခိုင်ဖြစ်ဖြစ်

မွန်ဖြစ်ဖြစ်

ကရင်ဖြစ်ဖြစ်

ကယားဖြစ်ဖြစ်

ချင်းဖြစ်ဖြစ် ----

ပုခုံးနှစ်ဖက်ကြားက ခေါင်းပေါက်ကြတဲ့လူတွေပါပဲ

ဒီမြေပေါ်မွေး

ဒီရေကိုသောက်

ဒီပြည်ထောင်စုကို ခိုင်မာအောင် တို့တွေတည်ဆောက်ကြရအောင်လားးး

မူရင်းရေးသားသူ … Kyaw Shin
မူရင်းလူ

Photo မူရင်းလူ

NLD ကကုလားနဲ႔မခြဲႏိုင္ မဘသကကုလားနဲ႔မတြဲႏိုင္ ကုလားနဲ႔တြဲတာကိုမႀကိဳက္ NLD နဲ႔မဘသၾကားမွာ ကုလားျခားသြားေတာ့ စၾကၤာဝဠာျခားသထက္ ဆိုးသြားတယ္ကြာ

ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္းဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။ ရင္ကိုဆို႔နစ္သြားေစတယ္
*****************************************************
``မ်က္ရည္မ်ားနဲ႔ေရးတဲ့စာ´´
မင္းေတာ္တယ္ အလႅာလ္
( ဤ post ကို မဘသေရာ NLD ေရာ ၾကံ့ခိုင္ဖြံၿဖိဳးေရးေကာ အကုန္ဖတ္ပါ၊ လက္ခံမႈသာကြဲတာ ပါတီခ်င္းသာမတူၾကတာ ျမန္မာဆိုတဲ့ေဝါဟာရကေတာ့
အတူတူပဲမဟုတ္လား။ )
အလာေရ... မင္းတကယ္ေတာ္တယ္
ဆရာေတာ္ေတြရဲ႕စကားလူေတြရဲ႕နားမွာ
ၾသဇာႀကီးခဲ့တဲ့ျမန္မာျပည္ အခုေတာ့ လူေတြကဆရာေတာ္ေတြကိုျပန္ဆဲေအာင္ မင္းလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊
သံဃာေတာ္ေတြဆိုအျမဲတမ္း ဦးစားေပးေနတဲ့ျမန္မာျပည္ အခု သံဃာေတာ္ေတြကို ျပန္ဆန္႔က်င္ေအာင္ မင္းလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊
ရဟန္းသံဃာဆိုတာ စာတတ္ေပတတ္ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးတယ္လို႔ လက္ခံထားတဲ့ျမန္မာျပည္ အခု သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ အေမွ်ာ္အျမင္ကို ေလွာင္ေျပာင္ခံရေအာင္မင္းလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊
တိပိဋကဓရဆရာေတာ္ေတြကိုေတာင္ မင္းရဲ႕လွည့္စားမႈေၾကာင့္ ျပန္ဆဲေနၾကပီ၊
စစ္အစိုးရကိုတိုက္ထုတ္ေနစဥ္တုန္းက nld ကိုျမန္မာေတြထမ္းခဲ့တယ္
ပန္းဝင္ေတာ့ မင္းကပခုံးေျပာင္းယူသြားတယ္
ဒီကလွည့္ကြက္ ေတာ္ေတာ္မိုက္တယ္ေနာ္၊
တစ္မ်ိဳးသားလုံးစိတ္တူကိုယ္တူပူးေပါင္းၿပီး စစ္အာဏာ႐ွင္ကိုခုခံလာခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ကို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာကြဲျပဲသြားေအာင္ မင္းလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊
အစိုးရနဲ႔ ျပည္သူကိုကြဲေအာင္
ျပည္သူနဲ႔သံဃာကိုကြဲေအာင္
သံဃာနဲ႔အစိုးရကိုကြဲေအာင္ မင္းလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊
အခုဆိုရင္ မင္းအတြက္အခ်ိန္ေကာင္းေပါ့ ၁၃၅ မ်ိဳးေသာ လူမ်ိဳးေတြက ၁၃၅၀ မက ကြဲျပားေနၾကတယ္ေလ၊ မင္းေက်နပ္ေရာေပါ့ ပြဲလွန္႔တုန္းဖ်ာခင္းဖို႔အသင့္ပဲလား၊
ဒို႔လူမိ်ဳးေတြကအယုံလြယ္တယ္ အကြဲအျပဲလြယ္တယ္ကြ၊
မင္းလူေတြကေတာ့ ညီခ်က္က 9/ေက်ာ္တယ္ သူရဲသမိန္ရြာကျပႆနာေၾကာင့္ တစ္ကမၻာလုံး႐ွိျမန္မာသံ႐ုံးေတြကို တစ္ခ်ိန္တည္းဆႏၵျပေနၾကတယ္ေလ၊
သံဃာက အလြန္ဆုံးေလးသိန္း
မင္းရဲ ႔အုပ္စုက ကမၻာ့တဝက္
အစကတည္းအင္အားမမွ်မွန္းသိပါတယ္
သံဃာက သူမ်ားအလွဴနဲ႔အသက္႐ွင္တယ္
မင္းရဲ ့ဂ႐ုက ေရနံသူေဌးေတြ ႏိုင္ငံတကာကအေထာက္ပံ့ေတြနဲ႔အသက္႐ွင္တယ္ မယွဥ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာလည္း အစကတည္းကသိပါတယ္၊
ဒါေပမယ့္ ငါတို႔သမိုင္းမ႐ိုင္းဖို႔ကိုေတာ့ ဇီဝိန္မရပ္သေရြ႕လုပ္သြားဖို႔က ငါတို႔တာဝန္ေလ၊
မင္းရဲ႕လွည့္စားမႈကို ငါခ်ီးက်ဴးပါတယ္
ငယ္ငယ္ကဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာစာသင္ခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြေတာင္ မဘသကို မေကာင္းျမင္ေအာင္ မင္းလွည့္စားႏိုင္တယ္၊
မဘသက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မတူကြဲျပားတဲ့ မင္းတို႔လိုလူေတြေနာက္ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ပါသြားၿပီး ဇာတ္သြင္းလို႔မရတဲ့အခါ ဒို႔အမ်ိဳးသမီးေလးေတြႏွိပ္စက္ ေနာက္ဆုံးေတာ့မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ကယ္သူမဲ့ေနတဲ့ ဒို႔အမ်္ိဳးေတြကိုကယ္တယ္ ေနာက္မၾကဳံရေအာင္လည္း ကာကြယ္ေပးတယ္၊ ဒါကိုမဘသကလုပ္တယ္
ဒါကိုပဲ ဒို႔အမ်ိဳးေတြရဲ႕အျမင္မွာ မဘသဟာ လူမိုက္ႀကိးျဖစ္ေနတယ္၊
အခုဆိုရင္ စကၤာပူ ဂ်ပန္စတဲ့ ျပည္ပေရာက္ျမန္မာေတြက မဘသ မလိုဘူးဆိုၿပီးလက္မွတ္ေတြေကာက္ခံေနၾကတယ္ သူတို႔မွန္ပါတယ္လက္ခံေပးတယ္ သူတို႔က ကုလားဒဏ္မခံရဘူးေလ ေငြနဲ႔လည္းအသိမ္းသြင္းမခံရဘူးေလ၊
ငါ့လူမ်ိဳးေတြအတြက္ငါတကယ္စိတ္မေကာင္းမိဘူး အလာေရ၊
ေအးေလ လူမိုက္ေတြေခတ္ထတဲ့ မင္းတို႔ရဲ႕ေခတ္ကိုပဲကြ၊
အခ်ဳပ္ကေတာ့
NLD ကကုလားနဲ႔မခြဲႏိုင္
မဘသကကုလားနဲ႔မတြဲႏိုင္
ကုလားနဲ႔တြဲတာကိုမႀကိဳက္
NLD နဲ႔မဘသၾကားမွာ ကုလားျခားသြားေတာ့
စၾကၤာဝဠာျခားသထက္ ဆိုးသြားတယ္ကြာ .....။
ေလးစားလ်က္
သာကီအ႐ွင္ (မေကြး)

