ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဘယ္ေလာက္ ခရီးေပါက္ၿပီလဲ ++++++++++++++++++++++++++++ လက္ရွိ အစုိးရန႔ဲ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အပစ္ရပ္စဲေရး ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့ေနရာမွာ ကာခ်ဳပ္ရဲ႕ မူ ၆ ခ်က္က အဟန္႔အတားျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာၾကဆိုၾကတဲ့ အသံ ထြက္လာပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကာခ်ဳပ္ရဲ႕ မူဝါဒ ၆ ခ်က္ ကေတာ့ (၁) ထာဝရၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရယူဖို႔ အမွန္တကယ္ ဆႏၵရွိရမယ္။ (၂) သေဘာတူၾကတဲ့အတိုင္း ကတိတည္ရမယ္။ (၃) ဒီၿငိမ္းခ်မ္းေရး သေဘာတူညီခ်က္အေပၚ အျမတ္မထုတ္နဲ႔။ (၄) ေဒသခံျပည္သူေတြအေပၚ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး မျဖစ္ေစရဘူး။ သေဘာကေတာ့ စစ္သား မေကာက္နဲ႔၊ ဆက္ေၾကး မေတာင္းနဲ႔၊ တို႔ေတြပဲ တရားဝင္ အခြန္ေကာက္မယ္။ (၅) ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ တည္ဆဲဥပေဒေတြကို တေသြမတိမ္း လုိက္နာရမယ္။ (၆) တို႔တာဝန္အေရးသံုးပါးကို မထိနဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို လက္ခံရမယ္ စတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နိုင္ငံလံုး အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး မူၾကမ္းအတြင္း ထည့္ဖို႔ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔ ၁၆ ဖြဲ႔ ပါဝင္ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ NCCT ဘက္က တင္ျပထားတဲ့ အမ်ိဳးသားကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္နဲ႔ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ထူေထာင္ေရး ဆိုတဲ့အခ်က္ကိုလည္း တပ္မေတာ္ဘက္က လက္မခံတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ထဲမွာ ဖက္ဒရယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေရွာင္ကြင္းၿပီး ပတ္ေျပးေနတာ၊ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈံးကို သေဘာမေခြ႔တာ စတာေတြဟာ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မႈနဲ႔ ယံုၾကည္မႈကို ပ်က္ျပားေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲအတြက္ အတားအဆီး ျဖစ္ေနတယ္လို႔ NCCT အဖြဲ႔ရဲ႕ ဦးေဆာင္သူတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ဟံသာက ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း MPC က ဦးလွေမာင္ေရႊကေတာ့ “တကယ္လက္မွတ္ထိုးတဲ့ အထဲမွာလည္း ဒီ ၆ ခ်က္က လုပ္ကိုလုပ္ရမယ္လို႔ မပါပါဘူး၊ လုပ္ကိုလုပ္ရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ေရးထားတာ မရွိဘူး” လို႔ ကာကြယ္ေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမန္မာ့အေရးကို ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေနတဲ့ ဆြီဒင္သတင္းစာဆရာ Bertil Linter က MPC ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးထက္ အျငင္းပြားေရးကိုသာ ဦးတည္ေနတယ္လို႔ ေဝဖန္လိုက္ပါတယ္။ သူေျပာတာက “တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္နဲ႔ ျမန္မာအစိုးရၾကားမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနတယ္ဆိုတဲ့ MPC က အေၾကြေစ့ဂိမ္းစက္လိုပဲ လုပ္ေနၾကတယ္၊ စက္ထဲကို အေၾကြေစ့ထည့္လို႔ ဂဏန္းေတြတူသြားရင္ အေၾကြေစ့ေတြ အမ်ားႀကီးက်လာသလိုပဲ လက္နက္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လဲတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔အကြက္ထဲကို ဝင္သြားရင္ ေငြေတြ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ၊ ကားပါမစ္ေတြ က်လာတယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အျငင္းပြားမႈေတြပဲ ျဖစ္လာတယ္” လို႔ သူက ေထာက္ျပပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းစဥ္ဟာ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ႔ေနရတယ္လို႔ ဒီလအတြက္ ေဟာသြားတဲ့ သမၼတမိန္႔ခြန္းထဲမွာလည္း ဝန္ခံထားတာကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔ေဟာခ်က္က ဂလိုပါ။ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥဟာ အလြန္ခက္ခဲနက္ရိႈင္းၿပီး ႏွစ္ပရိေစၦဒ အလြန္ရွည္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ ျပႆနာကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္း ေဆာင္ရြက္ေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ရပါတယ္၊ သို႔ေသာ္လည္း ျပည္သူမ်ား ဆႏၵျပင္းျပေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရွိေရးကုိ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္” လို႔ ပါရွိတယ္။ သေဘာကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရဖို႔ဆိုတာ အေဝးႀကီးမွန္းသိေပမယ့္ သူ႔အေနနဲ႔ ခုေရာ ေနာင္ေရာ ဘယ္ေတာ့မွ မေလွ်ာ့ပါဘူးေပါ့။ တစ္ဖက္ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါ တိုင္းရင္းသားေတြ လက္နက္ကိုင္ခဲ့ၾကတာဟာ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ မဟုတ္တာ၊ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ၿပီပဲ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံေလာက္ ျပည္တြင္းစစ္ ရွည္ၾကာေနတာ ကမၻာမွာ မရွိေတာ့ဘူး။ အေပၚယံေျဖရွင္းရံုေလာက္၊ ဟန္ျပေလး လုပ္ျပရံုေလာက္နဲ႔ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းမရႏိုင္ဘူး။ အဓိကက်တဲ့ အေျခခံက်တဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ေျဖရွင္းခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိၾကမွသာ အမွန္အကန္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ေပၚေပါက္လာမွာပါ။ ဒီကေန႔ဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အစုိးရကို မေတာ္လွန္တဲ့ လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးဟာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ကမၻာမွာမရွိတဲ့ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံတည္းမွာသာ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဆိုတာေတာင္ ေပၚလာေသးတာပဲ။ ျပႆနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္ကို ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တန္းတူေရး မရွိခဲ့လို႔၊ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ မရခဲ့ၾကလို႔၊ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ ခ်ိဳးေဖာက္ခံရလို႔၊ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာကို ႏိုင္ငံေရးနည္းလမ္းအားျဖင့္ ေျဖရွင္းခြင့္မရခဲ့လို႔၊ ပင္လံုသေဘာတူညီခ်က္ ကတိကဝတ္ေတြကို အေကာင္အထည္ မေဖာ္ဘဲ လစ္လ်ဴရႈခဲ့ၾကလို႔ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းရင္း တသီတတန္းႀကီးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို နားမလည္ဘဲ အာဏာကို မတရားရယူခဲ့ၾကတဲ့ အုပ္စိုးသူ အဆက္ဆက္ဟာ အမွန္တရားကုိ ဖုံးကြယ္ၿပီး လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြၾကားမွာ သပ္လွ်ိဳတာ၊ ေသြးခြဲတာ၊ အားေသးတဲ့အဖြဲ႔ဆိုရင္ အခြင့္အေရးေပး ေျမႇာက္ပင့္ၿပီး အားႀကီးတဲ့အဖြဲ႔ေတြက်ေတာ့ အျမစ္ျပတ္ ေခ်မႈန္းဖို႔ ႀကိဳးပမ္းတာကိုပဲ ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရဟာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အတိုက္အခံေတြကို သေဘာထားႀကီးစြာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြး စည္း႐ုံးဖို႔ဆိုတာထက္ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ အနိုင္ယူေခ်မႈန္းနိုင္ဖို႔ တစိုက္မတ္မတ္ ႀကိဳးပမ္းေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလုိ Divide & Conquer လုပ္ျခင္းအားျဖင့္၊ Negotiated Surrender ျဖစ္ေအာင္ က်င့္သံုးပံုေဖာ္ျခင္းအားျဖင့္ ျပႆနာကို ေျပလည္မသြားေစဘဲ ပိုမိုရႈပ္ေထြးလာေစတဲ့အျပင္ ျပႆနာဟာ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးထြားလာပါေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးနည္းလမ္းမပါဘဲနဲ႔ လက္နက္နည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းလို႔ မရဘူးဆိုတာ ကမၻာ့ျဖစ္စဥ္ေတြမွာ ေလ့လာၾကည့္ရင္ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ စစ္အင္အား အေတာင့္တင္းဆံုး၊ အထက္ျမက္ဆံုး၊ နည္းပညာအျမင့္ဆံုး ဆိုတဲ့ ၿပိဳင္ဖက္ကင္း အေမရိကန္စစ္တပ္ေတာင္မွ အင္အား ၂၅၀၀၀ ေလာက္ပဲရွိတဲ့ တာလီဘန္ စစ္ေသြးၾကြေတြကို အျမစ္ျပတ္ မေခ်မႈန္းႏိုင္ေသးတာဟာ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကပါပဲ။ အတိုက္အခံဆိုသူေတြ ဘာထိုင္လုပ္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၄၃၆ ကို ျပင္္ဆင္ေရး ျပည္သူလူထု လက္မွတ္ေရးထိုး လႈပ္ရွားမႈကို NLD က ဦးေဆာင္ၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးအႏွ႔ံ ျပဳလုပ္သြားမယ္လို႔ ေမလ ၂ ရက္ေန႔မွာ ေၾကညာခ်က္ထုတ္ျပန္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဦးဥာဏ္ဝင္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႔ဝင္ ၆ ဦးပါ ဗဟိုေကာ္မတီကိုလည္း ဖြဲ႔စည္းလုိက္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ NLD နဲ႔ ၈၈ ၿငိမ္း/ပြင့္ ပူးေပါင္းၿပီး သူတို႔ အင္မတန္မွ စိတ္အားထက္သန္လွတဲ့ လူထုတစ္ရပ္လံုး လမ္းေပၚထြက္လာေရးကို ျပင္ဆင္လာၾကတဲ့ အေနအထားမွာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဒီလထဲမွာပဲ ဧရာဝတီတိုင္း ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႕နယ္မွာ ႀကံ့ဖြ႔ံပါတီက ဦးစီးၿပီး ပုဒ္မ ၅၉ (စ) မျပင္ေရးအတြက္ လူအင္အား ၁၇၀၀ ေလာက္ပါတဲ့ လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ စီတန္းလွည့္လည္ပြဲတစ္ခုကို က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာလို ရွပ္နီ၊ ရွပ္ဝါ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး တန္ျပန္ ဆႏၵျပၾကသလိုမ်ိဳး ျမန္မာျပည္မွာလည္းပဲ ခြပ္ေဒါင္းနဲ႔ ျခေသၤ့ တိုက္ပြဲ ဘယ္ေတာ့စမလဲဆိုတာ စိတ္ဝင္စားစရာပါ။ ႏိုင္ငံေရးေစာင့္ၾကည့္ေဝဖန္သူေတြကေတာ့ NLD ဥကၠ႒ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ one lady show တိုက္စစ္ကို စြန္႔လႊတ္ခ်ိန္တန္ၿပီလို႔ ေျပာေနၾကပါတယ္။ သမၼတႀကီးရဲ႕ တူတာတြဲလုပ္၊ မတူတာခြဲလုပ္ ဆိုတဲ့ ေပၚလစီကလည္း အဆင္မေျပ၊ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ရဲ႕ မနဲ႔ေမာင္ေလး ဆက္ဆံေရးကလည္း သိပ္ၿပီး မထိေရာက္၊ အေရးထဲ ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ ဆိုတာႀကီးကလည္း မဆီမဆိုင္ ဝင္ၾကပ္နဲ႔ အေမစုခမ်ာ အေဖာ္ျပဳစရာ တစ္ေန႔တျခား ပါးလ်ားလာတာကုိ ေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္။ ငါ့ျမင္း ငါစိုင္း စစ္ကိုင္းကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ င့ါေလွ ငါထိုး ပဲခူးကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ခုဆိုရင္ ငါ့ကား ငါေမာင္း လက္ပံေတာင္းလည္း ေရာက္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးေကာ္မတီ ဥကၠ႒ တာဝန္ယူထားသူက တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး အတြက္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခ်ိန္မွာ သန္႔ရွင္းေသာအစုိးရ (clean government)၊ ေကာင္းမြန္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး (good governance) ျဖစ္ေစရမယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ေနတဲ့ သမၼတႀကီးက ၃ သိန္းေအာက္မွာပဲ လာဘ္ယူရမယ္လို႔ ဥပေဒထုတ္ျပန္ၿပီး လက္မွတ္ေရးထိုးလိုက္ပါတယ္။ ၃ သိန္းထက္ပိုသြားရင္ အေရးယူမႈကို ျပဳလုပ္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ထို႔အတူပဲ အစုိးရသစ္ဟာ တက္လာလာခ်င္းကိုပဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို စင္ကာပူနဲ႔ တူေအာင္ ၅ ႏွစ္အတြင္း က်ဳပ္တို႔ လုပ္ေဆာင္ျပမယ္လို႔လည္း ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ဘူးပါေသးတယ္။ ယေန႔မွာေတာ့ အဲဒီ စင္ကာပူနဲ႔တူေအာင္ လုပ္ျပမယ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အိမ္ေတြၿခံေတြပဲ စင္ကာပူနဲ႔ တူလာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္အမတ္ ေဒါက္တာေအးေမာင္က လူထုယံုၾကည္တဲ့ အစုိးရနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ ျဖစ္မလာဘူးဆိုရင္ ရခုိင္တစ္မ်ိဳးသားလံုး ပါဝင္တဲ့ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးတစ္ရပ္ ဆင္ႏႊဲသြားမယ္လို႔ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕မွာ မၾကာခင္က က်င္းပၿပီးစီးသြားတဲ့ ရခုိင္ညီလာခံမွာ ရခိုင္လူထုက ေမးတဲ့ေမးခြန္းအေပၚ အဲဒီလုိ ေျဖၾကားခဲ့ပါတယ္။ သူလည္းပဲ လႊတ္ေတာ္သက္တမ္း ငါးႏွစ္သာ ဖင္နားကပ္လာတယ္ ေမွ်ာ္သလို ဘာမွျဖစ္မလာရွာေတာ့ စိတ္မရွည္လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေျခ/ဥ နဲ႔ ျပင္/သစ္ ျပႆနာ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေနတယ္လို႔ ယူဆထားတဲ့သူေတြ ရွိသလို၊ ဒီ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကပဲ တိုင္းရင္းသားျပႆနာ၊ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြကို ဖန္တီးေနၿပီး တိုင္းျပည္ကို ဆင္းရဲတြင္းဆီ ေခၚေဆာင္ေနတယ္လို႔ ရႈျမင္တဲ့သူလည္း ရွိပါတယ္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာ အက်ပ္အတည္း (Constitutional Crisis) တစ္ရပ္ဆီကို ဦးတည္ေနၿပီဆိုတာပါပဲ။ ဥပေဒေရးရာကြ်မ္းက်င္သူေတြကေတာ့ ဒီ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဟာ ျပင္ဆင္ရန္ အင္မတိအင္မတန္ ခက္ခဲတဲ့ ဥပေဒျဖစ္တယ္။ သိၾကားမင္း မိုးေပၚကဆင္းလာၿပီး ျပင္ခုိင္းရင္ေတာင္ ဒါႀကီးကို ျပင္ဖို႔မလြယ္ဘူးလို႔ ေထာက္ျပၾကပါတယ္။ တကယ္လည္း ခုခ်ိန္ထိ ဝစၥႏွစ္လံုးေပါက္ေလး တစ္ခုေတာင္ လႊတ္ေတာ္ထဲက လူေတြ ျပင္ႏိုင္ေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အသစ္ျပန္ေရးဆြဲဖို႔ လိုလားေနၾကပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ အသစ္ျပန္ေရးမယ့္ဘက္က အမာခံတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ NLD နာယကႀကီး ဦးဝင္းတင္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဧၿပီလထဲမွာ ကြယ္လြန္သြားရွာေတာ့ အသစ္ေရးဂိုဏ္းအတြက္ တစ္အား ေလ်ာ့သြားရွာတာေပါ့။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ ေပၚေပါက္လာတဲ့ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ကို ၾကည့္ရင္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္မွာ မဲခြဲတဲ့အခါ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဘက္ကပဲ အၿမဲတမ္း အခြင့္အလမ္းသာေနတာ၊ ျပည္နယ္နဲ႔ တိုင္းေဒသႀကီးေတြရဲ႕ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကို သမၼတကပဲ စိတ္ႀကိဳက္ခန္႔အပ္ ေရြးခ်ယ္ေနတာ၊ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ေတြက ဘာဥပေဒမွ မျပဌာန္းႏုိင္ေသးတာ၊ ျပည္နယ္အစုိးရအေနနဲ႔ သူတုိ႔လုပ္ပိုင္ခြင့္က ဘာဆိုတာကို သဲသဲကြဲကြဲ မသိတာ၊ ျပည္နယ္အစိုးရရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကလည္း ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ေတာင္ ခန္႔ပိုင္ခြင့္မရွိ၊ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ေခၚပိုင္ခြင့္ မရွိ၊ ျပည္နယ္ဘတ္ဂ်က္က မလံုမေလာက္၊ ျပည္ေထာင္စုအစုိးရအေနနဲ႔ ဗဟိုခ်ဳပ္ကုိင္မႈ ေလ်ာ့ခ်ေပးမယ္လို႔ ေျပာတာလည္း လက္ေတ႔ြမွာ ဘာတစ္ခုမွ ျဖစ္မလာ။ ျပည္နယ္မွာရွိတဲ့ တိုင္းရင္းသားေရးရာဝန္ႀကီးေတြခမ်ာ ရာထူးထမ္းေဆာင္လာတာ သက္တမ္းတစ္ဝက္ေက်ာ္မွ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း အစိုးရအဖြဲ႔နဲ႔ ဆိုင္ပါတယ္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳတာ ခံရရွာတယ္။ ေနာက္ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ ဆိုတာကလည္း ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္စရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ သတင္းေထာက္ေတြ ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနရတာ၊ သတင္းသမားေတြကို တရားစြဲတာ၊ ေထာင္ခ်တာေတြကိုလည္း ခပ္စိတ္စိတ္ေလး ေတြ႔ျမင္ေနရၿပီး အရင္ စစ္အစိုးရေခတ္တုန္းကလို တျဖည္းျဖည္း ဆင္တူလာေနပါတယ္။ သမၼတႀကီး မၾကာခဏ ေျပာေျပာေနတဲ့ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ တုိက္ဖ်က္ေရးတို႔၊ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္း ရရွိေရးတို႔၊ ျပည္သူ႔ဘဝ လံုျခံဳမႈနဲ႔ လူမႈစီးပြားတိုးတက္ေရးတို႔ ျပည္သူဗဟိုျပဳ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ေရး မဟာဗ်ဴဟာတို႔ ဆိုတာေတြလည္း မိဘျပည္သူေတြခမ်ာ ဘႀကီးေအာင္ ညာတယ္လို႔ပဲ ခံစားေနရပါတယ္။ မိန္႔ခြန္းေျပာတာေလာက္နဲ႔ တိုင္းျပည္မတိုးတက္ႏိုင္ေသးဘူး ဆိုတာကိုလည္း သိလာရပါတယ္။ မိဘျပည္သူတစ္ရပ္လံုးရဲ႕ လက္ေတြ႔ဘဝမွာေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး၊ စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္ေရး ဆိုတဲ့ အေရးသံုးပါးကသာ အေရးတႀကီး လုိအပ္လ်က္ရွိေနတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပလိုက္ရပါတယ္။ စိုင္းေနမင္း ကိုးကား - ေန႔စဥ္ထုတ္ ျပည္တြင္းသတင္းစာမ်ား ဝန္ခံခ်က္ - ဤေဆာင္းပါး၏ ေခါင္းစဥ္သည္ စိုင္းဝင္းျမင့္၏ ကဗ်ာစာအုပ္ထဲမွ ယူသံုးထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ (သွ်မ္းသံေတာ္ဆင့္မွတဆင့္ ျပန္လည္မ်ွေဝပါသည္။