လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုစာေလာက္ကတည္းက ျပည္သူေတြ ‘ဆီကိုေရခ်ဳိး ေဆး႐ိုးမီးလံႈ’ စားႏုိင္ေသာက္ႏိုင္ လွဴဒါန္းႏိုင္ၾကပါေစဆိုတဲ့ ေစတနာက ေစ့ေဆာ္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဘဘဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ဒို႔တာဝန္အေရးသံုးပါးနဲ႔ ယားလို႔ေတာင္မကုတ္အားေအာင္ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ၾကားထဲက စာအုန္းဆီေတြ တင္သြင္းေပးရွာတယ္။ အလုပ္ကို မလုပ္ရရင္မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရွာေဖြလုပ္ေနရမွေက်နပ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြက ဦးပိုင္ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီေလးရဲ႕အကူအညီနဲ႔ စားသံုးသူေတြ ဆီအတြက္ ရတက္မေပြရေအာင္ မေလးရွားကေနလိုသေလာက္ ဝယ္ေပးရွာတာ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ဝက္သားတံုးႀကီး လက္သီးဆုပ္ေလာက္မွ ဟင္းလို႔ထင္တဲ့ ကြၽန္မတို႔ ေရႊျမန္မာေတြကလည္း ထမင္းဝိုင္းမွာ ဆီမပါျပားမပါ မစားတတ္ေလေတာ့ဟင္းခ်က္ရင္ ဆီကလက္ၾကားယုိေပါ့။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ စားအုန္းဆီတင္သြင္းတဲ့ အဘေတြ သံုးမကုန္ျဖဳန္းမကုန္ႏိုင္ေအာင္ ခ်မ္းသာသြားၾကသလုိ စားသံုးသူျပည္သူေတြလည္း ေပါမ်ားၿပီး က်န္ခဲ့တာပါပဲ။ ေရာဂါေတြေလ။ ႏွလံုးေသြးေၾကာက်ဥ္း၊ အသည္းအဆီဖံုး၊ အဝလြန္၊ ေသြးတုိး၊ ဆီးခ်ဳိ၊ ေလျဖတ္။ စားအုန္းဆီကေပးတဲ့ ေဝဒနာေတြနဲ႔ ပတ္လည္႐ိုက္က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ေရာဂါေတြက ထူေျပာပါတယ္ဆိုမွ ေခတ္ႀကီးက မေကာင္း။ ကြၽန္မတစ္သက္ ဖတ္လာသမွ် သတင္းစာေတြထဲ အခုအစိုးရ လက္ထက္ေလာက္ မႈခင္းေပါတာ မႀကံဳဖူးေပါင္။ ရြတ္လိုက္ရတဲ့ သမၺဳေဒၶ။ ေၾကာက္တာကိုး။
အရင္ အစိုးရမင္းေတြက ဘုရားနဲ႔တရားနဲ႔ေနာ္။ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာေတြမွာ ႀကိဳက္တဲ့မ်က္ ႏွာဖံုးကို႐ိႈးလိုက္ အလွဴေရစက္လက္နဲ႔မကြာတဲ့ ဘဘဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြရဲ႕ပံုေတြမွ ျပဴးလို႔။ တာဝန္ေတြဗရပြနဲ႔ မအားလြန္းလို႔ စစ္ယူနီေဖာင္းႀကီးေတြ မလဲေပမယ့္ တဘက္အျဖဴေတြ စလြယ္သိုင္းလို႔ ဘုရားထီးတင္၊ တံတား၊ ေက်ာင္းကန္၊ သိမ္၊ ဇရပ္ေတြလွဴဒါန္း ေရစက္ခ်ေနတာမ်ား