#copy

ဒီေန႔ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ထူးထူးျခားျခားအေတြ႕အၾကံဳသစ္တစ္ခုရလိုက္ပါတယ္.. အခုေခတ္လူငယ္မ်ားလည္းသိသင့္တယ္လို႔ယူဆလို႔ ျပန္လည္မွ်ေဝေပးလိုက္ပါတယ္..

ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ငယ္စဥ္ကတည္းက ဘုရားထီးတင္၊ ေက်ာင္းကန္အလႉစတဲ့ပဲြေတြမွာ လူႀကီးမ်ားနဲ႔အတူသံဃာေတာ္ေတြဆီမွာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ သီလယူတရားနာခဲ့ဘူးပါတယ္..
ဒါေပမယ့္ လူႀကီးမ်ားမပါဘဲ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းသီးသန္႔ႀကီးေတာ့ ၾသကာသကန္ေတာ့ခ်ိဳးကိုအစျပဳ၊ ငါးပါးသီလယူတာအလယ္၊ တရားနာၿပီးေရစက္ခ်တာအဆံုး သံဃာေတာ္မ်ားထံမွာ (ထိုကဲ့သို႔အစီအစဥ္တက်)တစ္ခါမွမကန္ေတာ့ဘူးခဲ့ပါ။

May လကုန္နဲ႔ June လတစ္လလံုးနီးပါးခရီးထြက္ျဖစ္ေနၿပီး ျပန္ေရာက္ေတာ့ေမြးေန႔အလႉအျဖစ္ ထီး၊ဖိနပ္၊သကၤန္းစတာေတြကို သံဃာေတာ္ေတြကိုထပ္မံလႉဒါန္းလိုေၾကာင္း ဘုန္းဘုန္းအရွင္ေဆကိႏၵထံေလွ်ာက္တင္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက စြယ္ေတာ္ျမတ္ေစတီေတာ္ဝန္းထဲမွာရွိတဲ့ သာသနာ့တကၠသိုလ္မွာလာလႉဖို႔မိန္႔ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တာက သာမန္လိုပဲ တကၠသိုလ္မွာသတင္းသံုးေနတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားကို (တစ္ခန္းဝင္တစ္ခန္းထြက္) လႉဖြယ္ပစၥည္းမ်ားလိုက္ကပ္ၿပီးျပန္ရမယ္လို႔ထင္ခဲ့ေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းအရွင္ေဆကိႏၵက ဘုရားခန္းႀကီးတစ္ခုမွာ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္တကြ ဘုန္းဘုန္းကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္ေနရာယူကာ လႉဖြယ္ပစၥည္းမ်ားကိုလက္ခံေပးခဲ့ပါတယ္။ (ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ပိုၿပီးထူးျခားေစတာက ဘုန္းဘုန္းကအေစာကေျပာခဲ့သလို ၾသကာသကန္ေတာ့ခ်ိဳးအစျပဳကာ ဗုဒၶဘာသာအလႉတစ္ခုမွာက်င့္သံုးေလ့ရွိတဲ့ အစီအစဥ္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုစနစ္တက်လႉဒါန္းကန္ေတာ့ေစခဲ့ျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္)

စစျခင္းအခန္းထဲမွာ သံဃာေတာ္မ်ားေနရာယူၿပီးလို႔ ဘာစလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘုန္းဘုန္းက 'သား...ၾသကာသရရင္ဆို' လို႔ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းဌာန္က႐ိုဏ္းက်က် ၾသကာသကိုရြတ္ဆိုကန္ေတာ့ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ဘုန္းဘုန္းက 'နေမာတႆ ဘဂဝါေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ' လို႔တိုင္ေပးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကသံုးခါထပ္ၿပီးရြတ္ဆိုပါတယ္...
ငါးပါးသီလေတာင္းခန္းျဖစ္တဲ့ 'အဟံဘေႏၲ...'အၿပီးနဲ႔ ငါးပါးသီလယူအၿပီးမွာလည္း 'အာမဘေႏၲပါအရွင္ဘုရား'လို႔ မွန္ကန္စြာရြတ္ဆိုႏိုင္တဲ့အတြက္လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ႀကိတ္ၿပီးေတာ့ဂုဏ္ယူလိုက္ပါေသးတယ္။ ေျပာေတာ့သာအလြယ္.. တကယ္တမ္းကန္ေတာ့ရေတာ့ ကန္ေတာ့ခ်ိဳးမွားရြတ္မိမွာအားနာတာရယ္နဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ားကို အစီအစဥ္အျပည့္အစံုႀကီး တစ္ေယာက္တည္းမကန္ေတာ့ဘူးတာရယ္ေၾကာင့္ စိုးရိမ္စိတ္ဝင္မိခဲ့ပါတယ္..
(ဘိုေက်ာင္းက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚလာရင္ ဒီေကာင္ေတြအူစကူျဖစ္ၿပီး ဘယ္ေနရာမွာ ဘာစရြတ္ရမွန္းမသိဘဲျဖစ္ေနမွာ ျမင္ေယာင္ေနပါေသးတယ္)

ၿပီးေတာ့သံဃာေတာ္မ်ားက ပရိတ္ႀကီးမ်ားရြတ္ဖတ္ကာ ဘုန္းဘုန္းအရွင္ေဆကိႏၵက ကၽြန္ေတာ့္ကိုတရားေဟာေပးပါတယ္။ တရားေဟာၿပီးေတာ့ လႉဖြယ္ပစၥည္းမ်ားဆက္ကပ္လႉဒါန္း၊ေရစက္ခ်အမွ်ေဝကာ သံဃာေတာ္မ်ားျပန္ႂကြသြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက ဘုန္းဘုန္းကိုကၽြန္ေတာ္က 'ေမြးေန႔အလႉ'လို႔ေျပာထားခဲ့မိလို႔ စနစ္တက်ေလးျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ထားေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းလာတာေတြ႕ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းလည္းအံ့ၾသသြားခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာအလႉတစ္ခုကို (တစ္ေယာက္တည္း)အစီအစဥ္တက် လႉခဲ့ရတာဟာ ပထမဦးဆံုးအေတြ႕အၾကံဳျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့ဗုဒၶဘာသာဝင္လူငယ္မ်ားလည္းပဲ ဗုဒၶဘာသာထံုးတမ္းစဥ္လာကို ေလ့လာသိရွိထားေစလိုတာေၾကာင့္ ဒီ Post ေလးကိုေရးတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

လြိဳင္ေကာ္-ေတာင္ငူ ကားလမ္းမွ ေနျပည္ေတာ္-ရန္ကုန္ မီးရထားလမ္းဆီသို႔

31-Jul-2016

ကယန္းျပည္သစ္ အာဇာနည္ဗိမာန္ဆီသို႔

ေတာင္ႀကီး၊ လြိဳင္ေကာ္အပါအဝင္ နယ္ၿမိဳ႕ေတြရွိ လိုင္းကားငယ္ေတြရဲ႕ အားသာခ်က္ကေတာ့ ခရီးသည္ေတြကို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လိုက္ေခၚ၊ လိုက္ပို႔ေပးျခင္းပါ။ ဟိုတယ္မွာ တည္းတဲ့သူကို အရင္ဦးစားေပးေခၚတယ္ ဆိုၿပီး မနက္ ၇ နာရီ ၁၅ မိနစ္ေလာက္မွာ အဲဒီ လိုင္းကားက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ တကယ္တမ္း ကားထြက္မယ့္အခ်ိန္က မနက္ ၈ နာရီ။ ဒါေပမဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ပတ္ပတ္ၿပီး ခရီးသည္ေတြကို လိုက္ေခၚရင္းနဲ႔ ဂိတ္ကိုေရာက္ေတာ့ ၈ နာရီေတာင္ေက်ာ္စျပဳေနၿပီ။

ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ခ်င္လို႔ ေရွ႕ခန္းကိုအေသအခ်ာ ေျပာထားေပမယ့္ ဒီတစ္ခါလည္း ကံမေကာင္းျပန္ဘူး။ ဒီေန႔ခရီးစဥ္မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြမပါလို႔ အိုေကၿပီလို႔ ထင္ထားေပမယ့္ ခရီးသည္ေတြထဲက အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ဦးဟာ ဝလြန္းတဲ့အတြက္ ေနာက္ခုံမွာ ထိုင္ဖို႔အဆင္ မေျပျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ကိုဦးစားေပးရင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရွ႕ခန္းနဲ႔ လြဲခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ လြိဳင္ေကာ္ကေန ဒီေမာဆိုအထိက တစ္ေန႔က ပေဒါင္႐ြာေတြဆီ သြားတဲ့လမ္းအတိုင္းပါပဲ။ ပေဒါင္႐ြာေတြအလြန္မွာ လမ္းက ပိုဆိုးလာပါတယ္။

ဒီေမာဆိုၿမိဳ႕နယ္ အလြန္မွာ ရွမ္းျပည္နယ္ ဖယ္ခုံ ၿမိဳ႕နယ္ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ျပန္ေတြ႕ရေတာ့ နည္းနည္း အံ့ဩသြားပါတယ္။ ဖယ္ခုံက အေတာ္က်ယ္တဲ့ၿမိဳ႕နယ္ပဲ။ မိုးၿဗဲဆည္ေဘးကေန ကယားျပည္နယ္ကိုေက်ာ္၊ ကရင္ျပည္နယ္နယ္စပ္ အထိ ရွိေနတဲ့ၿမိဳ႕နယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖယ္ခုံၿမိဳ႕နယ္ႀကီးထဲမွာမွ ဆီဘူးဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ ခြဲေလးရွိပါတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ အာဇာနည္ဗိမာန္ ရွိတယ္ဆိုလို႔ ဒီလမ္းၾကမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ေ႐ြးခဲ့တာ မဟုတ္ပါလား။

ဒီေမာဆိုကေန ဆီဘူးအၾကားမွာ ေတာင္သက္သက္။ တျခားကားလမ္းေတြလို ႐ြာေတြသိပ္မရွိပါ။ ေတာင္ေတြက ျမင့္မားတဲ့အျပင္ လမ္းေတြကလည္း ေကြ႕ေကာက္သလားမေမးနဲ႔။ မီတာ ၁၀၀ ေလာက္ေတာင္ လမ္းေျဖာင့္မရွိပါ။ ဒီေတာ့ ကားမူးတတ္သူေတြ မေအာ့မအန္ပဲ ဘယ္ေနႏိုင္ပါ့မလဲ။ ကားသမားက အသက္ ၂၀ ေက်ာ္သာရွိေသးတဲ့ ကယားလူငယ္။ ခရီးသည္ အမ်ားစုက ေတာင္ငူမွာေနတဲ့ ကရင္ေတြ။ ေတာထဲမွာ ေနတုန္းက နည္းနည္းပါးပါးတတ္ခဲ့တဲ့ ‘ဝါလဲေဂး၊ နီလဲေဂး’ နဲ႔ႏႈတ္ဆက္ရင္း အားလုံးနဲ႔ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ရပါတယ္။

“တျခားလိုင္းကားေတြလည္း မေတြ႕ပါလား၊ ညဘက္စီးတဲ့လူ ပိုမ်ားလို႔လား” ဆိုၿပီး ကားသမားကို ေမးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖပဲ ေၾကာင္ၾကည့္ေနပါ တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ “ဒီလမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္လိုင္းပဲ ရွိတယ္ေလ ဆရာ။ ေတာင္ငူက တက္လာတဲ့ကားကို သံေတာင္ေလာက္မွာ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္” လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။ ေသၿပီဆရာပဲ။ ဒီလမ္းမွာ လိုင္းကားေျပးေနတယ္ ဆိုေတာ့ တျခားလမ္းေတြလိုပဲ ကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပးေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ထင္ထားတာ။ အခုေတာ့ မိုင္ ၁၂၀ (ကီလိုမီတာ ၂၀၀ နီးပါး) စလုံး ကၽြန္ေတာ္တို႔စီးလာတဲ့ ကားတစ္စီးတည္း။ ကိုယ္ပိုင္ကားငယ္ တစ္စီးစ ႏွစ္စီးစ၊ (ၿငိမ္း) အဖြဲ႕အစည္းပိုင္ ေလးဘီး ရက္ကား  တစ္စီးစႏွစ္စီးစ၊ ေတာစီး (ေတာင္ယာသြားတဲ့) ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ တစ္စီးႏွစ္စီးကို လမ္းေကြ႕ တြမွာ တစ္ခါတေလေတြ႕ရတာမွအပ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး ေတာနဲ႔ေတာင္စြယ္ခ်ည္း။

