ေျပာလည္း ေျပာခ်င္တယ္၊ ေျပာလဲ မေျပာရဲဘူး

ေျပာလည္း ေျပာခ်င္တယ္၊ ေျပာလဲ မေျပာရဲဘူး Saturday, February 20, 2016 ပစၥဳပၸန္မွာ စိုက္ထုတ္မွ အနာဂတ္ႀကီး လွေလမွာ မုခ် အစ တစ္ေန႔က ရန္ကုန္တိုင္းအတြင္း အသြားအလာ ေတာ္ေတာ္ေလးခက္ခဲ တဲ့ေက်း႐ြာကေလးတစ္႐ြာမွာ ျမန္မာကေလးငယ္ေလးေတြရဲ႕ ပညာေရး အတြက္ တတ္အားသမၽွလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသူေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ အမွတ္မထင္ ဆုံခဲ့ရပါတယ္။ သူက ေလာေလာဆယ္ အဂၤလိပ္စာ အဓိကနဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ နာဂိုယာ တကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္ ဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအားရက္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ခဏေရာက္လာၿပီး ကေလးေတြအတြက္ သူလုပ္ႏိုင္သေလာက္ ကေလးေတြ လုပ္ေန တဲ့ ေစတနာရွင္ မိန္းကေလးပါ။ သူနဲ႔ ပညာေရးအေၾကာင္း စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္ရာက သူေျပာလိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆတ္ခနဲ ျဖစ္သြားေစခဲ့ပါတယ္။ "ဂ်ပန္ျပည္မွာဆိုရင္ မူလတန္းဆရာျဖစ္ဖို႔ သိပ္ခက္တာပဲ" လို႔ သူက ေျပာလိုက္တာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ မူလတန္း ဆရာေတြရဲ႕ လခေရာေကာင္းလား လို႔ ေမး လိုက္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္တဲ့။ အတိအက်ေတာ့ မသိဘူးတဲ့။ အဲလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ဂ်ပန္အစိုးရေက်ာင္းေတြက မူလတန္းဆရာေတြရဲ႕ လစာေတြကို ရွာၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ အံ့အားသင့္ ရပါေတာ့တယ္။ ကမၻာတလႊားမွာ လုပ္သက္ တစ္ႏွစ္မၽွသာ ရွိေသးတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက မူလတန္းဆရာဆိုရင္ တစ္လကို ယန္း တစ္သိန္းငါးေသာင္းေျခာက္ေထာင့္ငါးရာ (အေမရိကန္ေဒၚ လာ ၁၄၀၀) ေလာက္ ရပါတယ္။ လုပ္သက္ ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီဆိုရင္ေတာ့ ယန္းတစ္သိန္းကိုးေသာင္းငါးေထာင့္သုံးရာ (အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၇၀၀ ေက်ာ္) ျဖစ္သြားပါၿပီ။ လုပ္သက္ ၁၅ ႏွစ္ဆိုရင္ ယန္း သုံးသိန္း တစ္ေထာင့္ခုနစ္ရာ (အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂၇၀၀ ေလာက္) ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ဒါ သာမန္ မူလတန္း၊ အလယ္တန္းဆရာရဲ႕ လစာပါ။ သက္ဆိုင္ရာ အတန္းအလိုက္ ေခါင္းေဆာင္ဆရာရဲ႕ လစာက် အဲဒီ့ထက္ ပိုမ်ားပါေသး တယ္။ နမူနာေျပာရရင္ လုပ္သက္ ၁၅ ႏွစ္ရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆရာရဲ႕ လစာဟာ ယန္း ေလးသိန္းႏွစ္ေသာင္းကိုးေထာင့္ကိုးရာ (အေမရိကန္ေဒၚ လာ ၃၈၀၀) ရွိပါသတဲ့ဗ်ား။ ဒါကေတာ့ စက္မႈဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမို႔ ေနမွာပါဆို ၿပီး ေလၽွာက္ရွာၾကည့္တဲ့အခါ စိတ္ဝင္စားစရာ အခ်က္အလက္ေတြကို