စစ္ဝတ္စံုတကားကားနဲ႔ သာဓုေခၚခ်င္စရာအျပည့္။ အမ်ဳိးဘာသာသာသနာကို စစ္ေသြးစစ္မာန္အျပည့္နဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ ကာကြယ္ခဲ့ေလေတာ့ တိုင္းျပည္နဲ႔အဝန္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတာမ်ား ဘယ္ေခတ္နဲ႔မွကိုမတူ။ သတင္းစာေတြထဲမွာ အမႈအခင္းသတင္းဆိုတာမ်ား ဖတ္ခ်င္လို႔ေတာင္မရွိ။ ငါးေလာင္းၿပိဳင္ကေတာ့ ႁခြင္းခ်က္ေပါ့ေလ။ ၁၉၈၈ မွာ၊ ၂၀၀၇ မွာ လက္သည္ေတြ႕ေနရတာေတာင္ သူသတ္တာလို႔ လက္ညႇိဳးထုိးရဲလို႔လား။ သန္းငါးဆယ္မွာ မိသားစု ငါးေယာက္ေသလို႔ လက္သည္မေပၚတာေလာက္ေတာ့ စာဖြဲ႕မေနနဲ႔ေတာ့ေပါ့။ လူသတ္သမားက ကိုယ္ေပ်ာက္ဝိဇၨာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာကိုး။
အခုမ်ားေတာ့ ေၾကာက္လိုက္ရတာဆုိတာေလ သတင္းစာ မကိုင္ရဲဘူး။ အရင္ေခတ္က သတင္းစာေတြဆို ေနာက္ေက်ာကပဲစလွန္တာ။ အေရွ႕စာမ်က္ႏွာက လွန္စရာမလိုဘူးေလ။ မေန႔ကသတင္းနဲ႔ ဒီေန႔သတင္း အတူတူပဲေလ။ ေန႔စြဲပဲ ေျပာင္းသြားတာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ ေကာင္းမႈေတာ္ သတင္းတစ္ခုခုပဲပါမွာမို႔လို႔ အေရွ႕ဖံုးက ဖတ္စရာကိုမလိုဘူး။ ေနာက္ဖံုးက်ေတာ့လည္း မုိးလံုးျပည့္ မုသာဝါဒေတြနဲ႔ လိမ္ေနညာ ေနျပည္သူကိုရန္တိုက္ေပးေနတဲ့ ကမၻာ့မီဒီယာေတြရဲ႕ လိပ္စာေတြ ေရးေပးထားတာဆိုေတာ့ အေျပာင္းအလဲ မရွိ။ နာေရးသတင္းတစ္ခုပဲ မေန႔ကေသတဲ့သူနဲ႔ ဒီေန႔ ေသသူမတူဘူးဆိုေတာ့ နာေရးေၾကာ္ျငာပါတဲ့ သတင္းစာေနာက္ ေက်ာဖံုးရဲ႕ အတြင္းစာမ်က္ႏွာပဲ ဖတ္စရာလိုတာေလ။ ျပည္သူေတြ ေသာကကင္းေဝးေနထိုင္ေရးကို အေလးထားတဲ့ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာေတြဆို ဖတ္ရတာ အလန္႔တၾကားမျဖစ္ၾကရဘူးေပါ့။ အဘတို႔ေစတနာေတြ မေမ့ၾကနဲ႔။
အခု ဦးထင္ေက်ာ္အစိုးရကေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးရယ္။ သတင္းစာတစ္ေစာင္လံုးဟာ ရင္သိမ့္တုန္ေတြနဲ႔ အျပည့္။ ရည္းစားကို ကတ္ေၾကးနဲ႔ထုိးသတဲ့။ မ်က္ႏွာ အက္စစ္နဲ႔ပက္သတဲ့။ ၁၅၀၀ ေမတၱာမို႔ ပူေလာင္သလားမွတ္တယ္။ ၅၂၈ ေမတၱာေတြကလည္း ငရဲမီးလိုပါပဲလား။ သားက အေမ့ကိုဓားနဲ႔ထုိးသတဲ့။ အေဖက သမီးကို မယားလုပ္ျပန္သတဲ့။ အဘြားက ေျမးကို ေရာင္းစားသတဲ့။ တစ္ေန႔တည္း၊ တစ္ႏိုင္ငံတည္းက တစ္မိသားစုလံုးကို ကိစၥတုံး လူသတ္မႈ ေလးေလာင္းၿပိဳင္၊ သံုးေလာင္းၿပိဳင္ေတြက သတင္းစာ ဖတ္ေနရင္းကို အိမ္တံခါးထပိတ္ရတဲ့အထိ ေသြးပ်က္စရာ။ လမ္းသြားရင္း ဆိုင္ကယ္ေပၚကေန ပိုက္ဆံအိတ္လုသြားတာတို႔၊ပစၥည္းလုၿပီး တကၠစီေပၚက တြန္းခ်ခဲ့တာတို႔ကေတာ့ ၾကားရပါမ်ားလို႔ ႐ုိးေတာင္ေနၿပီ။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈေတြနဲ႔ ျခစားေနတဲ့ ရဲစခန္းေတြ၊ တရား႐ံုးေတြေၾကာင့္ ရာဇဝတ္မႈ က်ဴးလြန္သူေတြက ေထာင္မေၾကာက္တန္းမေၾကာက္ ျဖစ္ကုန္ၾကတာတစ္မ်ဳိး စီးပြားေရး ခြၽတ္ၿခံဳက်ေနတဲ့အတြက္ တိုင္းျပည္မွာ အလုပ္အကိုင္ရွားပါးေနတာကလည္း ဒုစ႐ိုက္သမားေတြပြားလာေစျခင္း အေၾကာင္းေတြေပါ့။ အဆံုးမွာေတာ့ ျပည္သူေတြစားဝတ္ေနေရး သိပ္ခက္ခဲေနၿပီဆိုတာပို၍ပို၍ ကိုယ္ထင္ျပေနတ့ဲသေဘာပဲ။
ႏူရာဝဲစြဲ၊ လဲရာသူခိုးေထာင္း၊ ဖြတ္ေက်ာျပာစု အဲဒီလိုဒုကၡ အေပါင္း ခေညာင္းေနၿပီဆိုမွ မပဋာကိုဒါသ ဇာတ္ကလာၿပီး ေရနစ္သူဝါးကူလို႔ထုိးေသးတယ္။ လူတင္မက သဘာဝႀကီးကပါ ႏွိပ္စက္ေသးတာ။ ေရေတြႀကီး၊ ကမ္းေတြၿပိဳ၊ ငလ်င္လႈပ္။ အစစအရာရာ ေစ်းေတြႀကီး ကုန္ေစ်းႏႈန္းေအာက္မွာ ျမန္မာျပည္သူေတြ ျပားျပားကို ေမွာက္လ်က္ပါ။
နာလန္ထူဖို႔ အေတာ္ႏွာႏွပ္ယူရမယ့္အေနအထား။ နယ္ၿမိဳ႕ေတြလို တဲျဖစ္ျဖစ္၊ တိုက္ျဖစ္ျဖစ္ ၾကမ္းခုနစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ပဲ ေနရေနရ ေနစရာအတြက္ ေခါင္းမခဲဘဲ ထမင္းတစ္ဝမ္းရွာစားလို႔ရေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာက်ေတာ့ ေနစရာဒုကၡႀကီးစြာေသာ စိန္ေခၚမႈႀကီး။ အလုပ္ရွာရလြယ္ ေပမယ့္ ေက်ာတစ္ခင္းစာက မလြယ္ဘူး။
၂၀၀၈ နာဂစ္က်မ္းႀကီးထဲမွာေတာ့ ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ သည္ ႏိုင္ငံေတာ္အတြင္း လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ႏိုင္ခြင့္မရွိလို႔ လမ္းေဘးတဲထုိးေနတာ ဘူဒိုဇာႀကီးနဲ႔ ထုိးေကာ္ပစ္လို႔ ကိုယ္က်ဳိးနည္းကုန္ပါေရာလား။ ဘယ္သူ႔ အေျပာမွမခံရေအာင္ အိမ္ငွားေနမယ္။ မာနမႀကီးနဲ႔ အိမ္ငွားေစ်းႀကီး လိုက္ရင္ မာနပါ အေပါင္ဆိုင္ ေရာက္သြားမယ္။ fb ဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေသသြားမယ္ ရွင္သြားမယ္ မေသမရွင္ ျဖစ္သြားမယ္ဆုိမ်ဳိးတာလိုေပါ့။ ရန္ကုန္က အိမ္ငွားခ တစ္လေစ်းႏႈန္း ဘာမွတ္ေနသလဲ။