မေတာ္တဆ ကားမ်ားပ်က္လို႔ကေတာ့ မလြယ္ပါ။ ႐ြာကလည္းမရွိ။ တျခား အစားထိုးစီးႏိုင္တဲ့ကားလည္း မရွိဆိုေတာ့ ေတာထဲမွာ ညအိပ္ရမယ့္ကိန္း။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကားက ဘာမွမျဖစ္ပါ။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ လမ္းတစ္ေလၽွာက္မွာ ႐ြာမရွိ၊ ရွိတဲ့႐ြာမွာ ဆိုင္မရွိတဲ့အတြက္ ေရနဲ႔မုန္႔ ဝယ္မရပါ။ ေတာ္ေသးတယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ေရပုလင္း အၿမဲေဆာင္ထားလို႔၊ ႏို႔မို႔ရင္ ေရဆာတဲ့ကိစၥက ဒုကၡေပးႏိုင္ပါတယ္။ 

ဒီလိုေတြးရင္း လွပတဲ့ေတာင္တန္းေတြကို ေငးရင္းနဲ႔ ‘ဆီဘူးၿမိဳ႕နယ္မွ ႀကိဳဆိုပါ၏’ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ ကိုေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဆိုင္းဘုတ္အလြန္ ေနာက္ထပ္ ႐ြာငယ္တစ္ခုဆီ ေရာက္ေတာ့ ေျပာက္က်ားယူနီေဖာင္းဝတ္ လက္နက္ကိုင္ေတြ ေစာင့္ေနတဲ့ ဝါးတားဂိတ္တစ္ခု နဲ႔တိုးပါတယ္။ ဒါဟာ ကယန္းျပည္သစ္ ပါတီဌာနခ်ဳပ္ ဂိတ္ပါပဲ။ လမ္းရဲ႕ယာဘက္မွာ ဗဟို႐ုံးခန္းနဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ အမ်ားႀကီးခ်ိတ္ထားတဲ့ အေဆာက္အအုံတစ္လုံး ကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ခ်င္ေပမယ့္ အေမးအျမန္း ထူေနမွာစိုးတာနဲ႔ မ႐ိုက္ျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ 

အဲဒီဂိတ္ကိုေက်ာ္၊ ဂငယ္ေကြ႕ ေတာင္တစ္လုံးကို တက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကားကမတက္ႏိုင္ဘဲ ေနာက္ ျပန္ဆုတ္ ဆင္းလာပါတယ္။ အရင္ေခတ္ကဆိုရင္ေတာ့ ကားစပယ္ယာ အျမန္ေျပးဆင္းၿပီး က်မ္းတုံးခု။ ခရီးသည္ေတြအားလုံး ဆင္းၿပီး ဝိုင္းတြန္းရမယ့္ကိန္းေပါ့။ အခုေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္။ ကားေတြက အေတာ္ေခတ္မီသြားၿပီ။ ဘယ္သူမွ ဆင္းတြန္းစရာမလိုပါ။ နည္းနည္း ေနာက္ျပန္ဆုတ္၊ ဂီယာခ်ိန္း၊ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္တက္ေတာ့ အိုေကသြားပါတယ္။ အဲဒီအေကြ႕အလြန္ ရွိ ဗြက္အိုင္ကို ေက်ာ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကယန္းျပည္သစ္ ပါတီရဲ႕ အာဇာနည္ဗိမာန္ကို ဘြားခနဲျမင္လိုက္ရပါတယ္။

ကားသမားကို အတင္းရပ္ခိုင္းၿပီး ဓာတ္ပုံဆင္း႐ိုက္မယ္ ျပင္ေတာ့ ခရီးသည္အေတာ္မ်ားမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ လိုက္လာၾကပါတယ္။ လွလိုက္တဲ့ျမင္ကြင္း။ ျမင့္မားလွတဲ့ ေနာက္ခံေတာင္တန္းေတြေပၚ ျမဴခိုးေတြ ဆိုင္းေနပါတယ္။ ၾကယ္နီတံဆိပ္ပါတဲ့ ဗိမာန္ ဝန္းက်င္မွာေတာ့ ရာနဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ အုတ္ဂူငယ္ေလးေတြ အစီအရီ။ ကန္ခ်နပူရီ၊ သံျဖဴဇရပ္တို႔မွာ ျမင့္ခဲ့ဖူးတဲ့ မဟာမိတ္စစ္သခ်ဳၤိင္းနဲ႔ တူေနသလိုလို။ ‘ဗိမာန္တံခါးဝတြင္ ေသာ့ခ်ိတ္ထားသည္’ ဆိုတဲ့ စာတန္းကိုျမင္ေတာ့ အထဲထိ ဝင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကားသမားက ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ရပ္ေစာင့္ႏိုင္မယ္မွန္းမသိ။ က်န္တဲ့ခရီးသည္ ေတြကိုလည္း အားနာေတာ့ ၿခံထဲထိမသြားေတာ့ဘဲ ကားလမ္းေဘးကေနပဲ ရသမၽွ ႐ိုက္ယူခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ဆိုရင္ေတာ့ သူပုန္ (ေတာ္လွန္ေရး) အဖြဲ႕ေတြထဲမွာ အာဇာနည္ဗိမာန္ကို ဒီလိုမ်ိဳး သားသားနားနား လုပ္ထားတာဆိုလို႔ ကယန္းျပည္သစ္တစ္ခုပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပါဝင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ABSDF ကလည္း ဒီလိုမ်ိဳးဗိမာန္လုပ္ၿပီး က်ဆုံးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ ၆၀၀ ေက်ာ္ကို ဂုဏ္ျပဳ မွတ္တမ္းတင္ခ်င္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စဥ္ဆက္မျပတ္ လုပ္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာေတာ့ ေပးဆပ္သြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ဘယ္လိုဂုဏ္ျပဳေပးမယ္ ဆိုတဲ့  အဆိုျပဳခ်က္၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳး အခုခ်ိန္ထိမၾကားရေသးပါ။