သြားေတြ႕ရပါတယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ၂၁ ႏိုင္ငံက အေမရိကန္ေဒၚလာနဲ႔ တြက္ခ်က္ ထားတဲ့ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းဆရာေတြရဲ႕ ပ်မ္းမၽွလစာေတြပါ။ ေအာက္မွာ ဇယားနဲ႔ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ အီဂ်စ္ ၈၈၃၊ တရုတ္ ၁၄၇၇၊ ဘရာဇီး ၁၅၄၅၊ ခ်က္သမၼတႏိုင္ငံ ၁၆၆၂၊ ဂရိ ၁၉၄၅၊ ေပၚတူဂီ ၁၉၆၇၊ တူရကီ ၂၁၁၄၊ နယူးဇီလန္ ၂၃၆၉၊ အီတလီ ၂၃၈၃၊ ဖွင္းလယ္ (န္)(ဒ္) ၂၃၉၈၊ ျပင္သစ္ ၂၄၀၂၊ စပိန္ ၂၄၅၆၊ အစၥေရး ၂၇၀၃၊ ၿဗိတိန္ ၂၇၈၁၊ နယ္သာလယ္ (န္)(ဒ္) ၃၁၀၀၊ ဆြစ္ဇာလယ္ (န္)(ဒ္) ၃၂၇၇၊ ဂ်ာမဏီ ၃၅၂၁၊ ဂ်ပန္ ၃၆၄၇၊ ေတာင္ကိုရီးယား ၃၆၅၆၊ အေမရိကန္ ၃၇၄၇၊ စကၤာပူ ၃၈၁၂ ဒါဟာ ဟပ္ဖွင္(ဂ္)ထယ္(န္) ပို႔(စ္)(ထ္)သတင္းစာမွာ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၃ ရက္က ေဖာ္ျပထားတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အီဂ်စ္က ေက်ာင္းဆရာရဲ႕ ပ်မ္းမၽွလစာ ၈၈၃ ေဒၚလာက အနိမ့္ဆုံးျဖစ္ၿပီး စကၤာပူႏိုင္ငံက ေက်ာင္းဆရာရဲ႕ ပ်မ္းမၽွလစာကေတာ့ ၃၈၁၂ နဲ႔ အျမင့္ဆုံး ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာ စကၤာပူကို အမီလိုက္မယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးသူတေယာက္ကိုပါ ေျပးသတိရသြားမိလို႔ ၿပဳံးလိုက္မိရပါေသးတယ္။ တျခားဟာ အမီမလိုက္ႏိုင္ခ်င္ေနပါေစဗ်ာ။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ အေရးႀကီးလွတဲ့ မူလတန္းဆရာမ်ား အရည္အခ်င္း ျပည့္မီလာၾကသလို အရည္အခ်င္းျပည့္ မူလတန္းဆရာကို စကၤာပူနည္းတူ လခေပးတဲ့ေနရာမွာ အမီလိုက ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သိပ္ေကာင္း မွာပါပဲ။ အဲဒီ အဲဒီ့ ၂၁ ႏိုင္ငံအတြက္ ပ်မ္းမၽွတြက္ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ လစာဟာ ၂၅၅၀ ေလာက္ေတာ့ ရွိေပသေပါ့။ သည္ႏိုင္ငံေတြထဲမွာ မပါတဲ့ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံကို ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ မူလတန္းဆရာတစ္ေယာက္ဟာ တစ္လကို ဘတ္ တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင့္ငါးရာ့ရွစ္ဆယ္ (အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၄၆၅ ေလာက္) ရတယ္လို႔ ေတြ႕ရပါတယ္။ အိမ္နီးခ်င္း ေနာက္တစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ တဲ့ အိႏၵိယမွာက်ေတာ့ ႐ူပီး ႏွစ္ေသာင္းကိုးေထာင့္ကိုးရာ (အေမရိကန္ေဒၚ လာ ၄၄၀ ခန္႔)မွ တစ္သိန္းေလးေထာင့္ ေလးရာ (အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁၅၃၀ ခန္႔) အတြင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။ အဲ---အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံက မူလတန္းဆရာရဲ႕ ကနဦးလစာက အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁၆၃၈ ရွိၿပီး လုပ္သက္ ၁၅ ႏွစ္ရွိၿပီဆိုရင္ ၂၀၇၂ ျဖစ္ သြားကာ အျမင့္ဆုံး မူလတန္းဆရာ လခဟာ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၂၃၆၁ ပါတဲ့။ လခနဲ႔ အရည္အခ်င္း အခ်ိဳး သုေတသနေတြအရ ဆရာေတြကို လစာေကာင္းေကာင္း ေပး ထားႏိုင္ေလေလ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြ လည္း ပိုမိုျမင့္ မားေလေလ ဆိုတာ အင္မတန္ ေသခ်ာတဲ့ အခ်က္ပါ။ လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေနအထားနဲ႔ဆိုရင္ေတာင္ မူလတန္းဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႕လစာဟာ ေငြက်ပ္ ၁၀ သိန္းေလာက္ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ အရည္အခ်င္းရွိသူေတြ မူလတန္းဆရာေလာကထဲ တိုးဝင္လာ မွာ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။ ဆရာျဖစ္ သင္တန္းေတြမွာလည္းပဲ မူလတန္း ဆရာျဖစ္ဖို႔အတြက္ အသက္ေသြးေၾကာပမာ လိုအပ္လွတဲ့ ကေလးသူငယ္ စိတ္ပညာလို ဘာသာရပ္မ်ိဳးမွာ အနိမ့္ဆုံး အမွတ္ဘယ္ေလာက္ရမွ ဆရာျဖစ္လက္မွတ္ ထုတ္ေပးမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးလို သတ္မွတ္ခ်က္မ်ိဳးေတြလည္း ထည့္သြင္းသင့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က မူလတန္း အတန္းတစ္တန္းမွာ ေက်ာင္းသားဦးေရက ပ်မ္းမၽွအားျဖင့္ ၂၅ ေယာက္နဲ႔ ၃၀ ၾကားမွာသာ ရွိသင့္တယ္လို႔လည္း သုေတသနေတြက ဆိုထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ဦးေရ နည္းေလ ေကာင္းေလပါတဲ့။ ပါးစပ္နဲ႔ေတာ့ လူတိုင္းေျပာတတ္တယ္၊ သို႔ေသာ္. . . "ကေလးသူငယ္ေတြဟာ အနာဂတ္ရဲ႕သားေကာင္း သမီးေကာင္း ရတနာေလးေတြပါ" ဆိုတဲ့စကားကို ဘ၀တစ္သက္တာလုံး နားမဆံ့ေအာင္ ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးတုန္းကလည္း အဲသလိုပဲ အေျပာခံခဲ့ရတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ိဳးဆက္ေတြ ဘာေတြျဖစ္ လာခဲ့ၾကလဲဆိုတာေတာ့ အားလုံးအသိမို႔ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူးေနာ္။ အဲသလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္က အစဥ္အဆက္လိုက္လာတဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတြကိုလည္းပဲ ကေလးတုန္းက "အနာဂတ္" ရတနာေလးမ်ား လို႔ပဲ ေျပာခဲ့၊ ဆိုခဲ့၊ ခ်ီးေျမႇာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီ့ "အနာဂတ္" ေတြက ဆုံးပဲ မဆုံးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္း တစ္ခြန္းတစ္ပါဒမၽွမဟၾကဘဲ ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ "အနာဂတ္" ဂတ္ႏိုင္လြန္းလို႔ေတာင္ ဆိုရမလိုပါပဲ။ ယေန႔ကာလမွာေတာ့ ဒို႔ေခတ္က်မွ ညံ့ၾကေတာ့မွာလားလို႔ ေမးစရာကို မလိုေတာ့ေအာင္ ျမန္မာစာလုံးေပါင္း သတ္ပုံေတာင္ မွန္မွန္ကန္ကန္ မေရးႏိုင္၊ ျမန္မာဝါက်အထားအသိုေတာင္ အဆီအေငၚတည့္တည့္ မဖြဲ႕ႏိုင္တဲ့သူေတြဟာ အရပ္ထဲမွာသာမက ႐ုံးဌာနအဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ စာနယ္ဇင္း စာမ်က္ႏွာေတြေပၚ အထိ ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီမို႔ တစ္ခ်ိန္က ဂတ္ႏိုင္လြန္းခဲ့တဲ့ "အနာဂတ္" ေတြဟာ ပစၥဳပၸန္မွာ ခ်ာတူးလန္ျပေနၾက