ေျမညီထပ္ ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ ၆ လႊာ အေပၚဆံုးထပ္ တစ္တစ္သိန္းေက်ာ္။ အဲဒါ တစ္ဝဂူတိုက္ခန္းေနာ္။ အဝင္အထြက္ တံခါးတစ္ေပါက္ပဲရွိတဲ့ စာကေလးအိမ္ကေလးေတြ။ စာကေလးကမွ ကိုယ့္ထက္သာေသး၊ အစာသြားရွာရင္ ဘတ္စ္ကားစီးစရာမလိုဘူး။ လူ စာကေလးေတြက ဒ႐ိုင္ဘာ ေၾကာက္ရေသး၊ စပယ္ယာကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရေသး၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္ေၾကာက္ရေသး။ အခုတစ္ခါ စာကေလးအိမ္ေတြေပၚကေန ပလက္ေဖာင္းေခါင္းအံုးအိပ္ရ ေတာ့မလား မေျပာတတ္ဘူး။ သတင္းစာထဲမွာပါတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္က အေျခအေနမေကာင္းဘူး။
အဲဒါေျပာတာေပါ့။ သတင္းစာဖတ္ခါနီး ေသြးက်ေဆးအရင္ ရွာထားတာပါလို႔။ ၾသဂုတ္ ၂၆ ရက္ေန႔ 7Day သတင္းစာထဲမွာ ‘ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ကြန္ဒိုမ်ား၊ အဆင့္ျမင့္လံုးခ်င္းအိမ္ရာမ်ား ေစ်း ျမင့္တက္လာမႈေၾကာင့္ ၿမိဳ႕တြင္း ၿမိဳ႕နယ္မ်ားရွိ ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား ငွားရမ္း ေနထိုင္မႈမ်ားလာ’ ဆိုတဲ့သတင္း။ ေသၿပီဆရာပဲ။ ေသခ်ာတယ္ အိမ္ငွားခေတြ ေစ်းတက္ေတာ့မယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ လာငွားၿပီဆိုမွေတာ့ မတက္ခံႏိုင္ပါေတာ့မလားကြယ္။ တကယ့္ကို ေသြးတုိးေစတဲ့သတင္း။ အလုပ္မွာလခတိုးဖို႔တာ မေသခ်ာတာ အိမ္လခကေတာ့ တိုးေပးရေတာ့မယ္။
ဘယ္သူမွ မကယ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား။ အိမ္ေစ်းေတြ၊ ေျမေစ်းေတြ ေပါင္းလန္ေအာင္ ေစ်းတက္ေနတဲ့ကိစၥ။ အိုးအိမ္အပိုင္ မရွိတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ဒုကၡ။ ဘယ္သူေတြ ၾကည့္ေကာင္းလို႔ ဆက္ၾကည့္ေနၾကတာပါလဲ။ ရတဲ့လခတစ္ဝက္ကို အိမ္လခေပးေနရတဲ့ ဘဝ။ အခုအိမ္လခေတြ ထပ္ၿပီး ေစ်းတက္ရင္ စားဖို႔ထားတဲ့အထဲက ဖဲ့ေပးရေတာ့မယ္။ အစားေလွ်ာ့စားရေတာ့မယ္။ သက္ဆုိင္သူမ်ား ႀကံၾကပါဦး။ မတ္တတ္စာ ပဲရွိၿပီး တံုးလံုးစာ မစုေဆာင္းႏိုင္တဲ့ ျပည္သူေတြ အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ ေပၚလာရင္၊ ဖ်ားရင္၊ နာရင္ က်န္းမာေရးအတြက္ ကုန္စရာေငြမရွိလို႔ကို ငုတ္တုတ္ အေသခံရမယ့္ဘဝ။
တစ္ဝဂူအသိုက္ထဲက အေတာင္ပံမပါတဲ့ စာကေလးေတြမွာလည္း အစာအိမ္ရွိပါတယ္။ အသက္ရွင္ဖို႔အတြက္ အာဟာရေလး မွ်တေအာင္ေတာ့ မီွဝဲခ်င္ပါတယ္။ သနားေသာအားျဖင့္ အငွားခသက္သာေသာ ေနစရာအသိုက္ေလးမ်ား၊ အိပ္တန္းကေလးမ်ား ဖန္တီးေပးၾကပါလို႔ အသနားခံလိုက္ရပါတယ္။ ။
No comments:
Post a Comment