ရွမ္း-ကယား နယ္စပ္မွ ကရင္-ပဲခူး နယ္စပ္ဆီသို႔   

ကံေကာင္းတာက အာဇာနည္ဗိမာန္ကို ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ၿပီး ကားေပၚျပန္တက္မွ မိုးက သဲသဲမဲမဲ ႐ြာခ်လိုက္ ပါတယ္။ ကားဆရာလည္း ေခါင္းမိုးေပၚကအိတ္ေတြ မိုးမစိုေအာင္ မိုးကားေတြနဲ႔ အတင္းအုပ္ရင္ေနပါ တယ္။ အာဇာနည္ဗိမာန္ အေက်ာ္၊ ဆီဘူးၿမိဳ႕အလြန္ မွာေတာ့ လမ္းကပိုဆိုး၊ ပိုအေကာက္အေကြ႕ မ်ားလာ ပါတယ္။ ေရွ႕ပိုင္းအေကြ႕အေကာက္ မွာကတည္းက ကားမူးေနသူေတြဟာ ဒီဘက္ပိုင္း ေရာက္တဲ့အခါမွာ ေတာ့ ေခါင္းေတာင္ မထူႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ 

လႈပ္လႈပ္ရွားရွားရွိေနတာ ဆိုလို႔ ကားဆရာနဲ႔  ကင္မရာဆရာပဲ က်န္ပါတယ္။ မ်ားလိုက္တဲ့အေကြ႕ အေကာက္ေတြ။ ကားဟြန္းသာ မတီးဘူးဆိုရင္ တစ္ဖက္ကလာတဲ့ကား၊ အထူးသျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္မေ႐ြးထိပ္တိုက္ တိုးႏိုင္တဲ့ အေနအထားႀကီး။ ဆီဘူးမေရာက္ခင္ အထိ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ  ေတာင္ေတြကိုၿဖိဳၿပီး လမ္းေတြျပင္ေနေပမယ့္ ဆီဘူးအလြန္နဲ႔ ကရင္ျပည္နယ္ နယ္စပ္အထိ အပိုင္းမွာေတာ့ ဘာမွမျပင္ဘဲ အရင္လမ္းေဟာင္းအတိုင္း ဆိုးဝါးေနဆဲပါ။

ကႏၲရဝတၱီကေန ေကတုမတီဆီ ဆင္းလာတဲ့ လမ္းဟာ ကယားနယ္ကိုျဖတ္၊ ရွမ္းနယ္ကိုေက်ာ္ၿပီး ကရင္ျပည္နယ္ သံေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္ဆီ ဝင္လာပါတယ္။ ဒီေလာက္ အေကြ႕အေကာက္မ်ားၿပီး ေတာင္အတက္-အဆင္း မ်ားလွတဲ့ လမ္းမွာ ကုန္ကားတခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရတဲ့ အခါ လက္ဖ်ားခါမိပါတယ္။

ကရင္ျပည္နယ္ထဲ ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ေန႔လယ္စာစားဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာ ထမင္းဆိုင္ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကားသမား ႀကိဳေျပာထားတဲ့အတိုင္း ေတာင္ငူက တက္လာတဲ့ကားနဲ႔ လြိဳင္ေကာ္ကဆင္း လာတဲ့ကား အဲဒီဆိုင္မွာဆုံၿပီး ခရီးသည္အားလုံး ထမင္းစားၾကပါတယ္။ မနက္စာေကာင္းေကာင္း မစားခဲ့ရ၊ လမ္းမွာလည္း မုန္႔ဝယ္စားခြင့္ မရတဲ့အျပင္ လမ္းဆိုးၿပီး ကားေဆာင့္ထားေတာ့ ဗိုက္ကအေတာ္ဆာ ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီ႐ြာက ထမင္းဆိုင္မွာက ဆန္ၾကမ္း နဲ႔ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းရယ္၊ အမဲေျခာက္ဟင္းရယ္၊ အသီးအ႐ြက္ဟင္းရယ္ မွအပ တျခား ဘာမွေ႐ြးခ်ယ္ စရာမရွိ။ ကိတ္မုန္႔ေတြ၊ ေပါင္မုန္႔ေတြလည္းမရွိ။ 

ဒီေတာ့ ရွိတာကိုပဲ ေအာင့္ၿပီးႀကိတ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စီးလာတဲ့ လိုင္းကားငယ္ေတြအျပင္ ခပ္ႀကီးႀကီးကားတစ္စီး အဲဒီထမင္းဆိုင္ေရွ႕မွာ ပ်က္လို႔ ကားသမားေတြ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္နဲ႔ ျပင္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ေဘးနားမွာေတာ့ NLD ပါတီ ေက်းလက္႐ုံးခန္းတစ္ခု။ အဲဒီနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္မွာ ႀကီးမားတဲ့ ခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီ႐ြာကိုေက်ာ္ၿပီး ကရင္ျပည္နယ္ ထဲေရာက္လာကတည္းက ေတာင္ယာေတြ၊ ကြမ္းသီး ပင္ၿခံေတြကို ေတြ႕လာရပါတယ္။

ရန္ကုန္နဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးေဒသေတြမွာ ကြမ္းမစားေရး လႈံ႔ေဆာ္မႈေတြ လုပ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီလမ္းတစ္ ေလၽွာက္မွာေတာ့ အဲဒီသတင္းကို ဘယ္သူမွသိပုံမရေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္မွအပ ကားတစ္စီးလုံးမွာ ကြမ္းစားသူ ေတြခ်ည္း။ ကြမ္းေသြးေရာ၊ ရွိသမၽွ ပလတ္စတစ္၊ စကၠဴ အမႈိက္အားလုံးကို လမ္းတစ္ေလၽွာက္ ကားျပတင္း ေပါက္ကေန ပစ္ခ်ေနလိုက္ပုံမ်ား သဘာဝအလွ ေတာေတာင္ေတြကိုမွ အားမနာ။ NLD ပါတီဝင္ေတြမ်ား ဒီလမ္းေၾကာင္းမွာ ကားစီးမိမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ လမ္းေဘးဝဲယာမွာ အမႈိက္ပစ္တာေတြ၊ ကားေပၚကေန အမႈိက္ပစ္ခ်တာေတြ တျဖည္းျဖည္း နည္းသြားမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

သံေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္က အထြက္မွာေတာ့ လိပ္သိုၿမိဳ႕နယ္ထဲ ေရာက္လာပါတယ္။ ေျမျပန္႔နဲ႔ နည္းနည္းနီးလာတယ္ ေျပာရမလား။ ႐ြာေတြ၊ ဆိုင္ေတြ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ ဒူးရင္း၊ ၾကက္ေမာက္ စသျဖင့္ ေဒသထြက္ ရာသီသီးႏွံေတြ တင္ေရာင္းေနတဲ့ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ျဖတ္သြားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းပိုင္ကား ေတြရဲ႕ တံဆိပ္ေတြလည္း ေျပာင္းလာတာ ေတြ႕ရၿပီး ရွမ္း-ကယား နယ္စပ္က ၿငိမ္းတံဆိပ္ေတြ အစား KNU တံဆိပ္တပ္ကားေတြကို ျမင္လာရပါတယ္။

