က်ြန္ေတာါမေမ့နိုင္ေသာအေဆာက္အဦး

မတကသ ကပ္တဲႀကီတခ်ိန္က မႏၲေလးတကၠသိုလ္မွာ ေ႐ႊျပည္ေအး၊ ေအာင္မဂၤလာနဲ႔ ရတနာပံုဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းေဆာင္မ်ားတည္ ရွိတဲ့ လမ္းတိုအတိုင္းအေရွ႕ဘက္ကေနေလွ်ာက္လာရင္ အေနာက္ဖက္ဖ်ားကိုေရာက္ေတာ့ သြပ္မိုးကပ္တဲႀကီးေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါေတြဟာအခု၀န္ထမ္းေနအိမ္ဆုိလားျဖစ္ေနၿပီး အရင္က်ေနာ္တို႔ေခတ္ကေတာ့ အေဆာင္ေက်ာင္း သားေတြအတြက္ ထမင္းစားေဆာင္နဲ႔ မီးဖိုေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့အဲဒီတဲေတြရဲ႕အေနာက္ဖက္ဆံုးမွာ တျခားတဲႀကီး ေတြနဲ႔ဆက္မေနတဲ့ တဲႀကီးတလံုးရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ အေဆာက္အဦပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေဆာက္အဦရဲ႕ေရွ႕မွာ မႏၲေလးတကၠသိုလ္အတြင္းအႏွံ႔စီးဆင္းေနတဲ့ ေရဆိုးေျမာင္းလည္းမဟုတ္၊ ေရၾကည္ေျမာင္း လည္းမဟုတ္တဲ့ ေျမာင္းေလးတခုရွိပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းသားဆိုရင္ လႊားေက်ာ္သြားလို႔ရတဲ့ ဒီေျမာင္းေပၚမွာ ပ်ဥ္သံုးခ်ပ္ေလာက္ကိုတံတားအျဖစ္ ခေနာ္ခနဲ႔ခင္းထားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တမာပင္ထင္ပါရဲ႕ သစ္ပင္တပင္။ အေဆာက္ အဦဟာ အုတ္ခံုခင္းထားတာမွန္ေပမဲ့ သူ႔ပတ္ပတ္လည္မွာေတာ့ ျမက္ေတြ၊ ၿခံဳေတြခ်ည့္ပါပဲ။ ေႁမြ၊ ကင္းေတြ မၾကာခဏ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ကပ္တဲႀကီးရဲ႕အ၀င္တံခါးအေပၚမွာေတာ့ “မႏၲေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ” ဆိုတဲ့ အနီေရာင္ဆိုင္းဘုတ္ ရွိပါ တယ္။ ေဆးေတြက ကြာသေလာက္ကြာေနပါၿပီ။ ေပငါးဆယ္ေလာက္႐ွည္ၿပီး အေရွ႕အေနာက္တန္းေနတဲ့ ဒီတဲႀကီးရဲ႕အေရွ႕ထိပ္မွာ လူဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ အစည္းအေ၀းထိုင္ႏိုင္တဲ့ စာပြဲႀကီးတလံုးနဲ႔ ကုလားထိုင္ေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားလံုးက ေဟာင္းေဟာင္းႏြမ္းႏြမ္းပါ။ စာပြဲႀကီးရဲ႕ေနာက္ေက်ာက ထရံမွာေတာ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံကိုကန္႔လန္႔ျဖတ္ ခ်ိတ္ထားပါတယ္။ အခန္းေထာင့္တေနရာမွာ ေျခာက္ေပအျမင့္ေလာက္ရွိမယ့္ ေက်ာင္းသားအာဇာနည္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ပန္းခ်ီပံုႀကီးတခုကိုေထာင္ထားၿပီး ထရံ တေနရာမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းပံုခ်ိတ္ထားတာပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈက ပိုစတာအနည္းအပါး ကပ္ထားတယ္လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ စာအုပ္ဘီဒို (သူမ်ားလွဴထားတာေတြ) ေလးခု ေလာက္ေပမဲ့ စာအုပ္မ်ားမ်ားစားစားမရွိဘဲ သတင္းစာေဟာင္းေတြပဲရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြဟာ ေငြေၾကးအရခ်ဳိ႕တဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခမ္းအနားတခုလုပ္တယ္ဆိုရင္ အနီးအနားက ဆရာေတြရဲ႕အိမ္ေတြကိုသြားၿပီး စာပြဲခင္းကအစ ရက္ေကာ္ဒါအသံသြင္းစက္အဆံုး ငွားရမ္းၾကရပါတယ္။ က်ေနာ္ပါ၀င္ငွားဖူးတဲ့ ဆရာဦးခင္ေမာင္တင့္ (တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္)၊ ဆရာဟာဂ်ီ (အဂၤလိပ္စာကထိက) တို႔ အိမ္ေတြ ဆိုရင္ အင္မတန္လိုလိုလားလားနဲ႔ ထက္သန္ရက္ေရာစြာထုတ္ၾကတာကို ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနပါတယ္။ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းကိုေရာက္တဲ့ႏွစ္ဟာ ေနာက္ဆံုး (အခုအထိ) တကၠသို္လ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ ေ႐ြး ေကာက္ပြဲလုပ္တဲ့ႏွစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး ႏွစ္လေလာက္အေနမွာပဲထင္ပါရဲ႕၊ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ညီၫြတ္ေရးတပ္ဦးညီလာခံ က်င္းပါတယ္။ သမဂၢအေဆာက္ဦထဲမွာ လုပ္တာျဖစ္ၿပီး စိတ္၀င္စားသူဘယ္သူမဆို တက္ လို႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္က ေနာင္ေတာ့္ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားနဲ႔အတူ သြားတက္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမဟုတ္ေတာ့တဲ့ တပ္ဦး ေကာင္စီ၀င္ (အဖြဲ႔၀င္ကိုေကာင္စီ၀င္လို႔ ေခၚပါတယ္) ေတြ လာတက္တာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ အစည္းအေ၀းမစခင္ က်ေနာ့္ေဘးပတ္လည္က ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားက က်ေနာ့္ကိုတပ္ဦးေကာင္စီ၀င္မလား ေမးၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဒီလိုအေျပာကိုေစာင့္ေနသလိုမို႔ ခ်က္ျခင္းပဲေခါင္းညိတ္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ခ်င္း လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္စရာေတြ ညႇိႏိႈင္းတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔အထဲကတေယာက္က သဘာပတိစာပြဲေပၚမွာရွိတဲ့ ေကာင္စီ၀င္ေလွ်ာက္လႊာကို သြားေတာင္းယူခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီေလွ်ာက္လႊာကို က်ေနာ္က ျဖည့္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားညီညြတ္ေရးတပ္ဦး ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒအတိုင္း ေထာက္ခံမယ့္လူႏွစ္ေယာက္ ရွာရပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို၀င္ဖို႔ စတိုက္တြန္းတဲ့ ကိုေသာင္းေ႐ႊ (ေပါင္းေလာင္းေဒသဖက္မွာ က်ဆံုးသြားသူ) က ေထာက္ခံသူတေယာက္လုပ္ၿပီး ေနာက္တေယာက္ဘယ္သူလုပ္မလဲလို႔ ေမးေတာ့ အတူထိုင္ေနတဲ့ စာေရးဆရာေမာင္မိုးသူ (သူက အဲဒီအခ်ိန္မွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး) က “ဒီေကာင္ဆိုရင္ေတာ့ ငါေထာက္ခံမယ္ကြာ” (ဒါသူ႔ စကားအတိုင္းပါပဲ၊ က်ေနာ္အတိအက်မွတ္မိေနပါတယ္) ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္လႊာ ပံုစံမွာ လက္ မွတ္ထိုးေပးပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးကို ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔ခြဲလိုက္ၿပီဆိုေတာ့ တျပည္လံုးက တကၠသိုလ္နဲ႔ ေကာလိပ္အားလံုးကိုလည္း ပိတ္လို္က္တာမို႔ ေနာက္တေန႔မွာက်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသြားမတက္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မႏၲေလးတကၠသိုလ္သမဂၢ အေဆာက္အဦကိုေတာ့ ဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ဆိုတာကို သိခ်င္ေနၾကပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ မၾကာပါဘူး။ သတင္းစာတိုက္မွာေနသူဆိုေတာ့ အဲဒီမနက္ (ဇူလိုင္လ ၈ ရက္) မွာပဲ သတင္းကိုၾကားရပါ တယ္။ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢအေဆာက္အဦကိုလည္း နန္းတြင္းကလာဖ်က္ၿပီး ကားနဲ႔တိုက္ယူသြားၾက သတဲ့။ က်ေနာ္မွတ္တာမမွားဘူးဆိုရင္ အဲဒီတုန္းက ဗမာျပည္မွာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢအေဆာက္အဦဆိုလို႔ ဒီႏွစ္ခုပဲ ရွိတာပါ။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢနဲ႔ပတ္သက္တာမွန္သမွ် က်ဴငုတ္ေတာင္မက်န္ေအာင္လုပ္လိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ အုတ္ခံုကေလးသာက်န္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ က်ဴငုတ္ပါမက်န္ေအာင္ သူတို႔မလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာမို႔ မၾကာခင္မွာဘဲ လႈပ္ရွားမႈေတြ ျပန္ ေပၚပါတယ္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီစစ္အစိုးရက တျပည္လံုးၿငိမ္းခ်မ္းေရးေခၚဆိုတဲ့အခါမွာ ေက်ာင္း သားလႈပ္ရွားမႈေတြ ျပန္ေပၚလာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြ ၿမိဳ႕နယ္ ဗကသ၊ ခ႐ိုင္ ဗကသေတြ ျပန္ေထာင္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ခ႐ိုင္ဗကသ အမႈေဆာင္ (အတြင္းေရးမွဴး) ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကသ ကေတာ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲနဲ႔မွ ဖြဲ႔စည္းႏိုင္တာမို႔ က်ေနာ္တို႔တကၠသိုလ္နယ္ေျမအတြင္းမွာ ျပန္စုစည္းဖို႔လိုေနပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ၇ ရက္ ဇူလိုင္အခမ္းအနား (ထင္ပါတယ္) ကို အဲဒီ မတကသ အေဆာက္အဦကြက္လပ္ေလးေပၚမွာ က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။ စာပြဲေလးတလံုးခ်၊ သဘာပတိနဲ႔အခမ္းအနားမွဴးအတြက္ ကုလားထိုင္ေလး ၂ လံုးခင္းၿပီး ပရိႆတ္က အုတ္ခံုေပၚမွာထိုင္ၾကပါတယ္။ ဖ်ာၾကမ္းခင္းေပးႏိုင္၊ မေပးႏိုင္မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ကိုလည္း စင္တင္တဲ့အေနန႔ဲ ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားက “ဒီမိုကေရစီေရး” အဆိုတင္သြင္းဖို႔ တာ၀န္ေပးပါတယ္။ “ဘာေတြေျပာကြာ” လို႔ ဘယ္သူကမွမေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့အလွည့္ေရာက္လို႔ ခုနကေျပာတဲ့ စာပြဲေလးအနားရပ္လိုက္ေတာ့ တုန္လိုက္တဲ့ဒူးေတြ၊ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရပါပဲ။ ထိန္းလို႔ရလိုရျငား စားပြဲကိုလက္ေထာက္လိုက္ေတာ့လည္း မထူးပါဘူး။ ပရိႆတ္ထဲမွာေရွ႕ဆံုးကထိုင္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ က်ေနာ့အျဖစ္ကိုသိလို႔၊ အားနာလို႔လားမသိပါဘူး အားလံုး ေခါင္းငံု႔ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း စဥ္းစားထားတာရဲ႕တ၀က္ေလာက္ကိုပဲေျပာၿပီး မိန္႔ခြန္းကို သိမ္းလိုက္ပါ တယ္။ အခမ္းအနားၿပီးသြားလို႔ ပစၥည္းေတြသိမ္းၾကေတာ့ အဲဒီႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသားညီၫြတ္ေရးတပ္ဦး ဥကၠ႒ ျဖစ္လာတဲ့ ကိုေက်ာ္ခင္က တဟဲဟဲ ရီရင္း “ေကာင္ေလးဘာေတြေျပာလဲမသိဘူး” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီအခါမွာ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္မ်ား ကလည္း ရီၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားလံုးက က်ေနာ့ကိုခ်စ္ၾကနားလည္ၾကေတာ့ ဘယ္သူကမွ အျပစ္တင္တာ၊ ေလွာင္ ေျပာင္တာမလုပ္ပါဘူး။ ဒါဟာ က်ေနာ့ဘ၀မွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မိန္႔ခြန္းေျပာတာမဟုတ္လား။ ၁၈ ႏွစ္သားအ႐ြယ္ေလ။ ဒီအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ဒီအေဆာက္အဦကို က်ေနာ့ဘ၀မွာ မေမ့ႏိုင္တဲ့ အေဆာက္အဦတခုလို႔ မွတ္တမ္းထိုးမိတာပါ။ တေန႔ကေတာ့ အာအက္ဖ္ေအအသံလႊင့္အစီအစဥ္ကေဆာင္းပါးတခုမွာ ဒီကြက္လပ္ေနရာဟာ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီတာ့ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ၀မ္းနည္းစရာစိတ္မေကာင္းစရာပါ။ တေန႔မွာ ဒီၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြကို ရွင္းႏိုင္ရင္ ႐ိုးသားစြာေက်ာင္းသားအေရးအတြက္ စြန္႔လႊတ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ဇာတ္လမ္းေတြ ေပၚလာမလားမသိပါဘူး။ က်ေနာ့အသိထဲမွာေတာ့ ဒီခပ္ကုပ္ကုပ္ကပ္တဲႀကီးထဲက ထြန္းေျပာင္တဲ့စကားေတြနဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြေပၚထြက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ စြဲေနပါတယ္။ ဖိုးသံ (လူထု)