ပါေတာ့တယ္။ အဓိကကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ အတြင္း အဲဒီ့ အနာဂတ္ေတြ အတြက္ ဘာမွေလာက္ေလာက္လားလား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံျခင္း မရွိခဲ့ တာေၾကာင့္ပါပဲ။ "အနာဂတ္" "အနာဂတ္" ဆိုၿပီး ေလေတြသာ စြတ္ပစ္ေန တယ္၊ ပစၥဳပၸန္မွာ အဲဒီ့ ကေလးသူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရးကို လူတန္းေစ့ေအာင္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံဖို႔ကိုသည္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္၊ သာသ နာျပဳေက်ာင္းေတြကို ျပည္သူပိုင္ သိမ္းလိုက္ၿပီး ပညာေရးစနစ္သစ္ ဆိုတာႀကီးကို စတင္မိတ္ဆက္ခဲ့တဲ့ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ လုံး၀ကို စိတ္ကူးမရွိေတာ့ျခင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ ကို အႀကီးအက်ယ္ အထိ နာေစခဲ့ပါတယ္။ အျမစ္ကလွန္ၿပီး ျပင္ၾကမွ အတိတ္ကို သင္ခန္းစာယူရမယ့္အခ်ိန္ကို က်ေရာက္ေန႐ုံမက အခ်ိန္ေတြေတာင္ အေတာ္ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္တယ္၊ တကယ္ ေစတနာထားတယ္ဆိုရင္ ပထမဆုံးလုပ္ရ မယ့္ ျပဳျပင္ေျပာင္း လဲေရးက "ပညာေရး" ပဲလို႔ ႐ႈျမင္သုံးသပ္မိရပါတယ္။ ပညာေရးကို နက္ျဖန္ခါ စျပင္ႏိုင္ရင္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ၃၀၊ ၃၅ ႏွစ္ အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ လူလူသူသူ ထူထူေထာင္ေထာင္ စျဖစ္လာပါလိမ့္ မယ္။ တစ္ႏွစ္ေနာက္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျပန္ျဖစ္ဖို႔ ကာလဟာ ေနာက္ကို တစ္ႏွစ္ ဆုတ္သြားေတာ့မွာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သည္ႏိုင္ငံအတြက္ အေရးတႀကီး ဦးစားေပးလုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ကိစၥဟာ "ပညာေရး" သာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို အားလုံးျမင္သင့္တယ္လို႔ ယူဆမိရပါ တယ္။ ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈဆိုရာမွာ "အျမစ္က လွန္ၿပီး" ျပဳျပင္ယူရ ေတာ့ မွာပါ။ အဓိကကေတာ့ အေျခခံပညာေရးကို လူလူသူသူ ျဖစ္ေအာင္ စီမံေရးဆြဲၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ သည့္ထက္ အေသးထပ္စိတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မူလတန္းပညာေရးကို အပ်ံစား ျဖစ္ေအာင္၊ ကမၻာ့အဆင့္မီေအာင္ အျမန္ဆုံး ႀကိဳးပမ္းသြားၿပီး အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း၊ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးမ်ားကို လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ျပင္ယူသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ ေနာက္ ၃၅ ႏွစ္၊ ႏွစ္ ၄၀ ေလာက္ မွာ ေခတ္မီကမၻာထဲကို တိုးဝင္သြားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္လိုျပဳျပင္ၾကမလဲ အေရးႀကီးဆုံးအခ်က္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိလွေခ်ရဲ႕ တတ္လွေခ်ရဲ႕လို႔ ေသြးနားထင္ေရာက္မေနဘဲ ႏိုင္ငံအသီးသီးက ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကၽြမ္းက်င္သူေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ၊ သုေတသီေတြရဲ႕ အကူအညီကို ရယူဖို႔ လိုပါတယ္။ မူလတန္းလို ပညာေရးကို ျပဳျပင္ ဖို႔ေတာင္ ႏိုင္ငံတကာက ပညာရွင္ေတြဆီက အႀကံဉာဏ္ေတြ ရယူဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ အဆိုးထဲက အေကာင္းကို ေျပာရင္ေတာ့ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြ ျဖတ္သန္း ရင္ဆိုင္ၿပီး အခက္အခဲေတြ၊ အတားအဆီးေတြ၊ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြ ၊ ေအာင္ျမင္မႈေတြ၊ ခရီးေပါက္မႈေတြကေန သင္ခန္းစာေကာင္းေတြကို အရံသင့္ ရယူသုံးစြဲႏိုင္ေနတာပါပဲ။ အေနာက္တိုင္း လူ႕ေဘာင္ကို အသာထား၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ ဗီယက္နမ္၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ ထိုင္း၊ ကိုရီးယား၊ စကၤာပူစတဲ့ အာရွႏိုင္ငံေတြမွာပဲ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္လိုမူဝါဒေတြနဲ႔ ဘယ္ပုံ အေကာင္ အထည္ေဖာ္ ယူခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ နမူနာေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရႏိုင္မွာလည္း ေျမႀကီး လက္ခတ္မလြဲပါဘူး။ ဒုတိယတစ္ခ်က္ကလည္း အင္မတန္အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲသလို အက်အန ေဆာင္႐ြက္ညႇိႏႈိင္းၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ ပညာေရးဆိုင္ရာမူဝါဒေတြ၊ မဟာဗ်ဴဟာေတြ၊ နည္းဗ်ဴဟာေတြ အခိုင္အမာ ရလာၿပီ ဆိုတဲ့အခါ အဲဒါကို ဘယ္အစိုးရတက္တက္၊ ပညာေရးဝန္ႀကီး ဘယ္ႏွေယာက္ ေျပာင္းေျပာင္း အဲဒါေတြကို မေျပာင္းႏိုင္ မျပင္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုတာ ေဒါက္တာလွဟန္တို႔၊ ေဒါက္တာ ညီညီတို႔ ပညာေရးဝန္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အစမ္းသပ္ခံခဲ့ရတဲ့ ပညာေရး သားေကာင္ေတြပါ။ ေနာက္ဝန္ႀကီးတစ္ပါးေျပာင္း၊ ေနာက္မူ တစ္ခုျဖစ္လာ၊ ေရွ႕ကခ်ခဲ့တဲ့မူကို ေခ်ာင္ထိုးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အစမ္းသပ္ခံသားေကာင္ဘ၀ကကို တက္မလာႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေန တာႀကီးကိုလည္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းသားလူ ငယ္ေတြဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္လို႔ တကယ္ယုံၾကည္ရင္ အခုလက္ရွိ ပစၥဳပၸန္မွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြအတြက္ အမ်ားႀကီး စိုက္ထုတ္ရပါမယ္၊ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံရပါမယ္ဆိုတာကို လူတိုင္းျမင္သင့္ၿပီ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း မေျပာရဲေျပာရဲနဲ႔ပဲ ထပ္ေျပာလိုက္ပါရေစလားခင္ဗ်ား။ အားလုံး အတြက္ ေတြးဆဆင္ျခင္စရာ တစ္စုံတစ္ရာ ရသြားလိမ့္မယ္ လို႔ ေမၽွာ္လင့္ မိပါေၾကာင္း။ ဆူဒိုနင္ MOI