‘ႏႈတ္ခြန္းဆက္သပါ၏ ကရင္ျပည္နယ္’ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္အလြန္မွာေတာ့ ပဲခူးတိုင္း ေတာင္ငူခ႐ိုင္ဆီ ဝင္လာပါတယ္။ ၆ နာရီေလာက္သာ ၾကာမယ္လို႔မွန္းခဲ့ ေပမယ့္ မနက္ ၈ နာရီမွ စထြက္ခဲ့တဲ့ကားဟာ ၄ နာရီခြဲမွ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ထဲ ဝင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္၊ ၁၂၀၀ က်ပ္ေပးစီး႐ုံနဲ႔ ကိုယ္ျမင္ဖူးခ်င္တဲ့ အာဇာနည္ဗိမာန္ကို ျမင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီခရီးစဥ္ကိုတန္တယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။ 

ျမန္မာ့မီးရထား ဘာေတြမွားခဲ့သလဲ

ေတာင္ငူေရာက္ေတာ့ ဘယ္မွာတည္းရမွန္းမသိ။ ေတာင္ငူမွာ ကိုယ္နဲ႔သိတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ပုဂၢိဳလ္က ဘေလာ့ဂါ ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ။ သူ႔ဆီ အႀကံေတာင္းေတာ့ က်ဳံးေဟာင္းေဘးနားရွိ ဟိုတယ္တစ္ခုကို ၫြန္းပါတယ္။ ‘အသစ္တုန္းကပဲေကာင္းၿပီး ေဟာင္းသြားရင္ မေကာင္းေတာ့တာ ျမန္မာေတြရဲ႕ သဘာဝပဲေလ’ ဆိုတဲ့အတိုင္း ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရေခတ္ကမွ ေဆာက္တယ္ဆိုတဲ့ ဒီဟိုတယ္ဟာ ထိန္းသိမ္းမႈအားနည္း လို႔ထင္ပါရဲ႕။ နည္းနည္း ယိုယြင္းစျပဳေနပါၿပီ။ 

ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က တစ္ညပဲအိပ္မွာဆိုေတာ့ ျပႆနာမရွိပါ။ 

ကိုလြဏ္းေဆြနဲ႔ ညစာစားၿပီးအျပန္ ဟိုတယ္ဝရန္တာမွာထိုင္ၿပီး က်ဳံးပတ္လည္ကို ေငးေနတုန္း ရထားတစ္စီးျဖတ္သြားတာ ျမင္လိုက္မိပါတယ္။ ‘တစ္ခါမွမစီးဖူးေသးတဲ့ ရထားကို စီးၾကည့္ဦးမွ’ ဆိုၿပီး စိတ္ကူးေပၚလာပါတယ္။ ျပည္ေတာ္ျပန္ ပထမခရီးစဥ္တုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ပတ္ရထားကို ခဏတက္စီးဖူး႐ုံမွ တစ္ပါး အေဝးေျပးရထားေတြကို တစ္ခါမွမစီးဖူးေသးပါ။ ရန္ကုန္-ထားဝယ္ ရထားကိုစီးမယ္ ဆိုၿပီး ျပင္ခဲ့ေပမယ့္ မိတ္ေဆြေတြက ကန္႔ကြက္တာေၾကာင့္ မစီးျဖစ္ေသးပါ။

အခုက ေတာင္ငူ-ရန္ကုန္ ဆိုေတာ့ သိပ္မေဝးဘူးမို႔လား။ ကားနဲ႔သြားရင္ ၄ နာရီပဲၾကာတဲ့ ခရီးဆိုေတာ့ ရထားလည္း ၾကာလွ ၅ နာရီ ၆ နာရီေပါ့။ မနက္ျဖန္ ေန႔လယ္ထြက္သြားရင္ ညေန ေနမဝင္ခင္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးဆီ ေရာက္ၿပီေပါ့။  စိတ္ကူးေပၚတုန္း အျမန္အေကာင္ အထည္ေဖာ္မွဆိုၿပီး ဟိုတယ္ေကာင္တာမွာ သတင္းသြားေမးေတာ့ ေကာင္တာမွာ ထိုင္ေနတဲ့လူငယ္က ကၽြန္ေတာ္ကိုအထူးအဆန္းသဖြယ္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ “ရထားလက္မွတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မသိဘူးဗ်။ ခရီးသည္အားလုံးက အျမန္ကားေတြနဲ႔ပဲ သြားေနတာဆိုေတာ့ ဆရာလည္း အျမန္ကားပဲ စီးပါလား၊ ရထားက မေသခ်ာဘူး” ဆိုၿပီး အႀကံေပးပါတယ္။

အဲဒါမွ ဒုကၡ။ ဒါေပမဲ့ သူ အဲဒီလိုေျပာမွ လူေတြ ဘာေၾကာင့္ရထားမစီးၾကတာလဲ ဆိုတာကို သိခ်င္တဲ့ စိတ္က ပိုမ်ားလာပါတယ္။။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္မွာ တကၠစီဆိုင္ကယ္ငွားၿပီး ေတာင္ငူဘူတာဆီ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ တကၠစီဆိုင္ကယ္ ဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ ေတာင္ငူက တကၠစီဆိုင္ကယ္သမားေတြက ေမာ္လၿမိဳင္၊ ထားဝယ္ဘက္မွာလို သီးျခားဝတ္စုံ မဝတ္ၾကပါ။ ဒီေတာ့ အခေၾကးေငြယူၿပီး ခရီးသည္ပို႔ေနတဲ့ တကၠစီသမားလား၊ ႐ိုး႐ိုးဆိုင္ကယ္သမားလား ဆိုတာ ခြဲရ အေတာ္ခက္ပါတယ္။

“႐ိုး႐ိုးတန္းက ၂၀၀၀ က်ပါတယ္။ ဒါ အသက္အာမခံ ပါၿပီးသားပါ” ဆိုၿပီး လက္မွတ္ေရာင္းသူက ေျပာေတာ့ နည္းနည္းလန္႔သြားပါတယ္။ သူထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ လက္မွတ္က လက္တစ္လုံးစာေလာက္သာ ရွိတဲ့ စကၠဴထူျပား ေသးေသးေလး။ ၁၉၈၈ မတိုင္မီက အေျခအေနကိုေတာင္ လြမ္းမိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ လြမ္းေနဖို႔ အခ်ိန္မရလိုက္။ ဆိုက္လာတဲ့ ရထားေပၚ အျမန္ေျပးတက္ရပါတယ္။ စီးတဲ့သူ မရွိသေလာက္ နည္းေနလိမ့္မယ္လို႔  ထင္ထားေပမယ့္ အဲဒီလိုမဟုတ္ပါ။ ထိုင္စရာမေျပာနဲ႔ ေျခခ်စရာေနရာေတာင္ မရွိပါ။

ဒါေပမဲ့ လက္မွတ္မွာ ထိုင္ခုံနံပါတ္ပါတယ္ ဆိုေတာ့ လူၾကားထဲတိုးၿပီး ထိုင္ခုံနံပါတ္ လိုက္ရွာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ထက္ဦးသူက ထိုင္ထားၿပီးသား။ ကိုယ့္မွာက အထုပ္အပိုးလည္းပါတယ္။ ေဘးမွာကလည္း ေျခခ်စရာေတာင္ မရွိဘူးဆိုေတာ့ ဒီတိုင္းရပ္လိုက္ဖို႔ မလြယ္။ ဒီေတာ့ အရဲစြန္႔ၿပီး လက္မွတ္ကိုထုတ္ျပ၊ ေနရာ ဖယ္ေပးဖို႔ေျပာရပါတယ္။ သိပ္ေတာ့မလြယ္ပါ။

ေက်ာခ်င္းကပ္ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္သစ္သားခုံမွာ ကိုယ္နဲ႔တြဲက်သူက ကေလးႏို႔တိုက္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာလည္း ကေလးတြဲေလာင္းနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးနဲ႔ ျပတင္းေပါက္ကေန မၾကာခဏ ကြမ္းေသြးေထြးေနတဲ့ လူငယ္တစ္ဦး။ ကၽြန္ေတာ္ရတဲ့ ခုံက ရထားဦးတည္ရာကို ေက်ာေပးထားရတဲ့အတြက္  အျပင္ေလကို တိုက္႐ိုက္မရပါ။ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ဖို႔လည္း ျမင္ကြင္းကမေကာင္းပါ။ ေနရာ လဲေပးႏိုင္မလားဆိုၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က သားအမိကိုၫွိေတာ့ သူတို႔ကလည္း ေလမရရင္ မူးတတ္တဲ့အတြက္ လဲမေပးႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ အေပၚမွာ ပန္ကာေတြရွိေနေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ ဖြင့္မေပးမွန္း မသိပါ။ ဘယ္သူကမွလည္း ပန္ကာဖြင့္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတာ မေတြ႕မိပါ။ 

ေလေကာင္းေလသန္႔လည္း မရ၊ အိုက္ကလည္း အိုက္လို႔ စိတ္ညစ္ေနရတဲ့အထဲ ‘ကြမ္းယာ၊ ေဆးလိပ္၊ ေနၾကာေစ့’ လို႔ ေအာ္ၿပီးေဈးေရာင္းသူေတြ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ ေရာက္လာပါတယ္။ ‘နန္းႀကီးသုပ္၊ ေခါက္ဆြဲသုပ္၊ လက္ဖက္သုပ္’လို႔ ေအာ္တဲ့လူေတြ၊ ‘ေသာက္ေရသန္႔ေတြ ရမယ္၊ လက္ဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီရမယ္’ လို႔ ေအာ္တဲ့လူေတြ စသျဖင့္ တစ္သုတ္ၿပီးတစ္သုတ္ ေဈးသည္ေတြက နည္းတာမဟုတ္။ မေန႔က ေတာလမ္းမွာေတာ့ ေဈးဆိုင္မရွိလို႔စိတ္ညစ္ခဲ့ရ။ ဒီေန႔ ရထားေပၚမွာေတာ့ ေဈးသည္မ်ားလြန္းလို႔ စိတ္ညစ္ခဲ့ရျပန္ေပါ့။

ဒါေပမဲ့ စိတ္ညစ္ေန႐ုံနဲ႔မၿပီး။ ရထားျပတင္းေပါက္ ကေန ျမင္ေနရတဲ့ ထြန္ယက္ဆဲ လယ္ကြင္းျပင္ ေတြ၊ ေကာက္စိုက္သမေလးေတြ၊ စိမ္းစိုစျပဳေနတဲ့ စပါးပင္ေတြ၊ ခပ္ေဝးေဝးက ေစတီပုထိုးေတြကို လွမ္းၿပီး ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ရပါေသးတယ္။ ေတာင္ငူကထြက္ေတာ့ ကၽြဲပြဲၿမိဳ႕တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေဇယ်ဝတီ၊ ျဖဴး၊ ေညာင္ပင္သာ ဘူတာေတြ။ အဲဒီမွာ ထပ္တက္လာတဲ့ ခရီးသည္ေတြထဲ ေဆးေရာင္းတဲ့ ေၾကာ္ျငာသမားေတြ ပါလာပါတယ္။ သူတို႔က အရင္ေဈးသည္ေတြလို ပါးစပ္နဲ႔ ေအာ္ေျပာ႐ုံ နဲ႔မေက်နပ္။ လက္ကိုင္ေလာ္စပီကာ ကိုင္ၿပီး ေဆးေရာင္းေန ပါေတာ့တယ္။

‘ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားစားရင္ ေမာ္ေတာေလးမ်ား သြားသလို’ ဆိုတဲ့ ၁၉၈၈ မတိုင္မီကာလ ၿမိဳ႕ပတ္ ရထားေပၚက ေၾကာ္ျငာေတြကိုေတာင္ ျပန္လြမ္းမိပါရဲ႕။ ေမာ္ေတာ္ေလးမ်ား သြားသလိုဆိုမွ နာမည္ႀကီးလွတဲ့ ျမန္မာ့မီးရထားတြဲက အိမ္သာေတြကို သတိရလာပါတယ္။ အခုလည္း အိမ္သာေတြက ပိုးလိုးပက္လက္ပဲလား ဆိုၿပီး ေဘးကလူေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘိုထိုင္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ သြားၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ကြန္ပ်ဴတာအိတ္ အပါအဝင္ ပစၥည္းေတြက ဒီတိုင္းထားခဲ့လို႔မျဖစ္။

ဒါေပမဲ့ အရဲစြန္႔ၿပီး တစ္ခ်က္ေတာ့ သြားၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္သာမီးက ဖြင့္မရေတာ့ ေမွာင္ေမွာင္ မည္းမည္းနဲ႔ ဘာမွေကာင္းေကာင္းမျမင္ရ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အရင္လို ပက္လက္အိမ္သာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ စနစ္တက် ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈ လုပ္မထားတဲ့အတြက္ ေသးေစာ္၊ ေခ်းေစာ္နံၿပီး တစ္ခန္းလုံး စိုစြတ္လဲေခ်ာ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီ အိမ္သာကို ေက်ာ္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထူးတန္း အတြဲ၊ အစိမ္းေရာင္၊ အျဖဴေရာင္ပိတ္စေတြ၊ ဆိုဖာခုံ ေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ အထူးတန္းကေတာ့ မဆိုးေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္။ အဲဒီဘက္ ဆက္သြားၾကည့္ေနရင္ ကိုယ့္အထုပ္ ေပ်ာက္သြားမွာစိုးတာနဲ႔ အေသအခ်ာသြား မၾကည့္ျဖစ္လိုက္ပါ။

ေနျပည္ေတာ္-ရန္ကုန္ အျမန္ရထားဆိုေပမယ့္ ရွိသမၽွဘူတာ အကုန္ရပ္တဲ့အျပင္ ရထားတစ္စင္းနဲ႔ တစ္စင္း ေစာင့္ရတာေၾကာင့္ (အသြားအျပန္ တစ္လမ္းစီ မရွိေသးဘဲ တစ္လမ္းတည္းကို အသြားအျပန္ေမာင္း ေနရလို႔ ဘူတာမွာ ရပ္ရပ္ၿပီးေစာင့္ေနရဆဲ) ခန္႔မွန္းထား တာထက္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ေနာက္က်သြားပါတယ္။ ႁပြန္တန္ဆာ စက္ေခါင္း႐ုံဆိုတဲ့ေနရာမွာ ရပ္ကတည္းက ညေန ၄ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ကားနဲ႔သြားမယ္ဆိုရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီေပါ့။

ပဲခူးဘူတာေရာက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီေက်ာ္လို႔ ေမွာင္စျပဳေနၿပီ။ ခရီးသည္ေတြေရာ၊ ေဈးေရာင္း သူေတြပါ အေတာ္မ်ားမ်ား ပဲခူးမွာဆင္းသြားတာ သတိထားမိပါတယ္။ ပဲခူးနဲ႔ ရန္ကုန္က မိုင္ ၅၀ ဆိုေတာ့ သြားပါၿပီ။ ၈ နာရီထိုးရင္ေတာင္ ဘူတာႀကီး ေရာက္ပါ့မလား မသိပါ။ ဒါေပမဲ့ ဇြဲေတာ့ ေလၽွာ႔လို႔မျဖစ္။ ေညာင္ေလးပင္၊ ေဇယ်ဝတီ ေလာက္မွာကတည္းက ရထားေပၚက ဆင္းေျပးခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပန္းတိုင္မေရာက္မွာ စိုးတာနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ အတင္းအားေပးၿပီး ဘူတာႀကီးေရာက္တဲ့အထိ သည္းခံစီးမယ္လို႔ သႏၷိ႒ာန္ခ်ထားရပါတယ္။

တိုးေၾကာင္ကေလးေရာက္ေတာ့ ေဘးနားက  ကေလးအေမ အမ်ိဳးသမီး ဆင္းသြားပါတယ္။ မဆင္း ခင္ သူနဲ႔ေျပာၾကည့္သေလာက္က သူဟာ ေတာင္ငူကေန ေျမာက္ဒဂုံဆီ သြားမယ့္သူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရထားခ  ၂၀၀၀ သာေပးရတဲ့ အျပင္ တိုးေၾကာင္ကေလးကေန ေျမာက္ဒဂုံဆီ ဘတ္စ္ကားစီးရင္ ၂၀၀ နဲ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၂၂၀၀ နဲ႔ ေတာင္ငူကေန ေျမာက္ဒဂုံအထိ ေရာက္တယ္။ ကားနဲ႔ဆို မလြယ္ဘူး။ မတတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူေျပာမွ ရထားစီးတဲ့ ခရီးသည္ေတြကို အေသခ်ာၾကည့္မိပါတယ္။ အျမန္ကားစီးတဲ့ ခရီးသည္ေတြလို ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ မရွိၾကပါ။ တခ်ိဳ႕ ဆို ၁၉၈၈ မတိုင္ခင္က စတိုင္နဲ႔ သံေသတၱာႀကီးထမ္းၿပီး သြားေနၾကတုန္း။

တစ္နည္းအားျဖင့ ္ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မရွိဆင္းရဲသား အမ်ားစုဟာ ေဈးသက္သာၿပီး ၿမိဳ႕လယ္အထိ ေရာက္တဲ့ မီးရထားကို အားကိုးေနရဆဲပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔မီးရထားေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ဆုတ္ယုတ္ သြားမွန္းမသိ။ ၁၉၈၈ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသား ဘဝကဆို ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးမွာ ရထားလက္မွတ္ ေမွာင္ခိုတိုးရတာ အေမာ။ ခရီးသြားမယ့္လူ အားလုံး ရထားမွရထား။ မႏၲေလးသြားမလား၊ ေမာ္လၿမိဳင္ (မုတၱမ) သြားမလား။ အားလုံးရထားခ်ည္း။ ဘယ္သူမွ ကားမစီးၾကပါ။

အခုေတာ့ ဘယ္သူမွ ရထားမစီးေတာ့ပါ။ အားလုံးက အျမန္ကားမွ အျမန္ကား ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေျပာင္းသြားတာလဲ။ ကားလမ္းေတြက ရထားလမ္းေတြထက္ ပိုေကာင္းသြားလို႔လား။ ကားေတြက ရထားေတြထက္ ပိုျမန္ၿပီး ပိုအခ်ိန္မွန္လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ကားလိုင္းေတြကို ပုဂၢလိကပိုင္ေပးၿပီး ရထားေတြကို အစိုးရပိုင္ ဆက္လုပ္ထားလို႔လား။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ပုဂၢလိက ကုမၸဏီဝန္ထမ္းေတြက အစိုးရဝန္ထမ္းေတြထက္ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ပိုရွိေနလို႔လား။

ဒီလိုေျပာဖို႔လည္း ခက္ေနျပန္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို ႏိုင္ငံတကာရွိ ရထားလိုင္းအားလုံးကို သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရေတြကပဲ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္ မဟုတ္ပါလား။ ဒါေပမဲ့ တျခားႏိုင္ငံက မီးရထားေတြ ေခတ္မီတိုးတက္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာ့မီးရထား အခုလိုျဖစ္ေနတာ ကေတာ့ တစ္ခုခု မွားယြင္းေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အ႐ႈံးခံၿပီး ေျပးေနရလို႔ဆိုၿပီး ျပည္နယ္-တိုင္း တခ်ိဳ႕က ရထားလမ္းေတြ ပိတ္လိုက္ၿပီလို႔လည္း သတင္းေတြ ထြက္ေနပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ျမန္မာ့မီးရထား ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းကို အျမန္ဆုံးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ 

ထက္ေအာင္ေက်ာ္